Όταν ξεκίνησε η σεζόν, οι παίκτες του Ολυμπιακού τόνιζαν συνεχώς το πόσο τους πείραξε ο περσινός αποκλεισμός στο TOP-16 της EuroLeague. "Έχουμε πεισμώσει από την περσινή αποτυχία, μας ενόχλησε που δεν πήγαμε καν στην "8άδα" και φέτος είμαστε αποφασισμένοι να αντιδράσουμε, να δείξουμε ποιοι είμαστε και να επαναφέρουμε την ομάδα στην θέση της, εκεί που αξίζει να βρίσκεται", σχολίαζαν μεταξύ άλλων. Βλέπετε, είναι και θέμα αθλητικού εγωισμού, αλλά και περηφάνιας. Όταν αυτή η ομάδα έχει μετρήσει 3 τελικούς (2012, 2013, 2015) Final Four μέσα σε 4 χρόνια, κατακτώντας το τρόπαιο δύο σερί χρονιές (2012, 2013), γράφοντας την δική της ιστορία στο σύγχρονο μπάσκετ και βλέπει ξαφνικά να μένει εκτός προημιτελικών, αυτόματα το γεγονός σου δημιουργεί νέα κίνητρα για την επόμενη σεζόν.

Η περσινή αποτυχία τους πείσμωσε και απάντησαν με πρόκριση στο Final Four

Και ο Ολυμπιακός φέτος, είναι γεγονός πως παρουσιάστηκε πεισμωμένος, "διψασμένος" αλλά και περισσότερο αποφασισμένος να διακριθεί και πάλι στην EuroLeague, έχοντας το απαραίτητο DEVOTION για επιστροφή στα Final Four. Προχωρώντας σεμνά και ταπεινά, δίχως μεγάλα λόγια, αλλά με πίστη στο πλάνο, στην φιλοσοφία και στην ποιότητα των παικτών του. Το περσινό πάθημα έγινε... μάθημα , άπαντες έκαναν την αυτοκριτική τους (παίκτες και προπονητές τόνιζαν πως η ομάδα δίκαια αποκλείστηκε, επισημαίνοντας πως ο καθένας θα πρέπει να δει τα λάθη του, για να παρουσιαστεί η ομάδα καλύτερη), μη ψάχνοντας για δικαιολογίες. Ήταν ένας αποκλεισμός-σοκ, ο οποίος σαν μόνο θετικό είχε την φετινή εξαιρετική αντίδραση των "ερυθρολεύκων", οι οποίοι όχι μόνο επέστρεψαν στα playoffs, αλλά πήραν και την πρόκριση στην τελική τετράδα της Κωνσταντινούπολης, στην πιο δύσκολη, απαιτητική και ανταγωνιστική EuroLeague όλων των εποχών, κόντρα σε αντιπάλους με μεγαλύτερα μπάτζετ.

Το "λαβράκι" Μπιρτς και ο Γκριν που έδωσε αυτό που έλλειπε από τον Ολυμπιακό

Το οξύμωρο είναι πως ο Ολυμπιακός είναι σχεδόν ίδια ομάδα με πέρσι, έχοντας σαν μόνες ουσιαστικές αλλαγές των έλευση των Κεμ Μπιρτς και Έρικ Γκριν, αντί των Οθέλο Χάντερ και Ντι Τζέι Στρόμπερι που αποχώρησαν. Ο "αίλουρος" Καναδός σέντερ εξελίχθηκε σε παίκτη "λαβράκι", κάνοντας θραύση μέσα στην ρακέτα σε άμυνα και επίθεση (7.3 πόντοι, 6 ριμπάουντ και 1 μπλοκ ανά παιχνίδι), αξιοποιώντας τα αθλητικά του προσόντα και την ικανότητα του στο παιχνίδι πάνω από την στεφάνη, καλύπτοντας επάξια το κενό του Χάντερ, δείχνοντας αξιοζήλευτη προσαρμογή στην πρώτη του σεζόν στην EuroLeague. Την διαφορά, βέβαια, το κάτι παραπάνω σε σχέση με πέρσι, το έχει δώσει ο Αμερικανός γκαρντ.

