Ο Παναθηναϊκός εν μέσω της περιοδείας του στην Κίνα προετοιμάζεται για τη νέα σεζόν. Ο νέος Παναθηναϊκός για την ακρίβεια. Μια ομάδα εντελώς διαφορετική από τις άλλες: με νέο κορμό ( διαβάστε εδώ τι έκαναν αναλυτικά στο φιλικό οι καινούργιοι ) και νέο προπονητή, επιχειρώντας το δεύτερο restart σε δύο καλοκαίρια. Μετά από το φιλικό με τους Λάιονς μπορούμε να βγάλουμε αρκετά συμπεράσματα για το νέο πρόσωπο του "τριφυλλιού", αν και θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας δύο σημαντικούς παράγοντες: τη διαφορά δυναμικότητας με την ομάδα της Κίνας, αλλά και το γεγονός ότι οι "πράσινοι" στερούνται δύο σημαντικών παικτών, τους οποίους θα δούμε κατά τη διάρκεια της σεζόν: του τιμωρημένου Τζέιμς Γκιστ και του Νίκου Παππά.

Πρόκειται για δύο πολύτιμα γρανάζια στην μηχανή του Παναθηναϊκού. Ο ρόλος του Γκιστ ήταν καταλυτικός και γνωστός από την περασμένη σεζόν, καθώς είναι ένας παίκτης που καθορίζει το επίπεδο ενέργειας της ομάδας, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος στην αμυντική προσπάθεια της ομάδας και εκτός των άλλων παίζει και το ρόλο του mobile center, κάτι που αναμένεται να δούμε και φέτος λόγω της παρουσίας τριών σέντερ παλιάς κοπής (Ραντούλιτσα, Κούζμιτς, Παπαγιάννης). Από εκεί και πέρα οι πολλές αναλύσεις είναι περιττές και στην περίπτωση του Νίκου Παππά, που μεταξύ άλλων ήταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας στην περσινή Euroleague.

Ας δούμε όμως τι ξεχώρισε από το φιλικό του Παναθηναϊκού στην Κίνα:

1) Η διαχείριση του Διαμαντίδη

Στόχος του Σάσα Τζόρτζεβιτς είναι να πάρε "ποιότητα" και όχι "ποσότητα" από τον Διαμαντίδη. Για αυτό και τον χρησιμοποίησε ως 6ο παίκτη. Και στα δύο ημίχρονα ξεκίνησε από τον πάγκο, προκειμένου να μη φθαρεί από τα πρώτα λεπτά. Ενδέχεται κάτι τέτοιο να γίνει και στα επίσημα παιχνίδια με τον 35χρονο γκαρντ να παίζει για 10-12 λεπτά στο πρώτο μέρος και 12-15 στο δεύτερο, χωρίς να ξεπερνά ποτέ τα 30 στο ίδιο παιχνίδι. Και πάλι είδαμε πως όταν πέρασε στο παρκέ λειτουργεί αρχικά ως δεύτερος χειριστής (και δημιουργός), ενώ όταν αποχωρεί ο Καλάθης αναλαμβάνει αυτός χρέη πλέι-μέικερ κουβαλώντας περισσότερο τη μπάλα.

2) Η συνταγή της Σερβίας με τα δύο γκαρντ

Η ταυτόχρονη παρουσία δύο γκαρντ στην 5άδα είναι κάτι που χαρακτηρίζει το σύγχρονο μπάσκετ. Φαίνεται ότι είναι και "ευαγγέλιο" για τον Τζόρτζεβιτς, που χρησιμοποιεί κάτι αντίστοιχο και στην εθνική Σερβίας. Είδαμε στη μεγαλύτερη διάρκεια του φιλικού με τους Λάιονς να χρησιμοποιούνται ταυτόχρονα δύο γκαρντ: κατά κύριο λόγο δύο εκ των Καλάθη-Διαμαντίδη- Φελντέιν , ενώ έπαιξε σ' αυτό το ρόλο και ο νεαρός Λούντζης. Οπότε είναι λογικό ότι τα χέρια του "Σάλε" θα λυθούν όταν επιστρέψει και ο Παππάς και θα έχει ένα ικανοποιητικό rotation στις δύο αυτές θέσεις από τέσσερις ποιοτικούς και έμπειρους παίκτες.

Ο τρόπος που χρησιμοποιείται ο Φελντέιν:

Γενικά σε ότι αφορά το rotation οι Πάβλοβιτς-Γιάνκοβιτς μοιράστηκαν το χρόνο στο "3", οι Φώτσης-Χαραλαμπόπουλος στο "4" και η τριάδα των ψηλών (Ραντούλιτσα-Παπαγιάννης-Κούζμιτς) μοιράστηκε το χρόνο στο "5".

