Όποια άποψη κι αν έχει ο κάθε ένας από εμάς για τον προπονητή Κετσπάγια, η αλήθεια είναι ότι αυτό που βιώνει τις τελευταίες εβδομάδες δεν το αξίζει κανένας επαγγελματίας από τον εργοδότη του. Και δεν αναφερόμαστε στην κριτική ή στις απόψεις του κόσμου, αυτές είναι καταστάσεις που δεν θα αλλάξουν ποτέ. Το θέμα είναι το πώς η ίδια η ΑΕΚ αντιμετωπίζει το θέμα. Το ότι νιώθει ξεκρέμαστος, εκτεθειμένος ως και παρακατιανός, είναι πρωτίστως δική της ευθύνη.

Στις πολλές περιόδους αμφισβήτησης (ακόμα και στη Γ’ και Β’ Εθνική ή το καλοκαίρι πριν την επανεκκίνηση στην Α’) του Τραϊανού Δέλλα, η ΑΕΚ φρόντιζε εμπράκτως να αποδεικνύει ότι θεωρούσε πολύ σημαντικό το πρότζεκτ στήριξης του συγκεκριμένου προπονητή. Παρά τις αντίθετες φωνές, καθιστούσε σαφές ότι ήθελε να πάει μαζί του όσο το δυνατόν περισσότερο, επιθυμούσε να κερδίσει το στοίχημα ανάδειξής του.

Με τον Κετσπάγια αυτό δεν το συναντάς πουθενά. Εκ του αντιθέτου, από τον ίδιο ακούς να παραδέχεται ότι παίζει με το λαιμό στη γκιλοτίνα. Ουδείς άλλος υπεύθυνος γι αυτήν την κατάσταση δεν υφίσταται πλην των ίδιων των ανθρώπων που τρέχουν τις τύχες της ΑΕΚ. Ο προπονητής είναι απόλυτα εκτεθειμένος επειδή αντιλαμβάνεται ότι δεν υφίσταται η παραμικρή διάθεση για στήριξη. Ξεσπά μιλώντας στη συνέντευξη Τύπου, όμως για το ότι νιώθει μετέωρος, κανείς εκτός της ομάδας ευθύνεται. Εκτός αν (κάποιος εντός ΑΕΚ) έχει πει κάποιος στον Τιμούρ ότι « θα πάμε μαζί ως το τέλος, ότι κι αν συμβεί στην πορεία γιατί σε πιστεύουμε ως προπονητή». Σας διαβεβαιώνω ότι αυτό δεν έχει γίνει ποτέ. Τουλάχιστον όχι μέχρι σήμερα.

Το μάδημα της μαργαρίτας δεν είναι λύση

Στην τελική, αν η ΑΕΚ παραδέχεται ότι έκανε λάθος το καλοκαίρι επιλέγοντας έναν προπονητή με εντελώς διαφορετική προσέγγιση από αυτή που εκείνοι οι οποίοι του έδωσαν τη δουλειά είχαν στο μυαλό τους, δεν σημαίνει ότι πρέπει να το συνεχίζει κρίνοντάς τον αγώνα με τον αγώνα. Δεν είναι ποδοσφαιρική λογική αυτή, εκ του αντιθέτου προδίδει προχειρότητα και έλλειψη αντανακλαστικών. Είναι προφανές και έχει αποδειχθεί μέσα από διάφορες καταστάσεις τα τελευταία χρόνια, ότι η αναβλητικότητα αποτελεί μία από τις εντός των τειχών γάγγραινες.

Η ΑΕΚ πρέπει να αποφασίσει. Τώρα που υπάρχει ακόμα καιρός και η ομάδα έχει σφυγμό, παραμένοντας μέσα από διαφόρων ειδών αναποδιές και βαριάς ατμόσφαιρας στα αποδυτήρια (αποδεικνύεται αυτό και από τα συνεχιζόμενα περιστατικά απειθαρχίας) κοντά στην κορυφή. Αν επιθυμεί να συνεχίσει με τον Κετσπάγια, τότε ας το διατυμπανίσει δημοσίως, να κλείσουν και όλα τα στόματα. Αν έχει αποφασίσει να τον αλλάξει, τότε ας μη χρονοτριβεί. Δεν είναι καλό για κανέναν, ούτε για τον προπονητή, ούτε για τους ποδοσφαιριστές να συνεργάζονται καθημερινά έχοντας μόνιμα στην άκρη του μυαλού τους τη βεβαιότητα της προσωρινότητας αυτής της επαγγελματικής σχέσης.

Το « νικάς και παραμένεις, χάνεις και φεύγεις» δεν ωφέλησε ποτέ κάποια ομάδα. Απλώς ελλείψει και της προσωρινής λύσης που θα μπορούσε επί παραδείγματι να δοθεί εκ των έσω αν ο Στέλιος Μανωλάς ήταν εκ νέου διαθέσιμος για να επαναλειτουργήσει ως υπηρεσιακός, η ΑΕΚ αδυνατεί να περάσει σε μεταβατικό στάδιο. Είτε θα προχωρήσει με λύση εντός των ελληνικών τειχών (π.χ. Ουζουνίδης ή Λουτσέσκου), είτε θα περιμένει τον Μαϊστόροβιτς να βρει τον κατάλληλο και μετά να τον «περάσει» από τον Μπάγεβιτς (εδώ κι αν απαιτείται χρόνος). Κι όλα αυτά ενώ ο Κετσπάγια θα κρίνεται (;) αγώνα με τον αγώνα.

Σε κάθε περίπτωση, τώρα που η καρδιά της ομάδας χτυπά ακόμα δυνατά και τα ψυχικά αποθέματα δίνουν νίκες όπως αυτή στη Λάρισα, είναι πραγματικά κρίμα για την ίδια την ΑΕΚ να μην παίρνει μια τελεσίδικη απόφαση.