Μας αρέσει να ανοίγουμε μπασκετικές συζητήσεις στο γραφείο. Μας αρέσει (σε εμάς τους νεότερους) να ακούμε ιστορίες από το παρελθόν. Αν δεν έχεις ακούσει τον Γιάννη Φιλέρη να νοσταλγεί τη μοναδική εμφάνιση του Michael Jordan σε αθηναϊκό γήπεδο (στο κλειστό του Σπόρτιγκ) τον Δημήτρη Κωνσταντινίδη να μιλά για τον Ντέιβιντ Καλιγκάρις, τον Στέφανο Τριαντάφυλλο να θυμάται τον Μπάνε Πρέλιεβιτς και τον Θέμη Καίσαρη να αισθάνεται... πεταλούδες στο στομάχι για τον Ζάρκο Πάσπαλιε, δεν μπορείς να καταλάβεις την ατμόσφαιρα που επικρατεί τέτοιες στιγμές στα γραφεία του Sport24.gr του NBA Greece και του EuroLeague Greece.

Ρίξαμε, λοιπόν, στο τραπέζι το ερώτημα "ποιος ήταν ο μπασκετικός ήρωας των παιδικών σου χρόνων, αυτός για τον οποίο πλήρωνες εισιτήριο;" και οι απαντήσεις ήρθαν σε χρόνο... ρεκόρ. Βλέπετε, αυτές οι ευκαιρίες που σε γυρίζουν χρόνια πίσω, πάντα μας συνάρπαζαν και πάντα θα μας συναρπάζουν. Ελπίζουμε να συμβαίνει το ίδιο και με εσάς. Απολαύστε.

Ο Γιάννης Φιλέρης επιλέγει τον Γιώργο Καστρινάκη

Να σας πω την αλήθεια, έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έκοβα εισιτήριο για να δω μπάσκετ. Πολύ παλιά. Μοιάζει με παιδικό όνειρο, ήταν κιόλας. Κάθε καλοκαίρι, για τρία-τέσσερα χρόνια, πηγαίναμε με τους φίλους και βλέπαμε Κύπελλο Ελλάδας. Ντάλα καλοκαίρι, δίπλα στο Παγκράτι, δέκα, έντεκα και δώδεκα χρονών πιτσιρικάδες, κατηφορίζαμε στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Εκεί, όπου οι πρώτοι ήρωες μας, με σάρκα και οστά, ουσιαστικά ήταν τα πρότυπά μας, στο μπάσκετ. Ο Γιατζόγλου με το διαφορετικό σορτσάκι. Ο Διάκουλας, που είχε ένα ιδιότυπο στυλ, ο Μελίνι μπροστά από την εποχή του. Αλλά εμένα η αδυναμία μου, ήταν άλλη. Ο Γιώργος Καστρινάκης. Λένε ότι οι undersized center είναι μόδα της εποχής. Μεταξύ μας, πάντα υπήρχαν, πάντα ήταν στα γήπεδα. Και ο Καστρινάκης ήταν ένας από τους πρώτους. Πολύ δυναμικός, με τεράστιο άλμα (συνήθως δίπλωνε και τα πόδια του), ίσιωνε διαρκώς τη φράτζα του και είχε ένα απαράμιλλο στυλ, όταν έκανε σουτ από την κορυφή της ρακέτας. Μαζί του ανοίξαμε, για πρώτη φορά το στόμα, σε γήπεδο μπάσκετ, βλέποντάς τον να καρφώνει με τα δυο χέρια, ακόμη και με επιτόπιο άλμα κάτι πρωτόγνωρο για την εποχή.Μιλάμε για το 1976, 77 έτσι; Σαράντα χρόνια πίσω.

ΥΓ: Όταν μάθαμε ότι υπήρχε κι άλλος τρόπος να μπεις στο Παναθηναϊκό Στάδιο (από τις "καβάτζες" του Αρδηττού) κόψαμε και τα εισιτήρια. Ε, δεν περίσσευαν οι δραχμές...

Ο Μάνος Μίχαλος κάνει την έκπληξη. Ναι, έκπληξη είναι η επιλογή του...

Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα από τον εαυτό μου να δώσει αυτήν την απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα, αλλά αφού το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, προσπάθησα να δω μήπως είναι cheesy να δώσω αυτό το όνομα ή να θεωρηθεί αβάντα, τελικά κατέληξα ότι δεν μπορώ να είμαι υποκριτής και να κάνω ότι δεν είναι αλήθεια. Ο δικός μου παιδικός ήρωας στο μπάσκετ, ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερος, έμενε στο ίδιο σπίτι και τον έλεγαν Νίκο. Μίχαλο. Μεγάλος αδερφός και πιστέψτε με, με όλα τα κομφόρ του μεγάλου αδελφού. Είναι γεγονός ότι από τα 10 μου, όταν εκείνος ήταν ήδη στο παιδικό του Ολυμπιακού και μετά τον έβλεπα διαρκώς, μου κόλλησε το μικρόβιο του μπάσκετ, ασχολήθηκα με αυτό και γενικώς δεν πίστευα ότι ένας τόσο ταλαντούχος παίκτης κυκλοφορούσε μέσα στο ίδιο μου το σπίτι και έκανε ό,τι ήθελε στο γήπεδο απέναντι σε έναν, δύο ή και τρεις αντιπάλους ταυτόχρονα.

Είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση ο Νίκος Μίχαλος που δεν χωράνε 100-200 λέξεις σε ένα κοινό θέμα για να αναλυθεί. Δεινός σκόρερ σε κάθε ηλικία και σε κάθε κατηγορία, εξαιρετικός πασέρ και ένας από τους πιο απρόβλεπτους (με την καλή και κακή έννοια) σουτέρ εκεί έξω. Εδώ και 20 χρόνια τον παρακολουθώ ανελλιπώς σε όλες τις ομάδες που φόρεσε τη φανέλα τους (εκτός από το Αιγάλεω όπου για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν πήγα ούτε μια φορά να δω ματς) και εξακολουθεί να είναι basketball hero για μένα, καθώς βρίσκεται στην πόρτα των 40 αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να είναι αρχηγός του Πανιωνίου, όπου πέρυσι αναδείχθηκαν πρωταθλητές στη Β' Εθνική και φέτος οδεύει προς την επιστροφή του (και ο Πανιώνιος και ο Νίκος Μίχαλος) στη μεγάλη κατηγορία. Για να ζήσει αυτός καλά κι εμείς καλύτερα.

Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος είχε πάντα μια αντίδραση μέσα του

Αντιδραστικός. Αυτό ήταν το στοιχείο που χαρακτήριζε τα χρόνια που μεγάλωνα. Οπότε στο δίλημμα Άρης ή ΠΑΟΚ, δεν θα μπορούσαμε να είμαι ποτέ με τον Άρη. Ως γνήσια αντιδραστικός νέος δεν μπορούσα να είμαι με κάποιον λαμπερό αστέρα, αλλά με κάποιον αντισυμβατικό τύπο. Για παράδειγμα δεν θα μπορούσα ποτέ να βάλω τον Μάτζικ με το λαμπερό χαμόγελο και το showtime του Χόλιγουντ,πάνω από τον Λάρι Μπερντ που δεν πηδούσε εφημερίδα, αλλά είχε βρει από μικρός το εγχειρίδιο του "πως κερδίζονται τα παιχνίδια". Λάρι Μπερντ και πάλι Λάρι Μπερντ. Μεγαλώνοντας αγκαζέ με τα παραπανίσια κιλά μου είχα ξεχωρίσει ως αγαπημένο μου παίκτη τον Μπάνε Πρέλιεβιτς. Έτσι αποφάσισα ότι θα μοιράζομαι μαζί του εκτός από τα παραπανίσια κιλά, το Νο7 σε όποια φανέλα μπάσκετ μου εμπιστευόντουσαν οι ομάδες, την ίδια θέση (σούτινγκ-γκαρντ) και την ίδια αγάπη για το τρίποντο. Και το περιοδικό και αυτό που τότε βαφτιζόταν πίσω από τα 6,25.

