Μέχρι να φτάσουμε στην αρνητική απάντηση του Τσαβαρία, ενός συζητήσιμα ικανοποιητικού αργεντινού εξτρέμ που έπαιζε κυρίως στη Β’ Γαλλίας, προέκυψαν τρεις προτάσεις από την ΑΕΚ. Η πρώτη, που πάντοτε είναι η διερευνητική, και επιπλέον δύο (υποτίθεται βελτιωμένες) οι οποίες κρίθηκαν από τον ποδοσφαιριστή χαμηλότερες των αξιώσεών του. Και αυτές (οι απαιτήσεις του παίκτη) δεν ήταν δα και ιδιαίτερα υψηλές, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι η οικονομική διαφορά ήταν μόλις 50.000 ευρώ για κάθε έτος συμβολαίου.

Το συμπέρασμα είναι προφανές: Στο εξωτερικό, ακόμα και παίκτες επιπέδου Τσαβαρία, δηλαδή μεσαίου και λίγο χαμηλότερου ραφιού, δεν σκέφτονται όπως ο Μπακασέτας και ο Μπάρκας. Δεν τοποθετούν δηλαδή σε προτεραιότητα το συναίσθημα και την επιθυμία να συνδυάσουν την καριέρα τους με τη φανέλα των παιδικών ονείρων τους, εν προκειμένω της Ένωσης, παρακάμπτοντας πιο συμφέρουσες προτάσεις. Ενδεχομένως ο Τσαβαρία να κατανικούσε την οικονομική επιθυμία του για περισσότερα χρήματα, στην περίπτωση που τον προσέγγιζαν η Ρίβερ Πλέιτ ή οι Τζούνιορς της Μπόκα. Για την (κάθε) ΑΕΚ όμως, ασφαλώς και δεν θα το έκανε, ακόμα κι αν η επόμενη ημέρα θα τον ξημερώσει σε κάποια Μπρεστ που απλά τυγχάνει να δίνει περισσότερα.

Το πως εξελίσσεται ο μεταγραφικός σχεδιασμός των Κυπελλούχων Ελλάδας (να μην ξεχνάμε να το επαναλαμβάνουμε αυτό σε κάθε δύσκολη συγκυρία, ως την άνευ επιχειρημάτων ντρίπλα στα βασικά ζητήματα κατάρτισης του ρόστερ) προκαλεί ένα και εύλογο (διπλό) ερώτημα: «Μα τι ακριβώς κάνουν και ποιο είναι το σχέδιο;». Βασικά δεν διαφαίνεται κάποιο σχέδιο. Φτάσαμε στο σημείο που ατζέντηδες χτυπούν την πόρτα για να εκμεταλλευτούν τη στιγμή και την αδυναμία να προχωρήσει η ομάδα σε επίτευξη συμφωνιών με όσους παίκτες αρχικά εντοπίστηκαν και προσέγγισε. Τώρα πάνω στην ανάγκη, να αποκτηθούν ποδοσφαιριστές για να κλείσουν οι τρύπες και να μην γκρινιάζει ο προπονητής.

Η απόδειξη

Από τους πολλούς καλούς παίκτες με τους οποίους η ΑΕΚ ήλθε σε επαφή συζητώντας μαζί τους το ενδεχόμενο συνεργασίας, αποκτήθηκε ο εξής ένας: Ο Τσιγκρίνσκι. Και αυτός προφανέστατα επειδή τις 350.000 ευρώ που του προτάθηκαν, αφού έψαξε για περίπου 1,5 μήνα δεξιά και αριστερά, δεν τις βρήκε πουθενά αλλού.

Από εκεί και πέρα, ούτε ένας εκ των εκτός συνόρων κυριαρχικών στόχων, κατακτήθηκε. Προσέξτε:

Ο Μιλοβάνοβιτς και ο Ντε Μπαρτόλο έκαναν ταξίδια ή μίλησαν μέσω τηλεφωνικά με τους Ταβάρες, Βιγιάλμπα, Καμίνσκι, Στεπίνκσι, Ινσούα, Τζούριτς, Χαφέζ, Σαλίνο, Εμάνουελσον, Μπαλντέ, Φλέτσερ, Εμπένγκουε, Λαΐφη, Γκοργκόν, Καρλάο, Κάλα και κάμποσους ακόμα ποδοσφαιριστές με αποδεδειγμένη ποιότητα. Επιχείρησαν να προωθήσουν κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις γρήγορα, προτού προκύψουν και άλλοι μνηστήρες, μπας και πετύχουν κάποια έκπληξη με λίγα χρήματα. Όλοι οι προαναφερθέντες και κάμποσοι ακόμα (τέτοιου επιπέδου) έπαψαν να τους παίρνουν στα σοβαρά όταν άκουσαν τα διαθέσιμα ποσά.

Εν τέλει, προχώρησε το θέμα του Κάτσαρ (αφού βέβαια έφυγε ο Άρθο) λόγω των χειρισμών του Μπάγεβιτς και του διαπιστωμένου γεγονότος ότι ο σέρβος μέσος δεν είχε (κυρίως λόγω του ιατρικού παρελθόντος του) καλύτερες οικονομικές προτάσεις από τις περίπου 300-320.000 ευρώ (άνευ μπόνους) που θα λαμβάνει για κάθε έτος συνεργασίας του με την Ένωση.

Όσο για τον Ντίας, ήταν σαφέστατα η πιο φθηνή λύση από όλες όσες απασχόλησαν την ΑΕΚ για τη θέση του αριστερού οπισθοφύλακα. Και επίσης, όπως και σε 3-4 ακόμα περιπτώσεις (και τούτο είναι εξίσου ανησυχητικό), ο Ουρουγουανός ήταν ο επιλαχών στις προτιμήσεις του προπονητή.

Δεν αλλάζει την ουσία ούτε ένας Σκόκο

Η οικονομική πολιτική δεν διαφοροποιήθηκε ιδιαίτερα σε σχέση με πέρυσι. Δεν είναι όμως αυτό το κακό της υπόθεσης. Το πρόβλημα εντοπίζεται στο σχεδιασμό που μοιάζει να είναι αν όχι τυχαίος, τουλάχιστον πρόχειρος για μια ομάδα επιπέδου ΑΕΚ, όπως επίσης και στα πρόσωπα που έχουν την αρμοδιότητα να οργανώσουν την κατάσταση. Είναι εμφανής η έλλειψη συνεννόησης όπως επίσης η φήμη που στις μανατζερικές πιάτσες η ομάδα έχει αναπτύξει, η οποία δεν είναι η καλύτερη.

Και κάπου εκεί, εμφανίζεται ξανά ο Σκόκο! Ναι όντως, είναι ο ποδοσφαιριστής που μπορεί να μεταμορφώσει το κλίμα και τη δικαιολογημένη περιρρέουσα ανησυχία. Με τέτοιου επιπέδου παίκτες μπορείς να αλλάξεις τον επιθετικό χαρακτήρα μιας ομάδας, δίχως αυτό να σημαίνει ότι ο προγραμματισμός έπαψε να είναι αλλοπρόσαλλος. Ο Μελισσανίδης εφόσον θέλει, το μπορεί. Δεν βλέπω να θέλει όμως. Και επιπλέον ο ιός απαιτεί αντιβίωση, όχι ασπιρίνη. Η ΑΕΚ πρέπει να αλλάξει εσωτερικά για να βρει λειτουργική ισορροπία και να προοδεύσει. Επί του παρόντος προχωρά μένοντας ακίνητη.