Η ιστορία του Jeffery Taylor ήταν από αυτές που θα τις λέγατε και βαρετές, έως ότου το παιδί ήπιε κάτι παραπάνω ένα βράδυ, τσακώθηκε με την κοπέλα του, συνελήφθη και τελικά αποβλήθηκε (όχι επισήμως, αλλά επί της ουσίας) από το ΝΒΑ, για να επιστρέψει στην Ευρώπη και να υπογράψει στη Ρεάλ. Που με τη σειρά της, είχε κάνει τη... βλακεία (σικ) της χρονιάς, με τον KC Rivers. Αλλά να μην σας μπερδεύουμε. Διαβάστε.

Το Norrkoping είναι πόλη, 87.247 κατοίκων, στα ανατολικά της Σουηδίας. Οι... φίλοι το αποκαλούν "Μικρό Μάντσεστερ", διαθέτει λιμάνι και αυτό βοήθησε στην ανάπτυξη της ως βιομηχανικής πόλης. Ναι, αλλά γιατί σας τα λέμε όλα αυτά; Εκεί μεγάλωσε ο Jeffery Matthew Taylor, στις 23/5 του 1989, διότι εκεί έπαιζε μπάσκετ ο πατέρας του, Jeff Taylor, αφότου ολοκλήρωσε ό,τι είχε να κάνει στην Αμερική (Hobbs High School, 1978-1982 Texas Tech, 1982 ΝΒΑ draft pick No42, 1982-83 Houston Rockets, 1986-87 Detroit Pistons). Μετά, τα μάζεψε και πετάχτηκε στη Σουηδία, για διεθνή καριέρα. Τελικά, έγινε μόνιμος κάτοικος και οικογενειάρχης. Αγάπησε την Pia, την παντρεύτηκε και απέκτησαν πέντε παιδιά, με τον Jeffery να είναι ο πρώτος γιος και το δεύτερο παιδί, των συνολικά 6 απογόνων. Όλοι έπαιζαν μπάσκετ για να διασκεδάζουν. Ο Jeffery είδε τον εαυτό του ως επαγγελματία του είδους. Δεν ήταν ο μόνος που σκέφτηκε πως μπορεί να ασχοληθεί πιο σοβαρά με το σπορ.

Στα 16, πριν τη δεύτερη τάξη στο high school, συγκλήθηκε οικογενειακή σύσκεψη και όλοι μαζί αποφάσισαν πως θα έπρεπε να μετακομίσει για τις ΗΠΑ. Όχι όπου κι όπου, αλλά στο σχολείο που πήγε και ο πατήρ φαμίλιας: το Hobbs, στο Νew Mexico, πόλη 34.041 κατοίκων. Τα 5000 μίλια που θα χώριζαν την οικογένεια από το... παιδί, δεν ήταν πρόβλημα, γιατί στο New Mexico ήταν το πατρικό του πατέρα του και εκείνος θα έμενε με τη γιαγιά του. Το μέρος όπου πήγαινε διακοπές, τα καλοκαίρια. Εκεί όπου ξεχώρισε, πριν καν μπει στην εφηβεία, όταν πήρε μέρος σε καμπ. Ξεκίνησε με τα παιδιά της ηλικίας του και κατέληξε στους ενήλικες. " Από εκείνο το καλοκαίρι έλεγε στη μητέρα του πως θέλει να πάει στο Hobbs. Ήταν κάτι που πάντα ήθελε να κάνει και ήταν ξεκάθαρο πως κάποια στιγμή θα το κάνει", είπε ο πατέρας του, με τον ίδιο να σχολιάζει πως "ή θελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Πάντα με ενδιέφερε να παίξω σε high school στις ΗΠΑ, προκειμένου να βρω μια θέση και σε κολεγιακή ομάδα. Αυτό ήταν το Νο1 κίνητρο που είχα, για να αφήσω το σπίτι μου, ενώ ήμουν ακόμα πολύ μικρός".

