Λένε ότι υπάρχουν αυτοί που γεννήθηκαν και τα είχαν όλα. Ο Τζέρι Τζόζεφ το 2009 ήταν από αυτούς που τα βρήκαν όλα. Αγάπη, θαυμασμό, φίλους, μια κοπέλα που τον λατρεύει. Όλα αυτά πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο της "διπλής ταυτότητας" και βρεθεί στη φυλακή για απάτη και παράνομη σχέση με ανήλικη. Τι ήταν τελικά ο επόμενος ΛεΜπρόν Τζέιμς; Απάτη; Ή μήπως απλά ένα παιδί που έψαχνε την Ιθάκη του;

Ο Τζέρι Τζόζεφ στα 16 του χρόνια ήταν το "χρυσό αγόρι" του Τέξας. Με ύψος κοντά στο 1.95 και εντυπωσιακή σωματοδομή, κυριαρχούσε στα σχολικά πρωταθλήματα. Ήταν το... θείο δώρο για το γυμνάσιο του Πέρμιαν Μπάσιν, της μικρής πόλης κοντά στην Οντέσα του Τέξας και "γενέτειρα" της τηλεοπτικής σειράς "Friday Night Lights", που δεν έχει να επιδείξει τίποτα περισσότερο από τη λατρεία για το φούτμπολ, την εμμονή με τη θρησκεία και πλέον ένα μεγάλο σκάνδαλο.

Θύμιζε τον ΛεΜπρόν Τζέιμς με την εντυπωσιακή σωματοδομή, τα βροντερά καρφώματα και το πλούσιο ταλέντο του. Ήταν ο "καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος" στην πολιτεία, το αστέρι του σχολείου και της πόλης κι ένας μελλοντικός αστέρας του ΝΒΑ. Μερικές σκόρπιες σημειώσεις δίπλα από το βιογραφικό του, που αναγράφει ημερομηνία γέννησης το 1994. Αποδείχτηκε ότι και στην Αμερική, έστω και για λίγο, είσαι ότι δηλώσεις.

The Blind Side

Κατάγεται από την Αϊτή, την πατρίδα του Όλντεν Πόλινις και του Σάμιουελ Ντάλεμπερτ κι η δακρύβρεχτη ιστορία του ξεκινά από τον πρώορο θάνατο των γονιών του. Κι οι δύο -έλεγε- ότι πέθαναν όταν ήταν 5 ετών. Δεν ήξερε καν ποια μέρα είχε γεννηθεί. Δεν είχε γιορτάσει ποτέ του κάποια γενέθλια. Για αυτό και όταν το 2009 στο σπίτι του Ντάνι Ράιτ (που εκείνη την περίοδο ήταν και δικό του) έσβησε τα δύο κεράκια με το "1" και το "6" που ήταν καρφωμένα στην τούρτα, δεν κατάφερε να κρατήσει τα δάκρυα του.

Ο κόουτς Ράιτ, ήταν γνωστός ως "Πατέρας" ή "Ποπς". Ήταν κάτι παραπάνω από προπονητής στην Οντέσα. Ήταν μια πατρική φιγούρα, ένας δάσκαλος του αθλήματος κι ένας μέντορας για νεαρά παιδιά που δεν είχαν τις ίδιες ευκαιρίες. Για αυτό φρόντιζε να τις μοιράζει ο ίδιος. Είχε πάρει στο σπίτι του περίπου 17-18 παιδιά. "Αυτά που ήθελαν να βελτιώσουν τη ζωή τους" όπως έλεγε χαρακτηριστικά. Ένας από αυτούς ήταν ο Τζέρι Τζόζεφ, που μοιράστηκε για αρκετούς μήνες το δωμάτιο με τον 16χρονο γιο του. Κάτι σαν τον Όουλ, η ζωή του οποίου έγινε η ταινία "The Blind Side". Ο Ράιτ ήταν η ανδρική έκδοση της... Σάντρα Μπούλοκ.

