Τα χρόνια περνάνε, οι καιροί αλλάζουν, όμως δίπλα στον σταθμό του Αγίου Ελευθερίου, ένα παλιό κλειστό στην οδό Ηλία Ζερβού συνεχίζει να στέκεται δίπλα στην Πατησίων.

Η όψη του δεν προδικάζει σε καμία περίπτωση ότι κάποτε η συντριπτική πλειοψηφία των μπασκετόφιλων της Αθήνας έκανε ουρές, ώστε να παρακολουθήσει ένα παιχνίδι μπάσκετ. Μπορεί το ιστορικό, λοιπόν γήπεδο του Σπόρτιγκ να "γέρασε", όμως αυτό δεν σημαίνει πώς το βαρύ παρελθόν του μπορεί να διαγραφεί...

Οι αναμνήσεις πολλές και οι στιγμές χαραγμένες στο πέρασμα του χρόνου. Η αρχή έγινε το 1936, όταν η όρεξη ορισμένων ανθρώπων για ένα "περίεργο" τότε άθλημα τους έκανε να τοποθετήσουν δύο ξύλινες μπασκέτες στις άκρες ενός οικοπέδου. Η απήχηση στον κόσμο ήταν άμεση.

Έτσι, δίπλα στους κήπους με τις πατάτες και τα μαρούλια που υπήρχαν διάσπαρτα στην περιοχή, η δίψα για μπάσκετ βρήκε τη στέγη της. Τη δεκαετία του '50, πάντως η υστεροφημία του γιγαντώθηκε για τα καλά! Ο σύλλογος του Σπόρτιγκ, ο οποίος ήταν και η κύρια ομάδα που χρησιμοποιούσε το γήπεδο για έδρα, αγόρασε την έκταση από την Αεροπορία και επένδυσε σε μεγάλο βαθμό επάνω της.

Το 1967 και ύστερα από προσπάθειες χρόνων το "παλατάκι των Πατησίων" απέκτησε τοίχο και στέγαστρο. Έτσι, το πρώτο καθαρά μπασκετικό κλειστό γήπεδο της Αθήνας (έγιναν πάντως και ορισμένοι αγώνες βόλεϊ) πήρε σάρκα και οστά. Τις χρονιές που ακολούθησαν, τα φώτα έπεσαν πάνω στο κλειστό γηπεδάκι στον Άγιο Ελευθέριο.

"Εκεί παίζεται το μπάσκετ", ήταν το σλόγκαν του φίλαθλου κόσμου της εποχής. Το κλειστό του Σπόρτιγκ, πάντως δεν είχε σύνορα. Τη δεκαετία του '60 διεξάγονταν τρεις και τέσσερις αγώνες την ίδια ημέρα. Οι αναμετρήσεις άρχιζαν στις 12:00 και μπορεί να έφταναν μέχρι τις 21:00.

Η τιμή του εισιτηρίου ένα τάλιρο και η ικανοποίηση που πρόσφερε απλά ανεκτίμητη. Άλλωστε, στους κόλπους του συγκεκριμένου γηπέδου βρήκαν την ευκαιρία να δημιουργηθούν και οι δύο μεγάλες ομάδες του Σπόρτιγκ. Γιώργος Κολοκυθάς, Νικήτας Αλιμπράντης, Δημήτρης Σεντούκας, Βαγγέλης Νικητόπουλος και Νίκος Χαλάς προηγήθηκαν των Κώστα Διαμαντόπουλου, Γιώργου Μπαρλά, Παύλου Σταμέλου, Αντώνη Πανταζή, Βασίλη Βασιλόπουλου, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Μπάσκετ υψηλού επιπέδου σε εποχές που η διάθεση για το άθλημα και η δίψα για τη νίκη αποτελούσαν τα μοναδικά κίνητρα για να φτάσει ψηλά μία ομάδα. Η επιτυχία των πρώτων δύο τελικοί πρωταθλήματος τη διετία 1957-59, ενώ για τους δεύτερους η καθιέρωση της ομάδας στην ελίτ του ελληνικού μπάσκετ.

Την εποχή της απόλυτης αναγνώρισης, τις πόρτες του Σπόρτιγκ περνάει ένας Ελληνοαμερικανός, ο οποίος αγωνίστηκε στο κολεγιακό πρωτάθλημα των ΗΠΑ με την ομάδα του Νόρθερν από το 1973 έως το 1977. Το όνομα του Ντέιβιντ Καλιγκάρις... Στην πρώτη του εμφάνιση με τη φανέλα του Σπόρτιγκ σημειώνει μόλις δύο πόντους κόντρα στη ΧΑΝΘ στη Θεσσαλονίκη και τα πρώτα κουτσομπολιά για τις ικανότητες του άρχισαν να ακούγονται στους διαδρόμους του κλειστού.

Ο Καλιγκάρις, πάντως απόλυτα ήρεμος, περίμενε απλά το επόμενο παιχνίδι. Με αντίπαλο τον Δημόκριτο, ο Ελληνοαμερικανός σταματάει στους 52 (!) πόντους και κάνει τους πάντες να μιλούν για τον παίκτη που μπορεί να αλλάξει την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Την τριετία που έμεινε στη χώρα μας κέρδισε το παρατσούκλι "Γκάλης των Πατησίων" για τον εντυπωσιακό τρόπο που έπαιζε, ενώ αποτελεί τον δεύτερο Έλληνα μετά τον Ντέιβιντ Στεργάκο που επιλέχθηκε στο ντραφτ του ΝΒΑ (Ντιτρόιτ Πίστονς στο νούμερο 95), ενώ το 1989 τιμήθηκε με την ένταξη του στο Χολ οφ Φέιμ.

