Τη δεκαετία του '70, η Βαρέζε δεν ήταν μια καθημερινή, τυπική, περίπτωση ομάδας. Ήταν φόβητρο και κυρίαρχος στην Ευρώπη. Ήταν και η μία εκ των φιναλίστ του European Champions Cup, διοργάνωση που σήμερα λέγεται Euroleague. Διόρθωση: ήταν η φιναλίστ, για δέκατη διαδοχική χρονιά. Απέναντι της βρέθηκε μια εκπρόσωπος της -ενωμένης τότε- Γιουγκοσλαβίας, η Μπόσνα Σαράγεβο.

Όταν όλα τελείωσαν, στο Palais des Sports της Γκρενόμπλ, όπου διεξήχθη ο τελικός στις 5 Απριλίου του 1979, η Μπόσνα θα γινόταν η πρώτη εκπρόσωπος της Γιουγκοσλαβίας που πάτησε στην κορυφή της Ευρώπης (η Γιουγκοσλαβία έγινε η πέμπτη χώρα που... τοποθετήθηκε στο χάρτη των νικητών) και η μόνη -εξαιρουμένης της ΤΣΣΚΑ- που τα κατάφερε, έχοντας στο ρόστερ μόνο γηγενείς παίκτες.

Ενώπιον 15.000 φιλάθλων, ο Ζάρκο Βάραϊτς σκόραρε 45 πόντους, ρεκόρ που διατηρείται μέχρι τη σήμερον ημέρα, ενώ ο αείμνηστος Μίρζα Ντελίμπασιτς είχε φτάσει τους 30π. Ο Βάραϊτς είχε μιλήσει στην ιστοσελίδα της Euroleague, όχι μόνο για εκείνη τη μέρα, αλλά για όλη την πορεία της παρέας του (Κιτσάνοβιτς, Πέσιτς, Νταλίπαγκιτς, Τσόσιτς) προς το θρίαμβο, υπό τις οδηγίες του Μπόγκνταν Τάνιεβιτς.

" Στο πρώτο ματς, στους ημιτελικούς, νικήσαμε τη Ρεάλ, στο Σαράγεβο (114-110 στην παράταση), με την κανονική διάρκεια να είναι 100-100. Ήταν ένα επιθετικό σόου! Μετά, πήγαμε στο Τελ Αβίβ με πολλές ελπίδες και στο ημίχρονο η Μακάμπι προηγείτο με 22 πόντους. Τελικά, γνωρίσαμε το διασυρμό (97-70). Φύγαμε από το Ισραήλ τα ξημερώματα, με κατεύθυνση προς το Ντουμπρόβνικ και μια στάση στην Αθήνα. Σε όλη αυτή τη διαδρομή, δεν ακούστηκε η φωνή κανενός. Στον τρίτο αγώνα, νικήσαμε με έναν πόντο την Μπανταλόνα. Η διαφορά ήταν μικρή. Το αποτέλεσμα όμως, ήταν εκείνο που χρειαζόμασταν για να ανακτήσουμε την αυτοπεποίθηση. Παρ' ό,τι χάσαμε στην Ιταλία από τη Βαρέζε, ξέραμε πως πηγαίνουμε προς τη σωστή κατεύθυνση. Όταν μας επισκέφτηκε η Μακάμπι στο Σαράγεβο, πέρασα στον πάγκο τα πρώτα 16'. Τότε ήταν που με κάλεσε ο κόουτς... και τελείωσα με 41π., σε 26'".

Το διπλό στην Μπανταλόνα (94-98) ήταν που έστειλε την Μπόσνα στον τελικό, με τον Βάραϊτς να θυμάται ότι " μείναμε σε ξενοδοχείο, στο κέντρο της πόλης, με εκατοντάδες φαν της Βαρέζε, οι οποίοι φυσικά και είχαν έλθει στη Γαλλία για να πανηγυρίσουν άλλη μια επιτυχία".

Οι αντίπαλοι γνωρίζονταν καλά μεταξύ τους " αφού είχαμε συναντηθεί και στον όμιλο των ημιτελικών. Μας νίκησαν στην Ιταλία, αλλά ήμασταν καλύτεροι στο Σαράγεβο. Το πλάνο μας ήταν να περιορίσουμε τον Μπο Μορς, ο οποίος ήταν εκ των καλύτερων Αμερικανών που έπαιξαν ποτέ στην Ευρώπη, τον Μενεγκίν και τον Γέλβερτον. Θέλαμε να τους κάνουμε να... υποφέρουν για κάθε πόντο. Να μην αισθανθούν άνετα. Για μεγάλο διάστημα, ανέλαβα τον Μορς. Μου έβαλε 28 πόντους".

Και εκείνος έβαλε 45. "Ν αι, αλλά δεν ήταν ο μόνος που με "έπιασε". Η Βαρέζε έπαιξε για πολύ ώρα άμυνα ζώνης. Αυτό μας βοήθησε, γιατί είχαμε καλά σουτ. Μαζί με τον Ντελίμπασιτς σκοράραμε τους 75 από τους 96 πόντους της ομάδας μας. Ποσοστό μεγαλύτερο του 78%. Και όλα αυτά... χωρίς τρίποντα!".

Ήταν έκπληξη αυτός ο θρίαμβο; " Ναι, φυσικά και ήταν, κυρίως γιατί ήμασταν ρούκι στη διοργάνωση. Είχαμε βέβαια, εμπειρίες από την Ευρώπη. Μια σεζόν νωρίτερα, είχαμε χάσει το Korac Cup από την Παρτίζαν, σε τελικό που κρίθηκε στην τρίτη παράταση. Σκεφτείτε όμως, ότι το 1972 η Μπόσνα έπαιζε στη δεύτερη κατηγορία της Γιουγκοσλαβίας και έξι χρόνια μετά ήταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Αυτή η διάκριση ήταν βραβείο για μια γενιά γεμάτη ταλέντο. Η νίκη της Μπόσνα άνοιξε την πόρτα στην Τσιμπόνα (1985, 1986), τη Γιουγκοπλάστικα (1989, 1990, 1991) και την Παρτίζαν (1992), δηλαδή για επτά τίτλους σε διάστημα 13 χρόνων και όλα αυτά χωρίς ξένους, αν εξαιρέσουμε τη Γιουγκοπλάστικα της σεζόν 1990-91".