Υπήρχαν πράγματα που θα τα λέγατε σημαντικά και δεν τα είχε. Όπως οι γνώσεις επί της αγγλικής γλώσσας. "Π ριν το ταξίδι, ζήτημα είναι να είχα μιλήσει δέκα φορές αγγλικά στη ζωή μου. Καταλάβαινα τι έλεγαν, αλλά δεν μιλούσα, μολονότι ο πατέρας μου έκανε ό,τι μπορούσε. Για να καταλάβετε, στο σπίτι μου μιλούσε αγγλικά και απαντούσα στα σουηδικά". Εφόσον επικοινωνούσαν εκείνοι, εμάς δεν μας πέφτει λόγος. Αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι έπρεπε να μάθει τη γλώσσα... για πλήθος λόγων. " Τις πρώτες εβδομάδες, τηλεφωνούσε κάθε βράδυ στη μητέρα του" θυμάται ο Jeff Sr, " δεν είχε φίλους, τουλάχιστον όχι σαν και αυτούς που είχε στη Σουηδία. Δεν θα έλεγα ότι επρόκειτο για εύκολη μετάβαση. Χρειάστηκε ένα μήνα για να τον μάθουν όλοι. Μετά, τα πράγματα έγιναν πιο απλά".

Το πολιτισμικό σοκ

Στο πώς τον έμαθαν όλοι, σε ένα μήνα, έπαιξε ρόλο και το ποιον είχε για πατέρα. " Κάποιες φορές είναι δύσκολο για κοινότητες να δέχονται... εξωσχολικό. Έναν ξένο" ομολόγησε ο Vince Taylor, ένας εκ των ασίσταντ κόουτς στο Hobbs και... θείος του Jeffery, " για τον μικρό, τα πράγματα ήταν πιο απλά, λόγω του πατέρα του. Ήταν σαν να είχε μεγαλώσει στην πόλη. Έτσι τον αντιμετώπισαν όλοι". Η γιαγιά του ("ένας πολύ δυνατός άνθρωπος και επιπροσθέτως αγαπά το μπάσκετ, όπως οι περισσότεροι κάτοικοι της πόλης" λέει ο πατέρας Taylor, "ακόμα πηγαίνει σε όλα τα ματς και όταν δεν μπορεί, τα παρακολουθεί από την τηλεόραση") τον βοήθησε να προσαρμοστεί στη νέα χώρα, τη νέα κουλτούρα, σε μια πολλή μικρή πόλη, γεμάτη από ράντσο, γερανούς πετρελαίου και ατελείωτο πράσινο. " Παραδέχομαι ότι έπαθα πολιτισμικό σοκ. Πέραν της πόλης που ήταν άρδην διαφορετική από εκείνη που είχα μεγαλώσει, τα σχολεία και οι άνθρωποι ήταν τελείως διαφορετικοί από αυτό που είχα συνηθίσει. Οι Αμερικανοί είναι πιο "ανοιχτοί" από τους Σουηδούς και μιλούν περισσότερο. Το πιο δύσκολο ήταν να καταλάβω τι μου λένε, να μπορώ να κάνω μια συζήτηση, να πω αυτό που θέλω". Πλέον, έχει ξεφορτωθεί και την όποια ευρωπαϊκή προφορά.

Του έλειπε και η οικογένεια του, αλλά αυτό δεν το έλεγε. Το είπε ο Lance Goulbourne, συγκάτοικος του στο σχολείο που έγινε εκ των καλύτερων φίλων του "Ή ταν πολύ δύσκολο να είναι μακριά από το σπίτι του, το μέρος όπου μεγάλωσε, να μη ξέρει πότε θα γυρίσει. Και σίγουρα δεν βοήθησε την όλη κατάσταση το γεγονός ότι πήγε από μια μεγάλη πόλη σε ένα μικρό χωριό. Όταν άρχισε βέβαια, η σεζόν όλα έγιναν πιο απλά. Είχε κάτι να τον κρατά απασχολημένο, ώστε να μη σκέφτεται την οικογένεια του". Ο θείος του, φρόντισε να τον υποβάλει σε πολύωρες διαδικασίες που είχαν ως στόχο να γίνει όσο καλύτερος μπορούσε. " Αν δεν ήταν ο Vince (επίσης πάλαι ποτέ παίκτης του σχολείου), ο Jeffery δεν θα πήγαινε στο Hobbs. Τον ανέλαβε εξ ολοκλήρου, ως μέντορας, αλλά και ως εκείνος που τον βοηθούσε να πειθαρχήσει. Ο μικρός μου έλεγε συχνά πως ο θείος του είναι πολύ σκληρός μαζί του, αλλά ήξερε πως αυτό που ίσχυε ήταν ότι υπήρχαν απαιτήσεις, στις οποίες έπρεπε να ανταποκριθεί". Αργότερα, ο πρωταγωνιστής ομολόγησε πως " με έκανε πιο δυνατό. Με προετοίμασε πολύ καλά για τη ζωή στο κολέγιο, για το παιχνίδι που παίζουν εκεί. Μου έλεγε ότι θα έχω μέρες που δεν θα είναι καλές, αλλά θα πρέπει να το... καταπιώ και να συνεχίσω το δρόμο μου. Διαμόρφωσε τον τρόπο που σκέφτομαι".

