Η ΑΕΚ έχει συνηθίσει τον κόσμο στις υπερβάσεις φέτος. Η νίκη με 78-69 κόντρα στην Στρασμπούρ όμως δεν ήταν υπέρβαση για αυτή την ομάδα. Ήταν η επιβεβαίωση πως όταν είναι συγκεντρωμένη το ταβάνι της είναι πολύ ψηλό.

Παίζοντας κόντρα σε μία από τις πιο προικισμένες επιθετικά ομάδες του Basketball Champions League – η Στρασμπούρ είχε την τρίτη καλύτερη επίθεση της διοργάνωσης – η ΑΕΚ κατάφερε να επιβάλει τους δικούς της κανόνες από την αρχή. Από τα 3 δεκάλεπτα του αγώνα, τα 4 είχαν τον ρυθμό που ήθελε η “Ένωση”, κάτι που αποδείχθηκε τελικά αρκετό.

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι και περίπου δύο μήνες αυτό το παιχνίδι η ΑΕΚ μάλλον θα το έχανε. Δεν θα το έχανε όμως λόγω πανικού, αλλά επειδή θα παρασυρόταν στον ρυθμό του αντιπάλου της. Η ΑΕΚ του τελευταίου διμήνου όμως δεν πάσχει από τις ίδιες ασθένειες. Έχει μία ισορροπία και μία ηρεμία, η οποία βγήκε στο παρκέ στην τέταρτη περίοδο όταν δεν ακολούθησε το τρελό τέμπο που ήθελαν να επιβάλλουν οι Γάλλοι, παρά έθεσε τους δικούς της κανόνες, που είχαν μία βασική αρχή: Όλα θα ξεκινούσαν από την άμυνα.

ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΥΑΛΟ

Το τέταρτο δεκάλεπτο της ΑΕΚ κόντρα στην Στρασμπούρ δεν ήταν το πιο... σέξι δεκάλεπτο της φετινής σεζόν για αυτήν. Δεν ήταν το καλύτερο δεκάλεπτό της μέσα στην σεζόν. Είναι αμφίβολο ωστόσο αν οποιαδήποτε στιγμή μέσα στην σεζόν η ΑΕΚ έβγαλε περισσότερη ενέργεια στο παρκέ από ότι σε αυτό το διάστημα, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη και τον αντίπαλο.

Με μπροστάρηδες τους συγκλονιστικούς Βασίλη Ξανθόπουλο και Παναγιώτη Βασιλόπουλο η ΑΕΚ κατάφερε για πρώτη φορά μετά από καιρό να κερδίσει με όπλο της την άμυνα. Τα μαζεμένα κλεψίματα του Ξανθόπουλου και οι στιγμές που ο Βασιλόπουλος μάρκαρε τους... πάντες ήταν που ξύπνησαν και τους υπόλοιπους. Η άμυνα της ΑΕΚ ήταν αυτή που δημιούργησε προϋποθέσεις για την επίθεση. Ήταν η αίσθηση του “'ενας για όλους και όλοι για έναν” που ήρθε από τους δύο βετεράνους Έλληνες παίκτες που δούλεψε σαν ξυπνητήρι για τους συμπαίκτες τους και έβαλε το κοινό της ΑΕΚ στο παιχνίδι.

Οι “κιτρινόμαυροι” ήξεραν ότι μόνο αν αντιπαραθεσουν ενέργεια και πάθος στην ενέργεια των αθλητικών Γάλλων θα είχαν ελπίδα για τη νίκη. Αυτό ακριβώς έκαναν στην τέταρτη περίοδο, καταφέρνοντας έτσι να αποκτήσουν ένα ελαφρύ προβάδισμα για την πρόκριση χάρη στο +9 της νίκης τους. Τίποτα από όλα αυτά βέβαια δεν θα είχε συμβεί αν ταυτόχρονα δεν έβρισκαν την ψυχραιμία να “χτυπήσουν” με σύνεση τους Γάλλους στα αδύνατα σημεία τους, “χτυπώντας” κάθε μις-ματς που έβρισκαν, συνήθως από έξω προς τα μέσα, με τον Κέβιν Πάντερ να παίζει κι αυτός καθοριστικό ρόλο.

ΕΧΕΙ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Η ΑΕΚ μπορεί ουσιαστικά να υποστηρίξει για πρώτη φορά φέτος ότι έχει βρει επιτέλους ισορροπία και ρόλους. Ο χρόνος μοιράζεται όπως πρέπει, το ροτέισον έχει μεγαλώσει και όλοι ξερουν τι να κάνουν στο παρκέ και πώς να το κάνουν. Είναι αυτή η ισορροπία που οδηγεί σε φάσεις όπως αυτή του Γιαννούλη Λαρεντζάκη που έγινε... Μπουφόν για μία φάση:

Όταν ένας παίκτης ξέρει τι χρειάζεται να κάνει, τότε απελευθερώνεται και παίζει με διαφορετικό κίνητρο και τις δύο πλευρές του παρκέ. Κάπως έτσι μπορεί να δει κανείς τον Λαρεντζάκη να βγάζει εκτός ρυθμού τον Μποστ, τον Πάντερ να δίνει την ψυχή του στην άμυνα πάνω στον Ράιτ και να έχει δυνάμεις στην επίθεση, τον Βασιλόπουλο να μαρκάρει τον 7 πόντους ψηλότερό του Λαμπεϊρί, τον Ξανθόπουλο να μοιράζει το παιχνίδι ισορροπημένα σε όλους, τον Σάκοτα να πετυχαίνει τα σουτ που περιμένουν όλοι, τον Μαυροειδή να παίζει ξύλο σε άμυνα και επίθεση, τον Τζέιμς και τον Γκριν να βγαίνουν μπροστά στο φινάλε. Πάνω από όλα όμως όταν υπάρχει αυτή η ισορροπία μπορεί ο καθένας να δει έναν πάγκο όπου όλοι οι αναπληρωματικοί είναι όρθιοι και φωνάζουν έπειτα από κάθε μεγάλο καλάθι και κάθε όμορφη άμυνα. Αυτό είναι κάτι που έλειψε στην αρχή της σεζόν, αλλά τώρα υπάρχει σε πλεόνασμα.

Σε μία εβδομάδα από τώρα η ΑΕΚ θα πάει στο Στρασβούργο θέλοντας να διαφυλάξει μία διαφορά 9 πόντων. Το έργο της θα είναι δύσκολο. Αν ωστόσο έχει αποδείξει κάτι αυτή η ομάδα φέτος είναι πως όταν χρειάζεται να πιάσει έναν στόχο τότε έχει όλα τα φόντα για να το κάνει. Ειδικά όταν όλοι οι παίκτες της έχουν καταλάβει πλέον για τα καλά πως ο μόνος τρόπος για να έρθει η επιτυχία είναι το δόγμα “όλοι για έναν και ένας για όλους”.