Ο Βασίλης Σακόπουλος, ο οποίος έχει περάσει από τη θέση του έφορου, του γενικού αρχηγού, αλλά και του προέδρου του Σπόρτιγκ και βρίσκεται στην ομάδα από το 1956 μίλησε στο Sport24.gr για το ιστορικό κλειστό γήπεδο. " Η πρώτη φορά που πήγα στο γήπεδο ήταν το 1956, ήμουν οκτώ χρονών και το γήπεδο ήταν αντίθετα από το πώς είναι τώρα", ήταν τα πρώτα του λόγια και πρόσθεσε στη συνέχεια:

" Τη δεκαετία του 60' δεν νομίζω να ήταν περισσότεροι από 2.000 αυτοί που κάθε Σαββατοκύριακο έτρεχαν στα γήπεδα για να δουν μπάσκετ. Όλοι μαζεύονταν στο κλειστό. Εκεί γινόντουσαν όλα τα παιχνίδια, αλλά και τελικές φάσεις από τα Πανελλήνιο πρωταθλήματα. Σιγά - σιγά φτιάχτηκε και η μεγάλη εξέδρα το 1967. Πιστεύω πώς ο Σπόρτιγκ ακόμα υπάρχει διότι υπάρχει αυτό το γήπεδο. Έχουμε ζήσει όλοι πολύ μεγάλες στιγμές.

Εγώ δεν θα ξεχάσω το καλάθι της Παπαηλία απέναντι στην Κόμο. Έχουμε σκοπό από Σεπτέμβριο να πάμε στον κύριο Καμίνη και την κυρία Δούρου για να ζητήσουμε βοήθεια, ώστε να γίνουν βελτιώσεις στο κλειστό. Για να συντηρηθεί το γήπεδο χρειάζονται 50.000 ευρώ το χρόνο".

Η μοίρα επιφύλασσε στο Σπόρτιγκ να γίνει και η συνάντηση δύο μεγάλων προσωπικοτήτων, δύο θρύλων του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου μπάσκετ. Το 1982 η Εθνική ομάδα αντιμετωπίζει σε φιλική αναμέτρηση για πρώτη φορά το πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, με το οποίο αγωνίζεται ο νεαρός τότε Μάικλ Τζόρνταν. Ο Γκάλης πραγματοποιεί πολύ καλή εμφάνιση, αλλά ο Τζόρνταν κάνει κάτι που θεωρείται προάγγελος της μεγάλης καριέρας που θα ακολουθούσε. Παίρνει τη μπάλα και περνώντας πάνω από το κεφάλι του πλέι μέικερ, Σωτήρη Σακελλαρίου, καρφώνεο εντυπωσιακά.

Στο κλειστό του Σπόρτιγκ, πάντως διεξήχθη και το πιο ιντριγκαδόρικο ματς γυναικείου μπάσκετ. Σεζόν 1991-92 και η γυναικεία ομάδα του Σπόρτιγκ αντιμετωπίζει την πρωταθλήτρια Ευρώπης Κόμο για την πρόκριση στο φάιναλ-φορ της Βαρκελώνης.

Οι Ιταλίδες προηγούνται με δύο πόντους (57-59), όμως η Ανθή Παπαηλία με τρίποντο στο τέλος χαρίζει την πρόκριση στο Σπόρτιγκ μπροστά σε 2.000 οπαδούς. Τα χρόνια πέρασαν, αλλά η αδρεναλίνη θα ανέβει και πάλι στα Πατήσια. Ο Σπόρτιγκ αντιμετωπίζει τον ΠΑΟΚ στις 31 Δεκεμβρίου του 1997.

Ο Νίκος Μπουντούρης με λέι απ θα κάνει το 70-68 για τον Δικέφαλο του Βορρά, όμως ο Γιάννης Γάκης με τρίποντο από τη σέντρα θα χαρίσει τη νίκη στους γηπεδούχους με 71-70. Ο υποβιβασμός του Σπόρτιγκ τη σεζόν 1998-99 μετέτρεψε το γήπεδο από πρωταγωνιστή σε κομπάρσο. Μέχρι την στιγμή που ο Παναθηναϊκός αποφάσισε να το ντύσει στα "πράσινα" για δύο χρόνια, καθώς η προετοιμασία ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων ανάγκασε την ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς να αφήσει το ΟΑΚΑ.

Και εκεί ήταν γραμμένιο να λατρευτεί όσο κανένας άλλος ο Ντέγια Μποντιρόγκα. Στις 18 Μαρτίου 2004, η Μπαρτσελόνα έρχεται στα Πατήσια και οι οπαδοί του "τριφυλλιού" βρίσκουν την ευκαιρία να δείξουν τη μεγάλη αγάπη τους στον Σέρβο, ενώ οι ιαχές τους θα κάνουν τις τσιμεντένιες κερκίδες του Σπόρτιγκ να τρέμουν. Ένα τρέμουλο, το οποίο ήταν και το τελευταίο για το μικρό, αλλά με τεράστια ιστορία κλειστό της οδού Ηλία Ζεβού.

* Οι φωτογραφίες μέσα στο κείμενο είναι από την ιστοσελίδα του Σπόρτιγκ...