Τα αποτελέσματα στα φιλικά δεν έχουν σημασία. Σαφώς και είναι καλό να κερδίζει μία ομάδα, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο στο οποίο σε βοηθούν τα φιλικά είναι να δεις πού βρίσκεσαι. Στο φιλικό με την Ούνικς, λοιπόν, η ΑΕΚ έδειξε ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο. Και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία.

Η νίκη στον αγώνα με την Ούνικς αντιμετωπίστηκε με χαμόγελο από το κοινό της ομάδας. Δεν είναι και απλό πράγμα να κερδίζεις εξάλλου μία ομάδα που έχει ως στόχο να κοιτάξει στα μάτια κοτζάμ ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Χίμκι στην VTB League. Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές ωστόσο είναι άλλο: Πιο σημαντικό και από το αποτέλεσμα ήταν η εικόνα που έβγαλε η ΑΕΚ στο παρκέ. Μία εικόνα ομάδας που δείχνει έτοιμη να πάει σε... πόλεμο.

Ήρθαν τα... σωστά υλικά

Αν έλειπε ένα πράγμα από την περσινή ΑΕΚ, αυτό ήταν η σκληράδα. Σαφώς και υπήρχε πολύ επιθετικό ταλέντο, σαφώς και υπήρχαν στιγμές – από όταν ανέλαβε χρέη προπονητή ο Σωτήρης Μανωλόπουλος – που η ΑΕΚ έπαιζε καλή άμυνα, αλλά η αλήθεια είναι ότι από την ομάδα έλειπε η σκληράδα. Υπήρχε σίγουρα πολύ φινέτσα, αλλά όταν ερχόντουσαν τα δύσκολα, μόνο οι Γιαννούλης Λαρεντζάκης, Δημήτρης Μαυροειδής, Τσινέμελου Ελόνου και – όταν ήταν υγιής – ο Μίλος Μιλόσεβιτς ήταν διατεθειμένοι να... ρίξουν “ξύλο”, μπασκετικό και μη. Φέτος ωστόσο αυτό δείχνει να αλλάζει.

Ο κόουτς Μανωλόπουλος και το επιτελείο του έβαλαν κάτω τα δεδομένα και αποφάσισαν ότι η φετινή ΑΕΚ πρέπει να πάει περισσότερο στην δύναμη και λιγότερο στην φινέτσα. Σαφώς και ήθελαν να φέρουν ταλαντούχους παίκτες στην ομάδα, αλλά το πρώτο που τους ένοιαζε ήταν να φέρουν παίκτες που δεν θα φοβούνται να “λερώσουν τα χέρια τους” όταν χρειάζεται. Και αυτό ακριβώς έκαναν, φέρνοντας στην ομάδα παίκτες όπως ο Μάικ Γκριν, ο Ντιλρόι Τζέιμς, ο Μπάντζα Σι και ο Βασίλης Ξανθόπουλος. Παίκτες έμπειρους που ενδιαφέρονται για την άμυνα και παράλληλα μπορούν να παρασύρουν και τους νεότερους.

Αν σε αυτούς τους τρεις προσθέσει κάποιος τους παραμένοντες Λαρεντζάκη, Μαυροειδή και Ελόνου, την ηγετινή φυσιογνωμία του Σάκοτα, αλλά και τον ενθουσιασμό των Κέλσι Μπάρλοου, Έντιν Άτιτς, Δημήτρη Μωραϊτη και Γιώργου Τσαλμπούρη (νεαρών παικτών δηλαδή που θέλουν να αποδείξουν πολλά και ακολουθούν το παράδειγμα των μεγαλύτερων) καταλαβαίνει κανείς ότι η φετινή ΑΕΚ “χτίζεται” με την λογική να ρίχνει ξύλο όπου και όποτε χρειάζεται. Και όλα αυτά χωρίς να έχει προσθέσει κάποιος στην εξίσωση τους Μάνι Χάρις και Μπάντζα Σι, που ακόμα δεν έχουν ενσωματωθεί στην ομάδα.

