Η ιστορία του Αλεξίς Αζινσά είναι ενδιαφέρουσα. Όχι γιατί πέρασε κακουχίες ως παιδί, αλλά επειδή ουδεμία σχέση είχε με το μπάσκετ έως την ηλικία των 11 χρόνων που το ύψος του (είχε πλησιάσει απειλητικά τα 2 μέτρα) τον ώθησε να παρατήσει την ποδηλασία και να ασχοληθεί με αυτό που είναι πια το πάθος του -κατά του ιδίου το ρηθέν.

Το tattoo στο λαιμό του είναι ένα σύμβολο. Και σημαίνει "ταλέντο σταλμένο από το Θεό". Πολλά χρόνια πριν ακόμα σκεφτεί πως κάποια στιγμή στη ζωή του θα έμπαινε στη διαδικασία να "μαρκάρει" το σώμα του με κάτι που θα τον συντρόφευε για πάντα, όταν ήταν παιδί, ο Αλεξίς Αζινσά (πρωταθλητής Ευρώπης με τη Γαλλία και μέλος της Στρασμπούρ, με την οποία έχει στη Euroleague 18.8π. ανά αγώνα με 59.4% στα σουτ και άνοιγμα χεριών που φτάνει τα 2.31) δεν νοιαζόταν για το μπάσκετ. Δεν έδινε... μία, για αυτό το σπορ. Είχε ταχθεί αλλού: στην ποδηλασία.

"Υπάρχει video στο internet, όπου μπορείτε να με δείτε εν δράσει. Θα με ξεχωρίσετε γιατί είμαι ένα κεφάλι πιο ψηλός από όλα τα άλλα παιδιά". Δεν έκανε απλά ποδηλασία. Ήταν πρωταθλητής στα BMX , όπως εξήγησε στο Weekly Show της Euroleague. "Είχα πάρει 3-4 γαλλικά πρωταθλήματα, κάποια ευρωπαϊκά, ενώ ήμουν 2ος σε παγκόσμιο μια φορά και αρκετές τρίτος".

Από μικρό ήταν ψηλό αυτό το παιδί " αλλά όλοι οι γείτονες μου στη Γαλλία, ήταν σε σύλλογο ποδηλασίας, κάποια στιγμή πήγε η αδελφή μου, την ακολούθησε ο μεγαλύτερος αδελφός μου και εγώ ως μικρότερος... πήγα κοντά τους".

Οι εξελίξεις βέβαια, τον πρόλαβαν, διότι στα 9 του ήταν ήδη 1.82 "και μου έδιναν ποδήλατο ενηλίκων. Ήταν πραγματικά αστείο". Κάποια στιγμή ήταν πια αδύνατο να μην ακολουθήσει την πραγματική του κλίση, που σήμερα ονομάζει "πάθος".

"Στα 11 ξεκίνησα προπονήσεις και έκανα μόνο αυτό. Δεν "είχα" το παιχνίδι, δεν "είχα" τίποτα. Χρειάστηκε κάποια στιγμή να διαλέξω και αποφάσισα πως θα επέλεγα το μπάσκετ".

Πέρυσι, παρακολούθησε από το σπίτι του τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στους οποίους μετείχαν παιδιά τα οποία είχε κερδίσει στα νιάτα του, ως ποδηλάτης.

"Όταν ήμασταν μαζί, εγώ ήμουν ο νικητής, αλλά αυτοί εν τέλει πήγαν σε Αγώνες! Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο καλοί έγιναν και πόσο μακριά έφτασαν".

Αν αισθάνθηκε να ζηλεύει λιγουλάκι;

" Θα κάνω το ίδιο με το μπάσκετ, που είναι και πιο δύσκολο", απαντά.