Για μία ακόμη βραδιά, ο Παναθηναϊκός ξεπέρασε τα όρια του. Συνέχισε να... βγάζει το κεφάλι από το ταβάνι και να διεκδικεί νέα δεδομένα. Αυτό που αποδείχθηκε ήταν ότι όσα έχει, δεν είναι αρκετά για να ξεχωρίσει στην ελίτ των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Από την άλλη βέβαια, θα μπορούσαν όλα να είναι διαφορετικά, αν έμπαινε ένα τρίποντο, αν ο Διαμαντίδης έβρισκε ρυθμό στην επίθεση. Αλλά με αν και αν δεν γίνεται δουλίτσα, σωστά;

Οι "πράσινοι" είδαν τον Μπατίστα να μην μπορεί να είναι η λύση (είτε γιατί δεν τον άφηνε ο Μπράιαντ, είτε γιατί έχανε λέι απ), τον είδαν να γίνεται και ο ηγέτης, όπως είδαν την επίθεση τους να διαπρέπει όταν ήταν γρήγορη -δεδομένου ότι η Μπάγερν δεν είναι και η πιο γρήγορη ομάδα του πλανήτη. Είδαν την άμυνα να τους προδίδει (και δη μέσα στη ρακέτα), όπως και την είδαν να περιορίζει τους αντίπαλους ψηλούς. Γενικά, δεν μπορείτε να πείτε πως υπήρχε ισορροπία ή σταθερότητα. Αλλά και έτσι, έμειναν κοντά στη νίκη έως το τέλος.

Οι παίκτες του Ιβάνοβιτς φάνηκαν να 'χουν αυτοπεποίθηση στα σουτ (και δη στην τρίτη περίοδο), με τον Διαμαντίδη να μοιράζει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο το παιχνίδι. Τι δεν είχε κάνει; Δεν είχε σκοράρει. Όλα όμως, έδειχναν πως δικά του σουτ μπορούσαν να ελέγξουν το παιχνίδι, να κρίνουν το αποτέλεσμα. Όπερ και εγένετο. Όχι όμως, κατά τρόπο που θα ήθελε ο ΠΑΟ.

Στην τελευταία πράξη, οι πρωταθλητές Ελλάδος στερήθηκαν φρεσκάδας. Δεν είχαν τη δυνατότητα να σταματήσουν τους αντιπάλους τους και σιγά σιγά έχαναν και την αυτοπεποίθηση τους. Ο Στίματς που αν μη τι άλλο ξέρει να παίζει βρώμικα, "σκότωσε" τον Ράιτ, ο οποίος στο διάστημα που βρέθηκε μαζί με τον Γκιστ στο παρκέ, ήταν επιζήμιος. Γιατί δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί αυτό που ζούσε (δεν έχει φτάσει ακόμα σε εκείνο το σημείο). Η άμυνα θα μπορούσε να είναι η λύση. Δεν ήταν όμως, ενδεχόμενο για τους παίκτες που είχαν ήδη υπερβεί εαυτούς.

Όπως κυλούσαν τα λεπτά, η κούραση γινόταν μεγαλύτερη και η ποιότητα λιγότερη. Ο Αντόν Γκαβέλ πήρε το θέμα πάνω του και με διεισδύσεις (και τον Μπατίστα να μην προστατεύει... το χώρο του -δεν ήταν βέβαια, ο μόνος, ενώ θα μπορούσε να 'χει χρησιμοποιηθεί ο Γκιστ στο "5", κάτι που 'χει γίνει στο παρελθόν πολλάκις) έδινε διαδοχικές λύσεις στους Γερμανούς, πριν προστεθεί ο Τζέντοβιτς. Ο Βόσνιος φημίζεται για τις διεισδύσεις, άπαξ και "βρήκε" ψυχολογία, έβαλε και τα σουτ που συνήθως του τα δίνουν οι αντίπαλοι... χάρισμα (τα ρισκάρουν, διότι δεν είναι και γνωστός ως ο εύστοχος της παρέας). Τη συνέχεια, την ανέλαβε ο Σαβάνοβιτς, ο οποίος έγραψε και τον επίλογο, με τρόπο που σίγουρα είχε χρόνια να ζήσει. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα κρατήσει το DVD του ματς, διότι δεν ήταν... κάπου εδώ κοντά η τελευταία φορά που είχε σε ματς και δη στη Euroleague 20π., με 2/3 διπ., 5/7 τριπ., 1/2 βολές, συν 6 ριμπ. Πολλώ δε κάποιο που να 'χει σκοράρει το καλάθι που κρίνει αποτέλεσμα.

Ενδεχομένως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, αν ένας εκ των Διαμαντίδη ή Μπλουμς έβρισκαν στόχο στο φινάλε. Δεν βρήκαν. Και είπαμε: με αν και αν δεν γίνεται δουλίτσα. Επί της ουσίας, ο Παναθηναϊκός δεν είχε κουράγια (το μικρό rotation ήταν εξαντλημένο), δεν είχε υπομονή την ώρα της κρίσης, πλήρωσε τα λάθη του και βρέθηκε στο 1-1. Την ίδια ώρα, η Μπάγερν είχε σκυλιάσει, αφοσιώθηκε στην άμυνα, είχε αυτοσυγκέντρωση και έτσι είχε και τον τρόπο να φτάσει στη νίκη. Δηλαδή, έπαιξε όπως συνήθως παίζουν οι "πράσινοι" και φτάνουν στις επιτυχίες. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως εκείνοι βρίσκονται ακόμα σε φάση ανοικοδόμησης και ο καιρός μόνο φίλος τους μπορεί να αποδειχθεί. Το θέμα είναι ποιο μπορεί να είναι το όριο αυτών που διαθέτει και αυτό είναι κάτι που μένει να το δούμε στο παρκέ.

Ο ΠΑΟ τώρα έχει την ευκαιρία να επιστρέψει στις νίκες εναντίον της Φενέρμπαχτσε, στο ΟΑΚΑ. Σίγουρα θα χρειαστεί μεγαλύτερη διάρκεια στην άμυνα και (πάλι) το 120% από όλους. Μηδενός εξαιρουμένου. Γιατί για να γίνει η υπέρβαση, χρειάζονται όλοι. Έτσι όπως είναι τα πράγματα, ένας να λείπει, η δουλειά δύσκολα μπορεί να γίνει.