Ο Παναθηναϊκός κατάφερε, λοιπόν, να διώξει απο πάνω του τα σύννεφα του αποκλεισμού από τη συνέχεια της διοργάνωσης. Πλέον χρειάζεται μια νίκη για να εξασφαλίσει την συμμετοχή του στο Top-16, αποτέλεσμα που μπορεί να το βρει είτε στα εντός έδρας παιχνίδια με την Μπαρτσελόνα και τη Ζιελόνα Γκόρα, είτε στην εκτός έδρας αναμέτρησης με την πιθανώς αδιάφορη Ζαλγκίρις Κάουνας την τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου.

Δεν θα γινόταν τίποτα από αυτά χωρίς (την πρώτη φετινή) νίκη μακριά από το ΟΑΚΑ. Που είναι και το ζητούμενο για κάθε ομάδα που έχει φιλοδοξίες. Από την άλλη, όμως, παραδοσιακά ο δρόμος για να κερδίσεις στο... δρόμο είναι αυτός που απαιτεί σκληράδα. Σωματική και πνευματική. Στοιχείο που έλειπε και επί ημερών Ιβάνοβιτς από τα χαρακτηριστικά της ομάδας. Στοιχείο που έδειξε κατά διαστήματα σ' αυτό το παιχνίδι η ομάδα του Τζόρτζεβιτς.

Η φετινή διοργάνωση είναι ακόμη πιο δύσκολη, διότι η ψαλίδα έχει κλείσει για τα καλά. Η Ρεάλ είναι τελευταία στον όμιλο της. Η Μακάμπι θα μείνει εκτός. Οι δύο τελευταίοι πρωταθλητές, δηλαδή, βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Και αυτό λέει πολλά.

Ο Παναθηναϊκός για να "γλιτώσει" όμως τα χειρότερα χρειάστηκε να πάρει μια μεγάλη νίκη στη Σμύρνη, σε ένα δύσκολο παιχνίδι, απέναντι σε μια δύσκολη ομάδα, σε μια δύσκολη έδρα. Η Καρσίγιακα μπορεί να μην έχει εντυπωσιάσει τη φετινή χρονιά (σε σχέση με πέρσι τουλάχιστον) τόσο στο τουρκικό πρωτάθλημα, όσο και στη Euroleague, ωστόσο, είναι ένας αντίπαλος που βάζει πολλά προβλήματα. Κι αυτό γιατί συνηθίζει να κάνει το παιχνίδι άνω-κάτω. Στέλνει συνεχώς δεύτερο παίκτη στη μπάλα (σε pick-n-roll, post-up ακόμη και με το παραδοσιακό της zone-press), κάνει συνέχεια περιστροφές, προκαλεί το λάθος και δίνει στο παιχνίδι έναν τρελό ρυθμό.

Έτσι έγινε και απέναντι με τον Παναθηναϊκό. Οι "πράσινοι" ξεκίνησαν το παιχνίδι με τον ιδανικό τρόπο, βάζοντας ακόμη μεγαλύτερη πίεση στην τουρκική ομάδα, για την οποία το συγκεκριμένο ματς ήταν "περισσότερο" τελικός, αν υπάρχει αυτή η έκφραση ως μονάδα μέτρησης της σημασίας ενός αγώνα. Και είδαμε τα αποτελέσματα. Οι παίκτες του Οφούκ Σαρίτσα έκαναν τη μια βιαστική επιλογή μετά την άλλη, είχαν τραγικά ποσοστά και έχαναν ακόμη και καρφώματα!

Χρειάστηκε να περάσουν τέσσερα δεκάλεπτα για να ισορροπήσουν το παιχνίδι και να γίνουν απειλητικοί. Στην προσπάθεια του να αποκρούσει την αντεπίθεση των Τούρκων ο Παναθηναϊκός έκανε το σωστό. Μπορεί να υπέπεσε σε αρκετά λάθη (είχε 13 στο πρώτο ημίχρονο), αλλά κατάφερε να ισορροπήσει το παιχνίδι των κατοχών κυριαρχώντας στα ριμπάουντ, έβαλε μεγάλα σουτ και απέφυγε τη διαδικασία του να μπει σε έναν τρελό ρυθμό, αποκλειστικά με περιφερειακό παιχνίδι και μακρινές προσπάθειες. Προσπάθησε αντίθετα να βάλει τη μπάλα μέσα και επιχείρησε να τιμωρήσει τις φάσεις (2vs1, 3vs2) σκοράροντας από κοντά, έστω κι αν το πλήρωσε αυτό σε ορισμένες φάσεις με φθηνά λάθη.

