Θα μπορούσατε να πείτε πως έχει ζήσει τη ζωή του. Θα μπορούσατε να πείτε και ότι ο Κάρλος Αρόγιο έχει κάνει μια χαρά καριέρα, ξεκινώντας από το Πουέρτο Ρίκο, για το Florida International (ήταν πιο κοντά στο σπίτι του, από όλα τα άλλα πανεπιστήμια που τον ήθελαν), το ΝΒΑ (Ράπτορς, Νάγκετς, Τζαζ, Πίστονς, Μάτζικ, Χιτ, Σέλτικς), την Ισπανία (Τάου Κεράμικα... τότε -το 2002), το Ισραήλ (Μακάμπι Τελ Αβίβ, 2008-09) και την Τουρκία (Μπεσίκτας 2011-2012 και Γαλατασαράι).

Όλα αυτά τα χρόνια, δεν παρέλειπε να φορά και τη φανέλα με το εθνόσημο (μεταξύ πολλών άλλων, έχει δυο αργυρά και δυο χάλκινα σε Παναμερικανικά πρωταθλήματα), διότι " είναι τιμή. Όλοι οι παίκτες πρέπει να καταλαβαίνουμε τη δέσμευση και την ευθύνη που έχουμε να εκπροσωπούμε τη χώρα μας, κάθε φορά που μας δίνεται η δυνατότητα να ηγούμαστε του έθνους μας", όπως λέει χαρακτηριστικά στο τελευταίο "Weekly Show" της Euroleague. Ο 34χρονος γκαρντ προσθέτει ότι " είμαι πολύ υπερήφανος που είμαι σε θέση να γίνω πηγή έμπνευσης για τους νέους αθλητές της χώρας μου, αυτούς που καλώς εχόντων των πραγμάτων μια μέρα θα εκπροσωπήσουν το Πουέρτο Ρίκο".

Πώς όμως, ξεκίνησε το μπάσκετ; " Ο πατέρας μου ήταν λάτρης του αθλήματος. Εκείνος έμαθε σε εμένα και το δίδυμο αδελφό μου τα πάντα. Περνούσε πολλές ώρες μαζί μας, για να μας διδάξει τα βασικά του σπορ και ήταν θέμα χρόνου να αποκτήσουμε εμμονή! Όπως μεγάλωνα, το μπάσκετ πάντα ήταν μέρος της ζωής μου και όταν έγινα επαγγελματίας, ένιωσα ευλογημένος για την ευκαιρία". Στα 19 του έφυγε για τις ΗΠΑ, όπου πολλά κολέγια τον ήθελαν, εκείνος όμως, επέλεξε το Florida International " γιατί ήταν πιο κοντά στο σπίτι μου. Η οικογένεια και το Πουέρτο Ρίκο ήταν πάντα πολύ σημαντικά για εμένα". Στο Florida International κάθισε τέσσερα χρόνια και έγινε ο ηγέτης όλων των εποχών, στις ασίστ, ενώ η φανέλα του (με το Νο30) αποσύρθηκε.

Ο καλλιτέχνης Αρόγιο

Το μπάσκετ είναι αδιαμφισβήτητα το μεγάλο πάθος στη ζωή του. Δεν είναι όμως, το μόνο. " Πάντα μου άρεσε η μουσική. Απ' όταν ήμουν παιδί, με τους φίλους μου από το σχολείο είχαμε ως συνήθεια να ηχογραφούμε τα τραγούδια μας. Πάντα με "έτρωγε" να κάνω κάτι με αυτό". Μια μέρα, όταν πια είχε μεγαλώσει λίγο, συνάντησε ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας. "Ηταν όταν ήμουν στο χάι σκουλ. Τότε άκουγα ραπ. Για την ακρίβεια, reggaeton, όπως τη λέμε στο Πουέρτο Ρίκο. Άνθρωποι του χώρου με κάλεσαν στο στούντιο για ηχογράφηση. Ήμουν σαν παιδί που μόλις είχε μπει σε ζαχαροπλαστείο (γελάει)".

Τα τελευταία χρόνια, είναι ιδιοκτήτης της "Arroyo hit music" και φυσικά έχει το δικό του... ζαχαροπλαστείο (βλ. στούντιο ηχογραφήσεων). Μετρά αρκετές επιτυχημένες συνεργασίες και δυο προσωπικά single. " Απήλαυσα την όλη διαδικασία. Ήθελα να παράγω κάτι ποιοτικό. Ήθελα αυτό που θα δημιουργήσω ως μουσικός, να τύχει του ίδιου σεβασμού όσων κάνω στο παρκέ". Αν τα κατάφερε; Ακούστε και μόνοι σας.