Πώς το είχε πει ο πιτσιρικάς Νικολάου όταν ο Λεμονής του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί κόντρα στη Γιουβέντους; "Ένιωσα χαρά, ούτε άγχος, ούτε τίποτα. Ήταν ένα όνειρο που περίμενα από μικρός".

Μέσα σε διάστημα τριών εβδομάδων, ο 19χρονος στόπερ από την Εύβοια τα έζησε όλα. Αντιμετώπισε τη Γιουβέντους του Μάντζουκιτς στο Τορίνο, δοκίμασε την εμπειρία του "Καμπ Νόου" απέναντι στον Μέσι, πρόλαβε να βάλει γκολ και αυτό γκολ στη Μπαρτσελόνα. Και γιατί όχι; Γιατί πρέπει μόνο η ανάγκη να οπλίζει με θάρρος τους προπονητές να λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις; Ο Λεμονής τόλμησε!

Ας πούμε όμως ότι προσφέρεται η ευκαιρία έστω από ανάγκη! Η απόφαση της ΑΕΚ να μην αποκτηθεί άλλος κεντρικός αμυντικός όταν τραυματίστηκε ο Τσιγκρίνσκι, ελήφθη με το σκεπτικό να δοθούν ευκαιρίες στους υπάρχοντες νεαρούς. Τώρα, λοιπόν, που πέραν του Ουκρανού, εκτός πλάνων βρίσκονται επίσης οι Τσόσιτς και Λαμπρόπουλος, δεν θα συνιστά ανακολουθία, αν ο 19χρονος Γιαννούτσος δεν πατήσει το χορτάρι του "Σαν Σίρο"; Εκτός αν ως "ευκαιρίες" λογίζονται τα ματς με τον Απόλλωνα Λάρισας στο Κύπελλο. Συγχωρέστε με, αλλά δεν είναι αυτές.

Μια τέτοια απόφαση, η οποία υπό νορμάλ συνθήκες θα έπρεπε να θεωρείται απολύτως φυσιολογική σε πείσμα της ισοπεδωτικής και αμιγώς ελληνικής προσέγγισης "μικρός είναι μωρέ, να μην τον κάψουμε", δεν έχει να κάνει με το ότι το ματς προσφέρεται για δοκιμές επειδή η ΑΕΚ δεν έχει τίποτα να χάσει. Η επειδή ελάχιστοι περιμένουν να πάρει κάτι απόψε. Αντιθέτως, αυτή θα ήταν λάθος εξήγηση.

Στον κάθε Γιαννούτσο, τον οποίο προωθείς στο ρόστερ και κρατάς ενεργό προτιμώντας τον από μία επιπρόσθετη μεταγραφική λύση, δίνεις φανέλα βασικού σε τέτοιο παιχνίδι έχοντας την απαίτηση να σταθεί αντάξιος της περίστασης. Τον επιλέγεις επειδή τον πιστεύεις. Όλα τα άλλα περί άγχους, περιορισμένης ετοιμότητας για τον συγκεκριμένο αντίπαλο και πιθανότητας να "καεί" ένας ποδοσφαιριστής, είναι αστεία που τα λένε οι απέξω για να γελούν από μέσα. Μην σας πω και να εξοργίζονται…

ΦΟΒΟΣ, ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΦΕΞΑΛΑ

Αν ρωτήσει κάποιος τον Γιαννούτσο, όπως συνέβη με τον Νικολάου και παλαιότερα με τον 17χρονο τότε Παπασταθόπουλο, μήπως φοβάται ή αν θα καταρρεύσει από το άγχος, θα λάβει ως απάντηση ένα άγριο κοίταγμα. Ή ένα μειδίαμα… Αυτά τα πράγματα που μόνο στην Ελλάδα συζητιούνται (και δυστυχώς όχι απλά σε καφενειακό επίπεδο) σε τέτοιο βαθμό, συνιστούν νοοτροπίες απαρχαιωμένης ποδοσφαιρικής σκέψης άρα και αναβλητικής δράσης. Λάθη θα κάνουν τα παιδιά αυτά, είναι αφύσικο να μη συμβούν τέτοια.

Για τον Χιμένεθ άλλωστε δεν θα συνιστά κάποια καινούργια κατάσταση, αν πάρει την επιλογή και αυτή δε βγει σε καλό. Εδώ έχει εξελιχθεί σε εμμονή η ερώτηση "γιατί δεν παίζει ο Τρίστασον;" σε κάθε ματς που η ομάδα δεν παίρνει αποτέλεσμα. Κατηγορείται ο Χιμένεθ για εμπάθεια ακόμα και όταν ο Ισλανδός κόβεται από την αποστολή για να παραστεί στην κηδεία του παππού του. Δεν ενδιαφέρεται ο άλλος να μάθει το γιατί, σου λέει "δεν τον πήρε μαζί, άρα έχει κόμπλεξ".

Το έπιασα από τη συγκεκριμένη οπτική το κείμενο ενόψει του σημερινού ματς διότι ξέρω ότι μέχρι χθες το βράδυ, ο Χιμένεθ ταλαιπωρούσε το μυαλό του για την επιλογή του Γιαννούτσου. Προσωπικά θα μου φάνει στενάχωρο αν δεν τον χρησιμοποιήσει. Περισσότερο ακόμα αν επιλεγεί ο Γιόχανσον ως κατά συνθήκη στόπερ αντί είτε του μικρού, είτε του Τζανετόπουλου. Με τέτοιες λογικές, μόνο χάνεις παίκτες, δεν τους κερδίζεις. Και στην τελική, ήταν και εκείνος σύμφωνος (και αυτό είναι γκαραντί!) στη μη απόκτηση άλλου στόπερ. Και όταν συναινούσε σε αυτό, στα χείλη του ήταν το όνομα Γιαννούτσος.

Photo Credits: Eurokinissi