Ο Μπάνε Πρέλιεβιτς έπαιζε μπάσκετ κυρίως με την καρδιά του. Έπαιρνε το ένα μεγάλο σουτ μετά το άλλο, έκανε μαγικές ασίστ και όταν υποχρεωνόταν να διεισδύσει στο καλάθι συνήθως απέφευγε τα υψωμένα χέρια των ψηλών κάνοντας ένα λέι-απ με τρομακτικά μεγάλη καμπύλη. Αυτά που βάζει τώρα ο Στεφ Κάρι δεν ήταν τίποτα μπροστά στον Μπάνε. Για τον Μπάνε δεν θα πλήρωνα απλά εισιτήριο, θα έδινα τα πάντα. Θυμάμαι μια ιστορία που είχε κυκλοφορήσει στα μέσα της δεκαετίας του '90, ότι ένας χασάπης είχε κερδίσει το Λόττο (ή το λαχείο) και είχε δώσει ένα μεγάλο ποσό για να βοηθήσει οικονομικά τον ΠΑΟΚ. Και εγώ - σκεφτόμουν - το ίδιο θα έκανα αν είχα κερδίσει το Λόττο, προκειμένου να μείνει ο "Τίγρης" και να μην πάει στη Μπολόνια και στην ΑΕΚ. Τα θυμάμαι τώρα σαν να μην είμαι εγώ, σαν να είναι σκέψεις και λόγια κάποιου άλλου. Τόσο μακρινά. Αλλά είναι εντελώς διαφορετικός ο αθλητισμός στα μάτια ενός εφήβου. Το ίδιο ισχύει και για τα είδωλα του. Για παράδειγμα όταν ο Πρέλιεβιτς είχε πάθει τη μέση του το 1995 (έπαιξε τελικά στο φάιναλ-φορ του κυπέλλου και ήταν ο κορυφαίος), θυμάμαι ότι προσευχόμουν να γίνει καλά. Όταν -στα γεράματα πια- είχε επιστρέψει για να κλείσει την καριέρα του στον ΠΑΟΚ, θύμωνα τόσο πολύ με τον Κώστα Φλεβαράκη που δεν τον έβαζε να παίζει, που πονούσε το κεφάλι μου. Δεν με ένοιαζε το σκορ, δεν με ένοιαζε το αποτέλεσμα. Με ένοιαζε μόνο να μπει ο Μπάνε και να βάλει ένα τρίποντο.

Ο Νίκος Παπαϊωάννου πήγαινε παντού για χάρη του Νίκου Γκάλη

Ο μπασκετικός μου ήρωας για τον οποίο πλήρωνε εισιτήριο ο πατέρας μου (που υποστήριζε την ΑΕΚ) για να τον δω, δεν ήταν άλλος από το Νίκο Γκάλη. Κάθε φορά που ο Αρης έπαιζε στην Αθήνα, τη δεκαετία του '80, ο πατέρας μου φρόντιζε να προμηθεύεται εισιτήρια για να πάμε να τον δούμε. Το ίδιο συνέβαινε και τα καλοκαίρια στα τουρνουά Ακρόπολις, όπως και φυσικά στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, σε ΟΛΑ τα παιχνίδια της επίσημης αγαπημένης.Ο Γκάλης στα μάτια μου ήταν και είναι ό,τι ακριβώς έγινε ο Michael Jordan από το 1982 και μετά: Ο Θεός και ο Σούπερμαν μαζί.