Όταν χρειάστηκε έβαλε και τα μεγάλα σουτ. Ακόμη και από τα 8 μέτρα. Ακόμη και λίγο πριν ηχήσει η κόρνα των 24''. Το έκανε ο Φώτσης, το έκανε ο Φελντέιν, το έκανε στο τέλος ο Καλάθης. Ο διεθνής γκαρντ συνεχίζει μετά τον τραυματισμό του στο δάχτυλο να είναι μακριά από τον καλό του εαυτό. Ειδικά σ' αυτό το παιχνίδι φάνηκε να χάνει τη συγκέντρωση του, μετά το επεισόδιο που είχε και με την κερκίδα. Ο Καλάθης αναλώνεται πολύ στο αμυντικό κομμάτι λόγω της παρουσίας μόνο τριών γκαρντ στο rotation του "τριφυλλιού" και φαίνεται να μην έχει αντίστοιχη φρεσκάδα στην επίθεση. Κάτι που "μεγεθύνεται" όταν και ο Διαμαντίδης δεν είναι σε σούπερ κατάσταση.

Το καλό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι βρέθηκε σε εξαιρετική ημέρα ο τρίτος γκαρντ, ο Τζέιμς Φελντέιν, που αποδείχτηκε ο φύλακας-άγγελος της ομάδας, μαζί με τον συνήθη ύποπτο, Τζέιμς Γκιστ. Ο Αμερικανός φόργουορντ ήταν και πάλι παντού. Πήρε ριμπάουντ, έβαλε κρίσιμο σουτ, έβαλε το σώμα του για να κλείσει διαδρόμους. Αποδείχτηκε ακόμη μια φόρα ότι αυτός αποτελεί ουσιαστικά τη ραχοκοκκαλιά της άμυνας του "τριφυλλιού". Για αυτό και στο τέλος του αγώνα ο Σάσα Τζόρτζεβιτς τον επιστράτευσε στη θέση "5", για να λύσει το αμυντικό πρόβλημα που δημιουργείται λόγω της παρουσίας του Μίροσλαβ Ραντούλιτσα. Δεν είναι τυχαίο - και έχει αναφερθεί ξανά αυτό - ότι σ' αυτόν τον Παναθηναϊκό ο Τζέιμς Γκιστ φαίνεται να είναι το ίδιο πολύτιμος με τον Διαμαντίδη. Είναι ο παίκτης που του δίνει ενέργεια, του δίνει σκληράδα. Είναι το στοιχείο που του λείπει. Οι "πράσινοι" πρέπει να πατήσουν πιο δυνατά το κουμπί που να ανάψει την ταμπέλα "Beast mode on", διότι ως τώρα η μόνη που φωτίζει είναι το "Gist mode on".

Γενικότερα ο Παναθηναϊκός από την αρχή της χρονιάς έχει ένα καλό αμυντικό πρόσωπο. Παίζει καλή άμυνα στη μπάλα με τους Καλάθη-Φελντέιν-Διαμαντίδη, έχει μεγάλα κορμιά στους φόργουορντ και ουσιαστικά η αχίλλειος πτέρνα του είναι η άμυνα στο "5", κυρίως αυτή του Ραντούλιτσα που αποτελεί σταθερό στόχο των ομάδων. Ενδεχομένως αν λύσει κι αυτό, τότε να ανέβει ένα ακόμη επίπεδο τόσο αμυντικά, όσο και συνολικά.

Φαίνεται ότι αυτός είναι ο δρόμος για να βελτιωθεί η ομάδα. Ο ένας από τους δύο, διότι ο άλλος έχει διαγνωσθεί εδώ και καιρό και έχει να κάνει με την ενίσχυση στα γκαρντ. Οι "πράσινοι" ψάχνουν την αγορά για να βρουν παίκτη και θα αποκτήσουν κάποιον αν βρεθεί κάτι αξιόλογο στα οικονομικά τους δεδομένα, με την αναζήτηση να διαρκεί όσο διάστημα θα είναι ανέτοιμος ο Νίκος Παππάς. Διότι όταν ο Έλληνας γκαρντ επιστρέψει στις επάλξεις στο 100%, τότε το πρόβλημα θα λυθεί εκ των έσω.

Έχοντας μπει στη διαδικασία αναζήτησης παίκτη ουσιαστικά οι "πράσινοι" παραδέχονται και φωναχτά την ανάγκη ενίσχυσης. Έτσι θα ανέβει επίπεδο και θα ξεφύγει από αυτό που βρίσκεται μετά από εφτά αγωνιστικές: στο να είναι μια ομάδα που παλεύει για την πρόκριση στο Top-16. Αυτό λέει πολλά, μπορεί να μη λέει και τίποτα. Διότι και ο Ολυμπιακός το 2012 βρισκόταν στην ίδια κατηγορία, παίρνοντας αισθμαίνοντας την πρόκριση στους "16". Μέχρι να κάνει δύο προσθήκες και δύο εσωτερικές αλλαγές και μεταμορφωθεί όχι απλά σε μια ομάδα φάιναλ-φορ, αλλά και σε πρωταθλητή.