Ο Τζόζεφ εμφανίστηκε από το... πουθενά. Γράφτηκε στο σχολείο με τον ξάδερφο του, που στη συνέχεια εξαφανίστηκε. Δεν είχε που να μείνει, όταν ζήτησε από τον κόουτς Ράιτ να τον φιλοξενήσει. Όταν τον ρωτούσαν για το παρελθόν του δεν ήθελε να λέει πολλά. Και όταν όσοι είχαν την περιέργεια άκουγαν λίγες μόνο λεπτομέρειες, δεν "έσκαβαν" περισσότερο.

Είχε πει ότι μεγάλωσε στα βουνά της Αϊτής, κάνοντας τον βοσκό σε κατσίκες. Ότι δεν είχε καν σπίτι. Ότι ταξίδεψε στη Φλόριντα με καράβι. Ότι οι θείοι του του έδιναν αμερικάνικα σχολικά βιβλία, για αυτό κι ήξερε να διαβάζει και να γράφει σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό, παρά το γεγονός ότι δεν μπορούσε να κρύψει την προφορά της... Καραϊβικής. Κανείς δεν ήθελε, ομως, να μάθει περισσότερα.

Ένας νέος ΛεΜπρόν;

Όταν ο προπονητής της ομάδας του Πέρμιαν Μπάσιν τον είδε στο γυμναστήριο έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Ανάγλυφοι κοιλιακοί, ένα κορμί γεμάτο τατουάζ και πολύ... ταλέντο. Έλεγε πως είχε δει μπάσκετ στην τηλεόραση και έπαιζε στους δρόμους της Αϊτής. "Τι να πω; Πολλοί νέοι έχουν τώρα τατουάζ" σκέφτηκε ο κόουτς, που έφερε παράλληλα στο μυαλό του το παράδειγμα του ΛεΜπρόν Τζέιμς ή του Γκρεγκ Όντεν, γυμνασιόπαιδα που έμοιαζαν με... 25χρονους.

Αυτό για το οποίο ήταν σίγουρος είναι ότι "κανείς 15χρονος δεν μπορεί να καρφώσει έτσι", όπως μονολόγησε μετά την "πτήση" του στο καλάθι κατά τη διάρκεια της προπόνησης. Τότε εκλήφθηκε ως ένα "θείο δώρο" στην άσημη γυμνασιακή ομάδα, που συνήθιζε να βολοδέρνει στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας.

Ο Τζέρι Τζόζεφ ήταν ένας εξαιρετικός μαθητής. Συνεπής και υπάκουος. Προσπαθούσε πολύ να είναι επιμελής στην τάξη και να μείνει μακριά από τις φασαρίες όταν βρισκόταν έξω απ' αυτή. Όχι κάτι συνηθισμένο για ένα παιδί με το δικό του μέγεθος και παρουσιαστικό. Είχε καταφέρει να ξεχωρίζει μόνο για την εξωτερική του εμφάνιση κι όχι για τη συμπεριφορά του. Σε τέτοιο σημείο που ένας καθηγητής τον είχε μπερδέψει με αναπληρωτή κι όχι με μαθητή!

Παράλληλα είχε βρει μια δουλειά στην δημοτική πισίνα, αναπτύσσοντας στενές σχέσεις με τους συμμαθητές του. Κι όσο μεγάλωνε η φήμη του μέσω του μπάσκετ, γινόταν ολοένα και πιο αγαπητός. Μέσα σε λίγες βδομάδες, όταν τα κατορθώματα του άρχισαν να μεταδίδονται στόμα με στόμα, η φήμη του ξεπέρασε τα όρια του γυμνασίου και επεκτάθηκε σε όλη την πόλη.

Βαφτίστηκε και ξαναγεννήθηκε

Έδειξε, μάλιστα, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εκκλησία των "Βαπτιστών" που ήταν και το κυριάρχο στοιχείο στην μικρή πόλη που λάτρευε το Θεό και το φούτμπολ (σ.σ το γήπεδο είχε μόνιμα 19.000 άτομα, εμπνέοντας τον Μπαζ Μπίσινγκερ για τη σειρά "Friday Night Lights"). Ο κόσμος της εκκλησίας λάτρεψε τον καλοσυνάτο νεαρό, που έδειχνε σοβαρότητα και ταπεινότητα. Κάποιοι του έδιναν χαρτζιλίκι για να πάει σινεμά. Άλλοι μάζευαν χρήματα για να του χαρίσουν ένα αυτοκίνητο. Κι ο ίδιος ανταπέδωσε την αγάπη που έλαβε με την απόφαση να βαφτιστεί.

