Η νέα Ευρωλίγκα θα έχει έντονο Τουρκικό χρώμα, αφού για πρώτη φορά στην ιστορία της θα συμμετέχουν σε αυτήν 4 τουρκικές ομάδες. Κι αν αυτό σε πολλούς προξενεί εντύπωση, η αλήθεια είναι ότι δεν θα έπρεπε.

Το Τουρκικό Πρωτάθλημα είναι εδώ και χρόνια το πιο ανταγωνιστικό στην Ευρώπη. Λίγο-πολύ εξάλλοι οι Τούρκοι βιώνουν αυτό που βιώσαμε στην Ελλάδα την δεκαετία του 90', όταν ακόμα και μικρότερες ομάδες είχαν την δυνατότητα να αποκτήσουν μεγάλα ονόματα του Ευρωπαϊκού αλλά και του Παγκόσμιου μπάσκετ. Και όπως συνέβη και στην Ελλάδα την δεκαετία του 90' έτσι και στην Τουρκία οι επιτυχίες δεν ήρθαν από τη μία μέρα στην άλλη.

Στην γειτονική χώρα έκαναν στην αρχή το ίδιο λάθος που γινόταν και εδώ: Είτε σπαταλούσαν πολλά λεφτά σε παίκτες μεγάλους σε ηλικία με βαρύ όνομα, είτε υπερκοστολογούσαν μέτριους παίκτες σε καλή ηλικία. Απολύτως λογικά λοιπόν, αυτές οι επενδύσεις δεν είχαν αποτέλεσμα. Πλέον ωστόσο τα δεδομένα δείχνουν να αλλάζουν.

Με την Φενέρμπαχτσε του Ζέλικο Ομπράντοβιτς να κάνει ουσιαστικά την αρχή πριν δύο χρόνια, όταν και άρχισε να επενδύει σε καλούς παίκτες σε καλή ηλικία φτάνοντας πέρυσι μία ανάσα από την κατάκτηση της EuroLeague, οι Τούρκικοι σύλλογοι δείχνουν να μαθαίνουν από τα λάθη τους. Και μία ματιά στον τρόπο που χτίστηκαν τα φετινά ρόστερ των 4 ομάδων που θα αγωνιστούν στην EuroLeague το αποδεικνύει.

Η αρχή γίνεται από τον πάγκο

Μία καλή ομάδα ξεκινάει από την θέση του προπονητή. Και αυτό το κατάλαβαν για τα καλά στην Τουρκία, επενδύοντας πλέον σημαντικά λεφτά σε προπονητές με καλό όνομα, οι οποίοι όμως την ίδια στιγμή δείχνουν να συνεχίζουν να έχουν κίνητρα για να συνεχίσουν να βρίσκονται στο προσκήνιο.

Είναι σαφές βέβαια ότι η έλευση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην Φενέρμπαχτσε πριν μερικά χρόνια ήταν απλώς η αρχή. Αν κοιτάξει κάποιος τους πάγκους και των άλλων ομάδων θα διαπιστώσει ότι τα... πειράματα τελείωσαν για τους συλλόγους, οι οποίοι πήραν προπονητές με ισχυρή προσωπικότητα. Και αυτό είναι σημαντικό για δύο λόγους: 1. Αυτοί οι προπονητές εμπνέουν σεβασμό και 2. Επειδή ακριβώς έχουν προσωπικότητα έχουν λόγο στην σύσταση του ρόστερ, οπότε δεν τους... φυτεύουν απλώς παίκτες οι ενθουσιώδεις διοικούντες των ομάδων.

Πέραν λοιπόν του Ομπράντοβιτς, μπορεί κανείς να δει ακόμα τον Ντέιβιντ Μπλατ στον πάγκο της Νταρουσάφακα, τον Βέλιμιρ Περάσοβιτς στον πάγκο της Αναντολού Εφές και τον – καλύτερο προπονητή του σύγχρονου Τουρκικού μπάσκετ – Εργκίν Αταμάν στον πάγκο της Γαλατασαράι.

Σωστές επενδύσεις, νεανικά ρόστερ

Αφού λοιπόν οι Τούρκικοι σύλλογοι οχυρώθηκαν στους πάγκους τους, ακολούθως γέμισαν τα ρόστερ τους, ξοδεύοντας πάλι πολλά λεφτά. Σε αντίθεση ωστόσο με το παρελθόν, αυτά τα λεφτά δείχνουν να ξοδεύτηκαν στους σωστούς παίκτες και δεν δόθηκαν απλώς για να δοθούν.

