"Πήγαινα στα μαγαζιά που σύχναζαν, κατάλαβαν ότι ήμουν ένας… τρελός με ένα όραμα και με εμπιστεύτηκαν "σιγά- σιγά"

Ο αθλητικός σύλλογος "Ανταίος" πιθανότατα δεν λέει το παραμικρό στο ευρύ κοινό. Στο ανοιχτό γήπεδο της Γκράβας, όμως, "από τα δύο μάλιστα, το κάτω, που το βαράει πολύ ο αέρας", το εν λόγω σωματείο με έδρα την Κυψέλη, έχει επαναδραστηριοποιηθεί τα τελευταία τρία χρόνια και λειτουργεί ως μία αθλητική… κυψέλη για παιδιά μεταναστών, κυρίως από την Αφρική. Σαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τα αδέλφια του, καλή ώρα, και η αναφορά δεν είναι τυχαία μόνο λόγω διασημότητας.

Ο Σπύρος Βελλινιάτης, ο οποίος ανακάλυψε τονGiannisκαι τον Θανάση Αντετοκούνμπο και τους βοήθησε να εξελιχθούν,είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση προπονητή. Κρατάει πολλά χρόνια η ενασχόλησή του με τα παιδιά από την Αφρική που έρχονται ή γεννιούνται στη χώρα μας. Προπονητής και όχι μόνο. Ισως κοινωνικός λειτουργός, ψυχολόγος και άλλα πολλά. Μια ιστορία, που ο χαρακτηρισμός «ενδιαφέρουσα» είναι... ταπεινός για να τη χαρακτηρίσει.

ΣΤΑ ΠΑΤΗΣΙΑ "ΑΝΑΨΕ" Η ΦΛΟΓΑ

"Γύρω στο 1990, στον Εθνικό Πατησίων, ο φίλος Μανώλης Περρής με εμπιστεύτηκε να επιχειρήσουμε να βγάλουμε τους νέους… Μποντίρογκα και Κούκοτς, επειδή ήταν λάτρης της σέρβικης σχολής. Τότε είχε αρχίσει το πρώτο κύμα μεταναστών, αν και τότε ήταν κυρίως από την Αλβανία, όχι από την Αφρική. Σταδιακά άρχισαν να καταφθάνουν και Αφρικανοί και εκεί στο γήπεδο, δίπλα στο 8σχολείο, στη Φυτευτή όπως το λένε στην περιοχή, αρχίσαμε μια προσπάθεια κοινωνικοποίησης μέσω του αθλητισμού.

Εγώ είχα ζήσει στον αμερικανικό νότο, ήξερα τις δυσκολίες ένταξης των Αφρικανών, δεν ήθελα να συμβεί αυτό και στη χώρα μου. Μόνα τους δεν θα έρχονταν αυτά τα παιδιά, έπρεπε να τα πλησιάσουμε, να γνωρίσουμε τις οικογένειές τους, γιατί φυσιολογικά ήταν καχύποπτοι. Μπορεί να σε θεωρούσαν αστυνομικό, επειδή πολλοί δεν είχαν χαρτιά, ή και… ανώμαλο. Πήγαινα στα μαγαζιά που σύχναζαν, κατάλαβαν ότι ήμουν ένας… τρελός με ένα όραμα, άνθρωπος που με ενδιέφερε να μαθαίνω κουλτούρες, έθιμα, με εμπιστεύονταν σιγά - σιγά. Από εκείνη την πρώτη γενιά δεν βγήκαν παιδιά που να κάνουν καριέρα στο μπάσκετ, αλλά σε άλλους τομείς: ο Ζερόμ των Βέγκας, ο Εμ Σι Γιανγκ που τραγουδάει με τον Πλιάτσικα, ο Μιχάλης Αφολάνιο, πρώτος Αφρικανός που μίλησε στην ελληνική Βουλή, πολλά παιδιά που έκαναν καριέρα. Το "κλειδί" για να συνεχίσω την αναζήτηση ήταν ο Κέισι Ογκουνόρι. Παναθηναϊκός, Πανιώνιος, μεγάλη προοπτική, ποτέ δεν του έβγαλαν δελτίο. Κι έλεγα "δε γίνεται, κάπου θα... σκάσει ο επόμενος", λέει ο Βελλινιάτης πριν... φτάσει στον επόμενο, τον οποίο πλέον ξέρει όλη η υφήλιος...