"Όταν μπεις στο νερό είναι σαν να ξαναγεννιέσαι" του είπε ο πάστορας Σκέλτρον. "Είναι αυτό ακριβώς που χρειάζομαι" του απάντησε ο Τζόζεφ. Δεν χρειαζόταν να πει τίποτα άλλο. Στα 16 του όταν ξαναπήρε ανάσα μετά τη "βουτιά", μια νέα "ημέρα" είχε ξημερώσει. Ήταν η νέα ζωή του πρόσφυγα από την Αϊτή.

Θυμίζοντας τον Γκερντ

Στο μεταξύ είχε γίνει το κεντρικό πρόσωπο του σχολείου, που είχε κατορθώσει να γίνει μια από τις καλύτερες ομάδες της περιφέρειας. Την πρώτη του χρονιά η ομάδα τερμάτισε 4η και παρότι γνώρισε έναν οδυνηρό αποκλεισμό, όλοι θυμούνται το απίστευτο buzzer-beater που σημείωσε στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν στέλνοντας την αναμέτρηση στην παράταση. Δεν ήθελε και πολύ να γίνει ήρωας.

Οι συμπαίκτες τον φώναζαν "Παππού" ή "Haitian Sensetion", ενώ παράλληλα οι πρώτοι σκάουτερ άρχισαν να συρρέουν στο γήπεδο, προσπαθώντας να βρουν μια γωνιά στο ασφιχτά γεμάτο γυμναστήριο για να δουν από κοντά το "χρυσό παιδί" της Οντέσα. Στο Πέρμιαν δεν είχαν συνηθίζει να βλέπουν σκάουτερ από όλο σπορ, πλην το φούτμπολ. Κι όμως! Οι αιτήσεις για υποτροφία άρχισαν να κάνουν... στοίβα στο σπίτι του Ντάνι Ράιτ και το Τέξας Τεκ ετοιμαζόταν να τον εντάξει στο δυναμικό του.

Το παραμύθι, όμως, άρχισε να εμφανίζει τον "δράκο" του όταν τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς ο Τζόζεφ -μαζί με άλλα ταλέντα των γυμνασίων- είχαν μαζευτεί σε ένα τουρνουά στο Λιτλ Ροκ. Ο "Παππούς" είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού. Ανάμεσα τους κάποιοι παίκτες από τη Φλόριντα κι ο προπονητής τους, Λούις Βιβς.

"Έι, Γκερντ; Τι γίνεται" φώναξε στον Τζόζεφ που πήγαινε προς τα αποδυτήρια. "Κύριε, δεν σας ξέρω" του είπε πάνω από τον ώμο το αστέρι της Οντέσα, χωρίς όμως να τον πείσει. Ο Λούις Βάιβς ήταν σίγουρος ότι στο γήπεδο του Αρκάνσας είδε τον Γκέρντγουιτς Μόντιμερ.

"Μιλούσε σαν αυτόν. Έπαιζε σαν αυτόν. Ίδρωνε, ακόμη, σαν κι αυτόν. Ήταν χαρακτηριστικό του Γκερντ. Όταν έπαιζε νόμιζες ότι κάποιος του έχυνε μπουκάλια νερό" εξήγησε μετά ο Βιβς, που δεν κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ. Οι κουβέντες των παικτών του, που ήθελαν να βρουν... πλατή ταυτότητα για να συνεχίζουν να παίζουν στο γυμνάσιο, τον έκαναν να προβληματιστεί. Κι οι σκέψεις για την 16χρονη κόρη του που τον περίμενε σπίτι, τον έκαναν να αναλάβει δράση.

