Θαύμα, θαύμα; Όχι δα. Γιατί όσο και αν αλλάζει ο Παναθηναϊκός, τελικά αποδεικνύεται πως... επί της ουσίας δεν αλλάζει την τεχνογνωσία. Δεν αλλάζει την ουσία. Και δεν αλλάζει το μέταλλο. Τον είχαν όλοι ξεγραμμένο (με πρώτους και καλύτερους τους Ρώσους) και τι έκανε; Ό,τι πάντα. Αντέδρασε και απάντησε. Και μην ακούσω κουβέντα για τα τρίποντα, έτσι ( έγινε κάτοχος του ρεκόρ ); Όπως δεν άκουσα τις παρελθόντες ημέρες. Καλώς ή κακώς (προφανέστατα καλώς) τα τρίποντα είναι μέρος του αγώνα. Και ήταν ξεκάθαρο πως οι "πράσινοι" θα ζήσουν ή θα πεθάνουν από αυτά. Έζησαν και εξαιτίας αυτών. Γιατί αν δεν κατέθεταν και την τελευταία ικμάδα ενέργειας, θέλησης και πάθος, τα τρίποντα επ ουδενί θα φτουρούσαν.

Ο τρόπος που κοίταξε ο Διαμαντίδης τον Μπατίστα, στο πρώτο χαμένο λέι απ (στο 2.22) ήταν ενδεικτικός του τι διακυβευόταν για τον Παναθηναϊκό (τα πάντα). Και λάθος, ως αντίδραση. Ο Χαραλαμπόπουλος ήταν ο μόνος που ήταν πλήρως επικεντρωμένος στη δουλειά του. Πάλευε για κάθε μπάλα και έδινε ό,τι είχε στην άμυνα. Η ΤΣΣΚΑ είχε αποφασίσει να δίνει τα σουτ στον Γιάνκοβιτς, εκείνος τα έπαιρνε, δίχως όμως, επιτυχία πριν το 10-14 στο 7.29'' (είχε 1/4 και 0/1 διπ.), ενώ ο Κιριλένκο έκανε κάτι στο οποίο είναι... μανούλα. Κρυβόταν κοντά στην baseline και εκεί που τον ξεχνούσαν, εκείνος εμφανιζόταν για να καρφώσει. Έως το 7-14 (7.08), είχε 6 πόντους με αυτό το σύστημα -ή έπειτα από δικό του ριμπάουντ-. Ήταν και ο ηγέτης του 11-20. Και μετά;

Μετά οι "πράσινοι" πέταξαν τα βιβλία με τις τακτικές. Μετά, έβγαλαν τη ψυχή τους. Άρχισαν να είναι πιο επιθετικοί, πιο ενεργητικοί και πιο επίπονοι. Όχι. Δεν σταμάτησαν να ακούν τον Ιβάνοβιτς (παρεμπιπτόντως, τελικά είναι καλός ή κακός; Άσχετος ή γνώστης; Σήμερα φεύγει ή μένει;). Τουναντίον, επιστράτευσαν ό,τι αυτός δημιούργησε ως μυική δύναμη. Γιατί το μυαλό μπορεί να ξεχνά. Το σώμα όμως, όχι. Άρχισαν να "ανοίγονται" στο παρκέ, να πηγαίνουν στο "ένας με έναν", ώστε να αναγκάσουν τους Ρώσους να τους κυνηγήσουν, να τους "χαλάσουν" το σετ παιχνίδι. Σε όλα αυτά, πρόσθεσαν και το τρίποντο, πολλώ δε όταν διαπίστωσαν πως κάθε απόπειρα να ταΐσουν τον Μπατίστα πήγαινε χαμένη (συνήθως, τον "έκοβαν"). Στο μεσοδιάστημα, τακτοποίησαν και τον Κιριλένκο, άλλαξαν τα match up (στέλνοντας τον Γιάνκοβιτς στον Βορόντσεβιτς και τον Γκιστ στον ΑΚ47) και σιγά σιγά η ΤΣΣΚΑ άρχισε να χάνει την πειθαρχία της (το οργανόγραμμα) και ξεκίνησε να άγχεται. Είχε ωστόσο, το επιθετικό ριμπάουντ να την κρατά στο παιχνίδι.

Με τα πόιντ γκαρντ να μη ζουν και την καλύτερη μέρα τους, ο Ιτούδης χρησιμοποίησε τους πιο έμπειρους που είχε, τους βετεράνους, την "παλιοσειρά" των Χριάπα, Κιριλένκο και Κάουν, αλλά ουσιαστική αλλαγή δεν είδε. Πήγε να τη δει από τον Ουίμς. Και θα σας εξηγήσουμε ευθύς αμέσως γιατί. Οι "πράσινοι" έπαιζαν στο τέλος και οι πέντε επιθετικά (δεν υπήρχε ο σέντερ κάτω από το καλάθι, είχαν απλωθεί οι πάντες), με τους Γιάνκοβιτς, Φώτση και Παππά να απομακρύνουν την παρέα τους από το χείλος του γκρεμού, κάθε φορά που πλησίαζε απειλητικά. Αυτό το... άπλωμα ωστόσο (το ότι δεν ήταν ο σέντερ κάτω από το καλάθι), είχε ως συνέχεια να κάνει 16 τα τρίποντα του, με το τεράστιο (υπό την όποια έννοια) σουτ του Παππά, στα 43'' (80-75), χάριν του οποίου έβαψε πράσινο το σχετικό ρεκόρ (βλ. περισσότερα τρίποντα σε ματς της Euroleague), αλλά ο Ουίμς είχε βρει το χώρο να κάνει πάρτι. Του τύπου των 20 πόντων στην τέταρτη πράξη, έως το 80-77 (39.32). Παρεμπιπτόντως, είχε μόλις 1 πόντο έως το 30'.

Οι "πράσινοι" έχασαν ένα πολύ σημαντικό ριμπάουντ, που έγινε τρίποντο του Τεόντοσιτς και η διαφορά "κόπηκε" στον πόντο (84-83), ενώ έμεναν 9''. Έξυπνα, οι γηπεδούχοι έστειλαν την μπάλα στα χέρια του Διαμαντίδη για να πάει στη γραμμή. Εκείνος ωστόσο, έχασε μία προσπάθεια. Ούτε αυτό όμως, στοίχισε. Όπως δεν στοίχισε η χαμένη βολή του Παππά, στα 3'' (επί τούτου, για να κυλήσει το χρονόμετρο) και για αυτό ο ΠΑΟ πρέπει να ευχαριστεί τον Τεόντοσιτς, ο οποίος έκανε λάθος πάσα στην τελευταία επίθεση -δεν βρήκε ποτέ τον Ουίμς- και κάπως έτσι, όλα τελείωσαν, όπως έπρεπε να τελειώσουν. Όπως άξιζε στην προσπάθεια του Παναθηναϊκού.