Σε δυο σεζόν στο high school (ως γκαρντ/φόργουορντ) έγινε ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών του Hobbs (που μια εποχή είχε μ.ο. πόντων τους 114.6 ανά αγώνα). Στη Σουηδία βλέπετε, είχε μάθει να παίζει σε υψηλότερο επίπεδο και ξεχώριζε από τους συνομήλικους του. Ως τελειόφοιτος, το 2008, έδινε 30π. σε κάθε ματς, για να οδηγήσει τους Eagles στο πρωτάθλημα της Class 5A -ή αλλιώς τον πέμπτο τίτλο, σε 12 χρόνια. Παράλληλα, διαπίστωσε πως δεν υπήρχε άνθρωπος στην πόλη που να μην ενδιαφέρεται για το μπάσκετ -με 3.500 φαν στις εξέδρες, σε κάθε ματς. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως κάθε χρόνο, ο κόσμος "έκλεινε" τα διαρκείας των επόμενων σεζόν... για να μείνουν στην οικογένεια. "Το μπάσκετ ήταν και παραμένει ο βασιλιάς της περιοχής και αυτό με έκανε να θέλω να πάω σε κολέγιο, όπου να ισχύει το ίδιο. Όπου οι πολίτες θα ήταν δίπλα στην ομάδα", η οποία ήταν ξακουστή σε όλο το έθνος, για την πίεση σε όλο το γήπεδο, στιλ που πλέον είναι γνωστό ως "40 minutes of hell".

Εκείνος, παρά την πίεση που υπήρχε (είχε να τιμήσει και μια παράδοση), δικαιολόγησε... το επίθετο που έφερε και συνέχισε με προορισμό το κολέγιο. Για την ακρίβεια, το Vanderbilt, του Nashville, στο Tennessee, που ήταν το τελευταίο κολέγιο, το οποίο προστέθηκε στη μακρά λίστα με τους ενδιαφερόμενους να τον κάνουν δικό τους (μεταξύ αυτών που απέρριψε, ήταν τα UCLA, Texas, Arizona, Kentucky και Gonzaga) Τον προσέγγισαν τον φθινόπωρο του 2007, για να σκαρφαλώσουν στην κορυφή της λίστας, όταν επισκέφτηκε το campus. "Εντυπωσιάστηκε με τα όσα είδε" ενημέρωσε ο πατέρας του, "από τους κόουτς, το γήπεδο, τις εγκαταστάσεις. Από τα πάντα. Έπειτα από αυτήν την επίσκεψη, δεν μιλούσε για κάποιο άλλο πανεπιστήμιο". Ο ίδιος έδωσε μια άλλη προσέγγιση: " Ήξερα από την αρχή πως εκεί θα είχα χρόνο συμμετοχής. Όπως συνεχίζονταν οι επαφές, ανέπτυξα σχέσεις με το προπονητικό τιμ και είδα πως αυτό το κολέγιο θα μου έδινε τη δυνατότητα να παίξω στη SEC (Southeastern Conference), μπροστά σε μεγάλα κοινά".

