Αν και δικαιολογίες υπάρχουν, η ΑΕΚ ήταν αποκαρδιωτική στην Τρίπολη, ειδικότερα κατά τη διάρκεια του δευτέρου ημίχρονο, διάστημα στο οποίο ο γηπεδούχος Αστέρας συνειδητοποίησε ότι δεν υπάρχει λόγος να παίζει κλειστά και φοβισμένα, ξεδιπλώνοντας επιθετικές αρετές που έβαλαν δύσκολα στην Ένωση.

Η (κάθε) απουσία του Μάνταλου θα προκαλεί μόνιμη δυσχέρεια απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο διότι ποδοσφαιριστής με τα χαρακτηριστικά του και την ικανότητα να μεταφέρει τη μπάλα στο δεύτερο μισό του γηπέδου, δεν υφίσταται άλλος στην ΑΕΚ. Ήλθε ο τραυματισμός του Γιόχανσον να διογκώσει το εμφανές πρόβλημα ανάπτυξης, ενώ από τον Κορδέρο δεν πρέπει να υπάρχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις γενικότερα, πόσω μάλλον όταν προέρχεται από μαζικά διαστήματα αποχής λόγω μυϊκών τραυματισμών.

Μπορεί η ΑΕΚ να παίξει καλύτερα τουλάχιστον όταν θα είναι πλήρης; Σαφώς και μπορεί! Είναι ωστόσο ικανή να συνδυάσει έστω λίγο πιο υποφερτό ποδόσφαιρο με επιτυχή αποτελέσματα; Αυτό είναι κάτι που καταρχάς δεν πιστεύει ο ίδιος ο Πογέτ. Και αυτό είναι εύκολα διακριτό από την επιμονή του να παρατάσσει την ομάδα του περιορισμένη σε κλειστούς χώρους, επιλέγοντας αμυντικοκεντρικούς προσανατολισμούς.

Από τη στιγμή που ο ίδιος ο προπονητής θεωρεί (και βάσει των αποτελεσμάτων δικαιώνεται) ότι εισπράττει ότι περισσότερο μπορεί να του αποφέρει το έμψυχο υλικό που διαθέτει, μην περιμένετε κάτι διαφορετικό. Εδώ που τα λέμε, θα ισοδυναμούσε με παρά φύσει επιλογή το να επιχειρήσει ξαφνικά ο Πογέτ κάτι για το οποίο είναι πεπεισμένος (για τους δικούς λόγους) ότι δεν θα λειτουργήσει. Αντιλαμβάνομαι ότι στα μάτια πολλών το θέαμα δεν παραπέμπει στην ΑΕΚ που έχουν στο μυαλό τους. Ας κάνουν υπομονή μέχρι το καλοκαίρι, τότε θα δούμε ποιες αλλαγές θα φέρουν αποτέλεσμα κοντινό στις μεγάλες απαιτήσεις που δικαιολογημένα υπάρχουν.

Αινιγματική μεταχείριση κάποιων παικτών

Ο Πογέτ κάνει επιλογές που τον δικαιώνουν, όλοι έχουμε παρατηρήσει ότι είναι καλός στο κοουτσάρισμα, συνήθως διαβάζει σωστά τους αγώνες την ώρα που διεξάγονται και υπάρχουν φορές που γίνεται ιδανικός συμπαίκτης (ή στρατηγός αν προτιμάται) από τον πάγκο αλλάζοντας πράγματα με τις αποφάσεις του. Ωστόσο κάνει και λάθη. Κάποια από αυτά μάλιστα προκαλούν και εύλογες απορίες. Όπως επί παραδείγματι η επιμονή στον Μπαρόχα που σε ακόμα ένα ματς έκανε δώρο ένα γκολ στον αντίπαλο αλλά ο Μπερτόλιο το επέστρεψε πίσω. Αδίκως εκπαραθυρώθηκε ο Ανέστης, ακόμα πιο αδίκως ο Πογέτ συνεχίζει να εμπιστεύεται τον Βενεζουελάνο.

Λανθασμένος επίσης ήταν ο χειρισμός του Τζεμπούρ στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Τις ενστάσεις μου εξ αρχής τις γνωρίζατε, θεωρούσα και θεωρώ (έχει κατατεθεί γραπτώς από τον περασμένο Αύγουστο) ότι η προσθήκη του συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή ήταν παντελώς ατυχής, πόσω μάλλον όταν αποκτήθηκε με το σκεπτικό να είναι και ο πρώτος της επίθεσης. Από τη στιγμή που υπάρχει όμως στο ρόστερ, είτε τον αγνοείς αν δεν σου κάνει, είτε τον χρησιμοποιείς σε χώρους που έχει μάθει να παίζει. Δεν τον κάνεις στα 32 του λάστιχο, ανταλλάσσοντας τον τρεις φορές μέσα σε 16 λεπτά στις πτέρυγες τις επίθεσης.

Ατυχής ήταν και η απάντηση του Πογέτ ότι ο Τζιμπούρ δεν μπορεί να προσφέρει στο «4-4-2» και ότι μπορεί να αποδώσει στα φτερά της επίθεσης. Ίσως στα 27 του να είχε μια βάση αυτή η τοποθέτηση, όταν ο (πάλαι ποτέ) Τρομοκράτης ήταν πολύ πιο δυνατός και άρτιος ως αθλητής. Σε αυτή την κατάσταση που είναι σήμερα, αυτό δεν θα γίνει ποτέ! Και στην τελική, αν ο λόγος που δεν αλλάζεις τη διάταξη για να παίξεις με δύο στην επίθεση μόνο και μόνο για να μπει στο ματς ο Τζιμπούρ, τότε γιατί ήλθε ο Πέκχαρτ ο οποίος ήταν ταμάμ για να περάσει ως αλλαγή στο χθεσινό ματς;

Εν κατακλείδι, αυτή είναι η ΑΕΚ του Πογέτ, χωρίς τούτ να σημαίνει πως ότι βλέπουμε είναι και η εικόνα που ο ίδιος ονειρεύεται να παρουσιάσει μελλοντικά, εφόσον εν τέλει υπάρξει συμφωνία παραμονής του στην Ένωση και μετά το καλοκαίρι. Προς το παρόν είναι ένας διαχειριστής ρόστερ που άλλοι κατάρτισαν και μάλιστα επιτυχημένος. Τη «δική του ΑΕΚ», αυτή που θα ανταποκρίνεται στην έννοια του αδόκιμου αυτού όρου, θα τη δούμε μελλοντικά, όταν θα γίνουν αυτά που θα απαιτήσει προκειμένου να συνεχίσει να εργάζεται σε αυτήν. Ως τότε υπάρχει δρόμος και πολλά μπορεί να αλλάξουν. Ακόμα και οι απόψεις εντός ομάδας...