Πέρσι, ο Ντι Τζέι Στρόμπερι, ήταν ένας παίκτης που δεν είχε καλό σουτ, ένα "2αρο3άρι" που βοηθούσε κυρίως στην άμυνα και στο τρανζίσιον παιχνίδι. Ο Έρικ Γκριν, όμως, είναι ένας "καθαρόαιμος" σουτέρ, ικανός χειριστής της μπάλας, με τρομερή έφεση στο σκορ, ο οποίος έχει την δυνατότητα να δημιουργήσει για τον εαυτό του, μπορώντας να βάλει την μπάλα στο καλάθι τόσο με διεισδύσεις, όσο και με σουτ, είτε από την περιφέρεια, είτε από μέση απόσταση (έχει μέσο όρο 10.1 πόντους, 48.5% δίποντα, 39.5% τρίποντα, 81.% βολές). Ήταν ο παίκτης που έλλειπε από το "ερυθρόλευκο" ρόστερ, o σκόρερ που χρειαζόταν η ομάδα του Ολυμπιακού, όντας ικανότατος στο "ένας με έναν", για να δώσει την απαραίτητη επιθετική ώθηση τόσο όταν ο Βασίλης Σπανούλης δεν θα βρίσκεται στο παρκέ (χαρακτηριστικό παράδειγμα όταν απουσίασε από το Καζάν, με τον Αμερικανό να τελειώνει το ματς με 25 πόντους), όσο και όταν θα χρειαστεί να παίξει δίπλα του.

Αξιοποίηση της χημείας και ξεκάθαροι ρόλοι

Ο Ολυμπιακός είναι μία από τις πιο έμπειρες ομάδες στην EuroLeague, που ποντάρει στην χημεία, στην συνοχή, στην ομοιογένεια και στην δύναμη της παρέας , διαθέτοντας ένα σύνολο με ξεκάθαρους ρόλους, παίκτες που παίζουν χρόνια μαζί, γνωρίζοντας ο ένας το παιχνίδι του άλλου, αθλητές με ισχυρές προσωπικότητες που ξέρουν να κάνουν την διαφορά στα δύσκολα και στα κρίσιμα. Ένα σύνολο με έναν αξιοζήλευτο ελληνικό κορμό παικτών, στον οποίο συνεχίζει να βασίζεται, με τους περισσότερους ξένους που έρχονται να ταιριάζουν αρμονικά στο κλίμα και στην νοοτροπία των "ερυθρολεύκων". Στοιχεία που δεν αγοράζονται, αλλά που χτίζονται και δημιουργούνται με υπομονή και όραμα, σε βάθος χρόνου. Αυτό το "δέσιμο" είναι ένα από τα ισχυρά όπλα του απέναντι στους αντιπάλου του.

Πέρσι, όμως, με τις συχνές προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ (ήρθε και έφυγε ο Τζέιμς, ήρθε και μετά έμεινε εκτός ομάδας ο Τζόνσον-Όντομ, προστέθηκε ο Παπανικολάου με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί συμφόρηση στο "3", ερχομός του Ουόρικ που ήταν περιορισμένων δυνατοτήτων), είχαν ως επακόλουθο να ταραχθούν οι ισορροπίες στο ρόστερ, να μπερδευτούν οι ρόλοι και να επηρεαστεί η συνοχή, με αποτέλεσμα η αγωνιστική εικόνα της ομάδας να μην είναι επιθυμητή, ενώ δεν έλειψαν και οι... γκρίνιες στα αποδυτήρια. Φέτος, όμως, οι Πειραιώτες παρουσιάστηκαν περισσότερο "δεμένοι", συσπειρωμένοι, αλλά και πεισμωμένοι για να επιστρέψουν ψηλά στην Ευρώπη, έχοντας και πάλι ξεκάθαρους ρόλους, αξιοποιώντας στην πράξη την περίφημη χημεία τους σαν ομάδα, βάζοντας ξανά το "εμείς" πάνω από το "εγώ".