Πατήσια - Γλυφάδα για τον Αλφόνσο Φορντ ο Χάρης Σταύρου

Πάντα μου άρεσε να πηγαίνω σε διάφορα γήπεδα της Αθήνας για να βλέπω συγκεκριμένους παίκτες. Όχι ομάδες. Παίκτες. Θυμάμαι, για παράδειγμα, να έχω πληρώσει 35 ευρώ στη Νέα Φιλαδέλφεια για να δω τον Λάρι Αγιούσο απέναντι στον Γουίλι Σόλομον σε αναμέτρηση ανάμεσα στον Ιωνικό και τον Άρη. Για δυο όμως έκανα πάντα σαν "τρελός". Για τον Μίτσελ Γουίγκινς και τον Αλφόνσο Φορντ. Παιδί των Πατησίων άλλωστε, μεγάλωσα στο κλειστό της Ηλία Ζερβού με τους συγκεκριμένους δυο να είναι πάντα κάτι σαν... μύθοι. Τον "Big Al" μάλιστα τον λάτρευα και πήγαινα σταθερά μέχρι το κλειστό της Γλυφάδας, όταν αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό. Ήταν ο παίκτης που με ενθουσίαζε όσο κανείς. "Βαρύς", αλλά πάντα με ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ φωτεινό χαμόγελο που σε έκανε να τον αγαπήσεις. Και επειδή ο Μάνος Μίχαλος έριξε στο τραπέζι και τις μικρές κατηγορίες του ελληνικού μπάσκετ, θυμάμαι να πηγαίνω σε κάθε άκρη της Αττικής για χάρη τριών "παιδιών" του Σπόρτιγκ. Για χάρη του Νίκου Λιακόπουλου, του Βαγγέλη Καράμπουλα και του showman Άρη Λυκογιάννη. Ναι, δεν είναι σύνηθες να πηγαίνεις γήπεδο για προπονητή, αλλά ο "Λύκος" δεν είναι "άλλος ένας προπονητής".

Ρομαντικές βόλτες στην παραλιακή για χάρη του Ζάρκο ο Θέμης Καίσαρης

Σάββατο μεσημέρι, στη στάση στη Βάρη. Να περάσει το λεωφορείο που πήγαινε Πειραιά. Διαδρομή δίπλα στη θάλασσα, Βάρκιζα, Βουλιαγμένη, Βούλα, Γλυφάδα, Ελληνικό, Άλιμος, όλη η παραλιακή. Μέχρι τη στάση στο ΣΕΦ, το πέρασμα απ'την υπόγεια διάβαση, το γρήγορο περπάτημα "του γηπέδου", που είναι αυτή η γρηγοράδα που έχεις στα πόδια όταν πλησιάζεις, η συγκρατημένη βιασύνη να μπεις μέσα. Τις περισσότερες φορές πήγαινα μόνος μου. Δεν με ένοιαζε η παρέα, το μόνο που ήθελα ήταν μια θέση να δω τον Ζάρκο. Στέφανε μπορεί στα οκτώ σου να τον θεωρούσες τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο, αλλά μη νομίζεις, εγώ στα 15 μόνο τον Τζόρνταν είχα πάνω απ'τον Πάσπαλιε.

Cult ήρωες είχε ο Σπύρος Καβαλιεράτος και το απολάμβανε

Εισιτήριο δεν πλήρωνα, γιατί ήμουν μικρός και έμπαινα τσάμπα στο γήπεδο, αλλά οι μπασκετικοί ήρωες των παιδικών μου χρόνων ήταν παίκτες που αγωνίζονταν στις ομάδες της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά. Αλλωστε είχα το ελεύθερο από την οικογένειά μου να πηγαίνω σε όλα τα κλειστά από πολύ μικρή ηλικία, με την προϋπόθεση να μην έβλεπα ματς Α1 γιατί "εκεί γίνονταν επεισόδια". Ο Σταύρος Ελληνιάδης για παράδειγμα όταν έπαιζε στον Πειραϊκό, στη Β' Εθνική, ήταν ένας λόγος να πηγαίνω στο Παπαστράτειο. Λίγα χρόνια μετά ήταν ο Κώστας Γκαγκαουδάκης, πάλι του Πειραϊκού. Ολοι τους γκαρντ... Οταν μπορούσα, έπαιρνα το λεωφορείο για τη... μακρινή Νίκαια, μόνο και μόνο για να δω Θοδωρή Χατζησμάλη. Ταλέντο από τα λίγα στο ελληνικό μπάσκετ, που ποτέ δεν έκανε την καριέρα που του αναλογούσε... Δυστυχώς ήταν πραγματικά μακριά η Κυψέλη για πήγαινα συχνά να έβλεπα και Γιώργο Λιμνιάτη... Πριν τον πάρει ο Ιωαννίδης και τον καταστρέψει στον Ολυμπιακό... Αυτά. Τους υπόλοιπους, αυτούς που ξέρετε όλοι, τους έβλεπα από την τηλεόραση. Και μετά έγραφα γι αυτούς, οπότε πάλι δεν χρειαζόταν να πληρώσω και εισιτήριο.

