Ηταν 16 Οκτωβρίου του 2003 όταν ο τότε προπονητής της Λίβερπουλ, ο Γάλλος Ζεράρ Ουγέ, εμπιστευόταν για πρώτη φορά το περιβραχιόνιο των Κόκκινων στον Στίβεν Τζέραρντ. Ο διεθνής άγγλος μέσος το φόρεσε στον αγώνα για το Κύπελλο UEFA απέναντι στην Ολίμπια Λιουμπλιάνας και έκτοτε δεν το έβγαλε ξανά από το μπράτσο του όποτε ήταν διαθέσιμος!

« Πριν από έντεκα χρόνια έγινα αρχηγός της ομάδας που υποστήριζα από παιδί και αυτή θα είναι πάντα η πιο περήφανη στιγμή στην καριέρα μου» έγραψε την ημέρα των αρχηγικών γενεθλίων του στο Instagram ο 34χρονος άγγλος μέσος, ένας από τους ελάχιστους ποδοσφαιριστές που θα μπορούσαν να παραμείνουν στο ιστορικό πάνθεον ως αρχηγοί μίας και μόνο ομάδας. Τότε δήλωνε ότι « δεν θα ήθελα να φορέσω ποτέ τη φανέλα άλλου συλλόγου, μου είναι αδύνατο να φανταστώ κάτι τέτοιο». Τελικά η υποβάθμιση του ρόλου του, η συνειδητοποίηση της αγωνιστικής φθοράς και τα λόγια του Μπέκαμ τον έπεισαν να επιλέξει το Λος Αντζες. Ακόμα ένα κάστρο έπεσε...

Ο άλλοτε εμβληματικός «κάπτεν» της Λίβερπουλ άνηκε σε μια σπάνια παρέα εν ενεργεία σπουδαίων ποδοσφαιριστών οι οποίοι παρέμειναν πιστοί σε έναν και μόνο σύλλογο. Ακόμη λιγότεροι είναι εκείνοι που στη μεγαλύτερη διάρκεια αυτής της διαφορετικής από τις συνηθισμένες καριέρας διετέλεσαν και αρχηγοί!

Πιστά ανυπότακτος

Ως επικεφαλής αυτής της παρέας λόγω ηλικίας και παλαιότητας στον ίδιο σύλλογο αναγνωρίζεται ο 38χρονος Φραντσέσκο Τότι, ο οποίος ολοκλήρωσε φέτος το 25ο έτος παρουσίας του στη Ρόμα. Ο «Βασιλιάς των Τζαλορόσι», όπως τον αποκαλούν οι Τιφόζι των Ροσονέρι, φλέρταρε κάμποσες φορές με τη φυγή του, όταν κατά το παρελθόν είχαν ασχοληθεί με την περίπτωσή του ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μπάγερν Μονάχου, η Γιουβέντους και η Μίλαν.

Ουδέποτε ωστόσο παραστράτησε, αν και « υπήρχαν στιγμές και άνθρωποι που με έκαναν να το σκεφτώ. Στο τέλος μετρούσε πάντοτε η αγάπη. Δεν θα ήμουν προδότης για το σύγχρονο ποδόσφαιρο, θα αισθανόμουν όμως έτσι μέσα μου αν άφηνα τη Ρόμα. Εμεινα συνειδητά πιστός αλλά και με έναν τρόπο ανυπότακτος» είχε δηλώσει παλαιότερα, συγκεκριμένα μετά την αποτυχημένη για τη Ρεάλ Μαδρίτης απόπειρα «αρπαγής» του το καλοκαίρι του 2003.

Τις φανέλες των ομάδων που τον πολιόρκησαν ο Τότι θα τις φοράει μόνο όταν θα θέλει να παινευτεί για την τεράστια και φημισμένη συλλογή του, η οποία περιλαμβάνει και εμφανίσεις σπουδαίων αθλητών άλλων σπορ, όπως αυτές του σουπερστάρ των Λος Αντζελες Λέικερς Κόμπι Μπράιαντ ή των υπερηρώων του ιρλανδικού ράγκμπι Μπράιαν Ο' Ντίσκολ και Ντένις Χίκι. Ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας η περίπτωση να παίξει ποδόσφαιρο σε άλλη ομάδα καθώς « τα παιδιά μου - και ιδιαίτερα ο γιος μου ο Κριστιάν - δεν θα μου το συγχωρήσουν».

