Η Φενέρμπαχτσε είναι ένα βήμα μακριά από το repeat στην EuroLeague , στηριζόμενη στη διαφορά... ποσότητας και όγκου έναντι της Ζάλγκιρις. Αυτό που είχε διαφανεί ως σημείο υπεροχής της τουρκικής ομάδας επιβεβαιώθηκε με τον πιο εμφατικό τρόπο στο παρκέ της Stark Arena από την ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, η οποία κυριάρχησε στο κομμάτι των επαφών.

Σε τέτοιο βαθμό που έκανε την πιο σκληρή -έως... χθες- ομάδα της διοργάνωσης να μοιάζει λίγη για να αντιμετωπίσει την ορμητικότητα με την οποία πήγαιναν σε κάθε προσωπική μονομαχία οι παίκτες της Φενέρμπαχτσε. Τα τουρκικά μούσκουλα έδωσαν την αίσθηση της υπεροχής σε πρώτο χρόνο και, στο τέλος, το εισιτήριο για τον τελικό της Κυριακής.

Εκεί όπου βέβαια θα χρειαστούν πολλά περισσότερα από αυτά...

ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΑΝΤΡΕΣ

Το πρώτο πεντάλεπτο του ημιτελικού ήρθε να επιβεβαιώσει όσους θεωρούσαν ότι η διαφορά εμπειρίας θα παίξει ρόλο. Έστω για το 1/8 της αναμέτρησης, η Ζάλγκιρις έμοιαζε τρομαγμένη απέναντι στα μεγάλα κορμιά της Φενέρμπαχτσε, που της επέτρεπαν να πιέσει με τεράστια συνέπεια τόσο σε ρακέτα όσο και σε περιφέρεια. Την ώρα μάλιστα που ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους ξεκίνησε με μοναδικό χειριστή τον Κέβιν Πάνγκος (Αξέλ Τουπάν και Εντγκάρας Ουλανόβας, οι άλλοι δύο της περιφέρειας), όλα έμοιαζαν πιο απλά για τους Πρωταθλητές Ευρώπης.

Η λέξη που περιγράφει όσα έγιναν στην εκκίνηση είναι το "outplayed". Η Φενέρμπαχτσε δεν ήταν απλά καλύτερη, κυριάρχησε! Η σωματοδομική της ανωτερότητα μεταφράστηκε σε σπουδαίες άμυνες, η ρακέτα έμοιαζε να έχει... νάρκες για τους παίκτες του "Σάρας" και όσο δεν υπήρχε η δυνατότητα απειλής από τα 6μ75, το νερό έμπαινε σιγά σιγά στο αυλάκι (0/6 σουτ μέχρι το πρώτο καλάθι από τον Κέβιν Πάνγκος).

Κι αν η πρώτη κίνηση του λιθουανικού πάγκου αφορούσε στον Βασίλιε Μίτσιτς, το σχήμα με τους δύο σέντερ ταυτόχρονα στο παρκέ (Μπράντον Ντέιβις στο "4" και Αντάνας Καβαλιάουσκας στο "5") μπορεί να έφερνε ισορροπία στα... μούσκουλα, ταυτόχρονα όμως μίκρυνε ακόμη περισσότερο το πεδίο εκτελεστικής δράσης για τη Ζάλγκιρις.

Ένα πεντάλεπτο τρόμου για τους "πράσινους", οι οποίοι -για πρώτη ίσως φορά- έμοιαζαν μικροί στο κομμάτι των επαφών. Σαν να ήταν παιδιά που έπαιζαν με άντρες.

Η ΝΤΡΙΜΠΛΑ ΕΓΙΝΕ ΣΥΜΜΑΧΟΣ -ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ

Με τα τουρκικά χέρια να παρεμβάλλονται σε κάθε γραμμή πάσας, η Ζάλγκιρις υποχρεώθηκε να ντριμπλάρει περισσότερο από το συνηθισμένο. Ο Κέβιν Πάνγκος αναζητούσε σε δεύτερο και τρίτο χρόνο να βρει τον ελεύθερο συμπαίκτη, οι διεισδύσεις του περιορίστηκαν στο ελάχιστο (ελέω απουσίας καλών σουτέρ, η τουρκική άμυνα ήταν "στημένη" μέσα στη ρακέτα) και κάπως έτσι οι επιλογές περιορίστηκαν.

Ειδικά από την στιγμή που ο Παούλιους Γιανκούνας ήταν ωσεί παρών. Η απόφαση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς να παίζει επί της ουσίας overhelp στα side pick 'n rolls της λιθουανικής ομάδας, έφερε αποτέλεσμα. Η τρίτη πιο συχνά επαναλαμβανόμενη συνεργασία της EuroLeague (με 52 παραδείγματα!) δεν εμφανίστηκε ποτέ στη Stark Arena.

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ

Η τουρκική ομάδα δεν πήγε σε κάτι διαφορετικό από αυτό που υποδείκνυε η λογική. Επιχείρησε να εκμεταλλευτεί τη σωματοδομική και υψομετρική σε κάθε θέση, με τον Λουίτζι Ντατόμε να λειτουργεί ιδανικά ως ο παίκτης της αδύνατης πλευράς, παρότι δεν φημίζεται για τις αμυντικές του ικανότητες. Πόσω μάλλον για την ικανότητά του στο μπλοκ, εκεί όπου η στατιστική του στον ημιτελικό έγραψε "3".

