Οι οκτώ κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης ετοιμάζονται για την τελική ευθεία , μέχρι το Βελιγράδι, σε μια διοργάνωση που έφτασε Μεγάλη Πέμπτη και Μεγάλη Παρασκευή στην πρώτη κορύφωσή της. Στο τελείωμα, δηλαδή, της κανονικής περιόδου.

Σε αντίθεση με τις θεωρίες συνωμοσίας που αναπτύσσονται σχεδόν κάθε χρόνο, ότι τάχα ο ένας θα διαλέξει τον άλλον, θα φάμε … μπισκότα που έγραψαν και οι Ισπανοί (άλλοι αυτοί), τίποτε, το περίεργο δε συνέβη.

Αντιθέτως είδαμε ματς να κρίνονται στον πόντο, μεγάλες εκπλήξεις και στο τέλος τη διαμόρφωση μιας αν μη τι άλλο συναρπαστικής τετράδας αγώνων, που θα καθορίσουν και την παρέα του φάιναλ-φορ.

Και οι δυο ελληνικές ομάδες έπαιξαν παράταση με … αδιάφορες ομάδες. Ο Παναθηναϊκός κέρδισε χάρη στο αυτοκαλάθι (!) του Εμπαγιέ, ο Ολυμπιακός ηττήθηκε καθώς αστόχησε στο (ελεύθερο) τρίποντο ο Σπανούλης. Και το Μιλάνο, που κέρδισαν οι «πράσινοι» έπαιζε για το … ονόρε και η Ζαλγκίρις από την οποία έχασαν οι «ερυθρόλευκοι» δεν είχε βαθμολογικό κίνητρο. Είτε έχανε, είτε νικούσε, έκτη θα τερμάτιζε.

Την ώρα που ο Παναθηναϊκός νικούσε μέσα στο Μιλάνο, μαθαίναμε ότι η Ευρωλίγκα «ξεφτιλιζόταν» γιατί η Μπασκόνια έχασε από την Εφές. Σαφή αιτιολογία δεν είχαν βρει οι δημόσιοι κατήγοροι. Γενικώς και αορίστως, περί ξεφτιλισμού επρόκειτο.

Μετά ζαλιστήκαμε σε βαθμό τριών (βάλε τέσσερα) ντεπόν, για το δικαίωμα της Ρεάλ να διαλέξει αντίπαλο (Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό). Αν πάρουμε σοβαρά τους σεναριολάγνους, οι Μαδριλένιοι … προτίμησαν τον ΠΑΟ, γιατί αν ήθελαν να παίξουν με τον Ολυμπιακό θα κάθονταν να χάσουν από την Μπάμπεργκ!

Όλα αυτά, βεβαίως, γιατί η Ευρωλίγκα κατά την προσφιλή της τακτική δεν ορίζει τους αγώνες της τελευταίας αγωνιστικής την ίδια μέρα και ώρα. Ο «διαβολικός» (σε αυτές τις περιπτώσεις και όχι μόνο) Μπερτομέου, βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της βιτριολικής κριτικής.

Πρώτα απ’ όλα να πούμε ότι τα ματς της τελευταίας αγωνιστικής πρέπει πράγματι να διεξάγονται την ίδια μέρα και ώρα. Ακριβώς για να μη δίνονται δικαιώματα σε ευφάνταστους σεναριογράφους, αν και μεταξύ μας, επειδή κανείς μπορεί να … διαλέξει όταν παίζει την ίδια ώρα, πάλι δεν θα την γλιτώναμε. Δεν θα είχαμε όμως όλη αυτή την ηχογραμμενορύπανση!

Αλλά ας αναρωτηθούμε, γιατί αυτή η καταραμένη Ευρωλίγκα δεν ορίζει, εν τέλει, τα ματς της τελευταίας αγωνιστικής την ίδια ώρα και μέρα.

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι οι ομάδες μπορούν να σκεφτούν τόσο πονηρά» σχολίασε ο Μπερτομέου, με τον Έλληνα παράγοντα να του υπενθυμίζει ότι όταν η Σιένα χρειάστηκε … μια τεράστια διαφορά για να προκριθεί, είχε νικήσει την Μπούντογκνονστ με +52 πόντους.

Παρόλα αυτά οι περισσότερες ομάδες δεν ασχολήθηκαν με το θέμα. Ο Παναθηναϊκός, για παράδειγμα, δεν είχε κάνει την παραμικρή νύξη. Τα περισσότερα κλαμπ δεν έθεσαν καν το θέμα, ούτε φέτος, ούτε πέρσι. Ίσως γιατί πράγματι δεν … σκέφτονται τόσο περίεργα όσο οι Έλληνες, αν και οι δηλώσεις του Λάσο πριν από το ματς Ολυμπιακού-Ζαλγκίρις, έδειξαν ότι και επί ισπανικού εδάφους το μυαλό θολώνει. Ειδικά αν δεν σου κάθονται τα αποτελέσματα που θέλεις.

