Για το φίλο της ΑΕΚ που είναι γεννημένος (από) το 1990 και νωρίτερα, είναι κάτι πρωτόγνωρο αυτό που συμβαίνει. Για όλους όσοι άρχισαν να ζουν την εφηβεία τους εκείνη την περίοδο και όλους τους πρεσβύτερους, αυτό που πλέον αρχίζει να πραγματοποιείται, είναι το απολύτως φυσιολογικό.

Η ποδοσφαιρική Ένωση είχε φτάσει στο σημείο της απόλυτης έλλειψης αυτοσεβασμού και αυτοεκτίμησης. Οποιαδήποτε ομάδα παρατασσόταν απέναντί της, πίστευε κάτι περισσότερο από αυτό που είθισται να ισχύει ανάμεσα στον ισχυρό και στον ασθενέστερο.

Η ΑΕΚ είχε κατρακυλήσει τόσο που ο (κάθε, πολύ ή λίγο) «μικρότερος», τη θεωρούσε του χεριού της! Η κανονικότητα είχε χαθεί. Ασφαλώς κάθε τέτοιας δυναμικότητας ομάδα δικαιούται τα ποσοστά που της αναλογούν. Δηλαδή στην καλύτερη των περιπτώσεων, στο κακό κιτρινόμαυρο μεσημέρι (βράδυ ή απόγευμα), να έχει ένα 10-15% να της πάρει αποτέλεσμα. Και φτάσαμε στο σημείο να έχει παγιωθεί το αντίστροφο.

Όχι, δεν βιάζομαι. Απλώς επισημαίνω τα αυτονόητα. Όπως και θα τονίσω στο σημείο αυτό ότι όσα άρχισαν να ισχύουν ξανά με τον Χιμένεθ στον πάγκο της ομάδας, ήταν τα απολύτως απλά και απαιτητά. Αξιολόγηση του ρόστερ, ενέσεις στην ψυχολογία, καλό κοουτσάρισμα, ικανότητα του προπονητή να κρατά όλους τους ποδοσφαιριστές σε εγρήγορση και ταυτόχρονα σε καλή σχέση μαζί του.

ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΛΟΙΠΟΝ...

... είναι μπροστά της. Και μπροστά του. Τα φυσιολογικά έκανε ο Μανόλο και οι μεγάλες απαιτήσεις έρχονται. Η ΑΕΚ παραμένει εκτός πεντάδας και ασφαλώς θέλει τίποτα λιγότερο από το να φτάσει ως τον τελικό του Κυπέλλου και εκεί να διεκδικήσει το περυσινό κεκτημένο της, να διασφαλίσει τα δικά της σκήπτρα. Από εδώ και στο εξής θα μάθουμε πολλά περισσότερα, θα έρθουν αναπόφευκτα και αποτελέσματα που δεν θα είναι τόσο καλά όσο τα τελευταία.

Το ιδιαίτερα θετικό (όσο και ελπιδοφόρο) για την ομάδα είναι ότι βρήκε τον εαυτό της την πλέον κατάλληλη στιγμή. Πέτυχε συνεχόμενες νίκες, μετρά πέντε σερί ματς δίχως να έχει δεχθεί γκολ, ποδοσφαιριστές οι οποίοι είχαν πάψει να πιστεύουν στους εαυτούς τους απέκτησαν αυτοπεποίθηση, λύθηκαν, νιώθουν ξανά χρήσιμοι, χαίρονται το παιχνίδι. Όλα τα καλά συμβαίνουν τώρα που ακολουθούν παιχνίδια ιδιαιτέρως πιο απαιτητικά από αυτά απέναντι στο Λεβαδειακό και στη Βέροια.

Έπονται λοιπόν: Την Πέμπτη ο Πλατανιάς στην Κρήτη, ματς στο οποίο η ΑΕΚ καλείται να πάρει αποτέλεσμα πρόκρισης. Ακολούθως ο Ηρακλής την ερχόμενη Δευτέρα στο Καυταντζόγλειο.

Και μετά ο Ολυμπιακός, παιχνίδι πάντοτε ιδιαίτερο διότι το ΟΑΚΑ θα μαζέψει πολύ κόσμο και επειδή είναι το πρώτο από τα τρία εντός έδρας ντέρμπι, με τις περυσινές μνήμες να δημιουργούν απαιτήσεις για νίκες. Ακόμα μια ιδιαιτερότητα που καλείται να αντιμετωπίσει ο Χιμένεθ.

Και δύο λόγια για τον Μάνταλο... Είναι ο πρώτος σκόρερ (6 γκολ) της ΑΕΚ στο πρωτάθλημα. Αυτός που ξέρει να κουβαλά τη μπάλα καλύτερα από τον κάθε έναν όταν η ομάδα μπλοκάρει, αυτός από τον οποίο υπήρχαν πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις, ακριβώς επειδή οι άλλοι δεν μπορούσαν.

Ας τον κρίνουμε λοιπόν τώρα που καλοί παίκτες αποκτήθηκαν, εκείνοι που ήταν εξαφανισμένοι φορμάρονται και ο ίδιος νιώθει πιο ελεύθερος.

Κάποιοι γίνονται ισοπεδωτικοί, ξεχνούν εύκολα, αρνούνται να αναγνωρίσουν τα απλά στο ποδόσφαιρο. Ηρεμήστε... Στο τέλος της σεζόν θα έχει το λιγότερο 10 γκολ και θα είναι ο πρώτος σε ασίστ. Σας θυμίζω ότι μιλάμε για (Έλληνα) μέσο.

Photo credits: EUROKINISSI