Η εξέλιξη μιας κατάστασης έχει και την αφετηρία της. Διαβάζω λοιπόν με ενδιαφέρον και κατανόηση το πόσο έξαλλος παρουσιαζόταν ο Δημήτρης Μελισσανίδης για την ομολογουμένως ανόητη, απερίσκεπτη, καταδικαστική για την ομάδα ενέργεια του Χρήστου Αραβίδη. Όντως, ήταν απαράδεκτο αυτό που έκανε.

Κάποιος να πει το αυτονόητο υπάρχει; Θα το τολμήσω: Αναλογίζονται όσοι ακολουθούν αυτή την τακτική στοχοποίησης του ενός, πόσο έξαλλοι είναι (και με ποιον) όσοι απέχουν πλέον μαζικά από το ΟΑΚΑ; Εκτός αν δεν έχει την παραμικρή σημασία η εικόνα 1.500 ανθρώπων στις εξέδρες, βράδυ Δευτέρας, δίχως κίνηση στους δρόμους και με τις καιρικές συνθήκες εξαιρετικές (για χειμώνα) ώστε να παρακολουθήσει κάποιος δια ζώσης την αγαπημένη ομάδα του. Με ποια όρεξη; Και ποιο κίνητρο; Κι όμως, για την ΑΕΚ μιλάμε…

Κι όμως κολλάμε στον Αραβίδη. Κολλάμε με το πώς και γιατί πρέπει να φύγει, για τις ευκαιρίες που του δόθηκαν και πέταξε στα σκουπίδια, για τις ομολογουμένως αρνητικές δράσεις του. Και γιατί δεν τον απομακρύνουν τότε τον Αραβίδη μια και καλή; Γιατί δεν του δίνουν όσα έχει να παίρνει και ας πάει στην ευχή του (ποδοσφαιρικού) Θεού; Όχι τώρα. Καιρό πριν, από το πρώτο σημαντικό ατόπημα. Έτσι δεν κάνουν οι μεγάλες ομάδες όταν προκύπτει το απόστημα; Το σπάνε και προχωράνε.

Κοιτάξτε πως έχει η ιστορία… Είναι απογοητευτική ως στάση το να παραβλέπεται το ξενέρωμα μιας πανστρατιάς φίλων της ΑΕΚ και η μαζική απουσία τους από τους αγώνες της, για να επιμένουμε σε ένα άτομο. Ας απομακρυνθεί ο ενοχλητικός λοιπόν, εφόσον αυτή είναι η λύση για να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος από την αλήθεια. Πιστεύετε ότι αν αυτό συμβεί, στο επόμενο ματς με τον Παναιτωλικό, θα συρρεύσουν στο ΟΑΚΑ περισσότεροι;

Αυτό που η ΑΕΚ οφείλει να αναγνώσει…

… είναι η αλήθεια της. Η οποία τι μας λέει; Ότι στη χρονιά που (ισχυρίζεται ότι) κάνει πρωταθλητισμό, εκτός από την κακοδαιμονία που όντως την κατατρέχει, αλλά και συγκεκριμένα διαιτητικά λάθη που της στερούν βαθμούς, στα γήπεδα παρουσιάζει εικόνα ομάδας πολύ περιορισμένων δυνατοτήτων. Σύνολο που βγάζει μόνο του τα μάτια του και μετά αναζητεί δικαιολογίες για να κρύψει τα προβλήματά του κάτω από το χαλί. Έγινε λόφος όμως εκεί μέσα πια, περπατάς και σκοντάφτεις.

Οι λέξεις αυτογνωσία και αυτοκριτική απουσιάζουν. Η άρνηση σοβαρής οικονομικής υποστήριξης για την αγορά παικτών επίσης. Η ΑΕΚ προσπαθεί από τη χρονιά της επανεκκίνησης, να βγάλει χαβιάρι από τη μύγα της ελεύθερης αγοράς. Της τυχαίνουν καλά πράγματα, σε άλλα πέφτει πολύ έξω. Πλάνο για να υποστηρίξει αυτή τη λογική, επί της ουσίας δεν έχει. Οι τεχνικοί διευθυντές έρχονται και παρέρχονται (τρεις σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια). Ο εκτελεστικός είναι στην απέξω και μαθαίνει από άλλους για τον επόμενο προπονητή. Ανακοινώσεις βγαίνουν για να διαψευστούν τα αληθή και αυτονόητα.

Η επιλογή των προπονητών (μετά το πρότζεκτ Δέλλας που είχε λογική) αποφασίζονται με κριτήρια διοικήσεων επαρχιακών ομάδων, μικρότερων κατηγοριών. Ο Κετσπάγια επειδή υπήρξε ποδοσφαιρικός γίγαντας στην ΑΕΚ και ο Μοράις γιατί, δεν βαριέσαι, μια ζαριά είναι κι αν σου βγει σου βγήκε (αν και ο άνθρωπος το παλεύει όσο μπορεί και έχει μαζέψει αρκετά την κατάσταση). Οι προπονητές με υψηλότερο κασέ ζητούν και ικανά μπάτζετ. Πού να μπλέκεις τώρα…

Μια ιστορία θα σας πω και κλείνω με αυτό, ο καθένας μπορεί να συμπεράνει. Κάποια στιγμή η ΑΕΚ χτύπησε μέσω μεσάζοντος την πόρτα του Μίτσελ. « Εγώ δεν θέλω πολλά για μένα, θέλω όμως να πάρω το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό. Για να συμβεί αυτό θα χρειαστούν 20 εκατ. ευρώ». Τουτ τουτ, τουτ τουτ…