Στις 28 Ιουνίου του 2006, ανήμερα του ντραφτ στο ΝΒΑ, η ΛαΤόνια Γκριν είχε φωνάξει κόσμο σπίτι. Μαζί με τους δυο άλλους της γιους (Ρέτζι και Ντουάιτ Jr.), είχαν ετοιμάσει μια μικρή γιορτή, για την είσοδο του μικρότερου γιου της, Μάρκους, στον "άλλον πλανήτη". Είχε ετοιμάσει μάλιστα, και μπλουζάκια που είχαν μπροστά το πρόσωπο του Μάρκους και πίσω αυτό του Τζαμάλ: του αδικοχαμένου της πρωτότοκου.

Έντεκα χρόνια νωρίτερα, το 1995 μια φίλη της την είχε ενημερώσει για ένα όραμα που είχε δει. Ένας εκ των τεσσάρων γιων της, θα γινόταν NBAer.

" Όλοι σκεφτήκαμε πως θα ήταν ο Τζαμάλ", ομολόγησε η μάνα. Ο πρωτότοκος, ήταν ηγέτης του Fontana High School στον τίτλο του CIF, μαζί με τον Corey Benjamin (μετέπειτα NBAer), το 1995. " Τελικά, μιλούσε για τον Μάρκους", πρόσθεσε. Ο περί ου ο λόγος παρακολουθούσε τη διαδικασία από το διαμέρισμα του στη Santa Monica, με δικούς του φίλους. Πικ δεν έγινε (οι ειδικοί έλεγαν πως έφυγε νωρίς από το San Diego State), ΝΒΑer όμως, έγινε. Αλλά μη βιάζεστε. Θα φτάσουμε και εκεί. Τώρα, προέχουν άλλα για να έχετε το πλήρες της ιστορίας.

Ό,τι δεν έκανε, θα το έκαναν οι γιοι του

Ο Ντουάιτ Σλότερ, πατέρας των παιδιών, είχε ασχοληθεί και εκείνος με το μπάσκετ. Ήταν στην All American team, ως μαθητής λυκείου, αστέρι της Cal State-Los Angeles στην εποχή του, γενικά θρύλος στην νότια Καλιφόρνια, ο οποίος είχε δοκιμάσει την τύχη του μεταξύ των επαγγελματιών, δοκιμάζοντας στους Σίξερς και τους Λέικερς, επί εποχής Ράιλι. Το όνειρο δεν έγινε πραγματικότητα. Αλλά δεν παραιτήθηκε της προσπάθειας. Προσπάθησε να το ζήσει, μέσω των γιων του, οι οποίοι ζούσαν μαζί του μετά το διαζύγιο του με τη μητέρα τους.

Άρχισε να μαθαίνει στον Τζαμάλ τα μυστικά, απ' όταν ήταν 5 χρόνων. Τον άλλαξε ουκ ολίγα σχολεία, μέχρι να βρει εκείνο που του έδινε χρόνο συμμετοχής. Ως τελειόφοιτος στο Fontana High, ο πρωτότοκος της οικογενείας είχε 26.7 π. και καλούς βαθμούς. Για δυο απαντήσεις όμως, δεν "μπήκε" στο Arizona State. Πήγε στο Long Beach City College, μετά στο Chaffey College, στο Rancho Cucamonga για να αποφύγει τις συμμορίες. Για να αφοσιωθεί στο μπάσκετ. Η μοίρα του όμως, είχε άλλα γραμμένα...

Δολοφονία, για ένα τερτίπι

Στις 30 Μαρτίου του 1996 (ένα χρόνο μετά το όραμα) ο Ντουάιτ Σλότερ ξύπνησε από το τηλέφωνο που χτυπούσε ασταμάτητα. Ο μικρός Μάρκους (11 χρόνων τότε) πήγε κοντά στον πατέρα του. Τον άκουσε να του λέει "πυροβόλησαν τον αδελφό σου" και σε κλάσματα είχαν μπει στο αυτοκίνητο και οδηγούσαν με κατεύθυνση προς το νοσοκομείο.

Ο Τζαμάλ δολοφονήθηκε στην εξώπορτα της πολυκατοικίας του. Του είχε στήσει καρτέρι ο Τσαρλς Γκίλμπερτσον, πρώην αστυνομικός του Λος Άντζελες. Αυτό που θα διαπιστωνόταν, ήταν ότι ο Τζαμάλ Σλότερ έχασε τη ζωή του για το τίποτα. Ο Γκίλμπερτσον, βλέπετε ήταν παντρεμένος με τη μάνατζερ της πολυκατοικίας, μητέρα μιας 15χρονης.