Τι έδειξε η ΑΕΚ κόντρα στην Ούνικς

Το φιλικό κόντρα στην Ούνικς ήταν και το πιο δυνατό μέχρι στιγμής, αφού στο κεκλεισμένων των θυρών φιλικό με την ΤΣΣΚΑ οι πρωταθλητές της VTB League παρατάχθηκαν με πολλές ελλείψεις. Απολύτως λογικά, λοιπόν κόντρα στην ομάδα του Καζάν ήταν που προέκυψαν και τα περισσότερα συμπεράσματα, καλά και τα άσχημα.

Το πλέον θετικό για την ΑΕΚ ήταν πως δεν φοβήθηκε να πάει το παιχνίδι στην επαφή. Να “παίξει ξύλο” δηλαδή. Γιατί καλή είναι η θεωρία, αλλά το θέμα είναι τι κάνεις και στην πράξη. Στο παρκέ λοιπόν φάνηκε πράγματι ότι η “Ένωση” δεν φοβάται να τα βάλει με τον οποιοδήποτε. Οι συνολικά 50 βολές που εκτέλεσε η ΑΕΚ δείχνουν ότι οι “κιτρινόμαυροι” έψαξαν την επαφή. Την αναζήτησαν. Δεν αρκέστηκαν σε μακρινά σουτ όπως πέρυσι. Οι 14 βολές του Μαυροειδή (που τροφοδοτείτο συνεχώς), αλλά και οι 11 του Γκριν (που έπαιξε ακόμα και με πλάτη στο καλάθι) το αποδεικνύουν. Όπως το αποδεικνύουν και οι συνεχείς διεισδύσεις του Τζέιμς, τα κοψίματα στην baseline του Άτιτς, η μέσα-έξω απειλή του Λαρεντζάκη και του Μπάρλοου.

Ένα άλλο στοιχείο που φάνηκε διά γυμνού οφθαλμού ήταν πως η ΑΕΚ είναι πλέον ξεκάθαρα πιο αθλητική και πιο “μακριά” από πέρυσι. Ο Γκριν, ο Μπάρλοου, ο Άτιτς και ο Τζέιμς φρόντισαν για αυτό, καλύπτοντας πολλούς χώρους με τα μακριά τους άκρα και τα άνω του μέσου όρου αθλητικά τους προσόντα, βγάζοντας φάσεις που πέρυσι δεν τις έβλεπε κανείς από τους “κιτρινόμαυρους”. Όταν έρθει η ώρα, δε, να ενσωματωθούν στο σύνολο και οι (επίσης εξαιρετικοί αθλητές) Χάρις και Σι, τότε η ΑΕΚ θα γίνει ακόμα καλύτερη.

Στον αντίποδα, η αλήθεια είναι ότι η ΑΕΚ έδειξε ότι χρειάζεται δουλειά και σε κάποια πράγματα, κάτι λογικό. Έδειξε για παράδειγμα ότι είχε πρόβλημα να σπάσει την πίεση σε όλο το γήπεδο της Ούνικς, κάνοντας αρκετά λάθη. Την ίδια στιγμή, στην άμυνα υπήρξαν αρκετές στιγμές αδράνειας – κυρίως στα σκριν μακριά από τη μπάλα – ενώ ο έμπειρος Κολόμ εξέθεσε αρκετά την “Ένωση” σε καταστάσεις Πικ εν Ρολ. Αυτά είναι πράγματα που πρέπει να δουλευτούν, γιατί όταν ξεκινήσουν τα επίσημα παιχνίδια τα περιθώρια για λάθη θα στενέψουν.