Με το "2" να περιλαμβάνει σχεδόν επί μονίμου βάσεως ένα μεγάλο κορμί (Μάρκο Γκούντουριτς, Τζέιμς Νάναλι, Νίκολα Κάλινιτς), ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς έκρυβε το αντίπαλο καλάθι , είχε τη δυνατότητα να αμυνθεί πάνω στην μπάλα δίχως τον φόβο του σουτ μετά από ντρίμπλα, αλλά και να οδηγήσει σε αλλαγές σε όλα τα σκριν με την... ασφάλεια πως οι παίκτες του διαθέτουν την σκληράδα να παλέψουν για να βγάλουν εκτός θέσης τον αντίπαλο ψηλό.

Ο X FACTOR ΚΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Πριν από τον ημιτελικό, είχε επισημανθεί πως η παρουσία του Αρτούρας Μιλάκνις μπορεί να καθορίσει πολλά για την προσπάθεια της Ζάλγκιρις. Ο καλύτερος σουτέρ της λιθουανικής ομάδας δεν μπήκε ποτέ στην εξίσωση, αφενός γιατί έβρισκε διαρκώς κορμιά μπροστά του όσο προσπαθούσε να δουλέψει μακριά από τα σκριν, αφετέρου γιατί τα δύο σουτ που έκανε στα 19'14'' συμμετοχής κατέληξαν στο σίδερο. Οι "πράσινοι" ήταν προβλέψιμοι κι αυτό μόνο καλό δεν ήταν.

Απόδειξη της διαφοράς στην απόδοση και την αποτελεσματικότητά τους στο μπροστινό μέρος του παρκέ με εκείνον σε πιο ουσιαστικό ρόλο ήταν το διάστημα από το 26' μέχρι το 29' της αναμέτρησης. Τρία λεπτά, στα οποία το -13 (50-37) έγινε -2 (50-48) για να έρθει το τάιμ άουτ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Τρίποντο ο Εντγκάρας Ουλανόβας, δίποντο (οριακά πατούσε την γραμμή) ο Αξέλ Τουπάν, τρίποντο ο Κέβιν Πάνγκος. Οκτώ πόντοι από μακρινά σου, μηδέν στο παθητικό και η Ζάλγκιρις ήταν πάλι "εκεί" για να διεκδικήσει τη νίκη. Μόνο για λίγο όμως...

ΕΝΑΣ ΚΟΝΤΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΨΗΛΩΝ

Το... παράδοξο (sic) της αναμέτρησης είναι ότι η Φενέρμπαχτσε των μεγάλων κορμιών και των πλούσιων αθλητικών προσόντων χρειάστηκε έναν βραχύσωμο γκαρντ για να δώσει τη λύση. Ο Μπόμπι Ντίξον μπορεί φέτος να μην έχει μεγάλο ρόλο στο rotation των Πρωταθλητών Ευρώπης, είναι όμως έμπειρος για να διαχειριστεί τις καταστάσεις και να εμφανιστεί σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι δίχως το άγχος πως έχει σκουριάσει κι έχει ξεχάσει την τέχνη του.

Την ώρα λοιπόν, που η Ζάλγκιρις έβρισκε απαντήσεις επιθετικά μέσα από τα περιφερειακά σουτ, ήρθε για να βάλει τέλος στις αμφιβολίες. Τέσσερις προσωπικές φάσεις ήταν (σχεδόν) όλα τα λεφτά για την ομάδα του. Δύο διεισδύσεις και δύο τρίποντα, για να μετατραπεί +2 (50-48 στο 29') σε +10 (62-52 στο 32'). Κι αίφνης ένας κοντός κυριάρχησε στο γήπεδο των ψηλών, αλλάζοντας προς στιγμήν τα δεδομένα και τον ρυθμό του αγώνα.

ΤΟ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΠΡΟΣΗΜΟ ΚΑΙ ΤΑ ΚΛΕΨΙΜΑΤΑ

Η ουσία της τουρκικής άμυνας βρισκόταν στον περιορισμό της δημιουργίας του Κέβιν Πάνγκος. Δεν υπάρχουν άλλωστε πολλοί για να προκαλέσουν καταστάσεις ανισορροπίας στην αντίπαλη άμυνα. Κι από την στιγμή που η ρακέτα ήταν γεμάτη δύο και τρία κορμιά σχεδόν επί μονίμου βάσεως, περιορίστηκε το high - low της Ζάλγκιρις. Μείον δύο πεδία δράσης για τους "πράσινους" λοιπόν.

Όλο αυτό έφερε μοιραία λιγότερες ασίστ από λάθη (13 έναντι 20), με το -7 στη συγκεκριμένη αναλογία να κρίνεται... απαγορευτική για τη διεκδίκηση της νίκης. Ειδικά από την στιγμή που οι "πράσινοι" δεν ξανασκόραραν από τα 6μ75 μετά το 29ο λεπτό της αναμέτρησης.

Κι από την άλλη, έβλεπες τα 13/20 λάθη των παικτών του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους να καταλήγουν σε τουρκικά κλεψίματα. Κι ας μην έγιναν όλα αυτά πόντοι στο ανοιχτό γήπεδο, η ουσία δεν άλλαζε.

Η Φενέρμπαχτσε κέρδισε μια σκυλομαχία που παρόμοιά της είχαμε πολύ καιρό να δούμε σε Final Four, κι ας έχασε κατά κράτος τα ριμπάουντ (22 έναντι 37).