Ο πρώην σύντροφος της κοπέλας έκανε καταγγελία στον πρώην αστυνομικό ότι ο Τζαμάλ βίαζε εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή τη θετή του κόρη. Φώναξε την αστυνομία, αλλά το διαμέρισμα ήταν άδειο. Μια ώρα μετά, ο Γκίλμπερτσον παρέα με άλλα μέλη της οικογενείας περίμεναν τον "κατηγορούμενο" για να δώσει εξηγήσεις. Μεταξύ του πλήθους ήταν και η 15χρονη, η οποία έχαιρε άκρας υγείας. Το ένα έφερε το άλλο, οι άνδρες διαπληκτίστηκαν και ο Γκίλμπερτσον έβγαλε ένα όπλο και σκότωσε τον Τζαμάλ. Καταδικάστηκε με 16 χρόνια φυλάκισης.

Ο Μάρκους έπαθε σοκ και ζούσε υπ' αυτό για χρόνια. Δεν παρέστη στη δίκη "γ ιατί δεν θα άντεχε άλλο δράμα. Ήταν πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ ήσυχος, σκυθρωπός, μοναχικός. Δεν έλεγε κουβέντα για ό,τι έγινε", έλεγε χρόνια μετά ο πατέρας του. "Τ ο επόμενο πρωί ήμουν "άδειος". Καθόμουν εκεί, μόνος μου και ο αδελφός μου δεν ήταν πουθενά. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε γίνει", ομολόγησε πολλά χρόνια αργότερα ο ίδιος ο παίκτης της Ρεάλ. Για την ιστορία, έπειτα από τρία χρόνια δικαστήρια, η οικογένεια συμβιβάστηκε για το... λάθος για 925.000 δολάρια.

Πώς κάμφθηκαν οι αντιστάσεις του

Τα χρόνια περνούσαν, ο Μάρκους, ο οποίος είχε γίνει εσωστρεφής, είχε δει ειδικό και παρ' όλα αυτά αρνούνταν πεισματικά να χαμογελάσει, αρνούνταν και να παίξει μπάσκετ. Του άρεσαν τα μαθηματικά και τα κομπιούτερ. Μια ημέρα " ο πατέρας μου, μου είπε "πρέπει να κοιτάξεις το μέλλον σου. Τι θα κάνεις; Θα πιάσεις δουλειά; Το μέλλον σου είναι στο μπάσκετ. Αυτό θα σε βάλει σε κολέγιο". Το πλήρωμα του χρόνου, είχε έλθει. Δεν άργησε να κάνει αισθητή την παρουσία του. Την επόμενη σεζόν, ως junior στο Valley View, είχε 21π. και 14.3 ριμπ. Μετά, πήγε στο JW North High του River Side για την τελευταία του χρονιά. Είχε 21.1 π. και 14.5 ριμπ. Έτσι, μπήκε στο San Diego State.

" Μεγαλώνοντας με τον αδελφό μου, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να σκεφτώ πως θα γίνω μπασκετμπολίστας. Υπήρχε μεγάλη πίεση. Είχα να αντιμετωπίσω διάφορα προβλήματα και δεν ήμουν έτοιμος για την πρόκληση. Τώρα, ξέρω πως με κοιτά από ψηλά και να παίζω όσο πιο σκληρά μπορώ. Ήταν εκείνος που έτρεχε να μου αγοράσει παγωτό, όταν εμφανιζόταν το πουλμανάκι στη γειτονιά. Όταν έκλαιγε, έκλαιγα. Ήμασταν πολύ δεμένοι". Όταν έγινε επαγγελματίας, έβγαλε το Νο40 και φόρεσε το 44 (αυτό του Τζαμάλ). Έγραψε στα παπούτσια του και το παρατσούκλι του (J-Paul).

Στο Weekly Show της Euroleague, ενημερώνει τη σήμερον ημέρα ότι " ήξερα πως όταν παίξω μπάσκετ, θέλω το νούμερο του. Ξεκίνησα αργά, γιατί ο πατέρας μου ήταν πολύ αυστηρός. Όταν πέθανε ο αδελφός μου, "έπεσε" πάνω μου, ώστε να γίνω όσο καλός ήταν εκείνος. Ο αδελφός μου ήταν καταπληκτικός. Ο δε πατέρας μου ξέρει περισσότερο μπάσκετ από τους περισσότερους, οπότε έπρεπε να τον ακούω ακόμα και όταν δεν ήθελα. Είναι πολύ επικριτικός. Μπορεί να παίξω εξαιρετικά και να τον ρωτήσω και να μου πει ότι ήμουν ΟΚ και πως θα μπορούσα να είμαι καλύτερος. Έπαιρνα Α και με ρωτούσε γιατί δεν πήρα Α+".

