Ο αποκλεισμός του Ολυμπιακού είναι πρωτόγνωρος για τη νέα γενιά των οπαδών της ομάδας. Δεν την έχουν συνηθίσει να βρίσκεται έξω από τους "8" της κορυφαίας διοργάνωσης. Αλλά σε αντίθεση με ό,τι να νομίζουν ορισμένοι που "οσμίζονται αίμα" ο κόσμος είναι απογοητευμένος, δίνει όμως στην ομάδα το ... δικαίωμα μιας χρονιάς όπου στην Ευρώπη, τα πράγματα πήγαν πιο στραβά από ποτέ. Αρκεί η κατάληξη της χρονιάς να έχει άλλη γεύση, δηλαδή τη νικηφόρα έκβαση της μάχης του τίτλου.

Πρώτα απ΄όλα θα συμφωνήσουμε με τον Ματ Λοτζέσκι, που πρόσφατα δήλωσε ότι η αποτυχία "είναι μέσα στο πρόγραμμα και εφόσον την αποδεχθούμε, τότε πράγματι μπορούμε να ξανακοιτάξουμε ψηλά. Αυτή η ομάδα δεν πεθαίνει εύκολα..."

Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να κατεβάσουμε ένα σωρό δικαιολογίες για το πως ο Ολυμπιακός έφτασε στον αποκλεισμό. Ότι έχασε δυο ακρογωνιαίους λίθους της φετινής σεζόν. Τον βασικό του σέντερ Γιανγκ, ως το τέλος της σεζόν, τον καλύτερο σουτέρ (Λοτζέσκι) για τέσσερις μήνες (έπαιξε μόλις σε 3 αγώνες του τοπ-16 και συνολικά σε 10 από τα 24 ματς της Ευρωλίγκας). Ότι έπεσε σε έναν από τους πιο δύσκολους όμιλους, ότι είχε συνεχόμενους τραυματισμούς, ότι, ότι...

Δεν είναι όμως εκεί το θέμα. Ο Ολυμπιακός δεν ατύχησε. Απέτυχε. Κι αυτό το γνωρίζουν πρώτα και καλύτερα στον Πειραιά. Και ο προπονητής και οι παίκτες, δεν χρειάζονται όλους εμάς πάνω από το κεφάλι τους, να σημειώνουν σαν ... ορκωτοί λογιστές λάθη, παραλείψεις και αστοχίες.

Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να φάμε το ζεσταμένο φαγητό. Ναι, έγιναν λάθη στο σχεδιασμό, ναι έπρεπε να μείνει ο Σλούκας ή να αποκτηθεί ένα ξένο τεσσάρι. Ναι, δεν βγήκε το στοίχημα του Αγραβάνη, ναι υπήρξε σοβαρό πρόβλημα χημείας, ναι έγινε λάθος εκτίμηση μετά το ματς με τον Παναθηναϊκό για τον ψηλό "που δεν χρειάζεται η ομάδα", αλλά τελικά έψαξε να βρει ως την τελευταία στιγμή...

Το θέμα είναι μετά από κάθε αποτυχία να γίνεσαι σκληρότερος, να μαθαίνεις από τα λάθη σου, ώστε την επόμενη χρονιά να ... ολοκληρώνεις ό,τι άφησες μισό στην προηγούμενη. Ο Κώστας Τσαρτσαρής ήταν φιλοξενούμενος στο "10 το κακό" το πρωί της Παρασκευής και εξηγούσε πως ο Παναθηναϊκός επέστρεφε δριμύτερος μετά τις μεγάλες αποτυχίες του.

"Εμείς είχαμε το εξής παράδοξο. Παίρναμε το ευρωπαϊκό τις μονές χρονιές και τις ζυγές αποτυγχάναμε. Μετά την αποτυχία, δουλεύαμε πολύ πιο σκληρά. Με τα κεφάλια κατω. Με περισσότερη προπόνηση, με περισσότερη ανάλυση των λαθών. Είναι κλισέ, αλλά ισχύει απόλυτα. Αν δεν μάθεις από τα λάθη σου, δεν κερδίζεις..."

