Ο αγωνιστικός απεγκλωβισμός του Πέτρου Μάνταλου από το ρόλο του εσωτερικού μέσου ή του κατ’ ανάγκη ακραίου στα φτερά της επίθεσης (σπανιότερα το δεύτερο), ήταν η πρώτη σκέψη του Στέλιου Μανωλά προκειμένου να υπάρξει μια σαφής διαφοροποίηση στην τακτική προσέγγιση του συνόλου γενικότερα.

Ως ελεύθερος μπροστά από τους δύο ανασταλτικούς μέσους στην επιστροφή της ομάδας στο «4-2-3-1» και με την ταυτόχρονη οπισθοχώρηση του Γιόχανσον στο ρόλο που αξιοποιήθηκε κατά την προ-Πογέτ εποχή, ο Μάνταλος βρήκε πολύ γρήγορα τη χαρά του παιχνιδιού, αυτή που είχε χάσει. Ήταν ξεκάθαρο και αποδεδειγμένο ότι αφενός δεν του ταίριαζαν οι θέσεις στις οποίες τον εγκαθιστούσε ο Ουρουγουανός και αφετέρου ότι του έλειπε το απαιτούμενο κέφι. Ο διακόπτης γύρισε στον αγώνα απέναντι στον Ατρόμητο, ωστόσο τα δύσκολα και περισσότερο απαιτητικά είναι μπροστά του.

Το ταλέντο και τις ικανότητες του Μάνταλου, ελάχιστοι γηγενείς ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στη Σούπερ Λίγκα διαθέτουν. Βασικά ένας μου έρχεται στο μυαλό και λέγεται Φορτούνης, η χρονιά του μιλάει από μόνη της. Αναφέρομαι μόνο σε Έλληνες και δεν μπαίνω σε σύγκριση μεταξύ των δύο, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Δίνω δίκαιο όμως σε όσους εντός ΑΕΚ δυσανασχετούσαν βλέποντας αυτόν τον ποδοσφαιριστή να χάνει τόσο έδαφος φέτος, σε μια σεζόν που πολλοί περιμέναμε να ενθουσιάσει.

Και γίνεται ακόμα πιο ενοχλητική η κατάσταση όταν συμπεραίνεις ότι χρησιμοποιείται παντού εκτός από εκεί που πρέπει να αγωνίζεται. Μία θέση έχει ο Μάνταλος και αυτή είναι του ελεύθερου να κινείται σε όλους τους μεσοεπιθετικούς χώρους που εκείνος πιστεύει ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά. Σε οτιδήποτε άλλο, θα πάρεις φιλότιμο, προσπάθεια, ενέργεια, θέληση αλλά θα έχεις... μισό Μάνταλο.

Στα πόδια του είναι όλα

Θα ήταν σφάλμα αν εντός της ΑΕΚ είχαν πιστέψει ότι μετά την εφετινή σεζόν, ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής θα πρέπει να πάει πιο πίσω σε ιεραρχία. Εγώ επιμένω ότι η ομάδα πρέπει να «χτίσει» γύρω του, χρησιμοποιώντας τον εκεί που ξέρει να παίζει, αξιοποιώντας τις αρετές του και όχι εγκλωβίζοντας τον σε κάτι που δεν του ταιριάζει. Ο Πογέτ βρήκε μια διάταξη που έφερε αποτελέσματα και νίκες σε μεγάλα ματς και ο διεθνής μέσος ήταν μέρος αυτής χωρίς να αποδίδει σύμφωνα με αυτά που μπορεί.

Ασφαλώς απαιτείται δουλειά. Περισσότερη προσπάθεια και βελτίωση των όποιων αδυναμιών. Ο ίδιος τις γνωρίζει καλύτερα, κάθε ποδοσφαιριστής ξέρει απόλυτα για τον εαυτό του που πρέπει να εστιάσει. Το θέμα είναι να πιεστεί ακριβώς εκεί, το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί.

Και πλέον, στην τελική ευθεία της σεζόν, ο Μάνταλος έχει μια σπουδαία ευκαιρία να εξελιχθεί σε αυτό που πολλοί πιστεύουμε για εκείνον, ασχέτως με το ότι δεν του αρέσει να το ακούει: Ηγέτης της ΑΕΚ! Αυτός είναι ο προορισμός του, ειδάλλως δεν θα έχει πετύχει. Δεν πρόκειται για παίκτη της σειράς αλλά για κάποιον που οφείλει να σπρώξει τον εαυτό του στα όρια για να πετύχει και να ξεχωρίσει. Είναι το γραμμένο του.

Κλείνω με την ατάκα του Μανωλά που τον παρομοίασε με «κάτι σαν τον Τσιάρτα». Ακόμη κι αν θεωρηθεί υπερβολική, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και στόχευση. Ειπώθηκε για να καταλάβει ο Μάνταλος ότι η ομάδα έχει μεγάλες απαιτήσεις από εκείνον και ο ίδιος οφείλει να έχει ακόμα μεγαλύτερες για τον εαυτό του. Πανέξυπνος ο τρόπος και το timing από τον Στέλιο. Το μήνυμα εστάλη. Ας ελπίσουμε ότι ελήφθη και διαβάστηκε...

Photo Credits: Action Images