“Τυχερέ, τόσα μέρη έχεις δει...” είναι η μόνιμη επωδός των συνομιλητών μου, όταν τους λέω το επάγγελμά μου. Εν μέρει η μισή αλήθεια. Ναι, σαν δημοσιογράφος και ελέω μπάσκετ έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη του πλανήτη. Μόνο που η πλειοψηφία των ταξιδιών δεν είναι από εκείνα που λέμε “αναψυχής”. Όσοι ακολουθούν τις ομάδες της Ευρωλίγκας θα συμφωνήσουν. Το πιο δύσκολο για ένα κοινό θνητό είναι να ακολουθήσει το πρόγραμμα των επαγγελματιών μπασκετμπολιστών.

Αν τους θεωρείτε προνομιούχους, γιατί έχουν κάνει το χόμπι τους επάγγελμα και φυσικά γιατί αμείβονται με χρήματα που εμείς βλέπουμε μόνο στον ύπνο μας, ενδεχομένως να έχετε δίκιο. Αν, όμως, τους ζηλεύετε γιατί κάνουν ένα σωρό ταξίδια, κάνετε λάθος. Αν ρωτήσετε τι θυμούνται εκατό, διακόσια (μπορεί και τριακόσια) ταξίδια της αθλητικής τους καριέρας θα σου απαντήσουν “τα πάντα από τα ξενοδοχεία που πήγαμε και τα γήπεδα που έχουμε παίξει”. Είναι τα μόνα μέρη, που ξέρουν απέξω κι ανακατωτά.

Και δεν είναι λίγοι εκείνοι που όταν τελειώσει η καριέρα τους, κάνουν ταξίδια στις πόλεις που έχουν επισκεφθεί για να δουν τα αξιοθέατα, που έχουν χάσει. Τα έβλεπαν όλοι, εκτός απ'αυτούς.

Στα δέκα χρόνια που ταξίδευα αδιαλείπτως με τον Ολυμπιακό (από το 1992, ως το 2002 ως υπεύθυνος Τύπου της ομάδας) είναι ζήτημα αν είδα τους παίκτες να βγαίνουν μια βόλτα στην πόλη. Κι αυτό συνέβαινε μόνο όταν το ταξίδι κρατούσε περισσότερο από το συνηθισμένο. Είτε, δηλαδή, σε πλέι-οφ, είτε σε φάιναλ-φορ.

Βότσαλα στη Ρώμη και ... Έισι Λο

Καμιά φορά, η βόλτα ήταν υποχρεωτική, ώστε να “ξελαμπικάρει” η ομάδα. Όπως έκανε το 1997 ο Ίβκοβιτς, όταν πήγε την ομάδα στην παραλία για να αποφορτιστεί από το άγχος και οι παίκτες πετούσαν βοτσαλάκια στην θάλασσα. Το ίδιο έκανε και το 2012 στην Κωνσταντινούπολη (εκεί όπου επιστρέφει σήμερα), όταν οι παίκτες έκαναν βαρκάδα στον Βόσπορο, με θρυλική εικόνα τον Έισι Λο, να στηρίζεται σε πατερίτσες. Λίγες ώρες αργότερα τις πετούσε, για να παίξει στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Αργότερα κι ενώ ο τελικός είχε ολοκληρωθεί, έμπαινα στα αποδυτήρια. Είχαν μείνει ο Τόμιτς, ο γιατρός του Ολυμπιακού Γ. Παπαγιαννόπουλος και ο Λο: “Να σου πω κάτι. Τέτοια παλικαριά σαν του Λο, μόνο ο Μίλαν είχε. Αυτό που έκανε σήμερα, να παίξει δηλαδή, με το πόδι τούμπανο, δεν το έχω ξαναδεί. Και ούτε πρόκειται να το δω” εξομολογιόταν ο γιατρός...

