Η Ρεάλ λοιπόν, σαφώς ανώτερη από την αντίπαλο της είναι και πάλι η πρωταθλήτρια Ισπανίας. Πολύ πιο εύκολα απ' οτι περιμέναμε ήρθε αυτό το τρόπαιο για τους πρωτευουσιάνους. Φάνηκε ξεκάθαρα πιο έτοιμη, πιο φρέσκια από την αντίπαλο της που θεωρώ ότι είχε "αδειάσει" σωματικά αλλά κυρίως ψυχολογικά μετά από μια αποτυχημένη όπως αποδείχτηκε για αυτήν χρονιά.

* Γράφει ο κόουτς Στέλιος Σταϊκόπουλος

Η σειρά άρχισε με ένα εντυπωσιακό παιχνίδι, όπου οι άμυνες ήταν επιεικώς χαλαρές -ειδικά αν σκεφτούμε ότι ήταν το πρώτο παιχνίδι μίας σειράς- με την Μπαρτσελόνα να πετυχαίνει τη μοναδική της νίκη με καλάθι του "δικού μας" Στράτου Περπέρογλου. Στο συγκεκριμένο ματς, οι ομάδες εκτός από τις μέτριες άμυνες προσέφεραν πλούσιο θέαμα, ήταν ιδιαίτερα εύστοχες σε ένα όμορφο παιχνίδι που είχε εντυπωσιακό φινάλε.

Από το δεύτερο παιχνίδι και μετά η Ρεάλ έδειξε την ανωτερότητα της κερδίζοντας σχετικά εύκολα τα τρία επόμενα παιχνίδια. Πιστεύω ότι στην επίτευξη των παραπάνω έπαιξαν ρόλο δύο βασικά πράγματα. Το ένα αφορά την εξισορρόπηση της σκληρότητας, για την οποία αναφερθήκαμε στο προηγούμενο άρθρο και στην πράξη φάνηκε ότι καλύφθηκε και με το παραπάνω. Οι παίκτες της Ρεάλ άρχισαν να παίζουν πιο σκληρά στην άμυνα μετά το πρώτο παιχνίδι με αποτέλεσμα να αιφνιδιάσουν τους αντιπάλους τους που δεν είχαν καμία διάθεση να πάνε το παιχνίδι στο "ξύλο". Το δεύτερο στοιχείο στοιχείο αφορά τους παίκτες των Καταλανών που φάνηκαν κουρασμένοι και σε κακή κατάσταση. Σε αυτό ήρθε να προστεθεί η κακή ψυχολογική κατάσταση του κόουτς Πασκουάλ. Χωρίς να θέλω να γίνω ψυχολόγος πιστεύω ότι ήταν φανερό πως έχει κουραστεί. Κάποιες φορές στη ζωή αλλά και στον αθλητισμό ένας κύκλος κλείνει και θεωρώ πως ο κόουτς, ο οποίος κατά την γνώμη μου είναι ίσως ο καλύτερος στις ειδικές επιθετικές καταστάσεις, θα αποχωρήσει από την ομάδα στην οποία ανδρώθηκε και κάθισε στον πάγκο της για 11 χρόνια.

Η "ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ" ΤΟΥ ΑΜΠΡΙΝΕΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΥΣΑ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ

Αναλύοντας τους παίκτες της δευτεραθλήτριας ιδιαίτερη εντύπωση μου προξένησε η κακή αγωνιστική κατάσταση του Αμπρίνες. Μας είχε συνηθίσει σε κάποιες εντυπωσιακές εμφανίσεις, όμως τελείωσε τη σειρά με μόλις 9 πόντους έχοντας 4/10 δίποντα και 0/10 τρίποντα. Από την άλλη, η επιμονή στη χρησιμοποίηση του Ναβάρο έκανε περισσότερο κακό παρά καλό, καθώς ήταν μέτριος στην επίθεση και τις περισσότερες φορές ο αδύναμος κρίκος στην άμυνα. Με Ναβάρο, Όλεσον, Αμπρίνες και Ρίμπας κάτω του αναμενόμενου, τον Σατοράνσκι θετικό και τον Περπέρογλου μόνο του να είναι ο καλύτερος παίκτης στην περιφέρεια η Μπαρτσελόνα έμοιαζε αδύναμη να συναγωνιστεί την αντίστοιχη περιφέρεια της Ρεάλ.

Ο Ντόελμαν ήταν σταθερός και παρ΄ότι ο Τόμιτς ανέβασε τον μέσο όρο πόντων του, θεωρώ πως όλη η ομάδα "εγκλωβίστηκε" στην τακτική της Ρεάλ, η οποία θέλησε να ρισκάρει αφήνοντας τον Κροάτη να παίξει 1vs1 στο post ακόμα και στις περιπτώσεις που είχε miss match. Αυτή η επιλογή της Μπαρτσελόνα να παίξει με τον Τόμιτς από τη μία είχε επιτυχία, όμως από την άλλη έκανε το παιχνίδι της πολύ προβλέψιμο και όσο δεν έβρισκε ελεύθερα σουτ (και όταν τα έβρισκε είχε κακά ποσοστά) έκανε την πλάστιγγα να γέρνει ξεκάθαρα προς την πλευρά των "μερένγκες".

Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΣΟ ΚΙ Ο "ΝΙΚΗΤΗΣ" ΓΙΟΥΛ

Από την πλευρά της, η πρωταθλήτρια έκανε αυτό που έπρεπε για να κερδίσει. Μετά το πρώτο παιχνίδι έδωσε μεγαλύτερο βάρος στην άμυνα βελτιώνοντας έναν τομέα που ήταν το μειονέκτημα της όλη τη σεζόν και ίσως ένας λόγος που της στέρησε κάτι καλύτερο στη euroleague. Σχεδόν όλοι οι παίκτες διατήρησαν τους μέσους όρους τους στην επίθεση κάτι που σημαίνει ότι δεν συνάντησαν καμία δυσκολία από την καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος. Η Ρεάλ έχοντας τον Φερνάντες πιο έτοιμο, καθώς είχε βρει ρυθμό παίρνοντας αρκετά παιχνίδια μετά τον τραυματισμό του, κατάφερε σχετικά εύκολα να επικρατήσει για 2η συνεχόμενη χρονιά.

Ας μιλήσουμε, όμως για τους υπόλοιπους παίκτες. Ο ρολίστας Ματσιούλις μπορεί στατιστικά να μην συνέβαλε όσο θα μπορούσε, όμως η προσφορά του ήταν μεγάλη αμυντικά προσθέτοντας λύσεις και ισορροπία στην άκρως επιθετική ομάδα της Μαδρίτης. Ο Ρέγιες, επίσης, τόσο στην άμυνα που συνδυάζει σκληράδα κι εξυπνάδα όσο και στην επίθεση κατάφερε να είναι για ακόμα μία φορά χρησιμότατος. Αν και ο Κάρολ δεν βρέθηκε στην καλύτερη κατάσταση, εντούτοις η σταθερότητα του Νοτσιόνι κι η υψηλή απόδοση των Ροντρίγκες - Αγιόν έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις νίκες της Ρεάλ. Το ίδιο ισχύει και για τον Τόμπκινς, ο οποίος παρουσιάστηκε βελτιωμένος ειδικά στα κερδισμένα ματς της ομάδας του. Άφησα τελευταίο τον MVP της σειράς, τον Γιούλ. Άξια πολυτιμότερος παίκτης, ανέβασε στροφές στα πλέι οφ κι απέδειξε για άλλη μια φορά πως είναι νικητής και ζει κι αναπνέει για τέτοια παιχνίδια. Δεν είναι τυχαίο που στα κρίσιμα παιχνίδια ανεβάζει την απόδοση του κατακόρυφα πετυχαίνοντας αρκετές φορές πολλά κρίσιμα σουτ.

Ο κόουτς Λάσο έκανε άριστη διαχείριση των παικτών του διατηρώντας σχεδόν πάντα ισορροπία σε άμυνα και επίθεση. Με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να έχει πάντα φρέσκους και ξεκούραστους τους βασικούς του που σε μια σειρά με 4 αγώνες σε 8 ήμερες παίζει σημαντικό ρόλο. Τέλος θα ήθελα να σταθώ σε αυτό που είδαμε στον τελευταίο αγώνα όταν και η Μπαρτσελόνα προσπάθησε να καλύψει τα αμυντικά της κενά γυρίζοντας την άμυνα της σε ζώνη. Στην αρχή του αγώνα προσπαθούσε να ματσάρει ενώ στο δεύτερο ημίχρονο μετατρεπόταν σε καθαρό man to man με αλλαγές στα pick 'n' roll. Άποψη μου είναι πως οι συγκεκριμένες τακτικές -ειδικά όταν μιλάμε για ομάδες με μεγάλη ποιότητα όπως η Ρεάλ- μπορούν να δυσκολέψουν τον αντίπαλο μόνο για ένα μικρο χρονικό διάστημα. Είναι σίγουρο πως μια σειρά σημαντικών αγώνων, όπως είναι οι τελικοί της liga endesa, από δυο σχεδόν ισοδύναμες ομάδες κερδίζονται από την προσήλωση και την σκληρότητα που αντιμετωπίζεις τον αντίπαλο στην άμυνα.

Κλείνοντας θα αναφερθώ σε κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Πριν δύο χρόνια παρακολούθησα από κοντά τους τελικούς ανάμεσα στις ίδιες ομάδες. Ήταν η πρώτη μου φορά στο γήπεδο της Ρεάλ. Καθόμουν στα κάτω διαζώματα όταν ξαφνικά παρατήρησα στο πάνω διάζωμα περίπου 60 άτομα που καθόντουσαν όλοι μαζί και έφεραν διακριτικά της ομάδας από την Βαρκελώνη. Το παράδοξο ήταν πως γύρω τους υπήρχαν φίλαθλοι της Ρεάλ. Στην αρχή, επειδή ήταν και λίγο ψηλά νόμιζα πως δεν έβλεπα καλά, αφού το μίσος ανάμεσα στις δύο ομάδες είναι γνωστό σε όλους. Λίγα λεπτά μετά βεβαιώθηκα ότι ήταν φίλαθλοι της Μπαρτσελόνα και μάλιστα παρακολουθούσαν το παιχνίδι χωρίς κανένα πρόβλημα παρότι δεν υπήρχε καμία αστυνομική δύναμη. Στον τέταρτο τελικό είδαμε κάποια στιγμή στους δέκτες μας μια εικόνα που επίσης μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση. Πατέρας με μπλουζάκι της Ρεάλ και δίπλα του ο περίπου 10 ετών γιος του με το μπλουζάκι της Μπαρτσελόνα να παρακολουθούν το ματς χωρίς να δημιουργείτε το παραμικρό. Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα δούμε κάτι ανάλογο να συμβαίνει και στην πατρίδα μας. Το έχουμε όλοι μας τόσο ανάγκη, άλλωστε!

* Ο Στέλιος Σταϊκόπουλος είναι προπονητής της ομάδας των Μελισσίων και υπεύθυνος υποδομών.