Διάρκεια, σταθερότητα και χαρακτήρα στα εκτός έδρας

Φέτος ο Ολυμπιακός ήταν μία από τις καλύτερες ομάδες στο να αγωνίζεται και να παίρνει νίκες μακριά από το σπίτι του. Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε την κανονική διάρκεια της EuroLeague μετρώντας 8 εκτός έδρας νίκες, επικρατώντας στα γήπεδα των Μπασκόνια, Μπαρτσελόνα, Παναθηναϊκού, Νταρουσάφακα, Ούνικς, Ζάλγκιρις, Μακάμπι και Ερυθρού Αστέρα, παίζοντας εξαιρετικό μπάσκετ. Οι Πειραιώτες έδειξαν και πάλι χαρακτήρα, νοοτροπία νικητή, αλλά και το μέταλλο τους μακριά από το ΣΕΦ, κάτι που είχε εκλείψει την περασμένη σεζόν (2015-2016).

Πέρσι, στο TOP-16, οι Πειραιώτες σημείωσαν μόλις 1 "διπλό", χάνοντας 6 φορές μακριά από το "σπίτι" τους, γνωρίζοντας ήττες-σοκ σε Κάουνας και Μπάμπεργκ, χάνοντας με κάτω τα χέρια στην Βαρκελώνη, γνωρίζοντας και συντριβή (98-66) στην Μόσχα από την Χίμκι, σε ένα ματς που ήταν "τελικός" για την πρόκριση. Παράλληλα, στην φετινή σεζόν, έκανε επίδειξη δύναμης, δείχνοντας την αγωνιστική του ανωτερότητα απέναντι στους αντιπάλους του, καθώς νίκησε μέσα-έξω 7 ομάδες: Μπασκόνια, Μπαρτσελόνα, Παναθηναϊκό, Νταρουσάφακα, Ούνικς, Ζάλγκιρις και Ερυθρός Αστέρα.

Από την 7η αγωνιστική (7 Νοεμβρίου, νίκη επί της Μπαρτσελόνα στο ΣΕΦ) της κανονικής διάρκειας της EuroLeague έως και την 25η (10 Μαρτίου, νίκη επί της Νταρουσάφακα στο ΣΕΦ), σε αυτά τα 19 παιχνίδια μέσα σε 5 μήνες, ο Ολυμπιακός μέτρησε 15 νίκες και μόλις 4 ήττες. Σε εκείνο το διάστημα, οι Πειραιώτες παρουσίασαν μία αξιοζήλευτη διάρκεια, συνέπεια και σταθερότητα σε απόδοση, δείχνοντας πάντα αντίδραση ύστερα από κάθε ήττα, γεγονός που τον καθιέρωσε στην πρώτη τετράδα του πρωταθλήματος καθ' όλη την διάρκεια της σεζόν, κατακτώντας στο τέλος την 3η θέση στην κατάταξη με σχετική άνεση. Σε βάθος χρόνου, οι "ερυθρόλευκοι" έδειξαν την αξία τους, την δυναμική τους, αλλά και την ποιότητα τους σαν ομάδα, καταφέρνοντας 3 αγωνιστικές πριν από το τέλος να εξασφαλίσουν και το πολύτιμο πλεονέκτημα έδρας, ύστερα από την επικράτηση απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι.

Αυταπάρνηση και νοοτροπία νικητή στα playoffs με Εφές

Ύστερα από 30 αγώνες στην EuroLeague, με συνεχόμενα παιχνίδια απέναντι σε ισχυρούς αντιπάλους, με πολλά ταξίδια και αυξημένη κούραση, χάνοντας στην πορεία τους πολύτιμους Ντάνιελ Χάκετ και Ματ Λοτζέσκι, ζώντας με ένα "θηρίο" (Πάτρικ Γιανγκ) που προσπαθεί ακόμη να βρει τον καλό εαυτό του, ο Ολυμπιακός κατάφερε να επιβιώσει μέσα από τις φουρτούνες και να κολυμπήσει ολόκληρο το Αιγαίο, κάνοντας κούρσα... μεταλλίου, φτάνοντας πανάξια στις ακτές στης Πόλης.

