Ποιος ήξερε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο πριν γίνει ο... Giannis Antetokounmpo; Ελάχιστοι, ακόμη λιγότεροι ασχολήθηκαν μαζί του, κι ήταν ελάχιστοι αυτοί που διέγνωσαν το ταλέντο και τις ικανότητές του. Βασικά, αν δεν υπήρχε ο Σπύρος Βελλινιάτης ενδεχομένως να μην υπήρχε αυτή τη στιγμή στον χάρτη του ΝΒΑ ο "Greek Freak". Πολύ πιθανό να βολόδερνε σε κάποια ανοιχτά γήπεδα και να εξακολουθούσε να αναζητά βιοποριστικούς τρόπους, σε πράγματα άσχετα με την πορτοκαλί μπάλα.

Το ταξίδι του από τα Σεπόλια και την Γκράβα μέχρι το All Star Game της Νέας Ορλεάνης και την παρουσία του στη βασική πεντάδα της Ανατολής αποτελεί ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Το ίδιο όνειρο με το οποίο ζουν και αθλούνται αρκετά ακόμη παιδιά, που αγωνίζονται υπό τις οδηγίες του Σπύρου Βελλινιάτη, με τα χρώματα του Ανταίου. Ομάδα που δημιουργήθηκε από το "μηδέν" με σκοπό να αναδείξει αντίστοιχα ταλέντα, μα πάνω απ όλα για να αποτελέσει τη διαφυγή πολλών παιδιών από καταστάσεις που δεν είναι ευχάριστες.

Αν περάσει κανείς από τα ανοιχτά γήπεδα της Γκράβας, θα διαπιστώσει πως κάθε απόγευμα μια παρέα παιδιών αφήνει για λίγο πίσω τα καθημερινά προβλήματα και τις αντιξοότητες με σκοπό να διεκδικήσει το... american dream. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο, τα πιτσιρίκια που έχει στα χέρια του ο Σπύρος Βελλινιάτης αυτό ονειρεύονται: την καριέρα στο ΝΒΑ, όπως ακριβώς έκανε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Ένα όνειρο, όχι και τόσο άπιαστο

" Μακάρι να παίξω κι εγώ στο ΝΒΑ, κι ας είμαι αντίπαλος με τον Γιάννη, δεν με πειράζει", θα πει ο Μαντέλα με το χαμόγελο που σχηματίστηκε στο πρόσωπό του τη στιγμή που έλεγε τις συγκεκριμένες κουβέντες να είναι τόσο μεγάλο που νόμιζες ότι σε μερικά χρόνια θα βρίσκεται εκεί, στα παρκέ του ΝΒΑ, με σκοπό να αποδείξει πως είναι καλύτερος του "Greek Freak". Ένα παιδί του λυκείου με πολύ ταλέντο, όπως παραδέχθηκαν οι συμπαίκτες του λίγο νωρίτερα, έτοιμο να εξερευνήσει τα όριά του. Αλήθεια, έχει όρια και ταβάνι; Ουδείς γνωρίζει. Ούτε ο ίδιος, ούτε οι συμπαίκτες και αντίπαλοι, ούτε καν ο προπονητής του.

Έτσι δεν συνέβη άλλωστε με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο; Το περίφημο "sky is the limit" ήταν αυτό που τον ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή. Κι αυτό που αποτελεί τη βάση για τον Μαντέλα και τους συμπαίκτες του. Όπως εξήγησε άλλωστε " υπάρχει αυτό το hype στην περιοχή. Νιώθουμε σαν να είμαστε οι διάδοχοί του, αυτοί που συνεχίζουν το έργο του και τον δρόμο που έκανε μαζί με τον κόουτς Σπύρο (Βελλινιάτη). Θέλουμε να δουλέψουμε σκληρά για να φτάσουμε εκεί που είναι κι ο Γιάννης". Ανάγκη να δώσουν αποδείξεις επί της ουσίας δεν έχουν άλλωστε, αλλά ποιος μπορεί να στερήσει από μερικά παιδιά το δικαίωμα να νιώσουν ως οι συνεχιστές μιας επιτυχημένης ιστορίας;

Το επεσήμανε κι ο Μπίλι, λίγο αργότερα. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το "Μπίλι" θέλει να χρησιμοποιείται σκέτο. Μόνο του. Όταν η κουβέντα πήγε στο ενδεχόμενο να κάνει καριέρα και να "βαφτιστεί" ως "Kill Bill", ξεκαθάρισε πως θέλει να αποκτήσει δικό του παρατσούκλι, γιατί " θέλω να γράψω τη δική μου ιστορία". Για να επιστρέψουμε όμως στο κομμάτι των συνεχιστών μιας επιτυχημένης ιστορίας, ο Μπίλι έχει ένα ακόμη κοινό με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο: το ποδόσφαιρο. " Έπαιζα κι εγώ ποδόσφαιρο μέχρι να γνωρίσω τον κόουτς, οπότε σε άλλη περίπτωση μπορεί να μην ήμουν καν εδώ. Οι γονείς μου έλεγαν ότι μου ταιριάζει περισσότερο το μπάσκετ, γι αυτό άρχισα να σκέφτομαι διαφορετικά. Μας βοήθησε η παρουσία και η εικόνα του Γιάννη, μας έφερε όλους πιο κοντά".

