Να ξεκινήσουμε από τα πρόσφατα και το ρεκόρ σεζόν που ανανέωσε ο Λευκορώσος, σε ό,τι αφορά το σκοράρισμα, φτάνοντας τους 27 πόντους, το απόγευμα που η Εφές πήγε στο Νόβγκοροντ.

ΟΚ, ο Τέιλορ Ρότσεστι έκανε ρεκόρ Euroleague στις ασίστ (σε ό,τι αφορά το ΤΟΡ16), αλλά αν δεν ήταν ο Παρακχούσκι, οι μισές δεν θα είχαν καταγραφεί. Σε 33.10 συμμετοχής, είχε 11/14 διπ., 5/5 βολές, άρπαξε 4-2 ριμπ., έδωσε 1 ασίστ, έκανε 1 κλέψιμο, 1 λάθος, μοίρασε 3 τάπες και κέρδισε 6 φάουλ, για να φτάσει το 37 στο ranking. Εκεί δηλαδή, όπου δεν έφτασε κανείς άλλος στην 4η αγωνιστική, εξ ου και ο 27χρονος σέντερ αναδείχθηκε MVP της αγωνιστικής.

Ποιο είναι όμως, αυτό το παλικάρι που φέτος, στη ρούκι χρονιά του στη Euroleague, έχει κάνει θραύση; Όπως είχε αποκαλύψει στο Euroleague Greece και σε συνέντευξη που είχε δώσει στον Αναστάση Καραμουσαδάκη, ως παιδί έπαιζε ποδόσφαιρο, ώσπου... πήρε μπόι (πολύ μπόι) και υποχρεώθηκε να αναζητήσει ένα νέο σπορ.

Οι προπονητές γονείς και η λατρεία για το ποδόσφαιρο

" Ο πατέρας μου ήταν προπονητής στο στίβο (στο Μινσκ, όπου γεννήθηκε ο Παρακχούσκι). Το άθλημα του ήταν το έπταθλο. Η μητέρα μου ήταν προπονήτρια στην κολύμβηση. Μάλιστα, διετέλεσε και GM στην εθνική της χώρας", ενημερώνει... για το ένοχο παρελθόν του, ώστε να καταλάβουμε γιατί " το πρώτο άθλημα με το οποίο ασχολήθηκα, ήταν η κολύμβηση. Η μητέρα μου με πήρε μαζί της, όταν ήμουν τεσσάρων χρόνων και με έβαλε στην πισίνα, για να γίνω πιο δυνατός. Όταν έφτασα στα 7, ενημέρωσα τους γονείς μου πως θέλω να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Ήταν τόσο... τεράστια υπόθεση να παίζεις ποδόσφαιρο τότε. Όλα τα παιδιά με αυτό ασχολούνταν. Ο πατέρας μου προέβαλε κάποιες αντιστάσεις, ήθελε να δοκιμάσω και το στίβο, αλλά του είπα πως προτιμούσα ένα ομαδικό σπορ. Και έμεινα στο ποδόσφαιρο".

Αυτό το άθλημα που λέγεται "μπάσκετ", δεν το είχε σκεφτεί καν ως προοπτική. " Δεν είχα την παραμικρή ιδέα, επ' αυτού. Μη ξεχνάτε πως στη χώρα μας το χόκεϊ είναι το πιο δημοφιλές σπορ. Όλοι το λατρεύουμε. Ακόμα και ο πρόεδρος μας παίζει χόκεϊ. Αυτός ήταν ο λόγος που όταν ήμουν παιδί, δεν είχα καν ακουστά για το μπάσκετ ή τη Euroleague".

Όταν το σώμα του, έπαψε να τον βοηθά

Γιατί δεν ασχολήθηκε με το χόκεϊ; " Δεν ήταν.. στα μέτρα μου", ενημερώνει. Όταν και το ποδόσφαιρο έγινε δύσκολο για το ύψος του, όταν δεν μπορούσε να... διαχειριστεί το σώμα του " σταμάτησα να παρουσιάζω βελτίωση. Είχα μείνει πίσω, εν συγκρίσει με όλους τους συνομήλικους μου, στα 15-16. Στην ηλικία δηλαδή, που πρέπει να κάνεις το βήμα παραπάνω. Να γίνεις επαγγελματίας. Δεν μπορούσα να ακολουθήσω, οπότε εγκατέλειψα. Ήμουν ψηλός και βαρύς". Παραιτήθηκε μεν, από το όνειρο του, αλλά δεν έπαθε και κατάθλιψη. Έκανε κάτι άλλο: βρήκε νέο στόχο. " Αποφάσισα πως θα ήταν χρήσιμο να δοκιμάσω ένα άλλο σπορ. Για τους ευνόητους λόγους, διάλεξα το μπάσκετ. Είχα ασχοληθεί λίγο, γιατί ήταν μέρος των μαθημάτων μας στη μεσαία εκπαίδευση. Σκέφτηκα ότι δεν έχω να χάσω κάτι. Θα δοκίμαζα και όπου με έβγαζε". Δυο χρόνια αργότερα, θα ταξίδευε στην Αμερική. " Ήμουν τυχερός", σχολίασε. Είχε φτάσει ήδη στα 2.03, αλλά δεν ήξερε τίποτα. Ούτε να σουτάρει, μηδέ να ντριμπλάρει. " Δεν μπορούσα να καταλάβω το άθλημα. Ήταν μια νέα κατάσταση για εμένα". Πολύ γρήγορα ωστόσο, θα αντιλαμβανόταν πως δεν θα μπορούσε να έχει κάνει καλύτερη επιλογή. " Άρχισα να αγαπώ το σπορ και πολύ σύντομα κατάλαβα πως εκεί είναι το μέλλον μου".

