Άφησε την τελευταία του πνοή την Πέμπτη έχοντας αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια, μετά από ατύχημα στο οποίο αυτοκίνητο έπεσε πάνω του.

Ήταν ο άνθρωπος που έφτιαξε (μεταφορικά) την μεγάλη ομάδα του Ιωνικού Νικαίας και τον Άρη Νικαίας, αλλά και ο άνθρωπος που έφτιαξε (κυριολεκτικά) το κλειστό γήπεδο του Πλάτωνα.

Ρομαντικός και παθιασμένος με το μπάσκετ πήρε από το... χέρι τα παιδιά της γειτονιάς και τα έβαλε στο άθλημα. Μαζί με τον προπονητή Βύρωνα Κρίθαρη, μετάγγισαν σε χιλιάδες νέους το "μικρόβιο" του μπάσκετ, χτίζοντας μια ομάδα που πρωταγωνίστησε επί σειρά ετών. Η τότε ομάδα του Ιωνικού βασίστηκε στους Κοσσένα, Μπενετάτο, Αλεξανδρίδη, Μπολάτογλου και στη συνέχεια τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον οποίο "έκλεψε" από τα χέρια της Προοδευτικής.

Κι έτσι μέσα σε πολύ λίγα χρόνια έφτασε ο Ιωνικός, που αποτέλεσε προϊόν συγχώνευσης της ΑΕ Νικαίας και του Άρη Πειραιώς, μέσα σε λίγα χρόνια να πρωταγωνιστήσει. Τα τμήματα υποδομής γέμισαν παιδιά και η ανδρική ομάδα έφτασε ως και τη 2η θέση στο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής! "Τότε είχαμε τέσσερις παιδικές ομάδες, για τόσα πολλά παιδιά μιλάμε" όπως έχει αναφέρει χαρακτηριστικά ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Ο Ιωνικός, ωστόσο, ήταν μια ομάδα με ποδοσφαιρική διοίκηση και έτσι ο Δάμων Δαμιανίδης ενοχλημένος από την τάση της διοίκησης να πουλάει τους παίκτες σε άλλες ομάδες, θέλησε να κάνει ένα αμιγώς μπασκετικό σωματείο και έτσι ίδρυσε τον Άρη Νικαίας, που αυτή τη στιγμή αγωνίζεται στην Γ' Εθνική.

Στη συνέχεια, βέβαια, το δαιμόνιο του και η αγάπη του για τον αθλητισμό τον οδήγησε να "ανοίξει" και άλλα τμήματα στον Άρη Νικαίας, που εντέλει έφτασε να μετράει και μέχρι και 17 ολυμπιακά αθλήματα!

Οι άνθρωποι που τον έζησαν μιλούν για έναν παράγοντα που όταν έβαζε κάτι στο μυαλό του το πετύχαινε. Και ήταν πάντα πρόθυμος να βοηθήσει. Οι Νικαιώτες τότε ήταν μάλιστα από τις πρώτες ομάδες που φορούσαν παπούτσια Converse και εμφανίσεις από την Αμερική, καθώς ο ίδιος (που εργαζόταν στην Ολυμπιακή) έβαζε τους πιλότους να ψωνίζουν για τα παιδιά.

Θα μείνει, πάντως, στην ιστορία ως ο άνθρωπος που έφτιαξε το κλειστό γήπεδο της περιοχής, αυτό του Πλάτωνα, που ήταν και ένα από τα πρώτα στην Αθήνα, για να ακολουθήσουν με την ίδια τεχνοτροπία το γήπεδο στο Αιγάλεω και στο Μαρούσι. Ο θρύλος λέει ότι κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή σταμάτησε τα τριαξονικά που κατευθυνόντουσαν στην Λ. Συγγρού για να φτιάξουν εκεί ένα γήπεδο (στου Χρυσάφη). Πήρε την τελευταία υπογραφή σταμάτησε τα φορτηγά στο δρόμο και τα πήγε στη Νίκαια.

Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ιστορία που δεν θα σβήσει ποτέ χάρις στο πάθος ενός ανθρώπου για το μπάσκετ και τον αθλητισμό.