Ήταν μια βραδιά που δύσκολα θα ξεχαστεί . Για πολλούς και διάφορους λόγους. Από τη μια τα ρεκόρ ( οι 15 ασίστ του Σπανούλη και το ρεκόρ εύστοχων τριπόντων με 16 ) και από την άλλη η σπουδαία εμφάνιση, που αφενός επιβεβαιώνει την πολύ καλή κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Ολυμπιακός και από την άλλη δείχνει ότι αυτή η ομάδα μπορεί να πάρει τα αποτελέσματα που χρειάζονται και εκτός έδρας. Αυτό εξάλλου ήταν - σε σχέση με πέρσι - το στοίχημα.

Οι Πειραιώτες έβγαλαν ξανά υψηλό σκορ. Πέτυχαν 95 πόντους και όχι μόνο άντεξαν, αλλά επιβλήθηκαν σε ένα παιχνίδι με γρήγορο τέμπο και πολλές κατοχές. Και το κατάφεραν κυρίως χάρις σε ένα μεγάλο πλεονέκτημα: το βάθος τους. Αυτό ήταν επί σειρά ετών το όπλο του Ολυμπιακού. Ήταν το δυνατό του σημείο και τη χρονιά που έφτασε στον τελικό (2015). Ήταν κάτι που του έλειψε πέρσι, λόγω σχεδιασμού και τραυματισμών. Τώρα, όμως, είδαμε τον Ολυμπιακό που μπορεί ανά πάσα στιγμή να κυριαρχήσει, είτε παίζει με τους βασικούς, είτε με την λεγόμενη second unit.

Για παράδειγμα είδαμε σ' αυτό το παιχνίδι τον ασταμάτητο Βασίλη Σπανούλη με τις 15 ασίστ ως το 30' να κάθεται στον πάγκο και την ομάδα του όχι μόνο να μη χάνει την επαφή με το σκορ, αλλά να χτίζει και να ένα προβάδισμα που μοιάζει ασφαλείας. Να το δούμε και από την άλλη; Να μετρήσουμε δηλαδή τους διακριθέντες; Ο Σπανούλης; Ο Γκριν με το μεγάλο καλάθι που πέτυχε και την εν γένει ευστοχία του; Ο Παπανικολάου που έκανε το καλύτερο του φετινό ματς; Ο Μάντζαρης με τους 17 πόντους; Ο Παπαπέτρου που κάλυψε το κενό του Πρίντεζη στο 2ο ημίχρονο; Ή μήπως ήταν λιγότερο σημαντικός ο Κεμ Μπιρτς, ο οποίος στο κρίσιμο σημείο (90-87) έβγαλε τρεις άμυνες απέναντι (με αριθμητικό μειονέκτημα) στην καρδιά της ερυθρόλευκης ρακέτας;

Η πολυφωνία είναι το ένα στοιχείο. Ακόμη και στο ματς που ο Πρίντεζης μένει στο μηδέν. Το δεύτερο στοιχείο είναι η αυξημένη ταχύτητα που έχει πλέον στο παιχνίδι του. Παίζει με περισσότερες κατοχές. Αν και σ' αυτό το ματς αυτό που ουσιαστικά οδήγησε το παιχνίδι σε υψηλό σκορ ήταν τα ασυνήθιστα ψηλά ποσοστά των δύο ομάδων. Τόσο η Μπασκόνια, όσο και ο Ολυμπιακός εκτέλεσαν πάνω από 50% στα σουτ εντός παιδιάς! Πολύ υψηλό νούμερο.

Και είναι λάθος να κρίνουμε την άμυνα μιας ομάδας από το παθητικό. Αν θέλουμε να βλέπουμε το παιχνίδι στην πραγματική του διάσταση θα πρέπει να εξετάζουμε τους πόντους ανά κατοχή, γιατί παίζει ρόλο ο ρυθμός. Στην προκειμένη περίπτωση δεν είχαμε δύο άμυνες που δεν λειτουργούσαν ,αλλά ένα γρήγορο ματς με δύο επιθέσεις που έβγαζαν φωτιές.

Spanoulis did it again

Στο παιχνίδι με την Εφές είχε γραφτεί το ίδιο . Ο Σπανούλης είχε ξεκινήσει τόσο εντυπωσιακά το παιχνίδι που είχε σκοράρει ή είχε δημιουργήσει το 84% των πόντων της ομάδας του στο πρώτο δεκάλεπτο. Τώρα βελτίωσε ακόμη περισσότερο την επίδοση του. Απέναντι στους Βάσκους οι 20 από τους 22 πόντους του Ολυμπιακού ήρθαν από δικά του χέρια, όπερ σημαίνει 90%!!
Μια απίστευτη επίδοση. Όσο απίστευτο είναι και το νούμερ των 15 ασίστ, που του έδωσαν παράλληλα την ευκαιρία να περάσει στη δεύτερη θέση της λίστας των κορυφαίων σε τελικές πάσες στην ιστορία της διοργάνωσης.

