Έχει αρχίσει η φετινή και θυμίζει… καρμπόν την περσινή πρώτη φάση της Euroleague. Και μη γελάτε καθόλου. Έστω και για γούρι ή έστω για να μην πατήσουν τις περσινές μπανανόφλουδες οι Πειραιώτες δεν είναι κακό να καθίσουν να κάνουν και καμιά ήττα.

Και τώρα θα πείτε ''μα είσαι καλά άνθρωπέ μου; Να παίξουν για να χάσουν;''. Όχι βέβαια. Στην τελική, αν είναι να ηττηθείς δεν υπάρχει λόγος να μην προσπαθήσεις. Δυο ομάδες αγωνίζονται, μπορεί να σε κερδίσει ο άλλος. Όπως η Βαλένθια για παράδειγμα, που είχε δυο όπλα στο ΣΕΦ. Το ένα η άμυνα του Περάσοβιτς που πότε με πιεστικό μαν του μαν, αλλά κυρίως με μια… ζωνάρα βγαλμένη από τη δεκαετία του '80 (με νέες τεχνοτροπίες), δυσκόλεψε τους ''ερυθρόλευκους''. Το δεύτερο, η μηδαμινή πίεση που είχαν οι Ίβηρες. Δεν έχουν περάσει καλά τον τελευταίο μήνα, οπότε μπήκαν να το χαρούν και είχαν την ευκαιρία τους. Κι αν ο Νέντοβιτς τελείωνε καλύτερα τη φάση στα 3'' ίσως να 'χαν αρπάξει και το ροζ φύλλο. Τέλος πάντων. Έτσι είναι ο αθλητισμός.

Ο Ολυμπιακός λοιπόν, έχει κερδίσει τη Ζιελόνα Γκόρα στο ΣΕΦ με ένα τρίποντο του Μάντζαρη στο μηδέν. Έχει γλιτώσει στο μηδέν πάλι από ένα τρίποντο του Σάφαρτζικ στο Μόναχο. ''Γύρευαν'' οι άνθρωποι κάπου να ηττηθούν, πήγαν ''τρένο'' στο TOP-16 και εκεί έτρεχαν και δεν έφταναν. Ναι, μοιάζει πολύ φέτος η πρώτη φάση. Μόνο που θα πρέπει να επισημάνω και την μεγάλη διαφορά. Η ομάδα έγινε ''νοσοκομείο'', με την είσοδο του 2014. Αυτή τη φορά, είναι ήδη νοσοκομείο και ίσως η ατυχία να ‘χει αποφασίσει να επισκεφθεί νωρίς τον Πειραιά. Μένει αν δούμε αν ξεκουμπιστεί και τους αφήσει τους ανθρώπους να κάνουν υγιείς τη δουλειά τους.

Ο Σφαιρόπουλος γνώριζε καλά ότι κάποια πράγματα ήταν δύσκολο να αποφευχθούν. Ήξερε πολύ καλά, ότι η διαχείριση θα πρέπει να ήταν προσεκτική. Γιατί το ρόστερ δεν μπορούσε να… απλώσει και πολύ με τόσες απουσίες. Ο Σπανούλης έκανε την αρχή και στη συνέχεια ''πήρε το λόγο'' η άμυνα και οι Αμερικανοί. Ο Χάντερ, ο Λαφαγιέτ και ο Ντάρντεν έκαναν τον κόσμο να καταλάβει ότι τουλάχιστον φέτος η ομάδα στο σύνολο έχει περισσότερη βοήθεια και μεγαλύτερη ποιότητα από την παρέα των ξένων. Συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια, που πάντα κανα- δυο δε μπορούσαν να δώσουν αυτά που έπρεπε! Η Βαλένθια ως μεγαλύτερο όπλο και πλεονέκτημα, είχε ότι κανείς δεν απαιτούσε να κερδίσει. Ουδείς περίμενε στην Ισπανία από την ομάδα του Περάσοβιτς, στην κατάσταση που βρίσκεται να κάνει ζημιά μέσα στο Ειρήνης και Φιλίας. Αυτό απάλλαξε από κάθε άγχος τους Ίβηρες. Και μπορούσατε να το διαπιστώσετε όλοι, όταν βρέθηκαν να χάνουν με 12 πόντους, στις αρχές της δεύτερης περιόδου.