Αφοσιώθηκε πλήρως στην καλαθοσφαίριση και δεν πέρασε πολύς καιρός, μέχρι... να τον εντοπίσουν τα "λαγωνικά". "Σε δύο χρόνια, παρουσίασα τεράστια βελτίωση και κάπως έτσι βρέθηκα με την εθνική U20, στο Eurobasket" που διεξήχθη στη Ρωσία. Αναδείχθηκε κορυφαίος ριμπάουντερ, μολονότι ο χρόνος συμμετοχής του δεν ήταν ακριβώς τεράστιος. Και απέναντι του βρήκε τύπους, όπως ο Μαρκ Γκασόλ και ο Μίρζα Μπέγκιτς. Ένα χρόνο μετά, έγινε ο δεύτερος σκόρερ των Λευκορώσων (11π. ανά αγώνα) και ο 11ος ριμπάουντερ του Πανευρωπαϊκού (7 κατά μ.ο.), με τους Άντε Τόμιτς, Νίκολα Πέκοβιτς και Αντρέι Βορόντσεβιτς να είναι κάποιοι εκ των παλικαριών που είχε αντιμετωπίσει. Τότε ήταν που μπήκε στα ραντάρ όλων. " Κάπως έτσι, βρέθηκα στις ΗΠΑ και τώρα είμαι επαγγελματίας", εξηγεί.

Ένιωθε πως ζει σε ζούγκλα

Η πραγματικότητα δεν ήταν και τόσο απλή. Τον εντόπισε ο Ali Ton, ο οποίος τότε τελούσε χρέη ασίσταντ στο Binghampton University. Τον πλησίασε και έπειτα από πολλές συζητήσεις, τον έπεισε (μαζί και την οικογένεια του) πως για το καλό του θα έπρεπε να διασχίσει τον Ατλαντικό. Πρώτα για να φοιτήσει σε junior κολέγιο και μετά να διεκδικήσει μια θέση σε μεγάλο πανεπιστήμιο -κάτι που ήταν σε άμεση εξάρτηση με την πρόοδο που θα εμφάνιζε, αλλά και τις γνώσεις του επί της αγγλικής γλώσσας. Πήγε στο Southern Idaho, το 2006 (σε δυο σεζόν, είχε 16.2π., με 53,7% στα σουτ, 11.2 ριμπ., 1.5 τάπες κατά μ.ο), αλλά ακόμα... έδινε τη μάχη του με τα αγγλικά. " Για 5-6 μήνες, δεν μπορούσα να μιλήσω. Δεν καταλάβαινα τι γινόταν γύρω μου. Τι έλεγαν όσοι ήταν κοντά μου. Ένιωθα πως είμαι σε ζούγκλα, ολομόναχος".

Όταν μπήκε σε ιστορικές λίστες

Άλλη επιλογή από το να κάνει ακόμα πιο εντατικά μαθήματα, για να μάθει αγγλικά, δεν υπήρχε. Έτσι, το 2008, όταν ο Ton πήγε στο Radford University, ο ήρωας της ιστορίας μας ήταν έτοιμος να τον ακολουθήσει. Υπό τις οδηγίες του Brad Greenberg έγινε prospect, επιπέδου ΝΒΑ. Οδήγησε το κολέγιο του στον τίτλο του Big South Conference Tournament, με 26π. και 18 ριμπ., στον τελικό και -μοιραία- στο NCAA Tournament, όπου στο ματς με τους μετέπειτα πρωταθλητές, North Carolina Tar Heels (του Tyler Hansbrough), έδωσε 10π. και 10 ριμπ. Έγινε ο τέταρτος παίκτης, στην ιστορία του τουρνουά, που πήρε δυο διαδοχικές χρονιές ατομικά βραβεία στην South Conference, ενώ σε δυο σεζόν είχε 1.195π., 783 ριμπ. και 115 τάπες. Δήλωσε συμμετοχή στο NBA draft του 2010, αλλά δεν επελέγη. Έκανε μια δεύτερη απόπειρα να βρει θέση στο ΝΒΑ, μέσω του Orlando Summer League (όπου εμφανίστηκε με τους Celtics), αλλά συμβόλαιο δεν του έδωσαν.

Η επιστροφή στην Ευρώπη

Μοιραία κίνησε για την Ευρώπη. O πρώτος σταθμός ήταν στη Ρίγα, της Λετονίας, όπου αναδείχθηκε πρωταθλητής (2011), ακολούθησε η Μπουντιβέλνικ (2011-2012), η Ολίν Εντιρνέ (2012-13), η Χάποελ Ιερουσαλήμ (2013-14) και το περασμένο καλοκαίρι τον κάλεσε ο Μπάγκατσκις στη Νίζνι. Τον είδε να γίνεται εκ των καλύτερων ριμπάουντερ της διοργάνωσης (είναι στο ΤΟΡ5, με 6.8 ανά αγώνα), αλλά και εκ των πολυτιμότερων, ενώ κάθε εβδομάδα βρίσκει τον τρόπο να κάνει αισθητή την παρουσία του. Αυτή, τα κατάφερε περισσότερο από ποτέ.