Είναι καιρός τώρα που η ΑΕΚ δεν πατάει καλά στους αγωνιστικούς χώρους της Σούπερ Λίγκας. Μόνιμα υπήρχε και μια δικαιολογία, ως απόρροια ή κεκτημένο αν προτιμάτε των νικών στα τρία εντός έδρας ντέρμπι. Τη μία ήταν οι απουσίες. Την επόμενη ο κακός αγωνιστικός χώρος. Την άλλη η αστοχία και η κακιά στιγμή να δεχθεί γκολ στην τελευταία φάση του αγώνα. Πάντοτε υπάρχει ένας εύκολος τρόπος να κουλαντρίσεις καταστάσεις αν τον ψάξεις καλά. Δεν σημαίνει όμως ότι ανταποκρίνεται επαρκώς στην πραγματικότητα.

Αυτό που ενοχλεί περισσότερο τον κάθε οπαδό της ΑΕΚ είναι ότι συνήθισε στην ιδέα του « πρέπει να κάνω υπομονή, έμαθα να τα ξεχνάω όλα». Σαφώς και τα στραβά αποτελέσματα είναι εντός προγράμματος, όταν ασφαλώς μιλάμε για παιχνίδια τα οποία παίζονται καθαρά και δεν επηρεάζονται από διαιτητικές αποφάσεις. Αρκεί ως ποδοσφαιριστής να είσαι αυτός που πρέπει. Αρκεί να αντιλαμβάνεται ο φίλος της ομάδας ότι εξέρχεσαι από το γήπεδο έχοντας προσπαθήσει περισσότερο και από όσο προβλέπει το όριό σου. Τότε θα σε χειροκροτήσει και ας μην έχεις νικήσει.

Είναι απόλυτα υγιής η στάση των ΑΕΚτζήδων να δώσουν ελάχιστη βάση στη φάση του 92 λεπτού και στο πέναλτι που κακώς δεν υπέδειξε ο ρέφερι Θάνος. Τι σημασία έχει να πάρεις ένα τέτοιο ματς όταν σε όλο το προηγούμενο διάστημα έχεις εξοργίσει με τη ραθυμία, τη νωχελικότητα, την έλλειψη πλάνου έως και την αδιαφορία σου όσους βρίσκονται στο γήπεδο και όσους παρακολουθούν από τις τηλεοράσεις αναθεματίζοντας. Θα ήταν απλά ένα κουκούλωμα της κατάστασης. Τα προβλήματα θα είχαν κρυφτεί κάτω από το χαλί.

Υπομονή... Το μόνο που θυμάμαι! Δεκαπέντε ημέρες ξεκούρασης και (υποτίθεται) στοχευόμενης δουλειάς με στόχο τη βελτίωση, για να βλέπεις στο γήπεδο αυτή την ποδοσφαιρική ανορθογραφία; Και μετά να ακούς από τον προπονητή μια δήλωση γεμάτη από « αν, αν αν...». Συγγνώμη αλλά δεν πάει έτσι το θεματάκι.

Τι να περιμένεις και τι όχι

Σε προηγούμενα άρθρα, είχα επιχειρήσει να εξηγήσω το γιατί δεν πρέπει να περιμένουμε ιδιαιτέρως θελκτικά αποτελέσματα ως το τέλος της σεζόν, δηλαδή και των πλέι οφ (όποια σημασία μπορεί να έχουν αυτά σε ένα ενδεχόμενο Grexit). Ο Πογέτ αντιμετωπίζει το ρόστερ εντελώς διαχειριστικά και θα συνεχίσει να το «αξιοποιεί» στο ίδιο μοτίβο και σύμφωνα με το απαράλλαχτο στην παρούσα φάση σκεπτικό του για κλειστό και συμπαγές πλάνο.

Ωστόσο είναι άκομψο και άδικο να ρίχνεις ευθύνη στον Τζιμπούρ ή στον Κολοβέτσιο επειδή δεν έβαλαν γκολ από τα δύο μέτρα. Δεν διακρίνεις ότι ο πρώτος μοιάζει με παλαίμαχο ποδοσφαιριστή και ότι ο δεύτερος είναι κεντρικός αμυντικός; Αυτή είναι η δικαιολογία για το 0-0; Λες και στο ποδόσφαιρο, το άθλημα των εκπλήξεων και του αναπάντεχου, πρέπει σώνει και καλά να μπουν στα δίχτυα οι δύο πρώτες (ψευτο)ευκαιρίες για να φτάσει μετά το ματς στο 6-0. Είναι αδιανόητο να σκέφτεται και να εξηγεί έτσι καταστάσεις ένας προπονητής ακόμα και μέσα στη θολούρα του.

Ο Πογέτ δεν είναι κακός κόουτς, αντιθέτως πιστεύει ότι θα πρέπει να τον αξιολογήσουμε με ένα διαφορετικό, δικό του ρόστερ. Όμως φέρει και εκείνος ακέραιο μερίδιο ευθύνης για την εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα του. Έχει επίσης και τις εμμονές του. Να παίζει πάντα ο «επικίνδυνος» Άρθο ενώ ο Λαμπρόπουλος είναι καλύτερος και ο Τζανετόπουλος εξαφανισμένος. Να μένει στον πάγκο ο Ανέστης για ένα... feeling που στην πορεία κόστισε βαθμούς (Καυταντζόγλειο). Να ξεκινάει τρίτο συνεχόμενο ματς βασικός ο Τζεμπούρ που δεν βλέπεται, είτε στα φτερά, είτε στη φυσική θέση του και να μένει στον πάγκο ο Αραβίδης αν και προερχόμενος από δύο γκολ. Εκτός αποστολής ο Μπακάκης και ο Πλατέλλας. Δεν λέω ότι οι Ελληνες είναι καλύτεροι, δεν είναι και για πέταμα όμως.

Εκείνος αποφασίζει, όχι εμείς. Απλώς όλα τα προαναφερθέντα καταγράφονται και συζητιούνται. Όχι μόνο στα αποδυτήρια αλλά και σε ανώτερα κλιμάκια. Και κάπως έτσι ραγίζει το γυαλί στη σχέση ενός προπονητή που τελευταία και ανά τακτά διαστήματα, τονίζει ότι περιμένει την ΑΕΚ να μιλήσουν και μιας διοίκησης που αφήνει την ιστορία να τραβάει ενισχύοντας το κλίμα αμφιβολιών και αμφισβήτησης. Θα μου πείτε ότι υπάρχει και το ενδεχόμενο Grexit… Σύμφωνοι! Και πάλι όμως οφείλεις να ξέρεις τι θέλεις για την περίπτωση που τίποτα δεν θα αλλάξει. Ο Πογέτ φαίνεται ότι γνωρίζει. Η ομάδα ακόμα όχι.

Photo Credits: Action Images