Ξεκαθαρίζω για αρχή: Ο τίτλος έχει σχέση με τον ρυθμό, την πίεση, τη μπασκετική χάρη, την επιβλητικότητα και όλα αυτά που έβγαλε ο Ολυμπιακός στο παρκέ.

Ένα λάθος έχει ο τίτλος. Την πρώτη λέξη, απλά δε μπορώ να γράψω την κανονική (κλασικό παλιό ελληνικό σύνθημα). Αφήστε που κάνω και διαφήμιση στον Κωνσταντινίδη, τον Καβαλιεράτο και τον Παπαγεωργίου για την εκπομπή τους (κάθε μέρα 18.00- 20.00 στον Sport24 Radio 103.3)!

Από ‘κει και πέρα, ποια είναι η ατάκα κλισέ εδώ και χρόνια στον ελληνικό αθλητισμό; "Δε φοβόμαστε κανέναν, παρά μόνο τους εαυτούς μας". Για την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού, αυτός ο εαυτός είναι πράγματι, τούτη την εποχή ο μόνος αντίπαλος.

Ναι καλοί μου φίλοι, σε έναν όμιλο αχταρμά, σε ένα όμιλο που μοιάζει με κακομαγειρεμένο μπριάμ, η ομάδα από το μεγάλο λιμάνι της χώρας μας έχει υποστεί τόσα χτυπήματα. Ωστόσο, συνεχίζει να κρατάει την τύχη αποκλειστικά και μόνο στα δικά της χέρια . Την τύχη βέβαια που ‘χει να κάνει με πρόκριση και μόνο.

Γιατί δυστυχώς για τους πρωταθλητές Ελλάδας, δε μπορούν να κάνουν σκέψεις πλασαρίσματος. Δεν έχουν δικαίωμα, δεν έχουν και όρεξη. Άλλωστε, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, πάρε τα ματσάκια, μη μιλάς και άσε τη μοίρα να δουλέψει για σένα.

Πήγαινε στους "8" κι όποιος είναι να έρθει, θα εμφανιστεί. Ο Ολυμπιακός συνεχίζει να κρατάει το κούτελο για το οποίο σας έγραψα μετά την Ζαλγκίρις, καθαρό. Με ψηλά το κεφάλι, συνεχίζουν να πολεμάνε και αυτό δε μπορείς να τους το πάρεις. Είναι υπόλογοι της… πάρτης τους και κανενός άλλου.

Έχει κι αυτό τη χάρη του. Δε χρωστάει σε κανέναν ο Ολυμπιακός, αυτό το ξέρουν και οι πιο φανατικοί εχθροί του. Ακόμη και οι διαφόρων ειδών είρωνες που εμφανίζονται χάρη στην ανωνυμία του διαδικτύου και την ασφάλεια της απόστασης, μέσα στις ηλιθιότητες και τις αρλούμπες που αμολάνε, γνωρίζουν καλά πως η συγκεκριμένη ομάδα δεν έχει να λογοδοτήσει σε κανέναν και για τίποτα.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο της. Αυτή είναι και η δύναμη των αποδυτηρίων, για έναν Ολυμπιακό, που χαράζει κάθε χρόνο μια δική του πορεία. Στη δική του κοσμάρα. Είτε αρέσει, είτε όχι. Είτε καταλαβαίνουν οι άλλοι τι κάνει, είτε αρνούνται να δεχθούν τα όσα βλέπουν.

Οι προπονητές αυτής της ομάδας και οι παίκτες τους, έχουν την τύχη να "εργάζονται" στις πιο περίεργες συνθήκες, που δουλεύει ομάδα στην Ελλάδα. Τους στηρίζουν όταν τους θυμηθούν, τους απαρνούνται εύκολα, τους λατρεύουν ξαφνικά, τους ορμάνε (οι "εχθροί") σε ανύποπτο χρόνο, αλλά άπαντες και μηδενός εξαιρουμένου, τους σέβονται και τους τρέμουν!

Γιατί δε γίνεται να μη σεβαστείς και να μη φοβηθείς, μια ομάδα που είναι ικανή για τα όλα. Για τα πάντα! Κι ας μην έχει προκριθεί ακόμη. Ίσως μια ήττα είναι αρκετή για να βάλει ταφόπλακα στα κόκκινα όνειρα. Κάθε αγώνας είναι αλλιώτικος. Και η Χίμκι τώρα θα περιμένει για τη δική της ευκαιρία. Όμως αυτό δεν αλλάζει την ουσία.

Δεν αλλάζει την πραγματικότητα: Ο Ολυμπιακός έχει ξεφτιλίσει τη… Ρώσικη ρουλέτα, δε κωλώνει πουθενά και όταν ο Λάσο έκανε το παράπονό του, ότι δεν έχει κερδίσει ποτέ στον Πειραιά, ήξερε από μέσα του, ότι το "ποτέ στον Πειραιά" θα τον συνοδεύει, θα είναι το απωθημένο του, θα είναι το μαράζι του.

Η διάσημη, η ξακουστή, η λατρεμένη και σε αρκετούς Έλληνες Ρεάλ, έχει επισκεφθεί πολλές φορές τον Πειραιά. Έχει κερδίσει δυο! Πολύ παλιά… Δε μπορούν. Δεν αντέχουν. Και το κατάλαβαν στο πρώτο μέρος, ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι οπαδοί των Καστιλιάνων. Ο Ολυμπιακός είχε θυμό, αγριάδα από το "καλημέρα".