Υποστολές σημαιών

Κάπως έτσι οραματιζόταν την αποχώρησή του και ο σπουδαίος Ικερ Κασίγιας. Φορώντας τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης και αφού θα πλησιάζει τα 40 χρόνια του, όπως δηλαδή συμβαίνει με τον 42χρονο βραζιλιάνο γκολκίπερ Ροτζέριο Σένι ο οποίος αγωνίζεται ανελλιπώς από το 1989 στη Σάο Πάολο (έχοντας σκοράρει 64 φορές). Ωστόσο για τον τερματοφύλακα της Ρεάλ το όνειρο ξεθώριασε... Η αμφισβήτηση τον κούρασε και η σχέση του με τους Μερένχες οδηγήθηκε σε οριακό σημείο εξωθώντας τον στην επιλογή της Πόρτο.

Κάπως έτσι οδηγήθηκε και ο Τσάβι στην απόφαση της αλλαγής σελίδας. Θέλοντας να συνδυάσει τα τελευταία χρόνια της καριέρας του με πάρα πολλά άκοπα χρήματα, επέλεξε να μετακομίσει στο Κατάρ. Κάτι που αντιθέτως δεν έπραξε ο άλλοτε κάτοχος του περιβραχιόνιου Κάρλες Πουγιόλ, ο οποίος σταμάτησε το ποδόσφαιρο σε ηλικία 36 ετών ενώ θα μπορούσε να παίξει 1-2 χρόνια ακόμα για το χρήμα και μόνο. Προτίμησε να τον θυμούνται αποκλειστικά ως παίκτης της Μπάρτσα.

Ενεργός αρχηγός που είχε αγωνιστεί σε έναν και μόνο σύλλογο είναι και ο Σεμπάστιαν Σβαϊνστάιγκερ, όμως στην Εθνική Γερμανίας, καθώς στην Μπάγερν Μονάχου η προτεραιότητα δίδεται ακόμα στον Φίλιπ Λαμ. Ο σπουδαίος οπισθοφύλακας αποφάσισε σε ηλικία 30 ετών να αποχωρήσει από τη Νασιοναλμανσάφτ, έχοντας βέβαια σηκώσει το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Βραζιλία. Ακόμα και ο «Μπάστι-Φαντάστι» αποφάσισε τη φυγή του για να παίξει ποδόσφαιρο κάπου αλλού, εν προκειμένω στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Από τον Μπερναμπέου στον Μανωλά

Ανατρέχοντας στο παρελθόν προς αναζήτηση ποδοσφαιριστών οι οποίοι υπήρξαν αρχηγοί έχοντας αγωνιστεί σε έναν και μόνο σύλλογο, ανταμώνουμε με φιγούρες θρυλικές, όπως ο Σαντιάγκο Μπερναμπέου που έδωσε το όνομά του στην επιβλητική έδρα της Ρεάλ Μαδρίτης, ο Τζιασίντο Φακέτι (Ίντερ), ο Σάντρο Ματσόλα (Ίντερ), ο Ούβε Ζέλερ του Αμβούργου (με το πέρασμα ενός αγώνα από την Κορκ Σέλτικ της Ιρλανδίας το οποίο... συγχωρείται!) και ο Μπέρτι Φογκτς της Γκλάντμπαχ.

Στους μεταγενέστερους μεταξύ άλλων εντοπίζονται και οι Τζουζέπε Μπέργκομι (Ίντερ), Φράνκο Μπαρέζι και Πάολο Μαλντίνι (Μίλαν), Ράιαν Γκιγκς και Γκάρι Νέβιλ (Μ. Γιουνάιτεντ), Τόνι Ανταμς(Αρσεναλ), Λέντλεϊ Κινγκ (Τότεναμ), Μπουλέντ Κορκμάζ (Γαλατάσαραϊ).

Λίγοι αλλά εξόχως σημαντικοί ήταν και οι έλληνες ποδοσφαιριστές που ανήκουν στη συγκεκριμένη κατηγορία. Πιο πρόσφατη περίπτωση όλων ήταν αυτή του Γιάννη Γκούμα (Παναθηναϊκός), ενώ στο κλειστό αυτό κλαμπ ανήκουν οι Κώστας Ιωσηφίδης (ΠΑΟΚ),Γιώργος Κούδας (ΠΑΟΚ), Στέλιος Μανωλάς (ΑΕΚ), Σταύρος Σαράφης (ΠΑΟΚ),Γιάννης Βαλαώρας (Λάρισα) και Δανιήλ Παπαδόπουλος (αν και φόρεσε το περιβραχιόνιο μόλις σε δύο αγώνες του Ηρακλή). Από την Κύπρο ξεχωρίζει η περίπτωση του σούπερ σκόρερ του παρελθόντος Σωτήρη Καϊάφα (Ομόνοια).