Ο Στέφανος Μακρής πίστευε πως ο Κώστας Μωραϊτης δεν αστοχούσε ΠΟΤΕ

Η αλήθεια είναι ότι στα 90's υπήρχαν πολλοί παίκτες που μου άρεσε να παρακολουθώ, πέρα από τους λεγόμενους σταρ, με πρώτο τον Ζάρκο Πάσπαλι, τον οποίο θεωρούσα όταν ήμουν πιτσιρικάς τον καλύτερο παίκτη στον κόσμο (όχι αλήθεια, αυτό πίστευα, αλλά ήμουν και 8 χρονών, οπότε δείξτε κατανόηση), με τον Φάνη Χριστοδούλου να ακολουθεί. Υπήρχε ωστόσο και μία τριάδα παικτών που δεν ήταν τεράστια ονόματα, αλλά έψαχνα να δω τα παιχνίδια τους (είτε τηλεοπτικά, είτε στο γήπεδο) σαν... τρελός: Ο Κώστας Μωραϊτης, ο Τζαννής Σταυρακόπουλος και ο Γιάννης Μολφέτας. Αν έπρεπε όμως να διαλέξω έναν από τους τρεις, θα διάλεγα τον πρώτο, έστω και οριακά. Κι αυτό γιατί ήταν ο πρώτος παίκτης τον οποίο συμπάθησα, όντας 7 χρονών όταν τον είδα για πρώτη φορά να αγωνίζεται με την Εθνική Νέων στο Ευρωμπάσκετ του 1992 στο Φάληρο. Ο Μωραϊτης ήταν τότε εκ των ηγετών μίας ομάδας που είχε ακόμα παίκτες όπως ο Σιγάλας, ο Αλβέρτης, ο Μυριούνης και ο Μπουντούρης. Και πραγματικά νόμιζα ότι δεν αστοχούσε με τίποτα! Από τότε λοιπόν τον έβαλα στη λίστα με τους αγαπημένους μου παίκτες και ακολουθούσα πάντα την πορεία του.

Η Νίκη Μπάκουλη ήταν κάπως... μπερδεμένη, αλλά μεγάλωσε στο Σπόρτιγκ

Να σου πω αρχικά ότι χρειάστηκα κάποια δευτερόλεπτα για να ξεπεράσω το σοκ από το "ΗΜΟΥΝ αντιδραστικός" του Τριαντάφυλλου. Στο θέμα μας: για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δεν είχα ποτέ ήρωες. Αυτό που είχα ήταν πατέρα αθλητικό συντάκτη, σε εποχή που το μπάσκετ ήταν ακόμα μονόστηλο στις εφημερίδες. Δηλαδή, πριν το 1987. Για να κάνω μια μεγάλη ιστορία μικρή, για να βλεπόμαστε -διότι το ωράριο ήταν ανύπαρκτο από τότε- με έπαιρνε μαζί του σε ποδοσφαιρικά παιχνίδια. Δεδομένου δε, ότι κάλυπτε το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού (τότε οι ρεπόρτερ έκαναν τη δουλειά τους σε όλα τα γήπεδα, μιλούσαν με παίκτες όλων των ομάδων), υπήρχε θα έλεγες μια άνεση στην επαφή με τους παίκτες αυτής της ομάδας. Κάποια στιγμή, σε μετακόμιση βρήκα φωτογραφίες με τους Μηνά Χατζίδη, Σάκη Μουστακίδη, Αναστόπουλο, Μητρόπουλο, αλλά και τον Γιάννη Κυράστα.