Η απομόνωση που τον έκανε καλύτερο

Αυτή η μετάβαση ήταν εύκολη. Είχε πολλά να του θυμίζουν το σχολείο του, ενώ προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα και στον τρόπο του παιχνιδιού, για να βρει άμεση επιτυχία, από τον πρώτο χρόνο: ξεπέρασε τους 1000 πόντους και πρόσφερε αφειδώς highlights. Στα τέσσερα χρόνια που κάθισε στα θρανία (έχει πτυχίο κοινωνιολογίας), δεν έχασε αγώνα. Ήταν starter σε όλους, πλην ενός. Στην τελευταία του χρονιά, είχε διψήφιο αριθμό πόντων (τελείωσε και στη δεύτερη θέση με τους σκόρερ του έθνους) και τουλάχιστον πέντε ριμπάουντ, σε κάθε αγώνα. Ήταν ο θρίαμβος του αθλητικού παίκτη, ήταν εκρηκτικός, ενώ δεν παρέλειπε αυτό που κάποιοι θεωρούν ως αβαρία: την άμυνα. Σε κάθε αναμέτρηση, αναλάμβανε τον καλύτερο σκόρερ της αντιπάλου και στην συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ημερών... ο άλλος δεν έβρισκε ρυθμό.

Παρ' όλα αυτά, υπήρχαν περίοδοι που δεν άφηνε ανοιχτά τα στόματα, με όσα πρόσφερε, αλλά... τα πλάγιαζε -τύπου εγκεφαλικού, με έκδηλη την απορία "τι έχει πάθει". Ο προπονητής του (Kevin Stallings) συνήθιζε να λέει πως "δεν υπάρχει κάποιος που μπορεί να τον σταματήσει. Μόνο ο εαυτός του. Η τελειομανία του ήταν αυτή που τον "πλήγωνε" κάποιες βραδιές. Αν έχασε 2-3 συνεχόμενα σουτ, εκνευριζόταν και σταματούσε να σουτάρει. Όλα αυτά, άλλαξαν με την πάροδο του χρόνου. Σιγά σιγά, βρήκε την ηρεμία στο μυαλό του, ώστε να ξέρει τι πρέπει να κάνει, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Προκειμένου να παίζει πάντα στο pick, ό,τι και αν συνέβαινε. Μεσολάβησε ένα καλοκαίρι (μετά την τρίτη σεζόν στο NCAA) που αντί να επιστρέψει στην πατρίδα του (έπαιζε στις μικρές εθνικές -έκανε ντεμπούτο με την U20, τo 2008 και είχε 19.4π., 9.3 ριμπ. και 2.8 ασίστ ανά αγώνα, σε έξι συναντήσεις), έμεινε εκεί που ήταν. Για δυο μήνες, δεν υπήρχε ψυχή ζώσα στο campus, ήταν ολομόναχος. Και δούλευε ασταμάτητα. Καθημερινά, για ατελείωτες ώρες. " Ήμουν προ της τελευταίας μου χρονιάς στο κολέγιο και η ομάδα δεν είχε περάσει τον πρώτο γύρο του NCAA Tournament. Ένιωθα πως εγώ είμαι σκέτη απογοήτευση, ότι έπρεπε να δουλέψω πιο σκληρά, για να κάνω κάτι καλύτερο, για τον εαυτό μου και την ομάδα. Είχα το χρόνο να σκεφτώ και να διαπιστώσω ότι χρειαζόταν να γίνω καλύτερος. Όχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά και στη ζωή", εξήγησε.

Αυτό που ακολούθησε, ήταν η καλύτερη χρονιά του, η πιο σταθερή. Η μεγαλύτερη αλλαγή συντελέστηκε στα σουτ του. Έφτασε στο Νο4 της λίστας με το ποσοστό στα εντός πεδιάς, ενώ έγινε μεγάλη απειλή από το τρίποντο. Κάτι που δεν ίσχυε στα τρία πρώτα χρόνια, όταν οι αντίπαλοι του γνώριζαν πως το μόνο που είχαν να κάνουν, ήταν να... τον απομακρύνουν από το καλάθι, για να σταματήσει να σκοράρει. " Οι πολλές επαναλήψεις ήταν το μυστικό, αυτό που έκανε τη δουλειά. Όταν βλέπεις την μπάλα να βρίσκει στόχο, ξανά και ξανά, είναι δύσκολο να μην έχεις αυτοπεποίθηση. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή". Η αλήθεια είναι ότι σε κάποια ματς, θύμιζε τον παλιό, όχι και τόσο καλό, εαυτό. Όπως στο ματς με το Louisville, τον Νοέμβριο του 2011. Σκόραρε 11 πόντους, με 4/11 σουτ και όταν ήλθε η ώρα της κρίσης, έδειχνε να αποφεύγει... τις συγκινήσεις. Το τελευταίο του καλάθι, το πρόσφερε ενώ απέμεναν 17.25'' για το τέλος της κανονικής διάρκειας -αγώνα που κρίθηκε στην παράταση. Μετά, έχασε τέσσερα σουτ και δυο βολές.

