Σίγουρα, η σωστή λέξη που πρέπει να συνοδεύει τη σχέση κάθε φιλάθλου με την ομάδα του, είναι η αγάπη. Χαίρεσαι με τις νίκες της, στεναχωριέσαι με τις ήττες της, εκνευρίζεσαι καμία φορά με τους παίκτες όταν κάνουν κάποιο λάθος όμως αμέσως το ξεχνάς και πανηγυρίζεις μόλις βάλουν ένα σημαντικό καλάθι.

Νομίζω όμως ότι η κατάλληλη λέξη για να περιγράψει τη σχέση του κόσμου με τον μπασκετικό Ολυμπιακό, δεν είναι η αγάπη, αλλά η αδυναμία. Δεν είναι δυνατόν να κακολογήσεις τον Σπανούλη, τον Πρίντεζη, τον Μάντζαρη, τον Παπανικολάου και τ’ άλλα παιδιά, ακόμη και στο κακό τους βράδυ. Και με 20 πόντους να χάσει αυτή η ομάδα, ξέρεις ότι αποκλείεται να μην προσπάθησε και είσαι σίγουρος ότι στο επόμενο παιχνίδι θα τα δώσει και πάλι όλα.

Αυτά ακριβώς είναι και τα συναισθήματά μου πριν ταξιδέψω στο Final Four της Κωνσταντινούπολης για να ζήσω από κοντά ακόμη μια κατάθεση ψυχής από τους παίκτες του Σφαιρόπουλου. Προφανώς, θέλω να κατακτήσουμε το τρόπαιο, θα στεναχωρηθώ αν αυτό δεν έρθει, όμως για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: αποκλείεται να μην μείνω ευχαριστημένος από την προσπάθεια της ομάδας μέσα στο παρκέ.

Είναι αυτή η αδυναμία που λέγαμε. Μια αδυναμία που για όσους είμαστε λίγο πριν ή λίγο μετά τα 30, γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ‘90, όταν ήρθαν τα συνεχόμενα πρωταθλήματα, το πανέμορφο μπάσκετ και φυσικά το κερασάκι στην τούρτα: το ευρωπαϊκό της Ρώμης. Εκείνα τα χρόνια, ο μπασκετικός Ολυμπιακός ήταν το αποκούμπι μας, ο λόγος να είμαστε περήφανοι.

Τα χρόνια των δυσκολιών, πριν αναλάβουν οι Αγγελόπουλοι, δεν ήταν εύκολο να ξεπεράσουμε την στεναχώρια μας. Και από το 2012 και μετά, η αδυναμία αυτή γιγαντώθηκε. Δεν είναι τόσο τα ευρωπαϊκά ή οι εγχώριοι τίτλοι που γιγάντωσαν αυτή την αδυναμία.

Είναι το πνεύμα αυτής της ομάδας, η ψυχή της, η refuse to lose νοοτροπία της. Είναι η ανατροπή της Κωνσταντινούπολης, η ανατροπή στον τελικό του Λονδίνου, η επιστροφή από το 0-1 στους περσινούς τελικούς. Αυτή την παρέα δεν γίνεται να την ξεγράψεις ποτέ κι αυτό είναι που έχει ενθουσιάσει τους φίλους της, ακόμη περισσότερο κι απ’ τις επιτυχίες της. Είναι ο ορισμός της ομάδας, αυτό που θέλουν να βλέπει κάθε φίλαθλος απ’ την ομάδα που υποστηρίζει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ακόμη και φίλοι αντίπαλων ομάδων παραδέχονται και συμπαθούν τον Ολυμπιακό.

Κάθε φορά που πηγαίνω στο ΣΕΦ, είμαι απόλυτα ήσυχος πως θα φύγω από το γήπεδο ευχαριστημένος, όποιο κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα. Χρησιμοποιώντας την πιστωτική κάρτα Olympiacos B.C. World Mastercard, σε όλες μου τις αγορές, μάζεψα πόντους και τους εξαργύρωσα για να απολαύσω τους αγώνες από τις Court Seat θέσεις, μια ανάσα από τη δράση, και έζησα από πρώτο χέρι αυτό που περιγράφω: την αυταπάρνηση όλων των παικτών, από τον αρχηγό μέχρι τον 12ο παίκτη που θα μπει για ένα φάουλ, για μερικά δευτερόλεπτα.

Σχεδιάζοντας λοιπόν το ταξίδι μου στην Κωνσταντινούπολη, για ένα πράγμα είμαι απόλυτα βέβαιος: Μπαίνοντας στο αεροπλάνο της επιστροφής, η αδυναμία μου για τον Ολυμπιακό θα έχει μεγαλώσει, όποια θέση κι αν πάρει η ομάδα στο Final 4.

Κεντρική Φωτογραφία: Μάρκος Χουζούρης/Action Images