"Ο ένας καταλαβαίνει τον άλλον"

Περίπου είκοσι παίκτες απαριθμεί ο Ανταίος, παιδιά μεταναστών από αφρικανικές -ως επί το πλείστον- χώρες. Κοινός παρονομαστής των περισσότερων λοιπόν, αποτελεί η καταγωγή, το κοινό όνειρο, ο προπονητής και οι φιλοδοξίες. Κάτι που επιβεβαιώνει με τα λεγόμενά του ο Φέιβορ, ο οποίος εξήγησε ότι " έχουμε πολύ καλή επικοινωνία μεταξύ μας, όλα τα παιδιά. Ο ένας καταλαβαίνει τον άλλον, μπορεί να σε κάνει παρέα. Αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο μας". Το... παράπονο που απορρέει από τη συγκεκριμένη ατάκα είναι ίσως ενδεικτικό της κατάστασης που αντιμετωπίζουν πολλά από τα παιδιά στην καθημερινότητά τους. Με το μπάσκετ να είναι ένα μέσο για να κυνηγήσουν την ισότητα και τον σεβασμό.

Πάμε παρακάτω; Γονείς. Με διάθεση για να στηρίξουν τα όνειρα των παιδιών τους, τα οποία από μέρους τους θέλουν να φτάσουν ψηλά για να ανταποδώσουν τη στήριξη, την αγάπη. " Θέλω να βοηθήσω την οικογένειά μου. Το μπάσκετ για μένα είναι αγάπη, αυτό που μου αρέσει να κάνω και απολαμβάνω κάθε φορά που είμαι με μια μπάλα στα χέρια. Μακάρι να μπορέσω να φτάσω σε ένα επίπεδο ώστε να έχω τη δυνατότητα να προσφέρω πράγματα στην οικογένειά μου, να βοηθήσω τους γονείς και τον αδερφό μου, για να τους δώσω πίσω ένα μέρος όσων μου έχουν χαρίσει", εξηγεί ο Μαντέλα, που συνεχίζει να χαμογελά. Αυτό είναι και το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο πάνω του, πέραν της εκρηκτικότητας που έδειξε όταν μπήκε στο γήπεδο, για να ξεκινήσει την προπόνηση. Χαμογελάει.

Το ίδιο είπε κι ο Φέιβορ, ο οποίος ανέφερε ότι " θέλω όταν μεγαλώσω να βγάλω χρήματα για να βοηθήσω τους γονείς μου. Έκαναν πάρα πολλά για μένα, οπότε θέλω να τους το ανταποδώσω". Το γνωστό "δούναι και λαβείν" σε πρώτο πλάνο, λοιπόν. Μία νοοτροπία που πάντοτε υπήρχε σε τέτοιες κοινωνίες, αλλά γιγαντώθηκε χάρη στον "Giannis".

Το παράπονο και η βοήθεια

Δεν έχουν γνωρίσει βέβαια όλοι από κοντά τον σούπερ σταρ των Μιλγουόκι Μπακς. Κι αυτό είναι ένα ακόμη όνειρο των παιδιών. Για παράδειγμα, όταν ο Μαντέλα απάντησε "δυστυχώς όχι" στο ερώτημα αν είχε ποτέ προσωπική επαφή με τον "Greek Freak", έβλεπες το παράπονο στο βλέμμα του. Ίσως μάλιστα ήταν κι η μοναδική στιγμή που σταμάτησε -ακαριαία- να χαμογελά, πριν συνεχίσει να μιλάει για το πως θα φτάσει μέχρι το ΝΒΑ. Τα βήματα που θα ακολουθήσει, το μονοπάτι που θα διασχίσει μέχρι το ΝΒΑ.