Από την άλλη δεν είμαστε τόσο σίγουροι ότι τα κανάλια που μεταδίδουν τους αγώνες στην Ευρωλίγκα θα δεχθούν μια τέτοια πρόταση, έστω κι αν η ταυτόχρονη έναρξη αφορά τους οκτώ τελευταίους αγώνες κάθε χρονιάς, άρα ένας σχετικός προγραμματισμός κάλλιστα μπορεί να γίνει.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΔΙΑΛΕΞΕ…

Πάμε τώρα και στο προκείμενο. Περί επιλογής ο λόγος. Έχει συζητηθεί πολλές φορές στο παρελθόν, θα συζητιέται και στο μέλλον. Το να διαλέξεις αντίπαλο, εμπεριέχει πάντα τον κίνδυνο της αποτυχίας. Το έχει βιώσει στο παρελθόν η Εθνική Ομάδα, γιατί περισσότερο απ’ όλες έμπαινε στο συγκεκριμένο τριπάκι.

Επειδή περνάνε τα χρόνια, οι παλιότεροι θυμούνται ακόμη την «προτίμηση» στη Λιθουανία (το 1996, στους Ολυμπιακούς Αγώνες) για να αποφύγουμε την … Αυστραλία. Τελικά φάγαμε 30 πόντους από τους Λιθουανούς και το ευχαριστηθήκαμε. Και για να λέμε του στραβού το δίκιο, τέτοιες επιλογές αντιπάλων έχουν κάνει κατά καιρούς και οι Ισπανοί, ειδικά επί εθνικού επιπέδου.

Αυτό πάντως, το «μας συμφέρει, ο ένας και όχι ο άλλος» έγινε κάτι σαν εθνικό χόμπι τα επόμενα χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι οι ξένοι δεν συνηθίζουν να σκέφτονται έτσι, αλλά όταν η διοργάνωση δίνει δικαιώματα, θριαμβεύουν τα χαλασμένα μυαλά. Αν πάντως είδε κανείς τους αγώνες της τελευταίας αγωνιστικής σίγουρα θα διαπίστωσε ότι κανείς δεν διάλεξε κανέναν.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΣΑΡΑΣ

Ο Ολυμπιακός έχασε από την Ζαλγκίρις, αλλά θα την ξαναβρεί μπροστά του στα πλέι-οφ. Ακόμη κι αν έχουν χάσει οι «ερυθρόλευκοι» δυο φορές από την ομάδα του Σάρας φέτος ξέρουν ότι:

- Στα πλέι-οφ θα αγωνιστούν πλήρεις. Η επιστροφή των Πρίντεζη, Παπανικολάου, Μακ Λιν και Τιλί, είναι δεδομένη. Μια … μισή ομάδα στη διάθεση του Σφαιρόπουλου, δηλαδή.

- Παρόλα αυτά θα αντιμετωπίσουν μια πολύ δυνατή ομάδα, με αρχές, με αμυντική προσήλωση, με έναν προπονητή που είναι χωρίς αμφιβολία ο κόουτς της χρονιάς. Η Ζαλγκίρις δεν έχει να χάσει τίποτε, θα παίξει χωρίς άγχος, ξέροντας ότι είναι το απόλυτο αουτσάιντερ.

- Η φανέλα του Ολυμπιακού είναι σαφώς πιο βαριά στη δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά οι φανέλες δεν παίζουν σκέτες. Πρέπει να μπουν μέσα τα κορμιά των παικτών, που έχουν μπροστά τους τη μεγάλη πρόκληση. Της συμμετοχής σε ένα ακόμη φάιναλ-φορ. Το 11ο της ιστορίας τους, το πέμπτο τα τελευταία εφτά χρόνια.

Τα πλέι-οφ δεν έχουν σχέση με τα ματς της κανονικής περιόδου, αυτό είναι γνωστό. Η Ζαλγκίρις το … μαθαίνει. Ο Ολυμπιακός το ξέρει ήδη. Ειδικά ο κορμός αυτής της μπαρουτοκαπνισμένης ομάδας, που φέτος ταλαιπωρήθηκε όσο ποτέ από τραυματισμούς, αλλά εν τέλει κατόρθωσε να βρει την ευθεία για το Βελιγράδι.

ΥΓ: Τι πρέπει να προβληματίσει ξανά τον Σφαιρόπουλο; Η απώλεια μιας ακόμη διαφοράς. Ο Ολυμπιακός τείνει να το συνηθίσει. Δεν … χρειάζεται!