Για να πανηγυρίσεις διπλό, χρειάζεται συγκέντρωση, υπομονή και βοήθεια από όλους. Διαγράψτε το τελευταίο, ως προς αυτά που απήλαυσε στο Τελ Αβίβ ο Παναθηναϊκός. Όσο για τα άλλα δυο, υπήρξαν, αλλά όχι από την αρχή έως το τέλος. Πού καταλήγουμε; Στο ότι μια χαρά φάση ήταν που οι "πράσινοι" κράτησαν το πάνω χέρι (το -3 του 73-70 δεν... νικά το +7 του ματς στο ΟΑΚΑ), σε περίπτωση που τερματίσουν παρέα με τη Μακάμπι.

Όταν παίζεις με τους Ισραηλινούς και δη στην έδρα τους, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να βγάλεις όση ενέργεια έχεις. Και να προσέχεις την κάθε μπάλα. Ο Παναθηναϊκός είχε πρόβλημα στο να αμυνθεί στη γρήγορη επίθεση των πρωταθλητών, μαζί και στις τάχιστες εκτελέσεις. Οι παίκτες του Γκούντες είχαν δύναμη, αλλά κάποιες φορές ήταν... ασυγκράτητοι και έκαναν λάθη. Λάθη όμως, έκαναν και οι "πράσινοι", με κυριότερο ότι δεν σταμάτησαν σε κανένα σημείο του πρώτου μισού να "δίνουν" αιφνιδιασμούς. Η άμυνα στο transition ήταν η χειρότερη δυνατή, ενώ οι επιλογές στην άλλη άκρη δεν ήταν καλύτερες. Ο Ιβάνοβιτς χρησιμοποίησε ό,τι είχε και δεν είχε στο "5" (Μπατίστα, Μαυροκεφαλίδης -δέχθηκε δυο τάπες στην ίδια φάση και αποχώρησε-, Λαβάλ και Γκιστ), για να γίνει ξεκάθαρο ότι αν υπήρχε μια λύση, ήταν να πάει η μπάλα κοντά στο καλάθι. Άρα, ήταν ζωτικής σημασίας μια καλύτερη παρουσία του Μπατίστα. Ο Μαυροβούνιος κόουτς εν τω μεταξύ, δοκίμασε ό,τι είχε και στον "άσο", για να φανεί αυτός που... δεν είχε ( ο Νέλσον, ο οποίος έμεινε στην Αθήνα και θα μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο, στην άμυνα πάνω στην μπάλα). Αυτή όμως, ήταν η πραγματικότητα και βάσει αυτής έπρεπε να πορευτούν.

Μετά το -11 του πρώτου ημιχρόνου, έγινε ξεκάθαρο ότι αφενός ο ΠΑΟ θα έπρεπε να σταματήσει να "δίνει" αιφνιδιασμούς, αφετέρου πως θα ήταν χρήσιμο να πατά και στη ρακέτα (και γιατί είχε 4/18 τριπ. στο πρώτο εικοσάλεπτο, αλλά και επειδή... έτσι είναι το παιχνίδι). Επίσης, θα ήταν μια καλή περίπτωση να υποχρεώσουν οι "πράσινοι" τη Μακάμπι να σκεφτεί. Να της "κόψουν" το ένστικτο και να την κάνουν να δουλέψει για τους πόντους της. Χαρακτηριστικά, το 50-46 (27.10'') ήταν ο πρώτος αιφνιδιασμός της, στην τρίτη πράξη.

Η πρώτη αλλαγή που εμφάνισε ο Παναθηναϊκός σε αυτό το διάστημα, ήταν η υπομονή που απέκτησε στην επίθεση. Δούλεψε για το σωστό σουτ και έτσι βρέθηκε πολλάκις στο -2, με τελευταία φορά το 54-52, στο 29.40'' (με μεγάλα plays του Παππά στο φινάλε της περιόδου). Φυσικά, ήταν πιο εύστοχοι (είχαν 3/7 διπ. και 5/9 τριπ.), όπως ήταν και προσεχτικοί (έκαναν μόνο 1 λάθος).

Αυτό το "προσεχτικοί" άλλαξε στην εκκίνηση της τελευταίας πράξης, των 5 λαθών για τον ΠΑΟ. Διαφορετικά, ενδεχομένως να είχε καταφέρει να πάρει το προβάδισμα, με το οποίο φλέρταρε έως το 37.20'' (68-65). Βέβαια, ήταν και αυτά τα 8 επιθετικά ριμπάουντ που κατέβασαν οι γηπεδούχοι στην τέταρτη περίοδο (14 στο σύνολο)... που δεν βοήθησαν την κατάσταση, με το εν κατακλείδι να είναι πως αν οι Μπατίστα (2π., 6 ριμπ. σε 15.35''), Μαυροκεφαλίδης (0 π., 3 ριμπ., σε 1.26'') και Λαβάλ (3-1 ριμπ. σε 4.04'') έδιναν κάτι περισσότερο και δεν άφηναν τον Γκιστ να βγάλει... δυο φίδια (γιατί σε τόσες θέσεις έπαιξε) από την τρύπα, ίσως το δεύτερο "διπλό" στο ΤΟΡ16 να ήταν γεγονός. Αλλά με αυτά τα δεδομένα, ήταν αδύνατο. Στα θετικά ανήκουν η ενέργεια που "έβγαλε" και μετέδωσε ο Παππάς (η απουσία του από τα τελευταία λεπτά, είχε να κάνει με την άμυνα -μάλλον), αλλά και η μια επιπλέον εμπειρία του Γιάνκοβιτς που ομολογουμένως θα μπορούσε να τη διαχειριστεί καλύτερα (στο φινάλε), ωστόσο από στιγμές σαν και αυτές μόνο να μάθει έχει.