Ούτε ''θάλασσα ήπιαν'', ούτε τρομοκρατήθηκαν, ούτε τσακώθηκαν μεταξύ τους. Αντιθέτως, έβγαλαν κάποιες ωραίες άμυνες (εκμεταλλευόμενοι και τα κόκκινα λάθη) , μα κυρίως τους είδαμε να κάνουν σουτάκια από τα 6 μέτρα και να τα βάζουν ανετότατοι. Αυτό «έκλεισε την ψαλίδα» και υποχρέωσε τους Ολυμπιακούς να πάνε σφιγμένοι στα αποδυτήρια. Θα το επαναλάβω, οι τραυματισμοί αυτή την περίοδο, είναι πολύ μεγαλύτερος ''εχθρός'' για την ομάδα του Πειραιά, από οποιοδήποτε αντίπαλο κι αν βρίσκει μπροστά της. Γιατί οι υγιείς παίκτες, παίζουν περισσότερο, πιέζονται περισσότερο, κινδυνεύουν περισσότερο, μοχθούν περισσότερο και ο εκάστοτε προπονητής αλλάζει τους χρόνους συμμετοχής για να κερδίσει. Ο Ολυμπιακός είχε 11αδα με τον Καββαδά και τον νεαρό Χριστοδούλου. Όλοι οι άλλοι ανάλογα, μοιράστηκαν. Και μέσα σε ένα 40λεπτο, είχαν καλές και κακές στιγμές.

Όταν ο Περάσοβιτς έβγαζε τις… ζωνάρες του, η ομάδα του δεν μπορούσε να τρέξει. Γλίτωνε άλλα πράγματα. Ο Ολυμπιακός έχασε τη διαφορά του πρώτου μέρους, έπαιξε ακόμη χειρότερα στην συνέχεια και βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο και στο 63- 70. Ένα 8- 0 σερί άλλαξε όλη την ιστορία, για να ΄ρθει στο τέλος (ποιος άλλος;) ο Σπανούλης να ''καθαρίσει''. Ο αρχηγός είχε καλή αρχή, μετά ο Περάσοβιτς δούλεψε πάνω του με τις άμυνες, όμως όταν στο τέλος πρέπει κάποιος να ''μιλήσει'' ξέρετε όλοι, που θα στραφούν τα βλέμματα. Ο Σφαιρόπουλος προτίμησε την άμυνα του Χάντερ, από την επιθετική όρεξη του Ντάνστον που για τη βραδιά που βρέθηκε έπαιξε λιγότερο. Για τον Αγραβάνη δε θα γράψω πολλά. Το παιδί κυλιέται, ''σκοτώνεται'', ξεσηκώνει τον κόσμο, δίνει το ταλέντο και την ψυχή του, άρα πρέπει να παίζει στον Ολυμπιακό του Πειραιά.

Επίσης, κάτι άλλο που είμαι υποχρεωμένος να γράψω και έχει να κάνει όχι τόσο με τον παίκτη, αλλά και με τον πάγκο. Στα 2'' πριν το τέλος, υπήρξε τζάμπολ. Ο Ντάρντεν ήταν δεδομένο ότι θα το κερδίσει από τον αντίπαλό του. Ο Τρεμέλ θα έπρεπε να δώσει μια στη μπάλα και να τη στείλει στο… ξέφωτο που λένε και στις ποδοσφαιρικές αλάνες. Να τη στείλει προς το καλάθι της Βαλένθια και όλα θα τελείωναν. Ο Αμερικανός πήδηξε στο Θεό και την έστειλε… κόρνερ. Ναι, είχαν ένα δευτερόλεπτο, είχαν ένα σουτ. Άσχετα αν ο Χάντερ έπαιξε αμυνάρα στον Ρίμπας, του ''έσβησε τα φώτα'' και τον ανάγκασε να πασάρει και όλα να τελειώσουν! Έχει δρόμο ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη. Τίποτα δεν θα του χαριστεί και κάθε ματς είναι μια άλλη ιστορία. Το γράφω γιατί και πολλοί από εσάς αδυνατούν να καταλάβουν πως όταν αποθεώνεις μια ομάδα σε ένα παιχνίδι, το κάνεις για το συγκεκριμένο 40λεπτο, όπως και το αντίθετο. Κανείς δεν κατέκτησε τίτλο στα μέσα του Νοέμβρη, έτσι δεν είναι;

Το μόνο που κερδίζεις αυτή την εποχή είναι ψυχολογία και αυτοπεποίθηση. Στο λιμάνι, θέλουν και κάτι άλλο, πιο σημαντικό. Για την ακρίβεια, το πιο σπουδαίο αγαθό του κόσμου: Την υγειά τους. Άντε να δούμε…