Ο προπονητής του, του έβαλε τις φωνές. Ούρλιαζε πως είχε επιστρέψει στις παλιές του συνήθειες. Εκείνος έλαβε το μήνυμα. Και ανταποκρίθηκε, σκοράροντας 30π. (12/17 σουτ) στην ζωτικής σημασίας νίκη επί του Davidson. Ο κόουτς δεν του χαρίστηκε. "Του είπα πως ό,τι έκανε στο μεγαλύτερο διάστημα αυτού του ματς, έπρεπε να το κάνει σε όλη τη διάρκεια. Έπρεπε να είναι μονίμως επιθετικός, γιατί δεν μπορούσε να τον σταματήσει κανείς, ότι κανείς δεν απολάμβανε να τον αναλαμβάνει, όταν έπαιζε όπως μπορούσε". Η πρόοδος συνεχίστηκε, σε επίπεδο 18.3 πόντων, ανά αγώνα έως το τέλος της σεζόν. Ξεκαθάρισε πως στο εξής δεν θα επέτρεπε σε κανέναν και τίποτα να ανακόψει την πορεία του. Ούτε στον ίδιο του τον εαυτό.

" Είχε πολύ ενδιαφέρον να τον βλέπεις να παίζει", δήλωσε ο Stallings, αφότου ο Taylor είχε χαράξει πορεία για το ΝΒΑ, " στην τελευταία του χρονιά, έγινε πιο αισθητή η παρουσία του. Έγινε το παράδειγμα προς μίμηση, ο ηγέτης και έμαθε να μιλά. Στις προπονήσεις, στα ματς. Έφερε εις πέρας δύσκολα plays, πήρε μεγάλες αποφάσεις και συμπερασματικά, μας έκανε όλους καλύτερους". Όταν έφυγε από το Vanderbilt ήταν ο μόνος παίκτης στην ιστορία του κολεγίου, που βρέθηκε στο ΤΟΡ10 των κλεψιμάτων και των ριμπάουντ, ενώ ήταν στο Νο3 των σκόρερ. Η φανέλα του έκανε τρελές πωλήσεις... και δη στο Hobbs, όπου ακόμα συζητούν για εκείνον.

Η τιμωρία του ΝΒΑ... που ήταν αποβολή

Το 2012 δήλωσε συμμετοχή στο ΝΒΑ draft και επελέγη από τους Bobcats/Hornets, στο Νο31. Στις 13/7 του έδωσαν και συμβόλαιο και στις 23/11 έκανε ρεκόρ καριέρας, με 16 πόντους στην ήττα από τους Ηawks (91-101). Το καλοκαίρι του 2013 (και ενώ είχε χάσει το δεύτερο μισό της σεζόν, λόγω λάβωσης του αχίλλειου) κλήθηκε στην εθνική που εμφανίστηκε στο Eurobasket της Σλοβενίας και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της χώρας (21.2π. ανά αγώνα), ενώ κατέβαζε και 4.6 ριμπ. ανά ματς. Επέστρεψε στη Charlotte και έμεινε εκεί έως τον Νοέμβριο του 2014 (και για δυο χρόνια έδινε τη μάχη του με τον Michael Kidd Gilchrist, για τη βασική θέση στο "3"), οπότε ο κομισάριος του ΝΒΑ, Adam Silver ενημέρωσε τον κόσμο πως ο εν λόγω αθλητής τιμωρείται από τη λίγκα, με 24 ματς (το 29% αυτών της regular season). Δεν θα έπαιζε και δεν θα πληρωνόταν (θα έχανε τα 199.680 δολ. από το σύνολο των 915.000 δολ. που είχε στο συμβόλαιο του) Γιατί;