Υπήρχε, όμως, και κάτι άλλο, που σύμφωνα με τον Τσαρτσαρή είχε μεγάλη σημασία: "Η χρονιά δεν τελειώνει όταν αποτυγχάνεις στην Ευρωπη. Εμείς το ξέραμε καλά, γιατί κάθε φορά που χάναμε αυτό τον στόχο, στρεφόμασταν αποκλειστικά στον άλλο, που δεν είναι παρά η κατάκτηση του πρωταθλήματος".

Προσοχή: Η κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν θα σημάνει "άκυρο" σε όλες τις επισημάνεις, μετά την αποτυχία στην Ευρωλίγκα. Δεν θα τα έχει κάνει όλα καλά ο Ολυμπιακός, αν πάρει το πρωτάθλημα. Αλλά, είναι τελείως διαφορετικό για μια ομάδα να τελειώσει τη σεζόν παίρνοντας ένα τίτλο (και μάλιστα του πρωταθλητή) κι άλλο να μεινει με εντελώς άδεια χέρια.

Αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός διαθ8έτει όλο το χρόνο να προετοιματεί για τους τελικούς. Θα αποκτήσει μάλιστα ένα μικρό πλεονέκτημα σε φρεσκάδα και ετοιμότητα, από τον Παναθηναϊκό, με την έννοια ότι δεν θα έχει ταξίδια, πίεση και άγχος για το φάιναλ-φορ, αφού δεν πρόκειται να συμμετάσχει στις μάχες των πλέι-οφ. Έχει, λοιπόν, τη δυνατότητα να ενσωματώσει τον Λοτζέσκι ξανά στο παιχνίδι του, να ξεκουράσει τον Πρίντεζη που πονάει στο πέλμα, να φρεσκάρει τον Σπανούλη και να βρει τους ρόλους εν όψει της μονομαχίας με τον ΠΑΟ για τον τίτλο.

Μια ιστορία από τη Μαδρίτη

Μπορεί μια ομάδα να μεταμορφωθεί και να πάρει το πρωτάθλημα, ενώ δεν προκρίθηκε καν στους "8"; Η ίδια η ιστορία του συλλόγου το αποδεικνύει: Το 1996, ο Ολυμπιακός της σύγχρονης εποχής, βρέθηκε για πρώτη φορά σε ένα ευρωπαϊκό αδιέξοδο. Μια ομάδα που είχε παίξει δυο φορές στον τελικό, είχε νικήσει (και στις δυο) τον αιώνιο αντίπαλό της στον ημιτελικό, το 1996 ... έχανε κατά κράτος τη μάχη. Η Ρεάλ τον πέταγε έξω στα προημιτελικά πλέι-οφ και την ίδια ώρα ο Παναθηναϊκός προκρινόταν σε βάρος της Μπενετόν Τρεβίζο, πηγαίνοντας στο Παρίσι και κερδίζοντας, εν τέλει, το τρόπαιο (στις 11/4 συμπληρώνονται μάλιστα 20 χρόνια από το συγκεκριμένο παιχνίδι).

Η σκηνή που θα σας περιγράψω είναι ... αυθεντική. Ο τρίτος αγώνας στη Μαδρίτη είχε τελειώσει και ο Ιωαννίδης βημάτιζε νευριασμένος έξω από τα αποδυτήρια, με το τσιγάρο στο χέρι. "Προκρίθηκε και ο Παναθηναϊκός..." τον πληροφόρησα. Γύρισε αιφνιδιασμένος, πέταξε το τσιγάρο και όρμηξε ξανά στα αποδυτήρια: "Τα μάθατε. Πέρασε ο Παναθηναϊκός ρε...." κι άρχισε ο εξάψαλμος, που κράτησε περισσότερο από μισή ώρα, σαράντα λεπτά.

Ένα μήνα μετά, ο Ολυμπιακός επέστρεφε δριμύτερος και κατατρόπωνε τον Παναθηναϊκό στον τελευταίο τελικό του πρωταθλήματος με 73-38. Οι οπαδοί του είχαν ξεχάσει τον αποκλεισμό και αποθέωναν την ομάδα τους, στη μεγαλύτερη (από τότε) διαφορά σε ντέρμπι αιωνίων...