Μετά το 1987 ξέρεις τι έγινε και ναι, δεν έκανα τη διαφορά. Ούτε ως προς το ενδιαφέρον που βρήκα στο χαμό που επικρατούσε στα παιχνίδια του Άρη με τον ΠΑΟΚ. Η αλήθεια είναι πως το ενδιαφέρον μου αρχικά εστιάστηκε στον Λευτέρη Σούμποτιτς, για λόγους που δεν αφορούσαν ακριβώς, την τεχνική του -καταλαβαίνεις τι εννοώ. Το ΝΒΑ προστέθηκε στις παραστάσεις μου (ο Λάρι Μπερντ έγινε ο αγαπημένος μου) και επειδή έμενα κοντά στο γήπεδο του Σπόρτιγκ, είπα να ασχοληθώ. Οι μήνες που πέρασα υπό τις οδηγίες την Άννυς Κωνσταντινίδη -aka "θηλυκός Γκάλης"- με έπεισαν πως θα ήταν χρήσιμο να ασχοληθώ με κάτι άλλο στη ζωή μου. Η Άννυ έκανε τα πάντα να φαίνονται τόσο απλά. Δεν ήταν. Και αυτό με ιντριγκάρισε ως προς το να συνεχίσω να παρακολουθώ το σπορ, αρχικά στο Σπόρτιγκ -που ήταν και κοντά-, μετά επεκτάθηκα -συνοδεία των γονιών μου- και στη συνέχεια όλο αυτό έγινε η δουλειά μου. Μέσω αυτής είχα την τύχη να γνωρίσω τους ήρωες... των από πάνω μου (εξαιρουμένου του Γκάλη) και να καταλάβω πως το ταλέντο είναι πάντα χρήσιμο, αλλά η προσωπικότητα φίλε μου, είναι αυτή που μαγεύει -όταν έχεις πάψει πια να είσαι παιδί.

Ο "βενιαμίν" Αλέξανδρος Τρίγκας είδε τον Διαμαντίδη στα καλύτερά του

Θα μπορούσε κάποιος να σχολιάσει -μεταξύ σοβαρού κι αστείου- το "παιδικός ήρωας" για την περίπτωσή μου, σε στυλ "για ποιον πλήρωνες εισιτήριο μέχρι πριν τέσσερα - πέντε χρόνια". Θα αφήσω κατά μέρους τη διάθεση κάποιων να κάνουν χαβαλέ για το γεγονός πως είμαι ο βενιαμίν της ιστορίας (πάντα ήθελα να κουβαλάω αυτή την ταμπέλα κάποια στιγμή στη ζωή μου) για να αναφερθώ στο Νο13. Ναι αυτό που βρίσκεται στην οροφή του ΟΑΚΑ, εδώ και μερικούς μήνες. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης λοιπόν. Ο άνθρωπος που έκανε το άθλημα να μοιάζει πιο απλό, βοηθώντας τους πιο απαίδευτους να έρθουν πιο κοντά στο άθλημα. Ο κορυφαίος της εποχής μου ήταν η αιτία που πολλά παιδιά σαν εμένα βρέθηκαν στο γήπεδο. Οι περισσότεροι συνεχίζουν να συχνάζουν εκεί για οπαδικούς λόγους. Η αφεντιά μου μεταφέρθηκε μερικά μέτρα πιο δίπλα από τις εξέδρες, με λάπτοπ για να καταγράψει τα τελευταία μέτρα του δικού του αθλητικού μαραθωνίου. Κι έπειτα, τη ζωή μετά από αυτόν.

Μπασκετικό του Θεό τον Ζάρκο είχε και ο Πειραιώτης Νότης Ψιλόπουλος

Μεγαλώνοντας στον Πειραιά και αγαπώντας-επιλέγοντας από μικρός το μπάσκετ, θυμάμαι πιτσιρικάς, στις αρχές της δεκαετίας του '90, το παράπονο που είχα πως όλα τα... φώτα ήταν στην Θεσσαλονίκη και στο Άρης - ΠΑΟΚ και όχι στα Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, κάτι που πλέον συμβαίνει σερί εδώ και 25 χρόνια περίπου. Κάπου εκεί, λοιπόν, στο 1991-92 (ήμουν 8 ετών στα 9), οι "ερυθρόλευκοι" αποκτούν τον Ζάρκο Πάσπαλ (Πάσπαλι, Πάσπαλιε πείτε τον όπως θέλετε) και οι Πειραιώτες εκεί που πελαγοδρομούσαν μεταξύ 7ης και 8ης θέσης, μέσα σε μία σεζόν παίζουν τελικό με τον ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα, την επόμενη κατακτούν το πρωτάθλημα (και τότε ύστερα από 15 χρόνια) και στην τρίτη του σεζόν οδηγεί την ομάδα του στο Νταμπλ στην Ελλάδα και στην συμμετοχή στον τελικό της (τότε) EuroLeague.

