Είναι από τις περιπτώσεις που λες πως αξίζει την αναμονή. Ή τουλάχιστον την υπομονή μέχρι να έχεις το αποτέλεσμα που θες. Ο Γιώργος Παπαγιάννης απάντησε θετικά στην πρόταση του Παναθηναϊκού να υπογράψει πολυετές συμβόλαιο συνεργασίας και να γίνει επαγγελματίας από τόσο νωρίς. Την ίδια ώρα, άφηνε οριστικά κατά μέρους την προοπτική του NCAA επιλέγοντας έναν πιο δύσκολο δρόμο για να φτάσει στο ΝΒΑ. Αυτόν του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Το Sport24.gr καταπιάνεται με τη (μικρή αλλά σημαντική) διαδρομή του 18χρονου σέντερ στα παρκέ, την ώρα που ετοιμάζεται να υπογράψει το πρώτο συμβόλαιο της καριέρας του. Με τον Παναθηναϊκό, στον οποίο όμως είπε πρώτα ένα "όχι" μέχρι να φτάσουμε εδώ...

Ο μπαμπάς φταίει για όλα

Όλα ξεκίνησαν λίγο αφότου είχε κλείσει τα δέκα (10) χρόνια ζωής. Όχι ακριβώς κατά τύχη, αφού τον μεγάλωσε ένας άνθρωπος που είχε έρωτα με την πορτοκαλί μπάλα. Ο πατέρας του, Κανέλλος, ήταν αυτός που του χάρισε τις πρώτες μπασκετικές εικόνες, αφού έπαιζε στη Δάφνη Δαφνίου. Αυτό ήταν, ο πιτσιρικάς ήρθε σε επαφή με το άθλημα, είπε να το... δοκιμάσει και κάπως έτσι γράφτηκε στις ακαδημίες της Νεανικής Εστίας Μεγαρίδος.

Α ναι, δεν έμενε σε κάποια μεγάλη πόλη. Στα Μέγαρα μεγάλωσε. Εκεί άρχισε να σκάει τη μπάλα για πρώτη φορά, κι εκεί πέτυχε το πρώτο του καλάθι. Ήταν μεν σχετικά κοντά στην Αθήνα, αλλά στην πορεία θα ήταν πρόβλημα -όπως θα διαβάσετε παρακάτω.

Αφού πέρασε από τα χέρια του Βασίλη Πιτσικάλη, έγινε αμέσως αντιληπτό πως "το έχει". Γι αυτό στη δεύτερη κιόλας χρονιά της "καριέρας" του, προβιβάστηκε στο παιδικό. Εκεί όπου αντιμετώπιζε παιδιά που ήταν δύο και τρία χρόνια μεγαλύτερα από εκείνον. Είχε το μπόι όμως, μαζί και το ταλέντο, οπότε δεν υπήρχε πρόβλημα επ αυτού. Στο "έχει το μπόι" προσθέστε κάτι ακόμη. Το καλοκαίρι που τελείωσε το δημοτικό, πήρε δώδεκα (12) πόντους για να εξελιχθεί από ένα απλά ψηλό παιδί σε... γίγαντα -για τους συνομιλήκους του.

Με τα πολλά, προέκυψε η προοπτική του Ολυμπιακού. Οι "ερυθρόλευκοι" έμαθαν για ένα ταλεντάκι από τα Μέγαρα και κινήθηκαν για την απόκτησή του, προκειμένου να ενισχύσουν τα τμήματα υποδομής τους. Η αδυναμία εύρεσης λύσης όμως όσον αφορά τα οδοιπορικά, δεν επέτρεψε την ολοκλήρωση της μεταγραφής. Για να έρθει η πρόταση από το Περιστέρι.

Ο δάσκαλος "Άρτζι"

Δεν είχε κλείσει καν τα 15 του, όταν σε αγώνα του Περιστερίου με τον Παναθηναϊκό (στο ΟΑΚΑ), ο "Άρτζι" του έκανε νόημα να βγάλει τη φόρμα του. Είχε έρθει η μεγάλη στιγμή. Ο ύψους 2μ13 (ακόμη τότε) σέντερ των "κυανοκίτρινων" θα πατούσε για πρώτη φορά στην καριέρα του το παρκέ της Α1. Και ω τι σύμπτωση, αυτό του ΟΑΚΑ όπου κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Γκάβιν Έντουαρτς με 2'30'' να μένουν στο δεύτερο δεκάλεπτο. Στα 4'01'' που αγωνίστηκε εκείνο το απόγευμα (της 5ης Ιανουαρίου 2012), ο Γιώργος Παπαγιάννης δεν κατάφερε να πετύχει πόντο (δεν έκανε καν προσπάθεια για σουτ), αλλά μάζεψε το πρώτο του ριμπάουντ.