Στις 25 Σεπτεμβρίου του 2014, προέκυψε η είδηση πως ο Taylor είχε συλληφθεί στο Michigan, με την κατηγορία ενδοοικογενειακής βίας, σύμφωνα με την αστυνομία του East Lansing. Είχε προκαλέσει και υλικές ζημιές. Έδωσε 5.000 δολάρια για να αφεθεί ελεύθερος, πριν τη δίκη του (8/10). Νωρίτερα, είχαν λάβει κλήση από το East Lansing Marriot, στη 1 τα ξημερώματα, στην οποία είχε καταγγελθεί επεισόδιο. Το πλήρωμα που πήγε στο σημείο του συμβάντος, όπου βρήκε τον παίκτη σε κατάσταση πλήρους μέθης, να αντιστέκεται της σύλληψης. Υπό την επήρεια λοιπόν, είχε τσακωθεί με τη σύντροφο του και την έσπρωξε έξω από το δωμάτιο, τόσο δυνατά που εκείνη χτύπησε το κεφάλι της στην πόρτα που ήταν στην άλλη άκρη του διαδρόμου. Μετά, τη χτύπησε στο χέρι και άνοιξε τρύπα στον τοίχο, με γροθιά. Στις 24/11 μίλησε για όσα έκανε, ζήτησε συγγνώμη ("πήρα κακές αποφάσεις. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά γενικά πήρα κακές αποφάσεις που εύχομαι να μπορούσα να ανακαλέσω, να τις αλλάξω") και κατέληξε στο ότι... είναι άνθρωπος και ως άνθρωπος κάνει λάθη. Μετά, απαίτησε να τιμωρηθεί, γιατί του άξιζε. Ο δικαστής τον έστειλε για 24 συναντήσεις με σύμβουλο για επιθετικές συμπεριφορές, του επιβλήθηκαν 18 μήνες με αναστολή και 80 ώρες κοινωνικής προσφοράς. Η πραγματική τιμωρία βέβαια, ήταν άλλη. Η αποβολή του από το ΝΒΑ, που ουσιαστικά τον... ξέβρασε.

Ο Silver χρησιμοποίησε τον Taylor, για να καταστήσει σαφές ότι το ΝΒΑ δεν θα δεχόταν όμοιες συμπεριφορές, στο μέλλον (είχαν προηγηθεί όμοια συμβάντα στο ΝFL και είχε τονίσει πως... όλα αυτά δεν θα επιτρέψει να συμβούν στο ΝΒΑ). Οι Hornets ξεκαθάρισαν από την πρώτη στιγμή πως παίρνουν πολύ σοβαρά υπ' όψιν τους, τα θέματα της ενδοοικογενειακής βίας και ότι περίμεναν την απόφαση του δικαστή, για να κινηθούν αναλόγως. Και κινήθηκαν. Στις 30/6, οι "Σφήκες" αποφάσισαν να μην επεκτείνουν τη συνεργασία τους με τον Taylor και τον έκαναν free agent. Αν δεν είχε αποκτήσει φάκελο στην αστυνομία, ενδεχομένως να έβρισκε ομάδα. Αλλά είπαμε: το ΝΒΑ δεν ξεχνά. Και έτσι, έγινε το δώρο της Ρεάλ Μαδρίτης που έκανε το μεγαλύτερο λάθος αυτού του καλοκαιριού.

Η λύση... στην ανοησία της Ρεάλ

Κατ' αρχάς, να θυμίσουμε πως η Ρεάλ είναι η ομάδα που είχε έτοιμο το ρόστερ της νέας αγωνιστικής περιόδου, από τις αρχές Ιουλίου . Ή τουλάχιστον, αυτό είδαν όσοι δεν ήξεραν. Τι; Ο KC Rivers είχε πάρει το καλοκαίρι του 2014 διαβατήριο cotonou, για να μην πιάνει θέση ξένου στο ρόστερ της "βασίλισσας". Ώσπου η Liga Endesa διέγνωσε πως το κακό έχει παραπάει και πήρε πίσω αυτά τα διαβατήρια . Aυτό είχε ανακοινωθεί από τον Μάιο, αλλά για κάποιο λόγο οι πρωταθλητές Ευρώπης δεν έδωσαν σημασία. Μέχρι που οι υπεύθυνοι τους έφεραν προ των ευθυνών τους, ο Rivers αποχώρησε και στη θέση του εμφανίστηκε ο Σουηδός Τaylor. Τώρα, μένει να δούμε αυτό το "live happily ever after".