ΣΤΑ ΣΕΠΟΛΙΑ "ΣΥΝΩΜΟΤΗΣΕ" ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

"Πήγαινα συχνά στον Τρίτωνα και έβλεπα τη δουλειά του φίλου μου Βασίλη Ξενάριου. Το 2005, εγώ δούλευα στη Δάφνη, είχα δει μόνο τον Θανάση, αλλά τότε δεν είχα αναπτύξει τον μηχανισμό για να πείθω αυτά τα παιδιά. Δύο χρόνια αργότερα, ξαναπέρασα. Τότε δούλευα στον Φιλαθλητικό και ο έφορος Λουκάς Καρακούσης μού είχε τυφλή εμπιστοσύνη. Βλέπω άλλα τρία παιδιά, τον Γιάννη, τον Κώστα και τον Αλέξανδρο, κατάλαβα με τη μία ότι ήταν αδέλφια του Θανάση. Ξέρεις, εκεί στα Σεπόλια δεν έχει πολλούς Αφρικανούς. Το μυαλό μου… φωτίστηκε, όλα ήρθαν μαζεμένα στη σκέψη μου, λέω "θα κόψω τον λαιμό μου να βρω τρόπο να τους πάρω".

Ο Φιλαθλητικός επένδυε σε νέα παιδιά, πρέπει να τα λέμε αυτά, γιατί θα βγαίνουν τέτοια ταλέντα. "Λέω, λοιπόν, εδώ είναι η χρυσή ευκαιρία". Είπε το Ο.Κ. ο Τάκης Ζήβας, ο προπονητής του Φιλαθλητικού, που είχε όλη την εποπτεία, πιάνω εγώ τα παιδιά, έταξα δουλειά στους γονείς, έγινε η προσέγγιση, πήγαν τα παιδιά στον Φιλαθλητικό.

Με τον Γιάννη τον επόμενο 1-1,5 χρόνο δούλεψα πολύ. Ο Θανάσης ήξερε τα βασικά, ο Γιάννης τίποτα και παρότι είχα άλλο τμήμα, επωμίστηκα να δουλέψουμε μαζί στα βασικά. Ε, μετά όλα πήραν τον δρόμο τους", λέει και κόβει την κουβέντα. Ούτε σε ερώτηση για τη μετέπειτα σχέση τους θέλει να απαντήσει με λεπτομέρειες. "Ο Γιάννης πια είναι ένας παγκόσμιος σταρ και εγώ θα τον καμαρώνω πάντα και θα θυμάμαι ότι τον βοήθησα στην αρχή, ότι άνοιξε τα φτερά του πάνω στο… κλαδί που λέγεται Σπύρος. Τώρα πια πρέπει να έχει το παιδί έναν "στρατό" συμβούλων γύρω του για να αντέξει όλο αυτό. Πάντως, πέρα από το μπάσκετ, με χαροποιεί πολύ και για τον Γιάννη και για τον Θανάση το ότι από τότε όταν πηγαίναμε να φάμε κάτι μετά τις προπονήσεις, επειδή τους πίστευα πολύ, τους έκανα και… πρόβες πώς να απαντάνε, τι να λένε και ακούω συχνά – πυκνά να χρησιμοποιούν τις φράσεις που λέγαμε τότε"…

ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΟΡΑΜΑ

Εθνικός Πατησίων, Πήγασος Κυψέλης, Δάφνη, Φιλαθλητικός, Ρουφ, Τρεις Αστέρες, Μοσχάτο, Μαρούσι και πλέον Ανταίος, για τον Βελλινιάτη, που εύλογα προκαλεί τα ερωτηματικά για τα «πώς» και τα «γιατί». Γιατί συνεχίζει, πώς τα βγάζει πέρα και όλα τα συναφή.