Το καλοκαίρι του 2012 κατέγραψε την πρώτη του παρουσία σε Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ως Παίδας συμμετείχε στην Εθνική ομάδα, υπό τον Μάνο Μανουσέλη, είχε 5.3 πόντους και 5 ριμπάουντ ανά παιχνίδι, αλλά δεν ήταν αυτά που προκαλούσαν εντύπωση. Αυτό που τον έκανε ευθύς εξαρχής να "μπει στο μάτι" του κόσμου ήταν η έφεση που είχε στα μπλοκ. Τότε, στη Λιθουανία, μέτρησε 2.4 κοψίματα κατά μέσο όρο, κερδίζοντας με χαρακτηριστική άνεση τα πρωτεία στη συγκεκριμένη στατιστική κατηγορία.

Μόλις είχε αρχίσει το ταξίδι

Αυτό ήταν! Το όνομά του έγινε γνωστό ανά την Ευρώπη. Λάθος, ανά τον κόσμο. Την ίδια ώρα συνέχιζε να προπονείται με την πρώτη ομάδα του Περιστερίου και να παίρνει λίγα (ελάχιστα) λεπτά συμμετοχής στην Α1. Δίχως να έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του σε επαγγελματικό επίπεδο, "έσκασαν" οι πρώτες προτάσεις από το εξωτερικό. Αρχικά από τη Ρεάλ Μαδρίτης και λίγο αργότερα από το Westtown School της Φιλαδέλφεια.

Η επικρατούσα κατάσταση στο Περιστέρι δεν τον βοηθούσε να δείξει πράγματα. Βλέπετε, δεν έπαιρνε τα χρήματα που είχαν συμφωνηθεί για τα οδοιπορικά του, δεν του έδιναν τη δέουσα προσοχή όσον αφορά τις ατομικές προπονήσεις και κάπως έτσι πήρε την απόφαση να ξενιτευτεί. Πριν όμως, είχε επαφή με τον Παναθηναϊκό.

Οι "πράσινοι", με τον Αργύρη Πεδουλάκη πλέον στον πάγκο τους, εκδήλωσαν το -φιλολογικό- ενδιαφέρον τους για να τον εντάξουν άμεσα στην ομάδα. Ήταν άλλωστε η εποχή που άλλαζαν ρότα στις μικρές ηλικίες, έχοντας ήδη αποκτήσει τους Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και Γιώργο Διαμαντάκο. Ο 16χρονος τότε σέντερ είχε όμως πάρει την απόφασή του να μετακομίσει στις ΗΠΑ. Γιατί; Επειδή ήθελε να συνδυάσει τις σπουδές του με το μπάσκετ, κάτι που δύσκολα θα γινόταν στην Ελλάδα ή την Ισπανία (α ναι, προσθέστε το όνομα της Ρεάλ Μαδρίτης σε αυτά που δεν πήραν καταφατική απάντηση σε πρόταση που του κατέθεσαν).

Κάπως έτσι, πήρε την πιο σημαντική (μέχρι την επόμενη) απόφαση της ζωής του. Να αφήσει πίσω τους γονείς και τον μικρό αδερφό του (Μηνά) και να πάει σχολείο στην Αμερική. Πριν κάνει όμως το υπερατλαντικό ταξίδι (στις 30/8), έπρεπε να παίξει στο Πανευρωπαϊκό της Ουκρανίας. Ως Παίδας φυσικά.

Η "εκτόξευση" που έφερε την καθιέρωση

Η παρουσία του εκεί ήταν κάτι παραπάνω από καλή. Δεν το λέμε εμείς, το λένε οι αριθμοί. Με 14.3 πόντους, 10.4 ριμπάουντ και 2.3 κοψίματα ανά παιχνίδι ήταν λογικό να βρεθεί στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης. Ομοίως να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο μιας εκ των ποιοτικότερων εθνικών ομάδων που παρουσίασε η χώρα μας. Γι αυτό ήρθε κι η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου, στην πρώτη φορά μετά από δεκατέσσερα (14) χρόνια, που η Παίδων της Ελλάδας ανέβαινε στο βάθρο.

Στο Πανευρωπαϊκό Παίδων του 2013 επελέγη στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης

Αυτό ήταν! Πλέον δεν υπήρχε αμφιβολία περί του ταλέντου του και των δυνατοτήτων που είχε. Με το Westtown φυσικά να είναι αυτό που θα επωφελούνταν σε πρώτη φάση, την ώρα που τα κολέγια είχαν ήδη αρχίσει να χτυπούν την πόρτα του. Παρεμπιπτόντως, λίγους μήνες πριν "λάμψει" στην Ουκρανία, είχε φροντίσει να γίνει ακόμη πιο γνωστός, μέσω της παρουσίας του στο International Game του Jordan Brand Classic.

Πρόκειται για ένα παιχνίδι όπου οι κορυφαίοι πιτσιρικάδες του πλανήτη (στην προκειμένη περίπτωση οι γεννημένοι το 1997) αναμετρώνται σε φιλικό αγώνα, στον οποίο παρευρίσκονται ως επί το πλείστον, προπονητές του NCAA, scouts ομάδων του ΝΒΑ και αναλυτές. Αγώνας στον οποίο είχε 10 πόντους (με 5/8 δίποντα) και 8 ριμπάουντ.

