Value for money. Έκφραση η οποία χρησιμοποιείται κατά κόρον και στο ποδόσφαιρο για να καταδείξει την αξία ενός παίκτη σε συσχέτιση με τις αμοιβές του. Αν μάλιστα στην εξίσωση αυτή προστεθεί και ο χρόνος συμμετοχής, τότε η εικόνα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρη. Στην περίπτωση του Ντιέγο Μπουονανότε συμβαίνει το εξής εντυπωσιακό: Στα 20 ματς που έχει αγωνιστεί στο πρωτάθλημα, μετράει 777 λεπτά συμμετοχής, άρα μόλις 38,8 ανά αγώνα! Παρόλα αυτά έχει καταφέρει να βρει δίχτυα 6 φορές!

Το ότι σκοράρει κάθε 129 λεπτά δεν συνιστά επαρκές αντιπροσωπευτικό δείγμα της ικανότητάς του να βρίσκει δίχτυα, καθώς είναι πολλές οι «σκοτωμένες» συμμετοχές του σε παιχνίδια στα οποία χρησιμοποιήθηκε ως αλλαγή ενώ αυτά είτε είχαν κριθεί οπότε η ΑΕΚ γύριζε τον διακόπτη στο ρελαντί, είτε προσπαθούσε να διατηρήσει το μηδέν στην άμυνά της και να κερδίζει χρόνο, όπως πράττει σε κάθε παιχνίδι που βάσει του σκορ έχει στα χέρια της. Αυτό συνέβη λοιπόν σε 8 αγώνες, παιχνίδια στα οποία το κοντέρ του Μπουονανότε έγραψε λεπτά χωρίς ουσία.

Για να ολοκληρώσω την αριθμητική ανάλυση των πεπραγμένων του Αργεντινού (πριν πάμε στην ουσία του Πογέτ), μέσω της οποίας διαπιστώνεται η ομολογουμένως θετική συνεισφορά του, σημειώνω επίσης ότι σε 7 ματς Κυπέλλου ο βραχύσωμος μεσοεπιθετικός είναι ο πρώτος σκόρερ της Ένωσης στη διοργάνωση, έχοντας πετύχει 5 τέρματα σε 520’ αγωνιστικά λεπτά. Αν μη τι άλλο, το ψωμί του το τιμάει επιδεικνύοντας φιλοτιμία και ανταποδοτικότητα. Αρκούν όμως αυτά για να συμπεριληφθεί σε πιο μόνιμη βάση στα αρχικά πλάνα του Πογέτ; Πιστεύω πως και εξηγώ το γιατί:

Η άλλη όψη του νομίσματος

Η στατιστική απεικόνιση των πεπραγμένων του τάσσεται σύμμαχος στο πλευρό του ποδοσφαιριστή, ενώ επίσης αξίζει να καταγραφεί στα υπέρ του η αφοσίωση που τον διέπει απέναντι στην ομάδα παρά το γεγονός ότι αποκτήθηκε με άλλες προοπτικές. Δεν αντιδρά με τουπέ, ουδέποτε έδειξε ενοχλημένος, αντιθέτως συνεχίζει να δηλώνει χαρούμενος που βρίσκεται στην ΑΕΚ και διατεθειμένος ως σωστός επαγγελματίας να παίζει όσο του ζητείται, πάντα με την ίδια όρεξη.

Καλά όλα αυτά, όμως δεν γεμίζουν το μάτι του Πογέτ διότι για εκείνον τα τακτικά κουκιά είναι μετρημένα. Όσο οι Βάργκας, Αραβίδης και Μπαρμπόζα είναι διαθέσιμοι, ο Αργεντινός θα βλέπει την ενδεκάδα με τα κιάλια. Αν παράλληλα έτοιμοι είναι επίσης οι Πέκχαρτ και Τζιμπούρ, οι πιθανότητες να βρεθεί σε βασικό σχήμα ελαχιστοποιούνται. Δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις πέραν αυτής που είναι και πιο λογική: Ο προπονητής θεωρεί ότι όλοι οι προαναφερθέντες «κουμπώνουν» καλύτερα στο σχέδιό του και στο «4-3-3» που θα μείνει απαράλλαχτο ως το τέλος της σεζόν. Οι όποιοι πειραματισμοί αποφασίζονται κυρίως κατ΄ ανάγκη και αφορούν στο μακρινό μέλλον, εφόσον ο Ουρουγουανός παραμείνει στην ΑΕΚ.

Αν κάπου ίσως σφάλει ο Πογέτ, είναι στη διαχείριση του Μπουονανότε. Υπήρχαν αρκετά ματς σαν το χθεσινό απέναντι στον ανίσχυρο Πανθρακικό στα οποία θα μπορούσε να παίξει από την αρχή και να κάνει τη διαφορά, ειδικά με την ΑΕΚ γηπεδούχο. Θυμίζω ότι στις 13 του περασμένου Σεπτέμβρη, γύρισε μόνος του την κατάσταση απέναντι στον ΠΑΣ Γιάννινα με δύο προσωπικές ενέργειες. Μετέτρεψε σε 2-1 το 0-1 των γηπεδούχων και έδιωξε τα σύννεφα πάνω από το ΟΑΚΑ. Είναι φορές που σου περνάει από το μυαλό ότι ένας προπονητής φοβάται να μην εκτεθεί από την παρουσία ενός παίκτη και αναγκαστεί να τον έχει πάλι βασικό στο επόμενο ματς. Δεν λέω ότι ισχύει με τον Πογέτ, αλλά ποτέ δεν ξέρεις κιόλας...

Εν κατακλείδι. Ο Μπουονανότε δεν είναι αυτό που πολλοί περίμεναν, δηλαδή ο ηγέτης που θα οδηγήσει την ΑΕΚ σε ποδοσφαιρικά θαύματα. Τον τίτλο αυτόν τον αποποιήθηκε άλλωστε πρώτος εκείνος. Δεν είναι όμως και κάποιος άγραφος ποδοσφαιριστής που δεν διαθέτει ποιότητα και το κερδισμένο εντός των γηπέδων δικαίωμα για περισσότερες ευκαιρίες. Έστω σε αγώνες με υποδεέστερους αντιπάλους, η δουλειά να γίνεται. Στις περιπτώσεις που η αλήθεια βρίσκεται στη μέση (διότι δεν συμβαίνει αυτό πάντα, όπως κακώς λέγεται) τότε ορθό είναι να ξέρεις να ισορροπείς με δικαιοσύνη πάνω σε αυτή τη λεπτή γραμμή.