Άλλαξαν οι γύρω όχι ο ίδιος

Στα τελευταία τρία ευρωπαϊκά παιχνίδια (που είναι και όλα νικηφόρα) ο Σπανούλης έχει 7.3 ασίστ ανά παιχνίδι. Με την Μπασκόνια και την Εφές (απέναντι δηλαδή στον πρώην προπονητή της Μπασκόνια) ο μέσος όρος του είναι 12. Πέρσι όλη τη σεζόν είχε 5.2.

Η αλλαγή δεν έχει να κάνει με τον ίδιο τον Σπανούλη, αλλά περισσότερο με την συνολική ομαδική λειτουργία. Είναι κάτι που είχε γραφτεί πολλές φορές. Βλέποντας για παράδειγμα τις κακές του επιδόσεις το βάρος της ευθύνης έπεφτε στον βασικό δημιουργό. Αν και επί της ουσίας ο Σπανούλης δεν έπαιζε καλά, επειδή η ομάδα είχε φύγει από την pick-n-roll λογική της, αυτή που την είχε οδηγήσει τα προηγούμενα χρόνια στην επιτυχία. Δεν υπήρχαν δηλαδή οι κατάλληληλοι συμπαραστάτες, ή τέλος πάντων δεν ήταν σε καλή κατάσταση, για να δημιουργήσαν τις κατάλληλες συνθήκες. Η pick-n-roll επίθεση πέρα από τον δημιουργό, χρειάζεται ψηλούς να ρολάρουν γρήγορα στο καλάθι (τους έχει ο Ολυμπιακός) και παίκτες που να μπορούν να εκτελέσουν από μακριά, ανοίγοντας έτσι το γήπεδο.

Πέρσι ο Ολυμπιακός απέκτησε παίκτες που είτε δεν σούταραν καλά (Στρόμπερι), είτε δεν είχαν το σουτ ως χαρακτηριστικό του παιχνιδιού τους (Τζόνσον-Όντομ και Χάκετ). Την ίδια στιγμή είχαν αποχωρήσει τρεις καλοί σουτέρ (Ντάρντεν, Σλούκας και Πέτγουεϊ), που δεν αντικαταστάθηκαν, ενώ ο καλύτερος spot shooter της ομάδας (Λοτζέσκι) αντιμετώπισε πολλά προβλήματα. Οπότε ήταν αναμενόμενο όλες οι ομάδες να "πέσουν" πάνω στον Σπανούλη, θεωρώνοντας ότι αν τον αναγκάσουν να δώσει τη μπάλα, τότε δεν κινδυνεύουν. Ο Ολυμπιακός είχε γίνει προβλέψιμος. Ήταν επικίνδυνος μόνο με τις εμπνεύσεις του Σπανούλη, το ένας-ένας του Πρίντεζη και τους πόντους που θα έβγαζε από την άμυνα του. Τώρα, όμως, είναι μια εντελώς διαφορετική ομάδα.

Πέρσι, λοιπόν, για τις 5.2 ασίστ του Σπανούλη παίζει μεγάλο ρόλο το ποσοστό που είχαν στα σουτ οι Χάκετ, Μάντζαρης, Τζόνσον-Όντομ, Λοτζέσκι, Μάντζαρης, Παπανικολάου και Στρόμπερι, που είχαν 37%, αλλά με μόλις 4 εύστοχα τρίποντα το παιχνίδι.

Στα τρία τελευταία ευρωπαϊκά παιχνίδια του Ολυμπιακού, που έχει σκοράρει 90, 91 και 95 πόντους (σημειώνοντας ενδιάμεσα 88 με τον Παναθηναϊκό και 95 με τη Λευκάδα) τα ποσοστά των περιφερειακών είναι πολύ υψηλότερα. Συγκεκριμένα οι Χάκετ, Μάντζαρης, Γκριν, Λοτζέσκι και Παπανικολάου σουτάρουν με 48%, ευστοχώντας σε 8.3 εύστοχα ανά παιχνίδι. Τα διπλάσια δηλαδή σε σχέση με την περσινή χρονιά!
Αυτή ως τώρα είναι η μεγάλη διαφορά, που επιβεβαιώνει ότι το μπάσκετ είναι μια αλυσίδα, που δεν μπορεί να διαχωριστεί η επίθεση από την άμυνα, αλλά και η δημιουργία από την εκτέλεση.