Οι ζωές των ανθρώπων μοιάζουν με βιβλία, τα οποία αν δεν διαβάσεις δεν μπορείς να ξέρεις τι πραγματικά κρύβουν μέσα τους. Αν κάποιος σταθεί στο εξώφυλλο του Κερτ Λούμπι τότε ίσως πιστέψει ότι πρόκειται για ακόμα έναν Αμερικανό ψηλό παίκτη που ήρθε στη χώρα μας για να παίξει μπάσκετ, όμως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται από το... περιτύλιγμα.

Το Sport24.gr σας παρουσιάζει τη ζωή του νέου σέντερ του Πανελευσινιακού, ο οποίος για να φτάσει από την πατρίδα του, την Αντίγκουα, μέχρι τα δυτικά προάστια χρειάστηκε την βοήθεια της τύχης, ένα μεγάλο όραμα να του δίνει δύναμη κι έναν εξαιρετικό χαρακτήρα που τον έμαθε να εκτιμάει κάθε μικρό ή μεγάλο πράγμα που του φέρνει η ζωή.

Η βάση της ζωής του

Ο Λούμπι ήρθε στον κόσμο από την Όλιβετ Λούμπι στις 17 Φεβρουαρίου του 1984 στην υπέροχη κι εξωτική Αντίγκουα ( αν δεν την ξέρετε απλά αναζητήστε φωτογραφίες της και δεν θα χάσετε). Το νησάκι, το οποίο βρίσκεται στις Δυτικές Ινδίες της Καραϊβικής θάλασσας, αριθμεί μόλις 80 χιλιάδες κατοίκους εκ των οποίων το 90% είναι αναλφάβητοι και επιβιώνουν είτε ψαρεύοντας είτε καλλιεργώντας καλαμπόκι. Οι περισσότεροι έχουν ως στόχο ζωής να φύγουν από τον τουριστικό "επίγειο παράδεισο", όμως κάτι τέτοιο δεν είναι ιδιαίτερα εφικτό.

Το άγνωστο μπάσκετ κι η ευκαιρία ζωής

Στην Αντίγκουα κανείς δεν γνωρίζει το μπάσκετ, ούτε και υπάρχει ομάδα που να δίνει την ευκαιρία στα παιδιά να μάθουν τα μυστικά του αθλήματος. Το κρίκετ και το ποδόσφαιρο είναι τα μόνα αθλήματα που δίνουν μία ευκαιρία στα παιδιά να παίξουν και να αθληθούν. Όπως είναι φυσικό ο μικρός ακόμα Κερτ ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο, καθώς στο σχολείο όλοι οι συμμαθητές του κλότσαγαν μία μπάλα. Μέχρι τα 19 του χρόνια όλα έδειχναν ότι δεν θα μπορούσε να έχει κάποια καλύτερη τύχη από τους υπόλοιπους συμπολίτες του, όμως το 2003 ήρθε ένα άγγιγμα της μοίρας για να αλλάξει τα πάντα στη ζωή του.

Στο Saint John της Αντίγκουα παραθέριζε ένας Αμερικανός, ο οποίος βλέποντας τον ύψους 2.11μ. Κερτ πίστεψε ότι έχει βρει ένα ακατέργαστο διαμάντι. Αφού του μίλησε για το μπάσκετ στην συνέχεια του πρότεινε να τον ακολουθήσει στις ΗΠΑ όπου παράλληλα με το Κολέγιο θα μπορούσε να μάθει περισσότερα γι αυτό το άγνωστο μέχρι τότε άθλημα. Ο 19χρονος, τότε, Λούμπι ήταν διστακτικός, όμως η μητέρα του, Όλιβετ έβλεπε μία ευκαιρία να ανοίγεται για τον γιο της και το προέτρεψε εξαρχής να κυνηγήσει την τύχη του και να δει μέχρι που φτάνουν οι δυνατότητες του. Πρώτος σταθμός ήταν το Τέξας, καθώς στο junior college του Τάιλερ πρωτοέσκασε τη μπάλα κι έμαθε τα βασικά του αθλήματος πριν το Αϊόβα ανοίξει τις πόρτες του για να τον υποδεχτεί.

Το όραμα

Το όνειρο να φύγει από την χώρα του και να αναζητήσει κάπου αλλού την τύχη του έχει αρχίσει πλέον να υλοποιείται, όμως ο Λούμπι δεν ξέχασε ποτέ την βάση του κι από που ξεκίνησε. Παίζει επαγγελματικά μπάσκετ και προσπαθεί καθημερινά να γίνεται καλύτερος με μοναδικό στόχο να επιστρέψει κάποια μέρα στην Αντίγκουα και να μιλήσει στα παιδιά της χώρας με στόχο να τα πείσει ότι επιβάλλεται να συνεχίσουν να ονειρεύονται και να κυνηγούν όσα όνειρα έχουν. Κάθε μέρα μακριά από την πατρίδα του νιώθει ότι πρέπει να κάνει κάτι για τα νέα παιδιά που μπορεί να μην έχουν λαμπρό μέλλον, όμως πρέπει να πειστούν ότι με θέληση και προσπάθεια ίσως κάποτε καταφέρουν να κάνουν το κάτι παραπάνω. Όλα αυτά ίσως τα καταφέρει, όπως έχει δηλώσει στο παρελθόν, γράφοντας ένα βιβλίο που θα μιλάει για το δικό του ταξίδι από τις ακτές της Αντίγκουα μέχρι το επαγγελματικό μπάσκετ που του εξασφάλισε μία καλύτερη ζωή.

Οι δυσκολίες κι η πρόκληση

Το πρώτο υπερατλαντικό του ταξίδι το έκανε το 2009 όταν μπήκε στο αεροπλάνο με σκοπό να βρεθεί στην Ελλάδα και να παίξει στο Περιστέρι. Αυτή ήταν η μεγάλη πρόκληση που έψαχνε. Κάθε προπόνηση ήταν γι αυτόν μία ευκαιρία για μάθηση, καθώς με τον συμπαίκτη του, Δημήτρη Παπανικολάου να τον συμβουλεύει συνεχώς και τον Αργύρη Πεδουλάκη να του μαθαίνει νέα μυστικά μπορούσε καθημερινά να βελτιώνεται. Τα πράγματα, όμως δεν ήταν τόσο ρόδινα, καθώς εκείνη την περίοδο οι "πρίγκιπες της δυτικής όχθης" αντιμετώπιζαν σοβαρά οικονομικά προβλήματα κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να χάσει αρκετά από τα χρήματα του και να χρειαστεί πολλές φορές να κοιμηθεί στον καναπέ του "Ανδρέας Παπανδρέου" τρώγοντας μόνο σάντουιτς. Κάποιος άλλος θα έφευγε απηυδησμένος αναζητώντας αλλού την μοίρα του, όμως ο ίδιος έλεγε τότε χαρακτηριστικά " ο κόουτς μου έδωσε την ευκαιρία και καθημερινά με μαθαίνει πράγματα, δεν θα ήταν σωστό να φύγω. Έχω μάθει να ζω και χωρίς λεφτά οπότε χαίρομαι που μπορώ να δουλεύω με ανθρώπους που καθημερινά με βελτιώνουν"!