Ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά κλισέ θέλει τους παίκτες ομάδας που πήρε μια μεγάλη νίκη (ή τίτλο) να φωνάζουν στα αποδυτήρια πως " είναι τρελός ο πρόεδρος" παρακινώντας τον να δώσει πριμ επίτευξης στόχων. Αν ακούσετε την ίδια φράση από το στόμα των παικτών της Κράσνι Όκτιαμπρ, δεν θα πρόκειται για κάτι αντίστοιχο, αλλά για την πλήρη αλήθεια. Βλέπετε, ο Ντμίτρι Γερασιμένκο είναι -όντως- τρελός !

Για βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά θα σας πούμε πως γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 1978 στη Ρωσία. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του δεν τα λες και άσχημα. Πλην όμως, τα καλύτερα ήταν μπροστά για εκείνον, αφού ευνοήθηκε σημαντικά από τις πολιτικές εξελίξεις στη Ρωσία, που τον έβαλαν γερά στο επιχειρηματικό παιχνίδι. Εν τάχει θα αναφέρουμε πως ο περί ου ο λόγος ήταν καιρό τώρα (πολύ) ανήσυχο πνεύμα.

Σε σημείο που αποφάσισε να αξιοποιήσει τον ελεύθερο χρόνο και τα (πολλά, πάρα πολλά) χρήματά του ιδρύοντας μια ομάδα μπάσκετ, την περίφημη πλέον Κράσνι Οκτιάμπρ. Το όνομα (που σημαίνει "Κόκκινος Οκτώβρης") δεν είναι το απαύγασμα της δημιουργικότητας, αφού προέρχεται από την ομώνυμη χαλυβουργική εταιρεία, της οποίας είναι ιδιοκτήτης. Πέραν των δραστηριοτήτων του στον χώρο του φυσικού αερίου.

Εν πάσει περιπτώσει, το 2012 δημιούργησε από την αρχή μια ομάδα μπάσκετ, καθιστώντας σαφές πως δεν πρόκειται να αφήσει τα πράγματα στην τύχη, ή τουλάχιστον όχι δίχως την απαραίτητη επίβλεψη. Γι αυτό προσέλαβε τον -άλλοτε παίκτη του Άρη- Φεντόρ Λικχολίτοφ, ως εκτελών χρέη τιμ μάνατζερ. Παρεμπιπτόντως, όπως κι ο Ντμίτρι Γερασιμένκο, έτσι κι αυτός είχε διττό ρόλο, ήτοι έκανε και τον... παίκτη στη διάρκεια της χρονιάς .

Με τον κόσμο να συμπαραστέκεται απροσδόκητα πολύ στο πλευρό της ομάδας, η οποία αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία της χώρας, είχε φτάσει πλέον η ώρα για την κατασκευή του νέου της γηπέδου, του "Dvorets Sporta Volgogradskih Profsouzov". Για τα ευρωπαϊκά δεδομένα δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο από θέμα χωρητικότητας (περί τις 2.500 θέσεις), πλην όμως έδινε το στίγμα που ήθελαν οι άνθρωποι της Κράσνι Όκτιαμπρ. Δηλαδή, ήταν όσο "ζεστό" χρειαζόταν για να κερδίζει η ομάδα.

Ο απολογισμός των οκτώ (8) νικών και των δέκα (10) ηττών στη διάρκεια του πρωταθλήματος αρκούσε για να βάλει την Κράσνι Όκτιαμπρ στα πλέι οφ, κι από εκεί να της δώσει το εισιτήριο για τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις (βλ. Eurocup). Μόνο που η στιγμή που επιβεβαιώθηκε η διαρκής άνοδος της ομάδας ήταν άλλη. Η νίκη επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας για το Κύπελλο Ρωσίας.

Μέσα σε όλα αυτά είπε να κάνει ένα... μικρό δώρο στον υιό του, που παίζει στο παιδικό της Καντού. Να χτίσει ένα γήπεδο. Όχι ακριβώς για τον ίδιο, αλλά για την ιταλική ομάδα, τη φανέλα της οποίας φοράει τα τελευταία χρόνια ο κανακάρης του, ευελπιστώντας να γίνει πιο διάσημος από τον πατέρα του, τουλάχιστον σε ό,τι έχει να κάνει με την μπάλα στα χέρια.

Όλα αυτά ενδεχομένως να σκιαγραφούν εν μέρει το προφίλ ενός ανθρώπου, ο οποίος δεν έχει διακριτό ρόλο στην Κράσνι Όκτιαμπρ. Γιατί όσο εύκολο του είναι να φορά τη φανέλα της ομάδας και να κατεβαίνει κανονικά στους ευρωπαϊκούς αγώνες της, κάτι που έγινε για πρώτη φορά τον περασμένο Φεβρουάριο

, εξίσου εύκολο θα είναι να νομίζει πως μπορεί να ελέγξει τους πάντες. Με κάθε τρόπο.

Το αυτό επιβεβαιώθηκε το βράδυ της Τετάρτης (14/10), όταν το... παράκανε με 1'49'' να μένει για το τέλος της αναμέτρησης. Οι χειρονομίες που έκανε όμως προς τους φίλους της ΑΕΚ δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα έκανε στα προηγούμενα 38'11'' του αγώνα. Σηκωνόταν να δώσει οδηγίες, φώναζε στους (συμ)παίκτες του, συνομιλούσε με τον προπονητή της ομάδας -προφανώς για θέματα τακτικής του αγώνα.

Στα παραπάνω προσθέστε την εις βάρος του

, που τον έστειλε μία βόλτα μέχρι τις φυλακές της Σιβηρίας, πριν χρειαστεί να βάλει (βαθιά) το χέρι στην τσέπη

.

Όπως καταλαβαίνετε, παρά το γεγονός πως τον έχουν παρομοιάσει με τον Μαρκ Κιούμπαν, ενδεχομένως να είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Γιατί η τρέλα που κουβαλάει αυτός ο πρόεδρος είναι απτή. Όχι υποθετική ή σχήμα λόγου...