Είναι τελικά το μπάσκετ τόσο πολύπλοκο, που να απαιτείται ... διάβασμα μιας ολόκληρης εγκυκλοπαίδειας, πέντε-έξι βοηθοί προπονητή και συνεχής σκάουτινγκ για να ξέρεις τι κάνουν οι αντίπαλοι; Ποιο είναι το μήνυμα που έστειλε το φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο, με την επικράτηση των γεμάτων αθλητικά προσόντα Αμερικανών; Προς τα πού βαδίζει και η Ευρωλίγκα;

Μετά από μια μεγάλη διοργάνωση, είναι λογικό να γίνονται τέτοιες συζητήσεις. Κουβέντα να γίνεται, έστω και καφενειακού επιπέδου. Πιο ειδικοί είναι οι προπονητές, που παίρνουν τα μηνύματα καλύτερα και τα εφαρμόζουν στη συνέχεια στις ομάδες και στις διοργανώσεις.

Ο θρίαμβος των Αμερικανών στην Ισπανία επιβεβαίωσε την τάση που κυριάρχεί διεθνώς, πλέον, στο μπάσκετ. Πρώτα απ΄όλα δημιουργείς μια ομάδα που παίζει με ταχύτητα, έχει καλούς αθλητές και στη συνέχεια προσθέτεις όλα τα υπόλοιπα. Πολύ τρέξιμο, πολλά άλματα, αντοχή στο ... ξύλο. Όποιος είναι πιο δυνατός, κερδίζει.

Παρέκβαση. Σε μια από τις βραδυνές εξόδους μας (που ήταν όσες και οι ημέρες του τουρνουά) και ... ιεροτελεστίες του εκάστοτε δείπνου, ο Ηλίας Ζούρος που στα 48 του απέκτησε δημοσιογραφικές συνήθειες και έτρωγε (πολύ) μεσάνυχτα και βάλε, έλεγε στην ομήγυρι το εξής: " Μην απορείτε πως μπαίνει τόσο δυναμικά ο Πρίντεζης στο παιχνίδι. Παρατηρείστε την προθέρμανση που κάνει και θα το καταλάβετε"

Σαν γνήσιος αντιρρησίας, πετάχτηκα: "Καλά ρε κόουτς, την προθέρμασνη να δούμε. Δεν μας φτάνει το παιχνίδι, θα βλέπουμε και το ζέσταμα;"

Ο Ζούρος χαμογέλασε και προτίμησε να τσιμπήσει τον ταύρο του (δεν θέλω ου, τρώγεται και είναι καταπληκτικό έδεσμα). Νόμιζα ότι τον "κατατρόπωσα", αλλά πριν αλέκτωρε λαλήσαι, τον θυμήθηκα. Μια ώρα πριν ξεκινήσει ο τελικός ΗΠΑ-Σερβίας, οι Αμερικανοί επαγγελματίες είχαν βγει για ζέσταμα.

Πρώτα έκαναν μερικά σουτάκια, μετά κάποιες ασκήσεις με την μπάλα και εν συνεχεία πήγαιναν κοντά στο καλάθι να παίξουν με πλάτη. Εκεί τους περίμενε ο ασίσταντ κόουτς του Σιζέφσκι (και προποντής των Νιου Γιορκ Πέλικανς) και σκέτο ... νταμάρι, αφού στα 42 του παραμένει fit και με ύψος 2.03 ήταν έτοιμος.

Κάθε παίκτης που προσπαθούσε να κάνει πίβοτ, έτρωγε από σπρωξιές, μέχρι και μπουνιές. Ο τύπος πρέπει να είχε μελανιάσει το χέρι και το κορμί του, προσπαθώντας να ενοχλήσει θηρία όπως ο Φαρίντ, ο Κάζινς και ο Ντέιβις. Πιο πολύ ίδρωνε αυτός, παρά αυτοί που έπρεπε να ζεσταθούν. Μια χαρά τους ... κοπάνησε, όμως. Στο τέλος τα πράγματα είχαν αγριέψει. Ο Γουίλιαμς συνέχιζε ακόμη πιο δυνατά, οι παίκτες το ίδιο.