Χαρακτηριστικές φάσεις του Γιώργου Παπαγιάννη:

3) Ο αμυντικογενής Κούζμιτς

Τώρα που απουσιάζει ο Γκιστ ο Κούζμιτς έχει το ρόλο του "γρήγορου" ψηλού. Εκείνου που επιλέγεται για παράδειγμα από τον προπονητή του Παναθηναϊκού όταν τον ενδιαφέρει καταρχάς η pick-n-roll άμυνα. Είναι πιο γρήγορος και πιο φρέσκος από τον Ραντούλιτσα για αυτό και τον είδαμε να τελειώνει πχ τα δεκάλεπτα. Γενικότερα είχε πολύ καλή παρουσία στο φιλικό, κυρίως κάνοντας γρήγορο ρολάρισμα μετά το pick. Οι "πράσινοι" του έδωσαν και μπάλες στο post, αν και αυτό φαίνεται ότι δεν είναι το δυνατό του σημείο.

Οι καλές στιγμές του Κούζμιτς:

4) Επιθετικός προσανατολισμός

Αν θέλουμε να το γενικεύσουμε θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Παναθηναϊκός μοιάζει (ως χαρακτηριστικά όχι ως απόδοση) με την ομάδα του Ιβάνοβιτς και όχι με την ομάδα του Πεδουλάκη. Θέλει να παίξει πιο γρήγορα και χρησιμοποιεί μεγαλύτερα plays με περισσότερα screen. Είδαμε οπότε να πατάει το γκάζι κάθε φορά που είχε ευκαιρία.

Ο Παναθηναϊκός στο transition:

Από εκεί και πέρα υπήρχαν αρκετές επιθετικές επιλογές όπως παιχνίδια με screen μακριά από τη μπάλα για το "2" και το "3", pick-n-roll συνεργασίες για τους χειριστές, αλλά και post παιχνίδια για τον Ραντούλιτσα.

Τι έκανε ο Πάβλοβιτς στο φιλικό:

5) Ο παίκτης που έλειπε

Ο παίκτης που κάνει τη μεγαλύτερη διαφορά σε σχέση με πέρσι, αυτός που του έλειπε περισσότερο δηλαδή , είναι ο Νικ Καλάθης. Μια ακόμη βασική pick-n-roll απειλή δηλαδή, ένας εξαιρετικός δημιουργός που θα κουβαλήσει μεγάλο από αυτό το βάρος. Συν του ότι θα έχει παράλληλα και το ρόλο του stop defender, του παίκτη που θα μαρκάρει τον καλύτερο περιφερειακό των αντιπάλων. Ίσως αυτό να είναι και ένα από τα "μείον" του φετινού Παναθηναϊκού, ότι δεν διαθέτει δεύτερο αναλώσιμο τέτοιο παίκτη. Στο φιλικό για παράδειγμα είδαμε τον Φελντέιν να επιχειρεί κάτι τέτοιο (μαρκάροντας τον Πάργκο), χωρίς όμως να έχει την ίδια αποτελεσματικότητα.

6) Μια ομάδα με πολλούς πλέι-μέικερ

Αν συνυπολογίσουμε την παρουσία δύο δημιουργικών γκαρντ στην πεντάδα, τη συμμετοχή του Αντώνη Φώτση και τον καταλυτικό ρόλο του Μίροσλαβ Ραντούλιτσα τότε παίρνουμε ένα ιδιαίτερο δείγμα. Ο Παναθηναϊκός παρατάσσει μια ομάδα με πολύ καλούς πασέρ, κάτι που διευκολύνει πολύ τη διαδικασία του "διαβάσματος", την καλή κυκλοφορία και το αποτελεσματικό επιθετικό παιχνίδι. Ο Φώτσης είναι εξαιρετικός στο να βρει τον αμαρκάριστο συμπαίκτη όταν υποδέχεται τη μπάλα στην περιφέρεια, ενώ ο Ραντούλιτσα έχει επιδείξει μεγάλη ικανότητα στην πάσα. Είναι ένα ακόμη νέο στοιχείο στο παιχνίδι των "πρασίνων", καθώς ο Μπατίστα που πέρσι έπιανε ακόμη περισσότερες φορές τη μπάλα στην επίθεση, δεν διακρινόταν για αυτό στοιχείο στο παιχνίδι του.

Ο χαρισματικός πασέρ Ραντούλιτσα

7) Αμυντική προσέγγιση

Ακόμη το δείγμα είναι μικρό, οπότε θα πρέπει να περιμένουμε και άλλα παιχνίδια για να βγάλουμε τα συμπεράσματα για το πόσο αποτελεσματική είναι η άμυνα του Παναθηναϊκού. Εν αντιθέσει με την επίθεση που από την πρώτη στιγμή φαίνεται το τι θέλει να κάνει μια ομάδα. Θα πρέπει να σημειωθεί η διαφορετική αντιμετώπιση των pick-n-roll που γίνονται στα πλάγια του γηπέδου (ο περιφερειακός κόβει το κέντρο και ο ψηλός μένει μέσα), κάτι που δεν είδαμε πολλές φορές φέτος και οι διαφορετικές προσεγγίσεις στα κεντρικά pick-n-roll στο κέντρο.

Ο Κούζμιτς για παράδειγμα πολλές φορές έπαιζε πιο επιθετικά, ενώ στο τέλος των κατοχών και των δεκαλέπτων είδαμε και αλλαγές στα σκριν.