Ένα χρόνο αργότερα, ο Γιώργος Μπαρτζώκας πήγαινε τους παίκτες βόλτα σε πάρκο του Λονδίνου.

Αλλά αυτές είναι οι εξαιρέσεις. Ένα ταξίδι με μια ομάδα μπάσκετ έχει ιδιαιτερότητες και ... ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Μια ρουτίνα, που δύσκολα σπάει. Ακολουθείται, σχεδόν, απαρέγκλιτα.

Άντρες δυο μέτρα σε αεροπορικές θέσεις

Δεν είναι εύκολο για παίκτες 2 μέτρα και πάνω, να βολευτούν στις αεροπορικές θέσεις που μετά βίας χωράνε τους ψηλούς των δικών μας δεδομένων. Αν οι πτήσεις είναι τσάρτερ (όπως συνέβαινε παλιότερα,όταν υπήρχαν λεφτά) κανένα πρόβλημα. Ο καθένας πιάνει δυο θέσεις και βολεύεται. Διαφορετικά, πέφτει στρίμωγμα με τεράστια πόδια να εξέχουν, δεξιά και αριστερά του αεροπλάνου. Οι θέσεις που βολεύουν περισσότερο απ' όλες και ... κυνηγιούνται με πάθος (ειδικά στους πάνω από 2.10) είναι στην έξοδο κινδύνου, για να απλωθούν τα πόδια των πανύψηλων παικτών.

Προφανώς, μέσα σε μια ομάδα ανθρώπων υπάρχουν εκείνοι που φοβούνται τα αεροπλάνα, άλλοι που δεν δίνουν σημασία, άλλοι που μόλις μπουν ρίχνουν το κεφάλι προς τα πίσω και κοιμούνται μέχρι την προσγείωση, άλλοι που διαβάζουν κι άλλοι μετρ της τεχνολογίας, που όλο και κάποιο καινούργιο γκάτζετ θα έχουν φέρει μαζί τους. Παλιότερα όταν επιτρεπόταν το κάπνισμα, όλο και κάποιος ... παίκτης θα ερχόταν στις πίσω θέσεις, δήθεν για να ξεμουδιάσει!

Οι προπονητές συνήθως διαβάζουν εφημερίδες (και μετά λένε το γνωστό “εγώ δεν διαβάζω,αλλά μου είπαν ότι έγραψες κλπ, κλπ), ή βλέπουν σε βίντεο τον αντίπαλο της μεθεπόμενης αγωνιστικής (το σκάουτινγκ δεν σταματάει ποτέ και πρέπει να είναι έτοιμο πολύ πριν από το ταξίδι). Ο καθένας έχει κι ένα ρόλο. Οι φροντιστές κουβαλάνε όλο το υλικό, που παίρνει η ομάδα μαζί της, το οποίο δεν είναι ούτε λίγο, ούτε ελαφρύ.

“Να κλείσω ή όχι;”

Είναι πολλά τα ταξίδια, που σου μένουν. Ανάλογα, βέβαια, και το αποτέλεσμα της ομάδας. Τη νεκρική σιγή, στο αεροπλάνο που μετέφερε τον Ολυμπιακό από το Τελ Αβίβ, το 1994 δεν θα την ξεχάσω. Λες και ... δεν υπήρχε ψυχή, μέσα. Τρία χρόνια αργότερα, από την Ρώμη στην Αθήνα, η πτήση ήταν θριαμβευτική, όπως φυσικά και η υποδοχή στο Ελληνικό.