Ξεκαθάρισε τη διάθεσή του και μην κολλάτε μόνο στους 50 πόντους του 20λεπτου. Η άμυνα της Ρεάλ δεν είναι και ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στην Ευρωλίγκα. Ο Σφαιρόπουλος είδε τους παίκτες του να χωρίζονται σε δυο γκρουπ και να δίνουν το 100%. Το πρώτο, εξαφάνισε την –όποια- ορμή των Καστιλιάνων. Ναι μεν χάνονταν βολές (απαράδεκτο), αλλά ήταν πανέξυπνη η τακτική της ομάδας που εξαφάνισε κάθε όπλο του Λάσο!

Και "χτίστηκε" αρχικά μια διαφορά ασφαλείας, αφού αντέδρασε η "βασίλισσα" με κάποια σουτάκια του Κάρολ και δυο- τρεις αιφνιδιασμούς. Μόλις άρχισε να κουράζεται το... πρώτο γκρούπ, ο Ολυμπιακός εμφάνισε την Αμερικανή παρέα (Ουόρικ, Στρόμπερι, Όντομ, Χάκετ) με τον Παπαπέτρου. Και μπορεί αυτοί στο σετ παιχνίδι να "κολλάνε", αλλά είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στο ανοιχτό γήπεδο.

Κι επειδή η Ρεάλ όντας και πίσω στο σκορ δε μπορούσε να κάνει κάτι άλλο από το να τρέξει, ήταν σα να "έπεσε ξεβράκωτη στα αγγούρια". Ο Ολυμπιακός άρχισε να γκαζώνει και το ΣΕΦ "έπαιρνε φωτιά". Μπήκε κι ο κόσμος στον ρυθμό και το +20 του 20λεπτου ήρθε απλά. Κι ας μην είχαν στο μυαλό τους τη διαφορά του πρώτου αγώνα, με εξαίρεση μια μπαρούφα που κακώς ακούστηκε στα μεγάφωνα από το 8ο κιόλας λεπτό.

Όταν μάχεται μια ομάδα , δε την αγχώνεις, ούτε βάζεις στο μυαλό του κόσμου διαφορές και άλλα τέτοια. Και η διαφορά φυσικά κατακτήθηκε, αν και ήταν το τελευταίο πράγμα που ενδιέφερε. Όταν όμως πήγε εκεί η ιστορία, έπρεπε να μη την χάσεις. Ο Σφαιρόπουλος κάηκε στον… χυλό του Μπάμπεργκ και αυτή τη φορά έκανε όλα τα φάουλ στο τέλος.

Οπότε ούτε τσουρουφλίστηκε, ούτε τίποτα. Είδε τους παίκτες του να οργιάζουν, τον Παπανικολάου να "κάνει παπάδες", να είναι κάθε φορά και καλύτερος. Τον Πρίντεζη να κρατάει την ομάδα στο τέλος. Γιατί η Ρεάλ "ανοιχτό βιβλίο", όταν η αναμέτρηση οδηγήθηκε στο τελευταίο δεκάλεπτο απλά έτρεχε και σούταρε. Από παντού… Εκεί λοιπόν ο Γιώργος είχε όλες τις απαντήσεις.

Ο Ολυμπιακός και ο κόσμος του, είχαν τη χαρά να δουν έτοιμους για τέτοια μάχη, σχεδόν όλους τους παίκτες. Ο Ουόρικ είναι πραγματικός παραστάτης του Χάντερ, ενώ ο Παπαπέτρου κέρδισε τις περισσότερες από τις μάχες που έδωσε. Ο Σπανούλης έβαλε τις περισσότερες βολές και μη σας φαίνεται απλό πράγμα, σε μια ομάδα που ‘χει ξεκάθαρο πρόβλημα στον συγκεκριμένο τομέα.

Ο Χάκετ έβγαλε και το δάχτυλο(σιγά μη δε χτύπαγε κάποιος). Δεν αναφέρθηκα στον Μάντζαρη. Μα ποια η είδηση; Ανήμερα των εορτών τους οι παίκτες του Ολυμπιακού "σκοτώνουν και δεν πληρώνουν". Τη Μπάρτσα την "ξέρανε" ο Πρίντεζης και τη Ρεάλ ο Μάντζαρης. Μετά τη Μπάμπεργκ εμφανίστηκαν διάφοροι "μαϊντανοί" να κατακρίνουν τον καλύτερο πέρυσι αμυντικό της Ευρωλίγκας. Χθες, εξαφανίστηκαν…

Ο Λάσο δε κάνει κουμάντο στην ομάδα του και ήταν τυχερός πέρυσι που το φάιναλ- φορ έγινε στο σπίτι του. Ό,τι γράφει όμως, δεν ξεγράφει. Η ιστορία έγραψε την κατάκτηση της Ευρωλίγκας για τον Βάσκο κόουτς. Όπως γράφει ότι ο συγκεκριμένος ποτέ δεν έχει κερδίσει στον Πειραιά. Και ποτέ δε θα κερδίσει…