"Πολλούς παίκτες μού πήραν ομάδες-μεγάλα ονόματα και πλέον είμαι λίγο πιο σκληρός. Στον επόμενο που θα βγει, θα πάρω λεφτά. Δεν ξέρει κανείς τι έχω υποφέρει και ακόμα και σήμερα πώς τα βγάζω πέρα. Με έναν μισθό από ένα ιδιωτικό σχολείο που προπονώ τα παιδιά... Υπάρχει και το άλλο: Μέχρι να πάρει έκταση η ιστορία, πολλοί έλεγαν, “α, να, και ο Σπύρος, ο παραμυθάς. Καλό παιδί έλεγαν, αλλά τα παραλέει”. Τώρα, έχουμε φτάσει κι έρχονται εδώ τοSpiegelκαι τοAl Jazeera.... Εγώ, ωστόσο, τα περνάω πολύ δύσκολα. Δεν γίνεται να το αφήσεις όμως. Δεν γίνεται να τα παρατήσεις και μόνο στη σκέψη να σώσουμε κάνα παιδί ακόμα... Να σώσουμε, όπως στο λέω.

Ξέρεις, έχω βιώσει απώλεια παιδιού από ναρκωτικά, που δεν του έβγαζαν δελτίο. Απογοητεύτηκε, τα παράτησε, έμπλεξε με άσχημες ιστορίες για να τα βγάλει πέρα, χάθηκε.

Όταν με το πέρασμα των χρόνων αντιλήφθηκα ότι δεν υπήρχε καμία στήριξη, είπα ότι πρέπει να το κάνω ξανά από την αρχή, μόνος μου. Και πάλι καλά που βρέθηκε ο Γιάννης Θωμόπουλος, που ήθελε να βάλει σε δράση τον "Ανταίο" ύστερα από χρόνια. Εγώ είχα 7-8 παιδιά, αλλά δεν τα ήθελε κανένα σωματείο. Ξέρεις, δεν είναι θέμα χρώματος, δεν πρόκειται για ρατσισμό. Πολλά όμως είναι ατίθασα και δεν βάζουν εύκολα τέτοια θέματα προς διαχείριση στις ομάδες σε τέτοιες ηλικίες.

Ολα έχουν την εξήγησή τους, βέβαια. Εγώ πια ξέρω λεπτομέρειες. Θα σου πω το πιο απλό. Είναι αναγκασμένοι καμιά φορά γονείς να φεύγουν 5-6 μέρες σε άλλες πόλεις για να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Και κλειδώνουν τα παιδιά στο σπίτι. Ε, όταν βγουν, αυτά είναι αγριεμένα. Ορμάνε. Υπάρχουν κι άλλα, δεν χρειάζεται όμως να επεκταθούμε", λέει για τα προβλήματα των άλλων, όμως δεν τα έχουν μόνο αυτοί.

ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΟΡΑΜΑ

"Ο Θωμόπουλος δεν είχε πρόβλημα με μετανάστες. Και φτάσαμε σήμερα να έχουμε 70 παιδιά. Με τον ίδιο να πληρώνει τα πάντα: Εμφανίσεις, μπάλες, έξοδα αγώνων. Και βλέπω ότι μιλάει με τα παιδιά και συγκινείται. Αλλά κι αυτά... Πρόσφατα κόψαμε την πίτα και ήρθαν γονείς, που δεν το συνηθίζουν, και μας έλεγαν ότι τα παιδιά τους είναι ευτυχισμένα. Εγώ δεν το 'χω καταλάβει σε πλήρη έκταση, τρέχω όλη μέρα για τα διαδικαστικά. Όλο και περισσότεροι γονείς καταλαβαίνουν τι προσφέρουμε, ακόμα και κάποιοι που, ας πούμε με κουτοπονηριά, στην αρχή με έβλεπαν σαν αυτόν που θα κάνει... μπέιμπι σίτινγκ στα παιδιά όταν εκείνοι έλειπαν.