Για να επιστρέψουμε στα του γυμνασίου στο οποίο φοίτησε, οι scouts του NCAA έκαναν... ουρά για να τον δουν. Ήταν άλλωστε ό,τι καλύτερο είχε βγάλει το Westtown School εδώ και αρκετές δεκαετίες συν ότι συγκαταλεγόταν στο Top50 των παικτών που θα έκαναν το βήμα για το κολεγιακό πρωτάθλημα το καλοκαίρι του 2015. Αν φυσικά αποφάσιζε να μείνει στις ΗΠΑ.

Παναθηναϊκός... από το πουθενά

Με την καριέρα του στην Αμερική να έχει μπει σε μια σειρά και τη διαδρομή του να μοιάζει προκαθορισμένη, στις 25 Ιουνίου του περασμένου έτους (2014) ήρθε η ανακοίνωση της ΚΑΕ Παναθηναϊκός σύμφωνα με την οποία επετεύχθη συμφωνία με τον rising star του ελληνικού μπάσκετ. Υπήρχε διευκρίνιση πως " ο πρόεδρος της ΚΑΕ Παναθηναϊκός, Δημήτρης Γιαννακόπουλος, σεβόμενος την προοπτική του παίκτη να συνδυάσει σπουδές υψηλού επιπέδου και αθλητισμό στις ΗΠΑ, του δίνει το δικαίωμα επιλογής για το καλοκαίρι του 2015", με τη λογική πως οι "πράσινοι" δεν ήθελαν να τον υποχρεώσουν να δεσμευτεί από τόσο μικρή ηλικία.

Λογικό, αφού μιλάμε για ένα παιδί που ούτε καν είχε ενηλικιωθεί. Την ίδια ώρα προετοιμαζόταν για το Πανευρωπαϊκό U18 και το Παγκόσμιο U17, σε ένα από τα πιο "γεμάτα" καλοκαίρια της ζωής του. Στην Τουρκία και το Ντουμπάι, αντίστοιχα, συνέχισε να επιβεβαιώνει όσα καλά ακούγονταν γι αυτόν, ενόσω σκεφτόταν πως το τέλος του καλοκαιριού θα τον βρει στην προετοιμασία του "τριφυλλιού".

Εκεί δεν ενσωματώθηκε από την πρώτη ημέρα, αφού είχε ρεπό λόγω της παρουσίας του στο Παγκόσμιο U17, αλλά φρόντισε αμέσως να καταδείξει πως θέλει να μην χάσει λεπτό στο παρκέ. Το "πλήρωσε" αρχικά με έναν επιπόλαιο τραυματισμό (θλάση), αλλά στην πορεία βρήκε τον ρυθμό και τα πατήματά του. Την ίδια ώρα, το επιτελείο του Παναθηναϊκού συνέχιζε να επενδύει πάνω του, εστιάζοντας στη βελτίωση της σωματικής του διάπλασης.

Κι αν αγωνιστικά δεν είχε τον χρόνο που ενδεχομένως να ήθελε, το NCAA δεν έφυγε ποτέ από τον ορίζοντα. Γι αυτό συνολικά δεκαεφτά (17) κολέγια τον ενημέρωσαν πως θα τον ήθελαν κοντά τους. Κι αν πριν από δύο μήνες η απάντηση στο "Ελλάδα ή Αμερική" θα ήταν προφανής, ήτοι επιστροφή στις ΗΠΑ, εσχάτως όλα άλλαξαν.

Το ραντεβού που έκρινε τα πάντα

Τώρα το που μπορεί να φτάσει μην μας ρωτάτε. Γιατί ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματά του είναι πως δεν έχει αγωνιστικό ταβάνι. Γι αυτό άρεσε τόσο στους scouts, γι αυτό είναι περίπτωση παίκτη με τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται λιγάκι συνηθισμένα ή χιλιοειπωμένα για ένα παιδί που καλά καλά δεν έχει παίξει στην Euroleague, ανατρέξτε λίγο στην πόρεία του.

Πόσα παιδιά της ηλικίας του έχουν εγκαταλείψει το σπίτι τους για να παίξουν μπάσκετ στις ΗΠΑ; Πόσα παιδιά πήραν άμεσα τον δρόμο της επιστροφής γιατί ήθελαν κάτι ακόμη καλύτερο; Πόσα παιδιά έχουν κάνει τόσα πράγματα μέσα σε τρία χρόνια; Πόσα παιδιά είχαν την τύχη (και το ταλέντο παράλληλα) να τους περιμένει ο Παναθηναϊκός;

Ο Γιώργος Παπαγιάννης δεν είναι ένας ακόμη σέντερ. Είναι ο παίκτης πάνω στον οποίο μπορούν να "χτίσουν" οι "πράσινοι". Αυτός που έχει τα φόντα να εξελιχθεί στην "κολώνα" τους τα επόμενα χρόνια. Αρκεί να επιβεβαιώσει τον χαρακτήρα που έχει δείξει μέχρι τώρα, μα κυρίως κάνει πραγματικότητα αυτό που λέει. " You can't stop me now" διατυμπανίζει. Για να δούμε...