Ο αριστερόχειρας Ζάρκο Πάσπαλ ήταν κάτι σαν μπασκετικός θεός μου σε εκείνα τα χρόνια. Ηγέτης, με νοοτροπία νικητή, ο άνθρωπος που μπορούσε να βάλει την μπάλα στο καλάθι με χίλιους τρόπους. Ο εντυπωσιακός-απολαυστικός σκόρερ με το "8" στην πλάτη, ο παίκτης που σημείωνε με άνεση 35 και 40 πόντους σε ένα ματς, ο μπασκετμπολίστας που έφερε εμένα, αλλά και χιλιάδες φίλους του μπάσκετ στο ΣΕΦ, για να τον δούμε από κοντά. Ο αθλητής που συνέβαλε τα μέγιστα μέσα στο γήπεδο ώστε ο Ολυμπιακός να ξεφύγει από την μιζέρια εκείνων των δύσκολων χρόνων, φτάνοντας στην ελίτ της Ευρώπης. Θυμάμαι ακόμη την πικρία μου όταν αποχώρησε (τον έδιωξαν) από τον Πειραιά το καλοκαίρι του 1994, κάτι που ο ίδιος δεν ήθελε ποτέ να συμβεί, καθώς ονειρευόταν να κλείσει την καριέρα του στον Ολυμπιακό. Τον θεωρώ τον καλύτερο ξένο στην ιστορία του τμήματος μπάσκετ του συλλόγου και ακόμη τον δικό μου μπασκετικό ήρωα.

Κάνοντας το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια, έχω συναντήσει από κοντά αρκετούς σπουδαίους Έλληνες, Ευρωπαίους και Αμερικανούς μπασκετμπολίστες. Κάποια στιγμή, νομίζω στου τελικούς του 2015, είχε έρθει στο ΣΕΦ ο Ζάρκο Πάσπαλ, για να κάνει σχόλιο σε τηλεοπτικό σταθμό που είχε τα δικαιώματα για τα παιχνίδια. Καθώς πέρασε από μπροστά μου στα δημοσιογραφικά θεωρεία και τον κοίταξα, ένιωσα ένα δέος, αλλά και ένα θαυμασμό, όσο για κανέναν άλλον παίκτη. Λες και ήμουν πάλι 10 ετών.

O Λεωνίδας Πιστιόλης έπαιρνε το τρόλεϊ "5" για χάρη του "νέου Φάνη Χριστοδούλου"

Κάποτε πήγα στο κλειστό της Νέας Σμύρνης για να δω από κοντά ποιο είναι αυτό το μεγάλο ταλέντο του Κρόνου για το όποιο έγραφαν τόσα καλά λόγια. Τον Χρήστο Μυριούνη. Ακόμα πιο μικρός ταυτίστηκα με τον Σταύρο Ελληνιάδη. Αν μιλάμε όμως για “μπασκετικό ήρωα”, τότε αυτός προέκυψε το 1993. Και ήταν σχεδόν συνομήλικος μου. Θυμάμαι να πρωτοδιαβάζω για τον Δημήτρη Παπανικολάου το καλοκαίρι του 1993, όταν οδηγούσε την Ελλάδα στο χρυσό μετάλλιο του Ευρωμπάσκετ Παίδων, μαζί με τον Ρεντζιά, τον Κακιούζη, τον Καράγκουτη, τον Μπαρλά και τα άλλα “παιδιά του 1987”.

Ήταν η γενιά που ασχολήθηκε με το μπάσκετ μετά την έκρηξη του 1987. Επειδή λοιπόν σε αυτή τη γενιά ανήκω κι εγώ, δεν ήταν δα και πολύ δύσκολο να ταυτιστώ με την καταπληκτική ομάδα που είχε τότε στα χέρια του ο Θανάσης Παπαδημητρίου. Δεν ήταν επίσης δύσκολο ο Παπανικολάου να γίνει ο δικός μου ήρωας. Ήταν ο “νέος Φάνης Χριστοδούλου” και τον είδα για πρώτη φορά σε έναν αγώνα του Σπόρτιγκ με τον Φίλιππο Θεσσαλονίκης στην Α2. Για τα επόμενα δύο χρόνια η διαδρομή με το τρόλεϊ “5” μέχρι τα Πατήσια έγινε συνήθεια.