Ο Νίκος Παππάς πήρε κρίσιμα σουτ. Και ευστόχησε. Έδωσε ασίστ, έπαιξε και δυο άμυνες. Ενόσω συνέβαιναν αυτά, ο Αργύρης Πεδουλάκης ζητούσε από τους υπολοίπους να τον βοηθήσουν. Να παίξουν και για αυτόν. Τον χρησιμοποίησε δε, ως αλλαγή του Καλάθη. Άρα, ως το νέο “μυαλό” -εν τη απουσία του Τζέιμς. Μένει να δούμε, αν ο προπονητής του Παναθηναϊκού έχει κάνει τη σωστή επιλογή. Αλλά θα μου πεις, αν δεν δείξει και φέτος (στα 26 του) συνέπεια ο Παππάς, πότε θα δείξει;

Nα σου πω κάτι; Ήταν το πρώτο ματς. Να σου πω και κάτι άλλο; Όταν έχεις “βγάλει” προετοιμασία και φιλικά με συγκεκριμένο δίδυμο στα γκαρντ -και άρα συγκεκριμένο πλάνο και προσανατολισμό- και ξαφνικά έχεις διαθέσιμο μόνο τον έναν, προφανώς και θα προκύψει πρόβλημα. Μια γενικότερη δυσλειτουργία. Αυτή που είδες στην πρεμιέρα με τη Ζάλγκιρις.

Ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε να 'χει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του ως προς το πώς θα αναπτύξει τις επιθέσεις του, δεν διευκόλυνε τη ζωή του παίζοντας άμυνα, ώστε να κλέψει και να τρέξει και μπήκε στο ρυθμό που ήθελε η Ζάλγκιρις. Του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και τον δυο γκαρντ από την αρχή έως και λίγα λεπτά πριν το τέλος και της επιλογής να “τρώει” το χρόνο και να δοκιμάζει ό,τι ήταν να δοκιμάσει στα 2-3 τελευταία δευτερόλεπτα -ώστε να 'χει κουραστεί ο αντίπαλος.

Ο Σάρας ήθελε να υπνωτίσει τους γηπεδούχους και εν πολλοίς τα κατάφερε. Βέβαια, οι γηπεδούχοι είχαν και από μόνοι τους μια υπνηλία, αν κρίνουμε από την απώλεια των ριμπάουντ (οι Λιθουανοί έπαιρναν σαν... στραγάλια τα επιθετικά) και την ανισορροπία στα σουτ (για αρκετή ώρα είχαν επιχειρήσει περισσότερα τρίποντα από δίποντα). Στο σετ παιχνίδι, όταν ήταν ο Μπουρούσης στο παρκέ, η επιλογή ήταν ή εκείνος ή το τρίποντο. Όταν δεν ήταν... έμενε το τρίποντο. Και έτσι δεν γινόταν δουλειά -δεδομένης και της αστοχίας.

Οι Φώτσης και Φελντέιν φρόντισαν, ώστε να μη διασυρθεί η παρέα τους από το ποσοστό που είχε στο τρίποντο στο πρώτο ημίχρονο. Μετά ανέλαβε ο Παππάς. Αλλά αν δεν ήταν ο Σίνγκλετον να πετάγεται να μαζέψει κάθε μπάλα που ήταν προς διεκδίκηση, προφανώς και ο παίκτης που επέλεξε να επενδύσει πάνω του ο Πεδουλάκης (για “μυαλό” του ΠΑΟ -πίσω από τον Καλάθη- και σκόρερ, με τον ρεπόρτερ της συνδρομητικής να ενημερώνει πως ζήτησε οσάκις να ζητά από όλους να βοηθήσουν τον Παππά ως προς την εκτέλεση), δεν θα ήταν αρκετός. Βέβαια, αμφότεροι (Σίνγκλετον και Παππάς) επιδόθηκαν κυρίως σε ατομικές εμπνεύσεις. Δεν έκαναν δηλαδή, πράγματα δουλεμένα στην προπόνηση.

Ήταν ωστόσο, ό,τι χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός για το ξέσπασμα που έψαχνε ώστε να τελειώνει με την πρεμιέρα. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που είχε προηγηθεί το επί μέρους 14-22 της τρίτης περιόδου, οπότε έκανε κανά πεντάλεπτο να σκοράρει. Η αλήθεια είναι πως η Ζάλγκιρις δεν ανήκει σε υψηλό γκρουπ δυναμικότητας, στη φετινή Ευρωλίγκα. Μάλλον στην άλλη άκρη ανήκει.

Παρ' όλα αυτά, η νίκη είναι πάντα νίκη. Αν το δείγμα ήταν πειστικό εν όψει του ντέρμπι “αιωνίων”, την προσεχή Δευτέρα; Όχι. Παρεμπιπτόντως, ένα από τα ενδιαφέροντα κομμάτια εκείνου του ματς θα είναι να δούμε αν ο Παππάς θα δείξει την ίδια συνέπεια στην άμυνα, αν θα είναι καλύτερος ως αντί-Καλάθης και αν θα πάρει λογικές προσπάθειες -μη τραβηγμένες από τα μαλλιά. Όχι για κάποιο άλλο λόγο, αλλά επειδή ο Πεδουλάκης τον έχει επιλέξει για μπροστάρη.

Υ.Γ.: Πάντα χρήσιμο είναι οι παίκτες να θυμούνται πως όταν γίνονται αλλαγή, τους “πιάνουν” οι κάμερες. Βασικά, τους “πιάνουν” και άλλες στιγμές, αλλά αυτή της αλλαγής είναι στάνταρ.