Λέμε καμιά φορά για τη μοίρα και κοίτα να δεις πώς τα έφερε. Το γήπεδο ήταν χάλια. Και φτιάχτηκε επειδή διεξήχθη εδώ πέρυσι το "Αντετοκούμπρος". Για τους χορηγούς το έφτιαξαν, όχι για εμάς, αλλά επωφελούμαστε. Είδες καμιά φορά... Από τα αδέλφια Αντετοκούνμπο ήρθε ένα έργο που χρειαζόμασταν.

Στην αρχή είχαμε πάει σε ένα γήπεδο κοντά στα δικαστήρια, αλλά ήταν επικίνδυνα εκεί, μαζευόταν περίεργος κόσμος. Εδώ έχει τουλάχιστον φύλακες. Προσπαθούμε τώρα σε ένα άλλο σχολείο να γίνει κάτι, θα δούμε...

Είναι η τρίτη γενιά που διαχειρίζομαι. Παίζουμε σε νεάνιδες, κορασίδες, παίδες, άντρες, εκεί με το παιδικό και εφηβικό, στη Δ' ΕΣΚΑ. Έχω κι άλλες εθνικότητες, αλλά κυρίως παιδιά από την Αφρική. Υπάρχουν παιδιά που θα παίξουν μεγάλο μπάσκετ, φαίνεται αυτό αν ξέρεις να ξεχωρίζεις.

Για εμάς, όμως, υπάρχει ιερός σκοπός. Να ενσωματώνονται στην κοινωνία, να ξέρουν να διαχειρίζονται καταστάσεις. Το διακύβευμα δεν είναι το γήπεδο. Εχουμε πάει εκδρομή στην Αιδηψό. Το καλοκαίρι προσπαθώ να πηγαίνουμε στα μουσεία, κι ας μην υπάρχουν λεφτά.

Πάμε καλά και αυτό είναι και... κακό. Έρχονται ομάδες να τους δελεάσουν, ενώ ακόμα δεν είναι έτοιμα. Βλέπουν κορμιά και τους θέλουν για 5άρια, ενώ εμείς τους βάζουμε πλέι μέικερ. Οπως κάναμε κάποτε με τον Γιάννη και μας κορόιδευαν, μέχρι στον Φιλαθλητικό.

Τώρα παίζω κι εγώ τη ζαριά μου, τα ρέστα μου, και για να μη χαθούν αυτά τα παιδιά και για να προσελκύσουμε κάποιους υποστηρικτές. Να, πρόσφατα μία εταιρία μάς έδωσε 150 κιλά λάδι να μοιράσουμε. Μεγάλη χαρά για όλους.

Σου είπα, όμως, ότι όποιος θέλει παίκτη, θα τον πληρώνει. Εγώ κινδυνεύω να μείνω στον δρόμο, δεν είναι υπερβολή αυτό. Κάθε φορά όμως, που κοιτάζω στα μάτια αυτά τα παιδιά ξέρω ότι δεν γίνεται να τους πω “τα παρατάω”. Υπάρχει σχέση γονιού – παιδιού, δεν είναι μελό, ούτε υπερβολή αυτό. Οταν βλέπεις ότι βοηθάς παιδιά, ότι τους δίνεις εφόδια να αντιμετωπίσουν προβλήματα που θα τα βρουν μπροστά, δεν γίνεται να εθελοτυφλείς, να γυρίσεις το κεφάλι αλλού"...