Αλλά εκείνη τη χρονιά αξέχαστα ήταν τα ταξίδια στο Βελιγράδι. Στα πλέι-οφ με την Παρτίζαν. Τελειώνει το πρώτο ματς, ο Ολυμπιακός έχει θριαμβεύσει και είναι φαβορί πλέον για να προκριθεί. Στο αεροπλάνο, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς και ο Γιώργος Σαλονίκης ανοίγουν ένα μπουκάλι ουίσκι και το ... κέφι ανεβαίνει κατακόρυφα. Ο ταξιδιωτικός πράκτορας του Ολυμπιακού, Γιώργος Κοκοβίνος πάει δειλά-δειλά και ρωτάει: “Να κλείσω καλού κακού, αεροπλάνο για το τρίτο ματς;”. Σα να έλεγε στον προπονητή και τον αντιπρόεδρο του Ολυμπιακού “είστε σίγουροι ότι θα κάνετε το 2-0 ή θα πρέπει να ξαναπάμε στο Βελιγράδι;”

Με την πιστωτική κάρτα Olympiacos B.C. World MasterCard & Gold, μάζεψε πόντους και εξαργύρωσε Ολυμπιακά προνόμια

Το ουίσκι είχε ρεύσει αρκετό, για να ακούσει ο άτυχος Κοκοβίνος τα μπινελίκια της ζωής του. Μόνο που ένα 24ωρο μετά, δικαιωνόταν 100%. Ο Ολυμπιακός έχανε μέσα στο γήπεδό του και έπρεπε να ταξιδέψει ξανά στο Βελιγράδι. Άγρια χαράματα, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς πήγε στα γραφεία της Jat και έκλεισε με δικές του ενέργειες αεροπλάνο για να φύγουμε, όλοι μαζί, το πρωί.

Ο οποίος Ίβκοβιτς μισούσε όπως ο διάολος το λιβάνι να κάνει δηλώσεις στο αεροδρόμιο, ενώ ήταν ξεχτένιστος. Όπως έμπαινε στο αεροδρόμιο, ακόμη δεν έχει φτιάξει το μαλλί και ... τσουπ, έπεφταν πάνω του οι κάμερες. Πριν προλάβω να ειδοποιήσω τους συναδέλφους, με είχε προλάβει ο Ντούντα, να με καταχεριάσει φωνάζοντας δυνατά στον Παντελή Διαμαντόπουλο, για να ακούσω εγώ: “Παντελή, βλέπεις ότι υπάρχει κάποιος υπεύθυνος να με προστατεύσει εδώ, δεν υπάρχει...”

Ένα μεγάλο μυστήριο ήταν το ...τσαντάκι του Μπέρι. Ο Ουώλτερ κυκλοφορούσε συνέχεια αγκαλιά μαζί του. Δεν το αποχωριζόταν ποτέ. Το έκανε προσκέφαλο στα τραπέζια των αεροδρομίων, ή στις πολυθρόνες, που ο τρομερός Αμερικανός κοιμόταν. Ελάχιστες φορές ήταν ξύπνιος, είτε μέσα στο αεροπλάνο, είτε στις αίθουσες των αεροδρομίων.

Δεν θα ξεχάσω μια περιπετειώδη πτήση στη ... Λάρισα, με ένα ελικοφόρο και τον Γιάννη Ιωαννίδη όρθιο να εξηγεί γιατί δεν έγινε πιλότος (!), αλλά και την ψυχή μας που πήγε στην Κούλουρη, στο αεροδρόμιο της Σαμάρα. Το ελικοφόρο της Αεροφλότ, έδινε μάχη με την χιονοθύελλα μέχρι να απογειωθεί! Ένα τρομερό ταξίδι, με πολύ χιόνι. Στον δρόμο για το αεροπλάνο χάλασε το πούλμαν που μετέφερε την ομάδα, ενώ εμείς ακολουθούσαμε από πίσω μέσα σε ταξί, που δεν πατούσε φρένο γιατί είχε παγώσει το οδόστρωμα. Σκηνές ... Τζέιμς-Μποντ και βάλε. Και σκηνές Μπένι Χιλ, όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Ως συνήθως, είχε δοθεί παραγγελία για το δείπνο. Το γνωστό “μακαρόνια και φιλέτο” που επαναλαμβάνεται με ευλάβεια σε κάθε ταξίδι.