Στα playoffs της EuroLeague, ο Ολυμπιακός έδειξε περίτρανα τα καλά αγωνιστικά του στοιχεία, εκείνα που τον τον συνοδεύουν όλα αυτά τα χρόνια στα μεγάλα και στα κρίσιμα ματς στην EuroLeague. Οι "ερυθρόλευκοι" βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο, έφτασαν στο σημείο να είναι πίσω στην σειρά με 2-1, αλλά σε εκείνο το σημείο αντέδρασαν με ιδανικό τρόπο, καλύπτοντας αποτελεσματικά εκ των έσω την σημαντική απουσία του Ματ Λοτζέσκι, με τον Ιωάννη Παπαπέτρου να κάνει το βήμα μπροστά, δίνοντας το κάτι παραπάνω, όπως το ίδιο έπραξαν και οι Νίκολα Μιλουτίνοβ, Δημήτρης Αγραβάνης και Πάτρικ Γιανγκ. Στην κρίσιμη στιγμή, στις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν, οι "ερυθρόλευκοι" συσπειρώθηκαν, βάζοντας και πάλι το "εμείς" πάνω από το "εγώ".

Διαχειρίστηκαν σωστά την πίεση, απάντησαν με break στο break, έδειξαν το μέταλλο τους, την σκληράδα τους, την περίφημη αυταπάρνηση τους και την νοοτροπία νικητή που τους χαρακτηρίζει, αξιοποιώντας την αξιοζήλευτη χημεία τους και εμπειρία τους, επιδεικνύοντας πως διαθέτουν μεγάλους παίκτες με ισχυρές προσωπικότητες, που ξέρουν να κάνουν την διαφορά στα δύσκολα και στα κρίσιμα, στις στιγμές που η μπάλα "καίει". Αυτή η ομάδα, η οποία χτίστηκε και έβαλε τις βάσεις το καλοκαίρι του 2011, έχοντας συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία, θα συμμετάσχει για 4η φορά σε Final Four τα τελευταία 6 χρόνια, δείχνοντας διάρκεια και συνέπεια στην ελίτ της Ευρώπης, συνεχίζοντας να βιώνει τον δικό της μύθο.

Τα καλύτερα playoffs του Σπανούλη που έκανε την διαφορά

Ο Βασίλης Σπανούλης, λίγους μήνες πριν κλείσει τα 35 του χρόνια (γεννημένος στις 7 Αυγούστου του 1982), πραγματοποίησε φέτος τα κορυφαία playoffs της καριέρας του με τον Ολυμπιακό. Ο αρχηγός των "ερυθρολεύκων", όντας υγιής, έχοντας ξεπεράσει τους τραυματισμούς που τον ταλαιπώρησαν, βρήκε ρυθμό, ανέβασε την απόδοση του και στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν σημείωσε τρομερές εμφανίσεις, δείχνοντας τον ηγετικό του χαρακτήρα, οδηγώντας τους Πειραιώτες στο 4ο Final Four τους στα τελευταία 6 χρόνια.

Ο Βασίλης Σπανούλης έκανε την διαφορά στα παιχνίδια κόντρα στην Εφές, ολοκληρώνοντας τα 5 ματς της σειράς έχοντας μέσο όρο 17 πόντους, με 44.7% (17/38) στα τρίποντα, αλλά και 6 ασίστ, συνεισφέροντας τα μέγιστα σε σκορ και δημιουργία στην ομάδα του, σημειώνοντας μεγάλα σουτ σε κρίσιμες στιγμές που η μπάλα "έκαιγε", όντας εντυπωσιακά εύστοχος από την περιφέρεια. Για ακόμη μία φορά, στα δύσκολα, φρόντισε να βγει μπροστά, έχοντας το αίσθημα της ευθύνης, αποδεικνύοντας την κλάση του. Και τι έγινε που οδεύει στα 35; Έχει "δίψα" για διάκριση και υψηλό κίνητρο, λες και θα αγωνιστεί για πρώτη φορά στην καριέρα του σε Final Four.