Η μετάβαση στο χώρο των επαγγελματιών

Στο Πανεπιστήμιο ήταν εκ των κορυφαίων σκόρερ. "Μετά, όταν θες να πας στο επόμενο επίπεδο, διαπιστώνεις ότι υπάρχουν άλλοι πέντε τύποι που μπορούν να σκοράρουν 20 πόντους, ιδιαίτερα σε αυτή που έχει τον Κόμπι Μπράιαντ. Δεν ψάχνουν και άλλον. Θέλουν έναν που να "τρέχει" την επίθεση, που να παίζει καλή άμυνα, να ακολουθεί το πλάνο. Αυτό έπρεπε να κάνω. Χρειάστηκε να αλλάξω όλη τη φιλοσοφία μου". Για να βοηθηθεί, υπέγραψε στην τουρκική Καρσίγιακα (τη σεζόν 2006-07). Είχε 13.3 π., 10.1 ριμπ., 1.2 τάπες και 2.3 κλεψ. κατά μ.ο. Ήταν και ο MVP του All Star game.

Του χτύπησαν την πόρτα οι Χιτ (είχε συνεργαστεί μαζί τους στο summer league). Την άνοιξε και υπέγραψε διετές συμβόλαιο τον Ιούνιο του 2007. Τέσσερις μήνες αργότερα, θα έμενε ελεύθερος. Η Ευρώπη έγινε και πάλι η επιλογή του. Αυτή τη φορά, συμφώνησε με τη Χάποελ Ιερουσαλήμ (2007-08). Τελείωσε όμως, τη σεζόν στη γαλλική Γκραβλίν.

Ακολούθησε η Γερμανία και η Μπρεμενχάβεν (2008-09), η Νανσί (2009-2010), η Βαγιαδολίδ (2010-2011), η Μπάμπεργκ (2011-2012) και η Ρεάλ, με την οποία έχει συμβόλαιο έως το καλοκαίρι.

Καρμική σχέση

Η σχέση του με τη Ρεάλ ξεκίνησε πολύ νωρίτερα από το συμβόλαιο που υπέγραψε, το καλοκαίρι του 2012. Τρία χρόνια νωρίτερα, όταν για την 23η αγωνιστική της Liga Endesa η "βασίλισσα" υποδεχόταν τη Βαγιαδολίδ και είχε ετοιμάσει ένα δώρο για τον Σλότερ: μια φανέλα της ομάδας, με το όνομα του Τζαμάλ στην πλάτη. " Την έστειλα στη μητέρα μου και δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει", είχε αποκαλύψει.

Σε ερωτήσεις για την ομάδα του, εξήγησε στο Weekly Show της Euroleague πως " ακούω πολλούς που λένε ότι παίζουμε πολύ ωραίο, ενθουσιώδες και διασκεδαστικό μπάσκετ. Αυτό είναι κάτι που θα μείνει στην ιστορία. Ο κόσμος θα θυμάται αυτήν την ομάδα και πώς έπαιζε. Αν πάρουμε τη Euroleague, θα γίνουμε μια από τις καλύτερες ομάδες στην ιστορία".

Στη βελτίωση του βοήθησε πολύ η παρουσία του Σέρχιο Ροντρίγκεθ, στο ίδιο ρόστερ: " Έχουμε πάρα πολύ καλή σχέση. Ξέρει πού βρίσκομαι στο παρκέ κάθε στιγμή. Με βλέπει. Γνωρίζει πώς θα με βρει για να σκοράρω. Θα με βρει. Όταν έχεις τέτοιο συμπαίκτη, θες να δουλέψεις πιο σκληρά".

Γενικά αυτή η παρέα περνά καλά, εντός και εκτός παρκέ. " Είμαστε χαλαροί και ευχάριστοι, ενώ διασκεδάζουμε ο ένας με την παρέα του άλλου. Τραγουδάμε και πολύ. Έχουμε πάντα μουσική στα αποδυτήρια". Εκείνος αναλαμβάνει να "ντύνει" τη μουσική με τη φωνή του. " Ξέρω πως είμαι καλός χορευτής. Το βλέπω. Νιώθω ότι είμαι και καλός τραγουδιστής. Για αυτό όμως, δεν είμαι σίγουρος. Εν πάση περιπτώσει, εξασκώ τη φωνή μου κάθε μέρα. Ρωτάω τους συμπαίκτες μου πώς είμαι και όλοι μου λένε ότι είμαι καλός. Μάλλον... είναι καλοί μαζί μου".

Φέρνει την οικογένεια του εκεί που παίζει κάθε χρόνο. Στην αρχή, φρόντιζε να γίνεται αυτό όταν η ομάδα του δεν είχε υποχρεώσεις, για να μην έχει να αντιμετωπίσει τον πατέρα του. " Τώρα πια ελέγχει εκείνος το πρόγραμμα", λέει πια με χαμόγελο.

Η φιλοσοφία του πια είναι απλή: " Δείχνω καλά, νιώθω καλά, παίζω καλά". Χρειάζονται περισσότερα;