Μακαρόνια με σάλτσα ντομάτας, εννοείται. Όχι, όμως, και για τους Ρώσους! Έφεραν τα μακαρόνια σκέτα και δίπλα μια φρέσκια ντομάτα. Ο Ίβκοβιτς που μιλάει ρωσικά έριχνε μπινελίκια για ... μια ώρα.

Γιώργο, μη με φέρνεις σε δύσκολη θέση

Δίπλα στην ομάδα, καταλαβαίνει κανείς τα χούγια του καθενός. Το ότι ο Ιωαννίδης είναι προληπτικός, δεν χρειάζεται να είσαι ... παρατηρητικός. Φαίνεται με το καλημέρα. Αλλά το μέχρι πού φτάνουν οι προλήψεις του, δεν μπορούσε να το φανταστεί ο Γιώργος Σαλονίκης σε ένα ταξίδι στο Βέλγιο. Ο αντιπρόεδρος του Ολυμπιακού είχε κρυώσει. Με βήχα και πυρετό. Μετά το ματς, δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος. Πάει στον Ιωαννίδη και λέει: “Γιάννη, να μπω στο πούλμαν, δεν αντέχω...”

Ο “ξανθός” που δεν ήθελε να μπαίνει κανείς στο πούλμαν της ομάδας, εκτός των παικτών και του προπονητικού επιτελείου (οι οποίοι, μάλιστα, είχαν συγκεκριμένες θέσεις) στραβοκοίταξε και είπε: “Σε παρακαλώ Γιώργο, μη με φέρνεις σε δύσκολη θέση”.”

“Μα ρε Γιάννη, δεν με βλέπεις; Θα καταρρεύσω...” ο Σαλονίκης

“Κοίτα, πάρε αυτό και φωνάζω τώρα ταξί να σε βάλω μέσα” απαντάει ο Ιωαννίδης, που είχε βγάλει το παλτό του και το τύλιγε γύρω από τον παράγοντα του Ολυμπιακού, που δεν πίστευε στα μάτια (και τα αυτιά του)!

Μέσα σε αεροπλάνο έχουμε δει και κάτι που ... δεν περίμενε κανείς. Ταξίδι στη Λιουμπλιάνα για τον δεύτερο αγώνα με την Ολύμπια στα πλέι-οφ του 2000. Μαζί με τον Ολυμπιακό και 100 περίπου οπαδοί της ομάδας. Ενθουσιασμένοι στην αρχή, με ανοιχτό στο στόμα στη συνέχεια, όταν είδαν να πέφτουν μπουνιές (!) στην πρώτη θέση, ανάμεσα σε Παπανικολάου και Χόλιγουντ Ρόμπινσον. Είχαν βάλει ένα στοίχημα και βρήκαν την ώρα (και το μέρος) να λύσουν τις διαφορές τους. Το ότι αποκλείστηκε ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται να σας το θυμίσουμε...

Αεροδρόμιο, ξενοδοχείο, γήπεδο και αντίστροφα. Αυτή είναι η διαδρομή των παικτών. Δεν υπάρχει τίποτε που να μπορέσει να σπάσει τη ρουτίνα. Δεν πάνε, άλλωστε, για διασκέδαση αλλά για δουλειά. Για διασκέδαση πάνε οι φίλαθλοι που θέλουν να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους ομάδα. Κι αν είσαι φίλος του Ολυμπιακού, καλό είναι να ξέρεις πως μαζεύοντας πόντους με την πιστωτική κάρτα Olympiacos B.C. World MasterCard & Gold , μπορείς να τους εξαργυρώσεις μ' ένα ταξίδι στο εξωτερικό με την ομάδα και να ζήσεις όμορφες και ιδιαίτερες ιστορίες δίπλα στην ομάδα (δες αναλυτικά τα προνόμια και τα δώρα ανάλογα με τους πόντους).