Η απάτη ξεσκεπάστηκε

Μέσω της σελίδας ενός συμπαίκτη του στο Myspace, επικοινώνησε μαζί του για να πάρει κοφτές εντολές. "Δεν σας ξέρω. Μην με ξαναπάρετε τηλέφωνο". Ο Βάιβς, όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Πήρε τον διευθυντή του σχολείου, που με τη σειρά του κάλεσε τον κόουτς Ράιτ και τον Τζόζεφ στο γραφείο του. Πριν προλάβουν να καθίσουν στην καρέκλα τους έδειξε δύο φωτογραφίες.

Στη μία ο Τζόζεφ φορούσε τη φανέλα του γυμνασίου κι έπαιζε άμυνα: είχε το δεξί του χέρι μπροστά, σφιγμένο πρόσωπο και το στόμα μισάνοιχτο. Στην άλλη, ήταν ο Γκέρντγουιτς Μόντιμερ με μια μπλε φανέλα να παίζει άμυνα: με το δεξί χέρι μπροστά, το πρόσωπο σφιγμένο και στόμα μισάνοιχτο.

"Δεν είμαι αυτός" φώναξε ο Τζόζεφ. "Παιδί μου, δεν ζητώ επιβεβαίωση. Σου λέω ότι είσαι αυτός. Δεν ξέρω τι σκαρώνεις, αλλά θέλω να μαζέψεις αμέσως τα πράγματα σου και να φύγεις" φώναξε ο κόουτς Ράιτ, προσπαθώντας να συγκρατήσει την οργή του.

Με το που βγαίνει από το γραφείο του διευθυντή τηλέφωνησε στη γυναίκα του, Τζίμι, ζητώντας της να ψάξει τα πράγματα του Τζόζεφ. Με τρεμάμενη φωνή τον πήρε πίσω για να του πει ότι βρήκε ένα διαβατήριο με το όνομα "Guerdwich Montimer".

Ο Τζόζεφ, όμως, επέμενε. Έλεγε ότι ήταν του θείου του και προς επιβεβαίωση της εμμονής του μικρού το FBI ανακοίνωσε ότι τα αποτυπώματα του νεαρού δεν ταιριάζουν με αυτά του Μόντιμερ.

Το FBI να κάνει λάθος; Αποκλείεται... Αυτό σκέφτηκε ο κόουτς Ράιτ, που δέχτηκε τελικά να υιοθετήσει τον Τζόζεφ, ο οποίος θα έπρεπε διαφορετικά να απελαθεί στην Αϊτή.

Η ιστορία του Μόντιμερ

Η ιστορία του Μόντιμερ ήταν διαφορετική. Η μητέρα του Μανίκισε είχε γεννήσει στις 23 Φεβρουαρίου του 1988 δύο δίδυμα: τον Γκέρντγουιτς και τον Γκέρντγουιν. Το 1994, η χρονιά η οποία αναγράφεται στα χαρτιά του Τζόζεφ ως έτος γέννησης, η μαμά Μόντιμερ ταξίδεψε στη Φλόριντα.

Όσο για τον Γκέρντγουιτς; Έπαιξε στο γυμνάσιο, όπου πέρασε από το μικροσκόπιο του Βάιβς. Ήταν καλός, αλλά όχι πάρα πολύ καλός. Κατέληξε στο Highland Community College στο Ιλινόις. Τα ακαδημαϊκά προβλήματα, ωστόσο, δεν του επέτρεψαν να μείνει. Έφυγε πριν το πρώτο ματς και γύρισε στο σπίτι της μητέρας του. Οι καυγάδες τους, όμως, ήταν τόσο έντονοι, που μετά από λίγο καιρό έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω του. Και δεν την ξαναπέρασε. Ο αδερφός του Γκέρντγουιν που ζει ακόμη με τη μητέρα του, είχε πιστέψει τις φήμες που ήθελαν το "αίμα του" να ταξίδεψε πίσω στην Αϊτή.

Ίσως κι η ιστορία να είχε λήξει με το "σβήσιμο" του θρύλου του Τζέρι Τζόζεφ και τη διαγραφή του από το σχολείο. Ίσως. Αν δεν υπήρχε στη μέση και το κορίτσι...

