Θα ξεφύγω σήμερα από τα τετριμμένα. Άλλωστε η ποδοσφαιρική ΑΕΚ δεν προσφέρεται για αναλύσεις επί αναλύσεων όταν νέα πραγματικά και ουσιαστικά δεν προκύπτουν. Πορεύεται σε ασφάλεια και θα κάνει όσα πρέπει να γίνουν.

Με καλεί η μπασκετική φύση μου σήμερα, άλλωστε εκκινώντας την πορεία μου στο δημοσιογραφικό χώρο, με αυτό το άθλημα καταπιάστηκα. Και το ταξίδι ήταν ομολογουμένως μαγικό... Από το 1995 και τα πρώτα μπετά που έριξε ο Γιάννης Φιλίππου μέχρι την ενθρόνιση του 2002. Φανταστικά χρόνια, μοναδικές ευρωπαϊκές εμπειρίες, φοβέρες ομάδες...

Και αίφνης μας προέκυψε ο Μάκης Αγγελόπουλος. Φορτσάτος και ορεξάτος να δημιουργήσει την ανατροπή σε κάτι που στο μυαλό μας είχε κοιμηθεί. Δεν είχε πεθάνει, άλλωστε η ιστορία είναι πάντα εκεί για να σε ταρακουνήσει. Δεν είχε πεθάνει αλλά είχαμε πάψει να το πιστεύουμε. Κι όμως η χαρά της δημιουργίας είναι ξανά εκεί έξω. Εκεί που δεν είχαμε τίποτα, μας προέκυψαν παικταράδες.

Πάνω που λέγαμε ότι στο μπάσκετ δεν θα σηκώσουμε κεφάλι ξανά, μάθαμε ότι ο μεγαλομέτοχος έκανε πρόταση στον Μαριάνοβιτς, μπασκετμπολίστα που ονειρεύονται ομάδες του ΝΒΑ και οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της Ευρωλίγκας! Όσο ουτοπικό κι αν είναι ένα τέτοιο τόλμημα, δεν το φοβήθηκε και το έψαξε.

Οι διαφορές...

Η ΑΕΚ σηκώνει κεφάλι και στο σύμπαν που της έδωσε τον τίτλο της Βασίλισσας. Βολεύει και το άθλημα ασφαλώς... Στο ποδόσφαιρο φαντάζει ως πολύ δύσκολο το να αποκτηθεί ο Σκόκο στα 30 του, παίκτης που ουδέποτε θα απασχολούσε την Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Στο μπάσκετ η 'Ενωση μπορεί να έχει στο ρόστερ της τον Ίνγκλις, τον Χέρστον και τον Μενσά Μπονσού, καλαθοσφαιριστές επιπέδου Ευρωλίγκας και παράλληλα να διαπιστώνει ότι μπορεί να διεκδικήσει από τα ισπανικά μεγαθήρια τον Μαριάνοβιτς.

Το σημειώνω μόνο και μόνο για να αντιληφθούν άπαντες ότι στο μπάσκετ μπορείς να χτίσεις ομαδάρα από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι εύκολο να εκτοξεύσεις το επίπεδό σου μέσα σε ένα καλοκαίρι. Το διαπιστώνουμε καθημερινά με την ΑΕΚ.

Όσα κι αν ξοδέψεις όμως, παίκτη με την ψυχή και το ταλέντο του Αμερικάνου είναι αδύνατο να βρεις ξανά. Η αυταπάρνηση και η αγάπη για την ομάδα και το άθλημα ανήκουν σε αλλοτινές εποχές. Ίσως και να έφυγαν μαζί του, όπως θα συμβεί και με πολλούς άλλους τεράστιους του είδους, είναι νομοτελειακό.

Δεν θα έρθουν ξανά τα τσιμεντένια γήπεδα, η μπεναλτιέρα, το χρονόμετρο χειρός και οι ελβιέλες. Κυρίως όμως δεν θα υπάρξει ξανά αυτή η ασύλληπτη αγνή αγάπη για τη φανέλα. Δικαίως το 10 θα σηκωθεί ψηλά και δεν θα φορεθεί ποτέ από άλλον. Γιατί απλά δεν θα υπάρξει ποτέ άλλος Αμερικάνος...