Η Φενέρμπαχτσε για παράδειγμα έχει μόλις δύο παίκτες μεγαλύτερους των 29 ετών(τον 34χρονο Πέρο Άντιτς και τον 33χρονο Μπόμι Ντίξον) ενώ διαθέτει καλούς παίκτες στην καλύτερη μπασκετική τους ηλικία: Λουίτζι Ντατόμε, Εκπε Ούντο, Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς, Γιαν Βέσελι, Κώστας Σλούκας, Νίκολα Κάλινιτς, όλοι έχουν ηλικία 24 έως 29 ετών, κοινώς έχουν πολύ... μπάσκετ μέσα τους.

Λίγο πίσω από την Φενέρμπαχτσε βρίσκεται η δευτεραθλήτρια Τουρκίας Αναντολού Εφές, η οποία έχει μόλις έναν 30χρονο στο ρόστερ της (Μπράιαν Ντάνστον), με τους υπόλοιπους παίκτες να βρίσκονται όλοι στο ηλικιακό γκρουπ 21-27 ετών (Ντεσόν Τόμας, Τάιλερ Χάνικατ, Ντέρικ Μπράουν, Τσέντι Οσμάν, Μπράις Κότον, Τζέισον Γκρέιντζερ, Αλεν Όμιτς και Τόμας Ερτέλ) αλλά και τον 19χρονο Φουρκάν Κορκμάζ.

Τον ίδιο δρόμο με τις δύο κορυφαίες ομάδες της Τουρκίας ακολούθησαν και η Γαλατασαράι με την Νταρουσάφακα, αφού αμφότερες έχουν στην χειρότερη περίπτωση δύο παίκτες που έχουν ξεπεράσει τα 30 τους χρόνια. Δεν είναι όμως παίκτες της... σειράς. Είναι παίκτες που ανήκουν στην βιτρίνα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, όπως οι Άντριεν Μόρμαν, Τζέιμς Άντερσον, Μπράντλεϊ Γουαναμέικερ και Λουκ Χαρανγκόντι (Νταρουσάφακα) και οι Άλεξ Τάιους, Ρας Σμιθ, Τίμπορ Πλέις, Όστιν Ντέι, Βλάντιμιρ Μίτσοβ και Τον Ντίμπλερ (Γαλατασαράι).

Μία τελευταία λεπτομέρεις βέβαια είναι ότι όλα αυτά τα λεφτά δεν δόθηκαν απλώς σε καλούς παίκτες αλλά και σε... πολλούς παίκτες. Γιατί κι αυτό ήταν ένα θέμα τα προηγούμενα χρόνια, με τις Τουρκικές ομάδες να φτιάχνουν μία πανίσχυρη πρώτη πεντάδα, αλλά να μην τους περισσεύουν λεφτά για τον πάγκο! Πλέον ωστόσο οι ισχυρές ομάδες του Τουρκικού μπάσκετ έχουν μία εξαιρετικά ανταγωνιστική 12αδα και άρα δεν υπάρχει ο κίνδυνος της απότομης πτώσης της απόδοσης της ομάδας.

Έτοιμοι να κυριαρχήσουν (;)

Με το Final-4 να επιστρέφει στην Κωνσταντινούπολη έπειτα από 5 χρόνια, η αφρόκρεμα του Τουρκικού μπάσκετ αποφάσισε να επενδύσει πολλά λεφτά και (θεωρητικά) προς την σωστή κατεύθυνση. Και ο στόχος είναι ξεκάθαρος: Θέλουν να κατακτήσουν την Κορυφή της Ευρώπης, αφού η πρώτη θέση στην EuroLeague είναι το μοναδικό παράσημο που λείπει από την συλλογή τους σε συλλογικό επίπεδο.

Δε μπορεί να ξέρει κανείς αν αυτές οι επενδύσεις θα πιάσουν τελικά τόπο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Τούρκικοι σύλλογοι δείχνουν να έμαθαν από τα λάθη τους. Ήταν ακριβά λάθη είναι η αλήθεια. Αν όμως έρθει τελικά η κατάκτηση του πολυπόθητου Τίτλου στην EuroLeague είναι δεδομένο ότι θα θεωρούν ότι άξιζε τον κόπο.

Twitter @steflong85