" Πιστεύω πως θα είμαι σε υψηλό επίπεδο σε μερικά χρόνια, μπορώ να πάω στο ΝΒΑ", τόνισε με έμφαση, θέλοντας να δείξει πως είναι αποφασισμένος να κυνηγήσει όσες δυνατότητες έχει. Από την άλλη, ο Φέιβορ μοιάζει να μην κοιτάζει κάτι λιγότερο από τον "μαγικό κόσμο". Ούτε καν την EuroLeague! " Μόνο το ΝΒΑ, αυτό με νοιάζει, εκεί κοιτάζω", παραδέχθηκε, κι ακόμη κι όταν του βάλαμε κάποια δελεαστικά διλήμματα για την επαγγελματική του καριέρα, εξήγησε πως " θέλω να είμαι με τους καλύτερους, να παίζω αντίπαλός τους, να τους συναγωνίζομαι". Για να τα καταφέρει βέβαια γνωρίζει καλά πως " πρέπει να κάνω τα πάντα, κι ακόμη περισσότερα. Θα σου πω όμως ότι το πιο εύκολο πράγμα για μένα είναι να περνάω ατελείωτες ώρες στο γήπεδο για να δουλεύω με τον κόουτς. Δεν μου είναι κάτι δύσκολο ή κουραστικό. Μακάρι να μπορούσα να περνάω ακόμη περισσότερες ώρες εδώ (σ.σ.: στην Γκράβα) με σκοπό να γίνω draf κάποια στιγμή".

Όσο για τον Μπίλι; Αυτός είχε μια μικρή... βοήθεια; "Κάναμε μαζί προπόνηση πέρσι το καλοκαίρι", είπε με καμάρι. Παραδέχθηκε βέβαια πως " ένιωθα κάπως άβολα γιατί είχα απέναντί μου τον Γιάννη, αλλά σταδιακά με τις κινήσεις του με βοήθησε να αποβάλω αυτό το άγχος". Τι έκανε; " Μου μίλαγε διαρκώς, μου εξηγούσε πως να πιάνω την μπάλα, πως να δουλέψω την ντρίμπλα μου, πως να εκτελέσω κάποιες ασκήσεις", εξήγησε. Παρεμπιπτόντως, το ίδιο περίπου διάστημα γνώρισε τα μικρότερα αδέρφια του Γιάννη Αντετοκούνμπο, με τα οποία κράτησε μια σχετική επαφή. " Αρχίσαμε να μιλάμε, κάναμε παρέα, ένιωσα πολύ πιο άνετα καθώς περνούσε ο καιρός", είπε.

Μια κοινωνία που παλεύει για το μέλλον

Ο Ανταίος είναι μια ομάδα που διαφέρει από τις υπόλοιπες. Δεν τη νοιάζει να νικήσει, δεν την απασχολεί να ανέβει κατηγορίες ή να "τρέξει" ένα νικηφόρο σερί. Ο Σπύρος Βελλινιάτης προσδοκά μέσα από αυτή να βοηθήσει παιδιά να παλέψουν για τα όνειρά τους, να δουν πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν και να τονώσουν την αυτοπεποίθησή τους. " Οι μισοί περίπου σκεφτόμαστε και μιλάμε διαρκώς για να κάνουμε καριέρα", τόνισε ο Μπίλι, ο οποίος όσο μιλούσε κοιτούσε την προπόνηση των συμπαικτών του. Ήθελε να μην χάσει τίποτα από τις παρατηρήσεις και τις συμβουλές του προπονητή του. " Είναι δάσκαλος, όχι μόνο προπονητής", είπε ξεφεύγοντας από τα στενά όρια των δηλώσεών του.

Αυτή η... πάλη για ένα καλύτερο μέλλον ξεπερνά τα στενά όρια του μπάσκετ και των τεσσάρων γραμμών. " Ο Γιάννης από μια φτωχή οικογένεια, έζησε σκληρές καταστάσεις. Πάλεψε όμως, δεν τα παράτησε ποτέ. Έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Αφού τα κατάφερε ο Γιάννης, γιατί να μην τα καταφέρουμε κι εμείς; Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον", εξήγησε ο Μαντέλα, που διευκρίνισε πως αυτός και οι συμπαίκτες του εμπνεύστηκαν πρώτα από την ισχυρή προσωπικότητα του "Giannis" κι ύστερα από όσα κάνει στο παρκέ. " Δείχνει τον δρόμο στους υπόλοιπους", πρόσθεσε.

Κρατήστε αυτή την τελευταία ατάκα και ξαναδιαβάστε τη σε μερικά χρόνια. Μην αποκλείσετε το ενδεχόμενο κάποιο από αυτά τα τρία παιδιά, ή κάποια άλλα, να είναι στο προσκήνιο, στα φώτα της δημοσιότητας, και να δίνουν το παράδειγμα στους επόμενους. Όπως το έδωσε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο σε αυτά. Πρόκειται άλλωστε για μια ιστορία που εξελίσσεται, που προχωράει και συνεχίζεται. Μέχρι πότε; Άγνωστο. Κι αυτό είναι το σπουδαιότερο. Ότι ουδείς μπορεί να προδιαγράψει το μέλλον και την πορεία αυτών των παιδιών...

Photo Credits: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου (Tourette Photography)