Ψέμματα δεν θα πω. Ακόμη δεν μπορώ να ηρεμήσω από την ένταση όσων συγκλονιστικών ζήσαμε στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ. Γύρισα στο ξενοδοχείο κουρασμένος λίγο μετά τη μία τα μεσάνυχτα, αλλά η υπερένταση δεν γινόταν να με αφήσει να κοιμηθώ.

Άνοιξα τον υπολογιστή και είδα δεκάδες βιντεάκια με τις φάσεις που έκριναν το παιχνίδι. Τα μεγάλα τρίποντα του Παπανικολάου, του Μάντζαρη και του Αγραβάνη, το κρεσέντο του αρχηγού στο τέλος, τις αντιδράσεις του κόσμου στις εξέδρες κι ένιωσα την ίδια ανατριχίλα, σαν να τα βλέπω για πρώτη φορά. Τι ζήσαμε πάλι.

Πλέον, πρέπει κι εγώ να κάνω ό,τι και οι παίκτες: Να αφήσω πίσω μου το έπος της Παρασκευής και να επικεντρωθώ στον μεγάλο τελικό. Το μόνο σίγουρο είναι πως τόσο τα μέλη της ομάδας, όσο και εμείς από την εξέδρα, θα το απολαύσουμε. Για κάτι τέτοια παιχνίδια ζουν οι αθλητές όπως παραδέχτηκε κι ο Βασίλης Σπανούλης και αυτές οι εμπειρίες είναι που θα μείνουν για πάντα και στο δικό μου μυαλό, μα πάνω απ’ όλα στην καρδιά μου.

Τα συναισθήματά μου αυτή τη στιγμή, πολλά. Ευγνωμοσύνη προς αυτή την ομάδα και τα μαθήματα ζωής που παραδίδει, ευτυχία που ζω αυτό το ταξίδι από κοντά αλλά και αγωνία για τον μεγάλο τελικό. Θα είναι ένα δύσκολο παιχνίδι, μέσα στην ‘έδρα’ της Φενέρμπαχτσε. Όλη η πόλη ζει στους ρυθμούς του τελικού. Τα εξώφυλλα των εφημερίδων, οι δημοσιογράφοι, μέχρι και οι οδηγοί ταξί, συζητάνε για το παιχνίδι και την πιθανότητα η Φενέρ να πάρει την πρώτη Ευρωλίγκα τούρκικης ομάδας. Στον ημιτελικό με τη Ρεάλ, οι Τούρκοι έκαναν πραγματικό χαμό και μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν έχω ξαναβιώσει τόσο μεγάλη φασαρία από τις φωνές του κόσμου σε γήπεδο.

Ο Ολυμπιακός όμως, έχει δείξει ξανά στο παρελθόν ότι δεν καταλαβαίνει από έδρες. Τόσο οι παίκτες, όσο και ο κόσμος, ο οποίος για ακόμη μια φορά θα τραγουδάει στις εξέδρες σε έναν μεγάλο τελικό.

Το κέρδος του Ολυμπιακού, είναι πως σε αυτόν τον τελικό, όλη η Ελλάδα θα τον υποστηρίζει, αφού αμέσως μετά τη λήξη του ημιτελικού διάβασα δεκάδες σχόλια αναγνώρισης από φιλάθλους άλλων ομάδων. Είπαμε, δεν γίνεται να μην παραδεχτείς την καρδιά αυτής της ομάδας, όποιο σύλλογο κι αν υποστηρίζεις. Είναι ένα παράδειγμα αθλητικής παιδείας, απ’ αυτά που οι Αμερικάνοι εμπνέονται και δημιουργούν ταινίες.

Τη χθεσινή ημέρα, αποφάσισα να την περάσω με βόλτες στο κέντρο της Πόλης για να αποφορτιστώ από την ένταση και την αγωνία του σημερινού τελικού. Είδα επιτέλους από κοντά την Αγιά Σοφιά, δοκίμασα το παραδοσιακό τούρκικο πρωινό και περπάτησα στις όχθες του Βοσπόρου. Την καθιερωμένη μου βόλτα στο γήπεδο την έκανα πάντως, για να δω από κοντά τους ήρωες της υπέροχης ιστορίας του Ολυμπιακού. Τέτοιες ευκαιρίες, όπως το να ζεις από μέσα την προετοιμασία πριν από έναν ακόμη τελικό Ευρωλίγκας, δεν τις αφήνεις να πάνε χαμένες.

Ήρεμοι, έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα απ’ τον καθένα: συνέχιζαν τη δουλειά τους με το κεφάλι χαμηλά, αφού ξέρουν καλά πια ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. 4ος τελικός τα τελευταία 6 χρόνια είναι αυτός, αν κάποιος ξέρει καλά την ψυχολογία και την προετοιμασία ενός τέτοιου αγώνα, είναι οι παίκτες του Σφαιρόπουλου.

Εγώ πάλι, μου φαίνεται ότι δεν θα μάθω ποτέ να πολεμάω το άγχος μου πριν από τέτοιες ιστορικές βραδιές. Γι΄ αυτό λοιπόν, θα πάω και σήμερα από νωρίς στο Σινάν Ερντέμ, για να ζήσω αυτή τη σπουδαία βραδιά στο έπακρο. Να παρακολουθήσω από απόσταση αναπνοής το ζέσταμα της ομάδας, την αποφασιστικότητα στο βλέμμα των παικτών, την προσμονή του κόσμου.

Όλη τη χρονιά, χρησιμοποιώντας την πιστωτική κάρτα Olympiacos B.C. World Mastercard, σε όλες μου τις αγορές, μάζεψα πόντους και τους εξαργύρωσα για να απολαύσω τους αγώνες από τις Court Seat θέσεις, κι έτσι έμαθα να παρατηρώ τις αντιδράσεις της ομάδας από πολύ κοντά. Μπορώ να πω λοιπόν ότι αυτό που λένε ισχύει: Ο Ολυμπιακός είναι μια οικογένεια.

Κι αυτή η οικογένεια, πάει σήμερα να γράψει ιστορία και να κάνει περήφανη τα χιλιάδες παιδιά που την αγαπάνε.

Κεντρική Φωτογραφία: Eurokinissi.gr