Ο ανεβασμένος “Λάρυ”, ο σταθερός Μαυροειδής και ο ηγέτης Γκριν

Σε προσωπικό επίπεδο τώρα, αν έγινε ένα πράγμα σαφές, αυτό είναι ότι φέτος αναμένεται να δούμε έναν άλλο Λαρεντζάκη στο παρκέ. Είναι ξεκάθαρο ότι η παρουσία του στην προετοιμασία της Εθνικής Ανδρών έδωσε “φτερά” στον γκαρντ από την Κύθνο, που φαίνεται ότι “διψάει” για να προσφέρει περισσότερα. Η αυτοπεποίθησή του βρίσκεται στα ύψη, παίζει με περισσότερη ελευθερία στην επίθεση – κάτι που πιστώνεται βέβαια και στον κόουτς Μανωλόπουλο – και συνεχίζει να είναι κέρβερος στην άμυνα. Η ΑΕΚ τον έχει περισσότερη ανάγκη από ότι νομίζει ο κόσμος, αφού για να φτάσεις στην υπέρβαση χρειάζεσαι καλούς γηγενείς παίκτες, και ο “Λάρυ” δείχνει έτοιμος να ανταπεξέλθει στις νέες απαιτήσεις.

Από εκεί και πέρα, ο Μαυροειδής απέδειξε για πολλοστή φορά πόσο χρήσιμος είναι για την “Ένωση”. Η ικανότητά του να δημιουργεί φθορά και να προσφέρει πόντους στο post εξασφαλίζει μία ισορροπία. Μία ισορροπία στην οποία μεγάλο ρόλο παίζει βέβαια και ο Γκριν, ο οποίος δείχνει έτοιμος να γίνει ο ηγέτης της φετινής ΑΕΚ. Σε όποια ομάδα πήγε εξάλλου είχε αυτό τον ρόλο και αυτό θέλει να κάνει και τώρα, δείχνοντας μερικές από τις αρετές του στον αγώνα με την Ούνικς, όταν στο τέλος του παιχνιδιού ήξερε πότε να εκτελέσει και πότε να πασάρει.

Τέλος, αξίζει να γίνει ξεχωριστή αναφορά σε δύο ακόμα παίκτες: Τον Ντιλρόι Τζέιμς και τον Έντιν Άτιτς. Ο πρώτος είναι ο άνθρωπος που δένει όλη την άμυνα της ΑΕΚ. Με αυτόν στο παρκέ σε θέση “4” οι “κιτρινόμαυροι” έχουν ταχύτητα, σκληράδα και αμυντικό ένστικτο. Ο Αμερικανός δεν είναι φαντεζί, αλλά τον... έχει τον τρόπο του και στις δύο πλευρές του παρκέ. Όσο για τον Άτιτς; Η παρουσία του στο δεύτερο ημίχρονο με την Ούνικς – όπου σημείωσε 14 πόντους! – έδειξε γιατί η ΑΕΚ έκανε μία τόσο μεγάλη επένδυση στο πρόσωπό του πριν από δύο χρόνια. Ο Βόσνιος φόργουορντ θέλει ακόμα δουλειά, αλλά έχει προσωπικότητα, ενώ τα κοψίματά του από την baseline, τα αθλητικά του προσόντα και το θράσος του είναι πράγματα που τα έψαχνε η ΑΕΚ πέρυσι από τα “τριάρια” της και δεν τα είχε.

Η σεζόν δεν έχει ξεκινήσει ακόμα, οπότε είναι νωρίς για ενθουσιασμό ή απογοήτευση. Η ΑΕΚ έχει σίγουρα πολύ δρόμο μπροστά της και οφείλει να εμφανιστεί πολύ βελτιωμένη στην συνέχεια αν θέλει να πιάσει τους στόχους της. Αυτό δεν αλλάζει ωστόσο το γεγονός ότι το πρώτο δείγμα της ήταν θετικό, ενώ το πιο σημαντικό από όλα είναι πως φέτος μοιάζει πιο έτοιμη από ποτέ να... δαγκώσει τον αντίπαλο.