Κάπου στις 6-6.30 το απόγευμα του Σαββάτου σκιάχτηκα κάπως... Είχα λίγα ευρώ στο πορτοφόλι, δεν έφταναν ούτε για τη βενζίνη της εβδομάδας και ο γείτονας με φουρτούνιασε. « Μην το παίρνεις αψήφιστα, τα πρατήρια κάτω κλείνουν και τα ΑΤΜ αδειάζουν». Όντως περίπου μισή ώρα μετά και αφού με το ζόρι βρήκα μηχάνημα να μου κάνει το χατήρι για 200 ευρώ, γέμισα το αμάξι με την κατοστάρα (η απλή αμόλυβδη είχε τελειώσει) σε τιμή 187,6 (με τις υγείες μου) και γύρισα σπίτι. Ρε λες να έπρεπε να είχα πεταχτεί νωρίτερα και από το σούπερ μάρκετ για πάνες και κρέμες; Έστω να υπάρχει απόθεμα για το μωρό...

Η σκέψη έτρεξε στο υπόγειο της Κυψέλης, 35 χρόνια πριν, στη Σικίνου 3, λίγα βήματα πριν από τη Φωκίωνος Νέγρη. Από το παράθυρο χάζευα τα βιαστικά βήματα των περαστικών αφού τόσο χαμηλά που ήμασταν μόνο τα πόδια τους μπορούσες να διακρίνεις, ξαπλωμένος στη μεγάλη κοιλιά του παππού Βασίλη και ακούγοντας τις ιστορίες του. Δεν ήταν παραμύθια ήταν διηγήσεις περιστατικών από τη (γερμανική) κατοχή. Πως πήδησε από το καμιόνι μαζί με 5-6 ακόμα την ώρα που τους μετέφεραν στην Καισαριανή για εκτέλεση, πως γλύτωσε από τα γερμανικά πυρά τρέχοντας, όταν δίπλα του φίλοι επαναστάτες και δραπέτες, έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες.

« Η αγωνία μου δεν ήταν αυτή, το αν θα ζήσω, αλλά το πως θα ξεφύγω ώστε να βρω φαγητό για τον πατέρα σου» μου έλεγε. Ενθυμούμενος, ανατρίχιασα. Εντάξει δεν έχουμε πόλεμο, ούτε τέτοιος προβλέπεται να γίνει, όμως αυτός ο πανικός τριγύρω μου, άνθρωποι να τρέχουν στα σούπερ μάρκετ, να στραγγίζουν τη βενζίνη, να ψάχνουν απεγνωσμένα ΑΤΜ προκειμένου να περισώσουν ότι τους επιτρέπεται πλέον από τις τραπεζικές οικονομίες τους, με άγχωσε. Για πρώτη φορά τόσο πολύ και τόσο έντονα. « Είναι και αυτή μία μορφή κατοχής» σκέφτηκα. Διότι ελεύθεροι δεν είμαστε...

Στον καναπέ καθισμένος...

... και απορροφημένος από τον ολομέτωπο και παθιασμένο αγώνα του Γκέμπελς που είχα μπροστά μου, σε ορθογώνια μορφή και τεχνολογία LED, να με κάνει να φοβηθώ ακόμα περισσότερο, έκανα μία απλή σκέψη: Είχα αισθανθεί ποτέ στη ζωή μου τέτοια ανάγκη τη σβήσω τη ρουφιάνα και να ρίξω μια μούντζα στα προπαγανδιστικά σχέδιά της; Κι όμως δεν το έκανα, διότι η συνήθεια (αν όχι επιθυμία πια) να τρομοκρατούμαι, έχει γίνει πλέον δεύτερη φύση μου. Είμαι βιτσιόζος, είμαστε όλοι μας. Χρόνια τώρα τους αφήνουμε να μας λένε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα μόνοι μας, ότι πρέπει να τους πληρώνουμε, ότι οφείλουμε να θυσιαζόμαστε για την αταλάντευτη ευρωπαϊκή ενότητα. Γι αυτούς που δεν μας βλέπουν καν...

Φρενάρω εδώ τις σκέψεις μου, ο σκοπός μου δεν είναι να επηρεάσω. Αισθάνομαι απλώς την ανάγκη να ηρεμήσω για μία εβδομάδα και να κατασταλάξω σε αυτό που με καθιστά συνειδησιακά ήσυχο και ελεύθερο. Στην επιλογή που δεν θα βαραίνει μία ζωή την ψυχή μου και για την οποία θα μπορώ να πω αύριο στο γιο μου ότι δεν μετάνιωσα, ότι δεν τον ανάγκασα να ζει σε κάτι που συνέλαβα ώστε να παραδοθεί σε άλλους.

Ποσώς με ενδιαφέρει πλέον ποιος έφταιξε περισσότερο και αν αυτοί οι 300 εκεί μέσα αδυνατούν να αποδεχτούν ότι όλοι τους, σε ένα βαθμό τουλάχιστον, είναι συνένοχοι. Την ξέρω την απόφαση, την έχω ήδη πάρει. Και συνειδησιακά είμαι και θα συνεχίζω να ζω ελεύθερος!