Η Αποπλάνηση

Ο Τζόζεφ, που πέρα από τον θαυμασμό των αγοριών για τα κατορθώματα του, είχε και μεγάλη πέραση στις κοπέλες του γυμνασίου, έβγαινε με την 15χρονη χορεύτρια των "Panthers Paws". Κλασσική ιστορία τηλεοπτικής σειράς. Το αστέρι της ομάδας μπάσκετ, με τη μαζορέτα.

Το κορίτσι δεν είχε ποτέ κανένα παράπονο από τον Τζέρι. Η μητέρα της ακόμη και τώρα λέει ότι είναι "το καλύτερο αγόρι που θα μπορούσε να έχει". Μόνο που ο Γκέρντγουιτς ήταν 21 ετών. Κι όχι 17. Κι εκείνη ήταν 15.

Αν κι η ίδια η χορεύτρια δεν ήθελε να κάνει αρχικά μήνυση, οι νόμοι του Τέξας είναι άκαμπτοι σε τέτοια θέματα. Ο Τζόζεφ κατέληξε στη φυλακή. Δικάστηκε τον Αύγουστο και τιμωρήθηκε με 3ετή κάθειρξη για αποπλάνηση ανηλίκου και παραποίηση κρατικών στοιχείων.

Στο διάστημα που ξέσπασε το σκάνδαλο και πριν γίνει το δικαστήριο, η ομάδα μπάσκετ είχε χάσει το αστέρι της. Η πόλη το αγαπημένο της παιδί, που ως τότε δεν είχε προκαλέσει ποτέ το παραμικρό πρόβλημα. Το αδηφάγο κοινό μίσησε την κοπέλα, που από θύμα έγινε το... κόκκινο πανί. Οι μαθητές του Πέρμιαν φορούσαν μπλούζες που έγραφαν "Free Jerry", ενώ κάποιοι άλλοι έπαιρναν τηλέφωνο το βράδυ και απειλούσαν αυτή και τη μητέρα της, που -παρότι μπορεί να μην έχει την παραμικρή σημασία- ήταν 15 όταν γέννησε.

Η οικογένεια μετακόμισε δύο φορές μέσα σε μερικούς μήνες, αλλά το ερωτοχτυπημένο κορίτσι συνεχίζει να επικοινωνεί με τον Τζέρι. Μαζεύει όλα τα αποσπάσματα των εφημερίδων που αφορούν την υπόθεση, σαν να κρατάει λεύκωμα. Μόνο πριν από μερικές ημέρες έγινε γνωστό ότι η μητέρα της του έκανε μήνυση, επειδή θεώρησε ότι προσπαθεί να "πουλήσει" την ιστορία και να βγάλει χρήματα από την προβολή της όλης υπόθεσης.

Κατά τα άλλα η ζωή στη μικρή πόλη του Τέξας συνεχίζεται. Η γυμνασιακή ομάδα έχει 11 ήττες σε 12 ματς. Ο κόουτς Ράιτ λέει ότι "αν έρθει κάποιος να μου ζητήσει βοήθεια, θα του δώσω. Ακόμα και τώρα. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν θα είμαι πια σίγουρος για τίποτα". Η εκκλησία των Βαπτιστών προσεύχεται για το μέλος της. Το σημάδι του Τζόζεφ είναι ακόμη εκεί. Το ίδιο και της Οντέσα στο μυαλό και στην καρδιά του "επόμενου ΛεΜπρόν Τζέιμς", που βρήκε -είτε στα 15, είτε στα 21- την Ιθάκη του, φίλους, κοπέλα, μια οικογένεια να σβήσει μαζί της κεράκια, μια καινούργια ζωή.

Και τώρα κοιτάζει με άδειο βλέμμα τους τοίχους στο κελί του. Με το βραχιόλι -αυτό που φορούν όλοι οι κρατούμενοι- στο χέρι να γράφει "Μόντιμερ", αλλά την απάντηση στην ερώτηση "ποιο είναι το όνομα σου" να μένει το ίδιο κοφτή, απότομη και σίγουρη: "Με λένε Τζέρι".