Έπιασα τον εαυτό μου να παρακολουθεί το ζέσταμα με ανοιχτό το στόμα. Αργότερα, όταν -στη τελευταία μας κρασοκατάνυξη επί μαδριλένικου εδάφους- το διηγήθηκα, για να εισπράξω -δικαιολογημένα- την απάντηση από τον Ηλία: "Μπα, είδες την προθέρμανση;"

Μπάσκετ χωρίς πάσα;

Ο τελικός εξελίχθηκε σε μια μοναδική παράσταση για τους Αμερικανούς. Έκαναν ό,τι ήθελαν, σούταραν όπως ήθελαν. Οι Σέρβοι, σαν ζαλισμένοι προσπαθούσαν να παίξουν άμυνα, να είναι συγκεντρωμένοι στην επίθεση να μη κάνουν λάθη.

Ο Κάρι Ίρβινγκ έπαιζε το μπάσκετ χωρίς ... πάσα. Ριμπαόυντ, γρήγορο τρέξιμο, καλό σουτ έξω από τη γραμμή του τρίποντου και "αντίο Γρανάδα". Ποιο περίπλοκο μπάσκετ; Ποιο "διάβασμα" του παιχνιδιού και ποιά "plays"; Ο αγώνας θύμιζε τα παλιά ωραία διπλά που παίζαμε στον Προφήτη Ηλία στο Παγκράτι.

Κι όμως. Αν μπορείς να το βάλεις έτσι το καλάθι, γιατί όχι; Σάμπως με αυτόν τον τρόπο δεν αναδείχθηκε MVP του φετινού φάιναλ-φορ ο Ράις; Έπαιρνε την μπάλα, έτρεχε πιο γρήγορα από τους κοντούς της Ρεάλ και η Μακάμπι έκανε από μικρά βηματάκια, μέχρι τα τελικά άλματα να κατακτήσει το τρόπαιο.

Ή μήπως ήταν αποτέλεσμα περίπλοκων συστημάτων τα τρία συνεχόμενα τρίποντα στα οποία ευστόχησε ο Βασίλης Σπανούλης στον τελικό του 2012 στο Λονδίνο, όταν μαστίγωνε τη Ρεάλ χωρίς οίκτο στο ξεκίνημα της τρίτης περιόδου;

Προσοχή: Δε λέμε ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ θα πάψει να είναι -πάντα- πιο σκεπτόμενο από το αμερικάνικο. Μη ξεχνάμε ότι η τελευταία ήττα των Αμερικανών σε μεγάλο τουρνουά σημειώθηκε ίσως από την κορυφαία ελληνική εθνική ομάδα όλων των εποχών (της διετίας 2005-06 και με απόλυτο σεβασμό στους προκατόχους, ιδιαίτερα την αξεπέραστη ομάδα του 87) με συγκεκριμένη τακτική και συνδυασμού μπάσκετ μυαλού και ποδιών. Απλά λειτοργούσαν και τα δυο με την ίδια ταχύτητα.

Δεν θα ξεχάσουμε τις δικές μας βασικές αρχές. Θα διαβάζουμε το παιχνίδι, αλλά αν θέλουμε να προχωρήσουμε, θα χρειαστεί να κινηθούμε ακόμη με πιο γρήγορα βήματα στον τρόπο, που παίζεται το μπάσκετ, πέραν του Ατλαντικού. Ήδη, άλλωστε, θα μας υποχρεώσουν οι κανονισμοί. Από φέτος, τόσο στο πρωτάθλημα, όσο και στην Ευρωλίγκα το χρονόμετρο, μετά από το επιθετικό ριμπάουντ, θα πηγαίνει στα 14 και όχι στα 24 δευτερόλεπτα

Ακόμη πιο γρήγορο, δηλαδή. Ακόμη πιο κοντά στο ΝΒΑ, που μπορεί να απομακρύνεται αλλά ... ολοένα και το πλησιάζουμε, τρέχοντας.