Δικαιώθηκαν όσοι θεωρούσαν, ήλπιζαν ή τέλος πάντων ήθελαν να πιστεύουν ότι μέσα από την ήττα και την αποκαρδιωτική εμφάνιση στην Τούμπα κατά την πρεμιέρα των πλέι οφ, η ΑΕΚ θα σήκωνε γρήγορα κεφάλι και τόσο άμεσα θα έβρισκε αγωνιστική ταυτότητα εξόχως διαφοροποιημένη.

Βέβαια για όσους βρισκόμαστε απέξω, είναι εύκολο το να εικάζουμε. Το θέμα είναι πως επιτυγχάνεται αυτό και ποιος είναι εκείνος που πρωτοστατεί ώστε να έλθουν οι απαιτητές αλλαγές, αυτές οι τόσο εμφατικές οι οποίες παρατηρούνται πλέον στην ομάδα. Κι ασφαλώς ο Στέλιος Μανωλάς αναγνωρίζεται ως ο σημαιοφόρος αυτής της αντεπίθεσης.

Ο άυπνος, καταπονημένος, στρεσαρισμένος και αγχωμένος όσο δεν πήγαινε προπονητής Μανωλάς, ο ίδιος άνθρωπος ο οποίος προ εικοσαετίας (και κάτι παραπάνω) έδινε την εντύπωση ότι με την ψυχραιμία, το καθαρό μυαλό και τη ζηλευτή διορατικότητά ως ποδοσφαιριστής, το να ηγείται μιας ομάδας εθισμένης στις κατακτήσεις τροπαίων, ήταν για εκείνον κάτι το απολύτως φυσιολογικό.

Έφτασε στα όριά του ο Στέλιος. Οι σφυγμοί του είχαν ανέβει επικινδύνως, το χρώμα του είχε αλλάξει, προσπαθούσε να βρει την ηρεμία του και να αποτινάξει τη δυσφορία που τον κατέβαλε, εκείνες τις πρώτες στιγμές μετά την κατάκτηση του τροπαίου απέναντι στον Ολυμπιακό. Αυτό το τεράστιο βάρος ευθύνης που ο ίδιος φόρτωσε στην ψυχοσύνθεσή του αισθανόμενος ότι θα είχε αποτύχει αν το Κύπελλο χανόταν, λύγισε τον οργανισμό του. Υπερκόπωση που για εκείνον προσωπικά θα έπρεπε να είναι «υπερκούπωση».

Στιγμή δεν έδειξε αδύναμος

Είχε προηγηθεί ένας αδιάκοπος από μέρους του αγώνας να εισβάλει στο μυαλό των ποδοσφαιριστών του αλλά όχι ως περαστικός, όχι ως ο εκφραστής μια τετριμμένης ατάκας που απλώς έπρεπε να ειπωθεί. Ήθελε να είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο mastermind αυτής της ιστορίας. Όσο οι ημέρες περνούσαν και εκείνος αδυνατούσε να βρει καλό ύπνο, να τραφεί δίχως κόμπο στο στομάχι, να βρει τη διέξοδο από το λαβύρινθο της (πάση θυσία) επικράτησης επί του Ολυμπιακού στο ανθρωπάκι που έτρεχε στο μυαλό του, άλλο τόσο αποφασιστικός, σίγουρος και πειθήνιος έδειχνε όταν μιλούσε στους παίκτες.

Ουδείς είχε αντιληφθεί την εσωτερική πάλη του Μανωλά προκειμένου να διατηρηθεί σε κατάσταση απόλυτης συγκέντρωσης, ανταποκρινόμενος στον απαιτητικό ρόλο της ηγετικής παρουσίας. Παράλληλα έστυβε το μυαλό για να εμφανιστούν μπροστά του οι τρόποι που θα οδηγούσαν σε δύσκολη θέση τον αντίπαλο και εκείνοι πάνω στους οποίους θα βασιζόταν το πλάνο εκμετάλλευσης όλων των ποιοτικών επιλογών που είχε διαθέσιμες. Η απώλεια του Μπαρμπόζα επί παραδείγματι, τον είχε «μαγκώσει» για ένα διάστημα.

Η δουλειά με το μυαλό των παικτών του απεδείχθη η κίνηση ματ. Ο Πέτρος Μάνταλος πήρε τον ελεύθερο ρόλο που τόσο του είχε λείψει επί εποχής Πογέτ, όταν εξέφραζε αγωνιστική δυσφορία όντας εγκλωβισμένος σε περιορισμένους χώρους. Απελευθερωμένος όχι μόνο τακτικά αλλά και πνευματικά, οπλισμένος με αυτοπεποίθηση χάρη στην εξαιρετική προσέγγιση του Μανωλά εντός και εκτός των αποδυτηρίων (ακόμα και εκείνο το « μου θυμίζει τον Τσιάρτα» που ακούστηκε κάπως υπερφίαλο, αποδείχθηκε ότι είχε τη στόχευσή του), ο Μάνταλος ανταποκρίνεται στην πιο κρίσιμη καμπή της σεζόν, ως αυτός που η ΑΕΚ περιμένει να έχει διαχρονικά.

Είναι ηγέτης, σηκώνει το βάρος, παίρνει την ευθύνη των φάσεων, ζητάει τη μπάλα, πιστεύει στον εαυτό του. Αυτός είναι ο αρχηγικός Μάνταλος που η Ένωση προσδοκά να έχει για πολλά χρόνια μπροστά, με την υποσημείωση ότι θα πρέπει συνεχίσει τη δουλειά και να βελτιώνεται σε τομείς που απαιτείται. Η τελική πάσα δεν του βγαίνει εύκολα παρόλο που σκέφτεται με οξυδέρκεια και επιχειρεί το ορθολογικό. Όμως με τη σωστή προσέγγιση, δουλειά και προσπάθεια, θα έρθουν και οι ασίστ με τη συχνότητα που πρέπει.

Εν αποστρατεία...

Πέτυχε και κάτι ακόμα ο Μανωλάς σε ατομικό επίπεδο, πέραν της συνολικής μεταμόρφωσης της ΑΕΚ σε ομάδα που αρχίζει να γίνεται και κάπως πιο ελκυστική στο μάτι. Συνέβαλε ώστε ολόκληρο το γήπεδο να χειροκροτήσει τον Τζεμπούρ, σε μια σεζόν που ο Αλγερινός (όχι αδίκως κατά περιπτώσεις) έχει δεχθεί αρκετή γιούχα. Τον βοήθησε ώστε να δώσει ότι καλό του έχει απομείνει και πήρε δύο πολύ σημαντικά γκολ στο θεσμό του Κυπέλλου.

Κάποιοι άνθρωποι ωστόσο, αν και δείχνουν ότι περιστασιακά είναι απόλυτα ικανοί να διαχειριστούν ένα μεγάλο καράβι, δεν είναι απαραίτητο ότι είναι και γεννημένοι γι αυτό. Το βάρος χτισίματος της δικής του ΑΕΚ, μοιάζει ασήκωτο για τον Μανωλά. Και δεν είναι σοφό για την Ένωση να προσπαθήσει να τον πείσει για κάτι το οποίο εκείνος, σε κάποια στιγμή αδυναμίας, ενδέχεται να απεμπολήσει. Θα είναι πάντα ένας κιτρινόμαυρος στρατηγός (και όχι στρατιώτης) που θα παραμένει εν αποστρατεία. Εκτός κι αν η ΑΕΚ τον χρειαστεί ξανά...

Photo Credits: Action Images