Με δυσκολία, με γκολ στο τέλος των αγώνων, η ΑΕΚ άφησε πίσω της την ήττα στην Τούμπα. Δεν καταπίνεται εύκολα, ούτε είναι εύπεπτη μία κακή εμφάνιση, όμως τουλάχιστον δεν έρχεται να προστεθεί σε ένα περιβάλλον μιζέριας και αγανάκτησης, όπως συνέβαινε στα χρόνια της απόλυτης παρακμής. Υγεία υπάρχει, καλό υλικό επίσης, ικανότητες διαπιστωμένες κι ας έλειψαν αυτές οι επιπλέον πινελιές. Περιμένουν 24 αγώνες (πρωταθλήματος) εκεί έξω την ΑΕΚ και μέσα από αυτούς καλείται να κερδίσει ένα ακόμα πιο σημαντικό στοίχημα από αυτό της κατάκτησης του τίτλου, που μόνο εύκολο δεν είναι να κερδίσει.

Είναι πολλοί οι ποδοσφαιριστές που καλούνται μέσα από αυτή τη διαδικασία να επαναπροσδιορίσουν την ίδια την αγωνιστική ύπαρξή τους. Η ΑΕΚ αγκάλιασε τον Μπουονανότε με τρόπο που αμέσως έκανε τον Αργεντινό να αισθανθεί ζεστασιά, κυρίως όμως να αδημονεί για το πότε θα φορέσει φανέλα βασικού. Κι ας ισχυρίζονται κάποιοι, με τόση ευκολία και δίχως να γνωρίζουν την πραγματικότητα, ότι δημιουργείται θέμα στην ομάδα όταν ξεκινά τους αγώνες. Καμία σχέση…

Έπεισε πολύ γρήγορα τον Βάργκας ότι είναι η ιδανική στιγμή και για το δικό του restart ύστερα από τους τραυματισμούς και το μάλλον αδιάφορο πέρασμά του από την Τουρκία. Έδειξε τόση εμπιστοσύνη στον Τζιμπούρ, ειδικά με την απόφαση της μη απόκτησης επιθετικού, που αν ο Αλγερινός επιστρέψει και κάνει το παραμικρό, θα πρόκειται για την απόλυτη πράξη αχαριστίας απέναντι στην ομάδα.

Οι Έλληνες

Αφήνει το περιθώριο και τον χώρο στον Τζανετόπουλο, τον Πλατέλλα και τον Αραβίδη που πέρασαν τα κατώφλι της εθνικής Ελλάδας, να αποδείξουν ότι είναι ικανοί να εξελιχθούν ακόμα περισσότερο, προωθεί και (ορθώς) επιμένει στους γηγενείς στόπερ (Κολοβέτσιο Τζανετόπουλο και Λαμπρόπουλο), στηρίζει τον Μάνταλο και τον Μπακάκη ώστε να βρουν ομαλά και δίχως αμφιβολίες για το μέλλον τους το δρόμο της ανάκαμψης.

Είναι αποφάσεις οι οποίες έχουν τη δική τους αποδεκτή ποδοσφαιρική λογική και που προσβλέπουν σε κάτι πολύ σημαντικό: Να μην απαιτείται το ετήσιο «ράβε-ξήλωνε» με τις προσθήκες 10-15 ποδοσφαιριστών. Ο στόχος πρέπει να είναι πλέον η απόκτηση 5-6 παικτών κάθε καλοκαίρι, καλύτερων από τους υπάρχοντες και τούτο μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από τη δημιουργία ενός κορμού που θα είναι μπετόν!

Αν η ΑΕΚ φτάσει στο σημείο να ανεβάζει κάθε χρόνο το επίπεδο της διατηρώντας σταθερά την ίδια 18αδα παικτών ανά δύο σεζόν, τότε θα έχει επιτύχει κάτι σπουδαίο και ταυτόχρονα δυσεύρετο στο ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ και δεκαετίες, με εξαιρέσεις ελάχιστες, μεταξύ των οποίων η Ένωση έχει να συμπεριληφθεί από τις αρχές της δεκαετίας του '90.

Εικόνα υγείας

Τέτοια είναι τα αμιγώς ποδοσφαιρικά στοιχήματα, δίχως αυτή η προσέγγιση να συνιστά δικαιολογία για όλα όσα δεν έγιναν και ασφαλώς θα έπρεπε να έχουν δρομολογηθεί κατά το μεταγραφικό σχεδιασμό. Αλλά είναι λάθος να οδηγούνται οι οπαδικές μάζες στο άλλο άκρο λέγοντας ότι η ομάδα βρίσκεται σε μαύρο χάλι ή ότι δεν έχει μπροστά της μία ορθάνοιχτη προοπτική στο να γίνει ξανά μόνιμη (αληθινή όμως) διεκδικήτρια τίτλων, κατακτώντας και τέτοιους.

Όσο περισσότεροι της βγουν, τόσο το καλύτερο. Κατά το παρελθόν, όταν έσφυζε από υγεία, όπως ομολογουμένως συμβαίνει και τώρα εντός των τειχών της, η Ένωση είχε βοηθήσει ποδοσφαιριστές να γράψουν ποδοσφαιρικά παραμύθια που όχι μόνο ο κόσμος, αλλά ούτε οι ίδιοι δεν φαντάζονταν. Αυτό είναι ένα μεγάλο και μη αμφισβητήσιμο κομμάτι του DNA της. Χρειάζεται υπομονή στην προσπάθεια να βρουν το μονοπάτι της προσωπικής εξιλέωσής τους. Όχι για πολύ, όμως σίγουρα για όλη τη διάρκεια της εφετινής τρόπον τινά διερευνητικής σεζόν. Κι ας μιλάμε για την ΑΕΚ…